3 simpele manieren om wandelen onderdeel van je dagelijks leven te maken

Ik bevind me in een heuse wandeldip.

Het ontstond als volgt, vol goede bedoelingen, net als de weg naar de hel.

Een tijd terug nam ik me voor om te gaan hardlopen. Met de from coach to 5k app in de hand begon mijn training. Ik heb mijzelf verrast. Iedere week loop ik drie keer. Het opbouwen naar de mijlpaal van 5 kilometer zonder pauzes gaat langzaam maar gestaag. De afstanden worden telkens iets langer en het lijkt zelfs alsof ik een steeds snellere pas heb.

Laatst verraste ik mezelf nog meer door een handdoekje in mijn buideltas te persen en na afloop van de loop de zee in te duiken.

Het was magisch.

Een afgebrokkeld imago in ruil voor geluk

Ik had wellicht de mooiste dag van het jaar gekozen voor deze stunt. De zee was haast spiegelglad, een roze gloed hing nog in de ochtendlucht. Er zeilde zelfs een bootje voorbij, alsof het zijn timing had afgesteld op mijn zeeplons.

Een vrouw van middelbare leeftijd, zo’n twintig meter verderop in het water, slaakte hardop een zucht van geluk.

“Kijk hoe mooi de jonge zilvermeeuwen over het water scheren!”
Zij was duidelijk een vaste badgast hier.

Ik voeg me af of het verstandig voor mijn imago was om dit vaker te doen.

Nu brokkelt ons imago al af als een zachte krijtrots, sinds we wandelen met afritsbroek, buideltas en barefoot schoenen. En dat hindert uiteraard geen ene moer, want we zijn gelukkiger geworden door het wandelen. En geluk is belangrijk.

Wandelschaamte

Dat brengt me terug naar de start van dit relaas: mijn wandeldip. Door dat hardlopen wandel ik niet meer! Ik had het eerst niet door, totdat ik me afvroeg over welke wandeling ik een review zou schrijven en me glashard besefte dat ik er geen had gedaan.

Je zou er bijna wandelschaamte van krijgen, zo als Wandelachtig teamlid.

Kijk, Rachel loopt al bijna twee weken het Pieterpad. Ze is een ware bikkel en houd onze eer hoog.

Ik zit hier maar lattes te drinken en Outlander te bingen. Want wat blijkt, als je niet wandelt heb je veel tijd over.

En dat went.

Met weemoed denk ik terug aan de lange wandelingen die ik pre-hardlopen maakte.

Zes uur onderweg zijn met een rugzakje. Je laten verrassen door nieuwe omgevingen. Gedachten die de tijd en ruimte krijgen een plekje te vinden in je bestaan. Inzichten door een nieuw perspectief, waardoor je eenmaal thuis gekomen je voelt alsof je een week op vakantie bent geweest.

Wandelen geeft het ultieme vakantie in eigen leven gevoel.

Zwemmen in de zee ook trouwens. Maar hier ga ik even snel aan voorbij, want ik was net bezig mezelf te overtuigen om morgen de wandelschoenen uit de kast te trekken.

Er is een buitje voorspeld.

Er is een lang to-do-lijstje voor werk.

Er is zoveel om achter te verschuilen.

Het is niet makkelijk om jezelf uit een dipje te halen. Het is tijd dat Rachel stopt met wandelen en terugkomt om mijn ziel te redden.

De berg

Het cliché is te vaak gebruikt, maar ik schuw niet voor een uitgekauwde motivatie leus.

Een dip is als een berg.

Hoe langer je naar de top kijkt, hoe lastiger de start is.

Hij lijkt zo hoog!

Het is koud op de berg!

Het waait er hard en het is eenzaam. De helling is steil.

En is die top nou echt zo bijzonder? Al die moeite voor wat eigenlijk?

Ja ik weet, de bergpas is mooi. De wandeling is ontspannend, doch energie-gevend. Bomen, vergezichten, wie weet zie je zelfs een Schotse hooglander of een alpaca.

Maar thuis is het warm en droog. Hier heb ik lattes, een alpaca dekentje en een Schotse hooglander op mijn scherm.

Natuurlijk zit de oplossing in de eerste stap nemen. Niet naar de top kijken, maar de ogen richten op het eerste kamp behalen. Knop om en gaan met die banaan.

De clue is dat een dagwandeling of afwerken van een LAW of streekpad niet een voorwaarde is voor wandelgeluk.

Wandelgeluk vind je namelijk dicht bij huis, kant-en-klaar voor je verpakt als onverwachte kadootjes.

Dit besef had ik even nodig. Wandelachtig leven moet je blijkbaar leren.

Daarom voor jou, mocht je het eens nodig hebben: