Ik bevind me in een heuse wandeldip.

Het ontstond als volgt, vol goede bedoelingen, net als de weg naar de hel.

Een tijd terug nam ik me voor om te gaan hardlopen. Met de from coach to 5k app in de hand begon mijn training. Ik heb mijzelf verrast. Iedere week loop ik drie keer. Het opbouwen naar de mijlpaal van 5 kilometer zonder pauzes gaat langzaam maar gestaag. De afstanden worden telkens iets langer en het lijkt zelfs alsof ik een steeds snellere pas heb.

Laatst verraste ik mezelf nog meer door een handdoekje in mijn buideltas te persen en na afloop van de loop de zee in te duiken.

Het was magisch.

Een afgebrokkeld imago in ruil voor geluk

Ik had wellicht de mooiste dag van het jaar gekozen voor deze stunt. De zee was haast spiegelglad, een roze gloed hing nog in de ochtendlucht. Er zeilde zelfs een bootje voorbij, alsof het zijn timing had afgesteld op mijn zeeplons.

Een vrouw van middelbare leeftijd, zo’n twintig meter verderop in het water, slaakte hardop een zucht van geluk.

“Kijk hoe mooi de jonge zilvermeeuwen over het water scheren!”
Zij was duidelijk een vaste badgast hier.

Ik voeg me af of het verstandig voor mijn imago was om dit vaker te doen.

Nu brokkelt ons imago al af als een zachte krijtrots, sinds we wandelen met afritsbroek, buideltas en barefoot schoenen. En dat hindert uiteraard geen ene moer, want we zijn gelukkiger geworden door het wandelen. En geluk is belangrijk.

Wandelschaamte

Dat brengt me terug naar de start van dit relaas: mijn wandeldip. Door dat hardlopen wandel ik niet meer! Ik had het eerst niet door, totdat ik me afvroeg over welke wandeling ik een review zou schrijven en me glashard besefte dat ik er geen had gedaan.

Je zou er bijna wandelschaamte van krijgen, zo als Wandelachtig teamlid.

Kijk, Rachel loopt al bijna twee weken het Pieterpad. Ze is een ware bikkel en houd onze eer hoog.

Ik zit hier maar lattes te drinken en Outlander te bingen. Want wat blijkt, als je niet wandelt heb je veel tijd over.

En dat went.

Met weemoed denk ik terug aan de lange wandelingen die ik pre-hardlopen maakte.

Zes uur onderweg zijn met een rugzakje. Je laten verrassen door nieuwe omgevingen. Gedachten die de tijd en ruimte krijgen een plekje te vinden in je bestaan. Inzichten door een nieuw perspectief, waardoor je eenmaal thuis gekomen je voelt alsof je een week op vakantie bent geweest.

Wandelen geeft het ultieme vakantie in eigen leven gevoel.

Zwemmen in de zee ook trouwens. Maar hier ga ik even snel aan voorbij, want ik was net bezig mezelf te overtuigen om morgen de wandelschoenen uit de kast te trekken.

Er is een buitje voorspeld.

Er is een lang to-do-lijstje voor werk.

Er is zoveel om achter te verschuilen.

Het is niet makkelijk om jezelf uit een dipje te halen. Het is tijd dat Rachel stopt met wandelen en terugkomt om mijn ziel te redden.

De berg

Het cliché is te vaak gebruikt, maar ik schuw niet voor een uitgekauwde motivatie leus.

Een dip is als een berg.

Hoe langer je naar de top kijkt, hoe lastiger de start is.

Hij lijkt zo hoog!

Het is koud op de berg!

Het waait er hard en het is eenzaam. De helling is steil.

En is die top nou echt zo bijzonder? Al die moeite voor wat eigenlijk?

Ja ik weet, de bergpas is mooi. De wandeling is ontspannend, doch energie-gevend. Bomen, vergezichten, wie weet zie je zelfs een Schotse hooglander of een alpaca.

Maar thuis is het warm en droog. Hier heb ik lattes, een alpaca dekentje en een Schotse hooglander op mijn scherm.

Natuurlijk zit de oplossing in de eerste stap nemen. Niet naar de top kijken, maar de ogen richten op het eerste kamp behalen. Knop om en gaan met die banaan.

De clue is dat een dagwandeling of afwerken van een LAW of streekpad niet een voorwaarde is voor wandelgeluk.

Wandelgeluk vind je namelijk dicht bij huis, kant-en-klaar voor je verpakt als onverwachte kadootjes.

Dit besef had ik even nodig. Wandelachtig leven moet je blijkbaar leren.

Daarom voor jou, mocht je het eens nodig hebben:

3 simpele manieren om wandelen onderdeel van je dagelijks leven te maken

1. Rugzak om en loop naar de supermarkt in plaats van de fiets of auto te nemen. Het bespaart ook geld, want je weet dat je alles wat je koopt zelf moet terug sjouwen.
   
2. Koffiedate met een vriend(in)? Stel voor een wandeling te maken terwijl je bijkletst. Wandelend praten heeft een bijzondere werking. Dit werkt ook voor Tinder dates.
   
3. Download de app route.nl en ontdek welke (korte) wandelingen bij jou in de buurt voor het oprapen ligt. Zomaar! Ze waren er altijd al, je wist het alleen nog niet.
   

“If it is important to you, you will find a way. If not, you will find an excuse.“

Rachel is vertrokken naar het Hoge Noorden om te starten met haar Pieterpad traject.

Met een latte staar ik wat naar buiten en bedacht me dat ze inmiddels vast al was aangekomen in Pieterburen. 

Een lichte jaloezie stak op, maar zo eentje van het vriendelijke soort. Ik gun haar (uiteraard!) deze trip van harte. Plus, zij plaveit maar mooi de weg voor mij vrij, als ik later ga. Want ik wil ook (natuurlijk!). 

Een neiging om haar van liefdevolle raad te voorzien komt op. Een merkwaardig verschijnsel als je het mij vraagt. Wat maakt, dat als iemand iets bijzonders gaat doen, je de neiging krijgt om adviezen te geven?

Het is net zoiets als een vakantiefoto op Facebook plaatsen, waarop mensen reageren: ‘geniet ervan’. 

Uh ja, dat is min of meer de hele bedoeling van vakantie. 

Wat ik Rachel wil meegeven is iets in de trant van ‘5 tips voor onderweg’ of ‘dingen die je moet weten als je het Pieterpad gaat lopen’. Leuke titels voor artikelen eigenlijk. Het maait nogal het gras onder haar voeten weg.

Ik besluit haar daarom in plaats daarvan gewoon veel plezier te wensen, met uiteraard een “geniet ervan hè!”, die er toch nog tussendoor glipt. 

Santiago de Compostella

Ik mijmer wat door met een inmiddels lauwe koffie.

Nu denk ik aan vriendin D, die jaren geleden de koningin onder de LAW’s (lange afstandswandeling) liep: de Santiago de Compostella. 

Altijd als ik D. vraag naar haar pelgrimstocht in Spanje beginnen haar ogen te glunderen. In een ogenblik is ze er weer. 

Ze vertelt hoe ze al snel veel spullen achterliet in een van de vele hostels die ze bezocht. Haar rugzak was minimaal bepakt en zo ook haar leven. Wekenlang stond er slechts een ding op het programma: lopen. 

Dit ging steeds langzamer vertelt ze. De haast van het leven verdween en haar zintuigen kwamen tot leven. 

Waar je op het begin mooie bomen en paadjes ziet, zie je na een tijdje op het pad zoveel meer. 

Hoe een zonnestraal weerkaatst op een blaadje. Hoe gras danst in een briesje wind. Hoe licht en schaduw samen lijken te spelen. Een vlinder die minutenlang met haar mee fladdert. Een boom met diepe wortels waar ze een tijdje bij blijft staan. 

Haar pas vertraagde en haar hart ging open. 

Een hoogtepunt in je leven

We wandelden die dag van Bilthoven naar Utrecht, want daar is de pizza het lekkerst. 

Het is een fijne wandeling, terwijl ze me inwijdt over de ervaring van haar tocht twintig jaar geleden. De zon schijnt, onze pas is afgestemd, we hebben mooie gesprekken. Natuurlijk drinken we even koffie bij Maria. De tevredenheid van het moment en ons leven is voelbaar.

Santiago lopen was een spirituele ervaring vertelt ze. Eén die ik voor altijd bij me draag. 

Maar toch is het tijd voor een nieuw hoogtepunt in mijn leven, zegt ze plots. 

Tevredenheid is leuk, maar zelfs een kabbelend riviertje heeft soms een stroomversnelling nodig. 

Op een hoogtepunt in je leven kun je een tijd teren en deze begint uit te werken.

We fantaseren over welke nieuwe hoogtepunten we in ons leven kunnen manifesteren. Het blijkt niet makkelijk met nog thuiswonende kinderen, werk en van die anders soort volwassen verplichtingachtige dingen. Het leven was een stuk makkelijker toen we twintig waren, zuchtten we in koor. 

Zouden we kleiner moeten denken? Een hoogtepunt kiezen wat een beetje kneedbaar is en past in de vorm van ons gevestigde leven. 

“We zouden kunnen gaan paardrijden!”

Ik voel me lichtelijk teleurgesteld over de omvang van het hoogtepunt.

“Oké, maar dan wel buiten, wild in galop.”

Zo redden we het nog een beetje.

Tevredenheid is ook wat waard

We strijken neer bij de Italiaan. We voelen ons avontuurlijk en bestellen een Italiaans biertje. De pizza, gul belegd met gorgonzola, smelt in mijn mond. Mijn smaakpapillen knikken goedkeurend. Dit is ook een soort van hoogtepunt. En we hoeven niet eens af te wassen! 

D. kent nog een goede ijstent. We lepelen onze gelato op, slenterend naar de trein, die ons weer terugbrengt naar de realiteit van ons leven. We zullen nog even moeten teren op oude hoogtepunten, maar het is niet erg. Ons leven is zo slecht nog niet. 

Laatst had ik stress.

Een Indicent verstoorde onverwacht mijn rustige leventje. Het verkrampte mijn spieren, verhoogde mijn hartslag en maakte dat mijn gedachten als een hamster in een rad door mijn hoofd raasden. Rusteloos zocht ik naar oplossingen en toen ik die had gevonden zocht ik rusteloos naar nieuwe zorgelijke gedachten. Je zou bijna denken dat een verslaving aan denken heftiger is dan een verslaving aan chocola en Netflix. 

Bijna.

Jan Geurtz schreef een mooi boek over verslaafd aan denken. 

De weg naar ontspanning

Met Palo Santo houtjes en yoga nidra’s deed ik een poging het Incident uit mijn leven te verbannen. Het hielp, een beetje. De onrust zat alleen nog steeds in mijn lichaam en iets verbazingwekkends viel me op: mijn voeten wilden lopen. Een nieuwe gewaarwording. 

Dus ik liet ze.

Urenlang liep ik door Den Haag. Langs de zee, door de duinen en door de haven. Mijn voeten leidden me door het Statenkwartier naar het Zeeheldenkwartier. Ze liepen totdat mijn botten pijn deden.

Mijn hoofd werd leger, losser, vrijer.

Op traag tempo veranderde het uitzicht continue en daarmee de blik op mijn leven. Het is alsof vastklampen niet meer kon. Een losweken en laten gaan kwam in de plaats.  

Hoe kan het dat wandelen voor grote ontspanning kan zorgen?

Als je maar googelt op wandelen, kom je al snel op artikel na artikel over hoe gezond wandelen is. Maar dat wisten we al. Wat ik wil weten is wat nu precies wandelen zo ontspannen maakt.

Ik zoek verder en begin me te irriteren aan een veelvuldigheid aan artikelen die 5, 8 dan wel 10 redenen geven waarom wandelen goed voor je is. Stuk voor stuk open deuren worden aangedragen. ‘Het maakt je hoofd lekker leeg’, ‘Je leeft even helemaal in het moment.’, ‘De natuur relativeert.’

Ja hè hè’, dat hadden wij ook kunnen bedenken. Maar zo zijn wij niet van wandelachtig. Wij gaan een stap verder. En maken graag flauwe woordspelingen terwijl we dat doen. Sorry hiervoor.

Nieuwe verbindingen

Op Intermediair kom ik een interview met wandelcoach Ingeborg Steinvoord tegen. 

Zij stelt:  “Als je beweegt, gaat er meer zuurstof naar je hoofd, waardoor je hersenen nieuwe verbindingen maken. Daarom word je van wandelen creatiever. En lopen in de natuur is helemaal goed. Die oordeelt niet. Je wordt er hoopvoller van en je gedachten kunnen de vrije loop gaan.”

Dat is al interessante informatie: je maakt dus blijkbaar nieuwe verbindingen aan in je hersenen door de zuurstof toevoer. Je gaat er beter van denken, nieuwer van denken zou je kunnen denken. Einstein schijnt het gezegd te hebben en wij zeggen het ook maar nog eens: “De definitie van waanzin is telkens hetzelfde doen maar een andere uitkomst verwachten’. 

Daarom zijn we altijd geïntrigeerd door de rek in de comfort zone vinden. Wat niet hetzelfde is als de comfort zone daadwerkelijk rekken overigens, maar we doen ons best.

Het stelt me nog niet tevreden, er moet meer aan de hand zijn met die ontspannende werking door wandelen. Het valt me namelijk op dat ik na een poos wandelen ineens begin te gapen. Er komt een moment, vaak na een uurtje of twee, dat er zich een nieuw gevoel openbreekt in mijn lichaam.  

Wetenschappelijk bewijs

Dus voeg ik het woordje ‘wetenschap’ toe aan mijn zoekopdracht. Nu zullen we de waarheid boven krijgen.

Het IVN heeft onderzoek gedaan. Niemand weet waar IVN voor staat, maar een abbreviatie in combinatie met het woord onderzoek heeft een hoog geloofwaardigheidsgehalte.

“Natuur zorgt voor rust en ontspanning. Het leidt tot minder cortisol (stresshormoon) en een verlaging van bloeddruk. Ook stimuleert het de aanmaak van het ‘knuffelhormoon’ oxytocine.”, aldus de onderzoekers. 

Dit wordt aangevuld met vitamine D, conditie verbetering en bomen die CO2 concentraties verminderen en schadelijke stoffen uit de lucht filteren.

Sleutelwoord is hierbij blijkbaar natuur.
De natuur is een grote groene vriend die ons allemaal beter laat voelen.

Overal bestaat een boek over, en wat blijkt, zo ook over mijn vraag ‘wat maakt wandelen ontspannend?’

Loop de zorgen uit je lijf

Thom Hartmann schreef een boek ‘Loop je zorgen uit je lijf’.

Ik lees de samenvatting (efficiëntie voor de luie mens!):

“Als we wandelen worden beide hersenhelften gelijktijdig en in gelijke mate gestimuleerd. Daardoor ontstaat er een betere uitwisseling tussen beide hemisferen en kunnen de hersenen vastzittende patronen oplossen, die als gevolg van stress of traumatische ervaringen zijn ontstaan. Een halfuurtje wandelen per dag is al voldoende om onze zorgen letterlijk uit ons hoofd te krijgen en klachten, variërend van kort maar hevig overstuur zijn tot chronische aandoeningen zoals posttraumatische stress of depressie, wezenlijk te verlichten.

Wandelen is dus niet alleen een weldaad voor ons lichaam, zoals al bekend, maar ook zeer bevorderlijk voor ons emotionele en psychische welbevinden.”

Dit stemt me tevreden. 

Waarom is wandelen ontspannend?

Dus, samenvattend, wandelen schenkt je blije hormonen, broodnodige vitamines voor onze schermgeneratie, reiniging van afvalstoffen en zo kwam ik ook tegen: een betere spijsvertering. Tenslotte maakt het dat de hersenhelften in balans raken en we Incidenten uit onze immer malende hersenpan achter ons kunnen laten. 

Een nieuwe vraag rijst op:
Hoe zou de wereld eruit zien als iedereen dagelijks een wandeling zou maken? 

Misschien moet ik er een boek over schrijven.

Een hulde aan de wandeling!

Al eerder verkondigde ik dat je mij nooit zal zien rennen.

Luttele weken later lijkt er een wonder geschied: ik ben gaan hardlopen.

Geïnspireerd door Joe Dispenza en Rachel’s inspirerende artikel over de comfort zone, merkte ik dat ik open stond voor een nieuwe ervaring.

Mijn deurtje ging open, nadat ik een sprintje moest trekken voor een tram, om vervolgens tot aan Den Haag CS hijgend als een oud paard, dood te zitten gaan.

Hoe zou het zijn om gewoon te kunnen rennen? Zonder gênant hijgen en vier spieren te verrekken?

Visioen

Ik zag een visioen van een rennende Iris, die moeiteloos als een lenige hinde drie keer per week een kilometer of vijf aftikt, alsof het niets is. Diezelfde Iris heeft een opgeruimd huis, eet linzensoep en is altijd vrolijk.

Die Iris kan ik zijn, besloot ik.

Een jaar geleden kon ik na Corona nog geen halfuur lopen, zonder de rest van de dag uitgeput op de bank te hangen. Inmiddels loop ik 25 kilometer zonder al teveel geklaag. Waarom zou ik dan niet in staat zijn om vijf kilometer te rennen?

Vriendin H., dezelfde waarmee ik door de Horsten liep, heeft altijd handige tips. Ik vroeg haar hoe ik dit wilde plan het beste kon aanpakken. H. stelde niet teleur en vertelde over een app, die je ‘from couch to 5k’ brengt in twee maanden.

Cheerleader

Ik heb het wel eens eerder geprobeerd hoor, hardlopen. Alleen trapte ik in de valkuil van te snel en te hard willen. Geduld is niet mijn strong suit. Hierdoor moest ik al snel met nekkrampen en kniepijn het veld ruimen. Het was me duidelijk: ik moest alle hulp aannemen die ik voorhanden had.

De app geïnstalleerd en AirPods in startte ik mijn eerste loop. Het idee is dat je het programma van de app volgt. De aanwijzingen komen vanzelf. Je hoeft er dus niet bij te denken en dat vind ik een bijkomend voordeel. Een coach in je oor en wat blijkt, tevens een cheerleader.

Je wordt namelijk ook nog eens onderweg aangemoedigd met “You are awesome!”, “Just a little while longer!”, “You can do this!”.

Ik stel me voor dat ze Katy heet en een hoge blonde paardenstaart en stralend wit gebit heeft.

Voor sommigen wellicht een irritante afleiding. Ik slurp het op als een kameel bij een oase. Zij gelooft dat ik het kan!

Dat zijn er al twee!

Modderbenen

Waar ik de eerste ronde niet begreep waarom het voelde alsof ik door hoog modder liep, merkte ik al bij de derde keer dat het makkelijker ging. Mijn coach fluistert geruststellend in mijn oor: “Je voelt je nu moe, maar je lichaam past zich aan. Binnenkort voelt rennen als een tweede natuur.”

Hé, dacht ik, dat herken ik van het wandelen. Ze zou nog eens gelijk kunnen hebben. Dat motiveert.

Op zoek naar een pad

Een paar dagen geleden was ik in België, op vakantie met de kids. De app vertelt me dat ik drie keer per week moet trainen, dus de schoenen gingen mee, alsook mijn spiksplinternieuwe hardloop-heuptas. Rachel verhoedde me die om te doen tijdens het wandelen. Nu heeft zij een afritsbroek, dus ik mag een buideltas.

Op Google Maps vond ik niet een duidelijk natuurpad in de buurt. Op de bonnefooi zocht ik een onverhard paadje.

Je bent een avonturier of niet.

Dit lijkt makkelijker dan het is. De Walloniërs lijken van hun privacy te houden (we weten waarom). Het is lastig een paadje te vinden zonder dreigend ‘private’ bordje. Het lukte een heuvelachtige onverhard weggetje te vinden. Het leidde langs kleine huisjes en uiteindelijk ontvouwde zich een open veld vol bloemen en paarden.

Onverwacht cadeau

Een geluksgevoel overviel me. Net als bij het wandelen, krijg je bij het hardlopen blijkbaar ook onverwachte cadeau’s. Zo voelt het echt. Ineens sta je ergens en komt de schoonheid van het moment binnen.

Een plek, waar ik nooit eerder was, en ook niet had gezien, als ik op de bank was gebleven.

Het is gewoon mooi.

Door iets te ondernemen, gewoon iets anders te doen dan je alledaagse leven te leven, doorbreek je de sleur. Je maakt iets nieuws mee en hoe klein het ook lijkt, het effect is groot.

Katy zegt dat ik toe ben aan de cooling down. Ik maak snel wat foto’s, voordat ik me omkeer.

Een stapje dichter bij de 5k.

Ik ga het redden.

Het leven moddert wat aan. Je hebt je routines.

Een algeheel gevoel van tevredenheid daalt neer. Totdat er iets gebeurt. Niets dramatisch hoor. Gewoon een kleine tegenslag. Een woordenwisseling met een andere hondeneigenaar, die volkomen in onrecht stond en je boos wegliep, al “rot toch op man” mompelend.

Een ontevreden klant, en conflict mijdend als je bent, wil je het liefst hard weglopen. Een zeurend kind wat niks wil wat jij wilt. Een administratieve tegenslag, wat maakt dat je alweer ergens in moet duiken waar je de ballen verstand van hebt.

Het zijn maar een paar, wellicht persoonlijk geïnspireerde voorbeelden van het alledaagse leven.

Murw-makende verslavingen

Nu hebben wij mensen een wonderlijk destructief mechanisme. Wanneer we ons oncomfortabel voelen door negatieve gevoelens, hebben we de neiging om die lekker weg te drukken.

We hebben allemaal een andere manier om hiermee om te gaan. Chocola, wijn, Netflix zijn een paar bekende. Roken, doelloos ronddolen op de sociale media en shoppen behoort ook tot een serie fijne afleidingsmanoeuvres.

Er schijnen zelfs mensen te zijn die spontaan opruim- en schoonmaakwoede krijgen als ze verdrietig of in de war zijn. Helaas heb ik daar net weer geen last van.

Mijn favoriete afstomp-methoden zijn lattes, zoetigheden en schermpjes. Gevolgd door ’s avonds wijn, chips en Oogappels of Masterchef Australia.

De negatieve spiraal

Nu is het misschien niet zo’n probleem om je emoties nu en dan te onderdrukken.

Het is sociaal geaccepteerd zelfs en brengt daarbij de economie aardig op gang. Het probleem alleen is dat het me niet altijd beter doet voelen.

Heel even misschien, maar nooit voor lang. De verdovende werking is tijdelijk, waarna ik me murw en sloom voelt.

Plus, als je eenmaal een ‘slechte keuze’ hebt gemaakt, is het makkelijker om opnieuw een slechte keuze te maken.

Zie daar: de negatieve spiraal is geboren.

Bij Netflix hoort een lekker drankje. Daar hoort weer een chippie of kaasje bij. Het zout geeft dorst, dus schenk je nog wat bij. De preview aan het eind maakt dat je doorklikt naar de volgende aflevering.

Lang leve on demand. Ik ga te laat naar bed, waardoor ik ’s ochtends echt niet fris en fruitig opsta. Dat vraagt weer om koffie. En nog maar een. De gezonde havermout met amandelmelk ruil ik gemakshalve in voor een makkelijk bakje yoghurt.

Wat gebeurt is dat je elke keer weer een stap naar beneden neemt op de wenteltrap. Soms met twee stappen tegelijk. Als je niet uitkijkt donder je van de trap om in een bodemloze put te vallen en langzaamaan weg te kwijnen.

De levenskunstenaar

Met een scheef oog kijk ik naar mijn buurvrouw. Zij lijkt geen last te hebben van dit fenomeen. Ze weet me dagelijks monter en fris te begroeten, terwijl ze de kinderen naar school brengt, die wèl hun haren gekamd hebben.

In de namiddag neemt ze ze op vast tijdstip mee voor een rondje buiten.

’s Avonds trekt ze nog wat onkruid uit de voortuin en ze weet altijd wanneer welke container aan de straat moet. Ze is slank en heeft een gezonde blos op haar wangen.

Haar energie lijkt nooit uit te doven. Ze past perfect binnen reservaat Bilthoven.

Bloedirritant

Een beetje levenskunstenaar weet hoe zich om te draaien en een stapje de trap op in plaats van af te zetten. Maar hoe? Wat is daar voor nodig?

Ik heb een ontdekking gedaan.

En ik zal het met je delen ook.

Wandelen doet wonderen.

Wandelen heeft gewoonweg een magische werking. Ik weet nog niet goed hoe het komt. Het heeft iets te maken met het ritme van de stappen. Elke stap schud je een beetje en het voelt alsof alles daarmee een beetje losschudt. Inclusief je vastzittende gedachten.

Het maakt dat je even uit je routine van alledag stapt en iets anders doet. Iets onvoorspelbaars, zelfs al is het een suffe wandeling.

Op de een of andere manier relativeert het en komt er een stukje ontspanning.

Niet direct overigens. De eerste paar kilometer overheerst mijn monkey mind. Onrustig zoek ik afleiding. De telefoon lonkt. En dan geschiedt het wonder dus, onverwacht, en merk ik dat ik gaap. De ontspanning treedt in en gelukshormoontjes komen vrij.

Take it easy, tiger.

Om vanuit lethargie een NS wandeling van 25km te plannen is gelijk aan in één stap vijf tredes willen beklimmen. Tenzij je Richard Krajicek bent, kun je dit beter niet proberen. Kans is dat je misstapt en weer van die trap af kukelt, een gebroken been rijker.

Een haalbaar stapje nemen, zoals een wandelingetje vanuit huis, is beter behapbaar. Gewoon je luie donder een liefdevolle schop geven en gaan lopen.

Nu staat hetzelfde reservaat vol met bomen en wandelpaden. Geen excuus mogelijk.

Rechtsomkeert de trap op

Zo ging ik vanmorgen, met redelijke weerstand, rechtsomkeert de trap op, het bos in. Terwijl mijn kinderen boven in bed met iPad lagen en ik de buurkinderen braaf hoorde spelen in de tuin.

Waarschijnlijk waren ze een egel aan het maken van natuurlijke materialen, die ik morgen op Pinterest terug zou vinden.

Ik deed mijn barefootjes aan en begon te dwalen door de bospaadjes. Bijna twee uur lang wandelde ik, mijn gedachten losschuddend.

Salie thee

Bij terugkomst bleef ik even hangen bij het koffieapparaat, maar verkoos warempel de waterkoker. Ik griste wat verse salie uit de tuin van buurvrouw.

Dat schijnt goed te zijn voor je, las ik laatst in de nieuwsbrief van Richard de Leth. Hij kan het weten, want hij staat immer grijzend bovenaan de wenteltrap.

Een stukje energieker en blijer dan vòòr de wandeling zat ik in de tuin. Met mijn gezonde kop thee. Goede keuzes lokken goede keuzes uit. Die spiraal kan blijkbaar ook omhoog.

Nou, vooruit, klein stukje Lemon Merengue Pie erbij.

Je kan tenslotte te snel die wenteltrap op rennen. Je zou er moe van kunnen worden.