Het overviel me als een winterse dag in april: totaal onverwacht en iets waar niemand op zit te wachten. Waterige ogen, kriebelhoest en ongegeneerde niesbuien. 

Hooikoorts. 

Ugh. 

Nooit gehad en daarom had ik het ook niet direct door. Iemand opperde het voorzichtig toen ik mijn klachten omschreef. Ik wuifde het onmiddellijk weg. Want ik heb namelijk geen hooikoorts.

Of toch wel?

Dat kan je blijkbaar op elk moment in je leven krijgen. Als een onuitgenodigde gast stormt ie met vieze voeten je pas gedweilde huis binnen. The nerve! 

Eerst ging ik in zwaar verzet. Gevolgd door een strijdplan, wat weer opgevolgd werd door meer verzet. Ik wilde dit net zo min als modderschoenen op mijn vloer.

Hoe pollen je het leven zuur maken

Deuren dicht, ramen dicht. Ik sloot me op. Naar buiten gaan voor de nodige boodschappen voelde als een ware exercitie. De pollen dwarrelden spottend om me heen. Als witte lopers uit Game of Thrones vielen ze me genadeloos aan. De een na de ander. Sla er een neer en hij stuift vanzelf weer op.

Op het begin kon ik me er nog wel aan overgeven. Hoe vaak krijg je de kans om schaamteloos de hele dag op de bank te hangen? Daarbij, ik ben nog niet door GoT heen, dus wat is het probleem? 

Dit duurde precies een halve dag. 

Geloof me of niet, binge watching verveelt. Zelfs mij. 

Uit armoede schakelde ik over op de zoveelste rerun van Sex and the city. Lang leve streaming diensten. Totdat niet alleen het snot, maar ook Carrie met haar drama, mijn neus uitkwam.

Van hooikoorts naar wandelkoorts

Ik was gevangen. Gevangen in mijzelf. Geen afleiding, geen plek om naar toe te gaan. Alleen ik en mijn wollige gedachten. Ik was wakker, maar kon niets. Van lockdown naar locked-in. 

Merkwaardig was mijn verlangen om te bewegen. Mijn voeten wilden wandelen. Dit was vroeger nooit een probleem. Toen kon ik dagen binnen blijven. Zou ik niet meer lui zijn sinds ik wandel? 

Mijn ontsnapping vond ik aan zee. Hier groeit geen gras en staan geen bomen. De ziltige lucht bleek een verademing voor mijn luchtwegen. Een moment van pais en vree. 

Toch wist ik een ding zeker: hier moet ik zo snel mogelijk van af.

Natuurlijke hulpmiddelen tegen hooikoorts

Gewapend met het halve schap hooikoorts-middeltjes ging ik thuis de strijd aan. Allen van natuurlijke oorsprong. Dat leek me logisch. Dat wat de natuur veroorzaakt, moet de natuur toch kunnen oplossen. Iets met weegbree dat in de buurt van brandnetels groeit. 

Blijk ik toch weer een kind van mijn moeder. 

Warempel, na een kleine week kon ik weer een zin afmaken zonder in iemands gezicht te niezen. Hierbij mijn lijstje met natuurlijke hulpmiddelen die mij de lente doorhelpen.

• Hooy korrels, Jacob Hooy
• Kwartel-ei (je kan het niet verzinnen), Orthica
• Chaga tinctuur, uit moeders kastje
• Anti-allegrie neusspray, Holland &Barrett
• Propolis tinctuur + echinacea, Prosana
• Immuniteit support, Golden Naturals
• AltheaFleur hoestsiroop, Bloem

Wat ik in mijn onderzoek nog tegenkwam, maar niet heb gebruikt, is lokale rauwe honing, Sculleteria en medisch tapen. Heb jij nog een tip die iedereen moet weten? Deel het hieronder en maak ons blij.

Je hebt de video ongetwijfeld voorbij zien komen een paar jaar terug. Performance artists Marina Abramović en Ulay kijken diep in elkaars ogen. Een minuut lang. Langzaam rolt een traan over haar wang. Tegen de regels in, reikt ze haar handen uit.

Hij neemt ze in de zijne. De seconden tikken door. Dan stapt hij op en maakt ruimte voor een ander. Het scala aan emoties die door haar heen vloeien kan je niet met woorden beschrijven. Die herken je, als je grote liefde hebt gekend. 

Tweeëntwintig jaar terug zagen ze elkaar voor het laatst, op het midden van de Chinese muur. Een intense liefdesrelatie eindigde daar. Jarenlang leefden en werkten ze onafscheidelijk. Hun lichaam als medium voor hun kunst. Ze zouden trouwen.

Geen dertien-in-een-dozijn bruiloft voor hen uiteraard.

Het ludieke plan was om hun huwelijk als kunstwerk in te zegenen. Ieder zou aan een uiteinde van Chinese muur starten om elkaar in het midden te treffen. Bij die ontmoeting zouden ze elkaar het ja-woord te geven. 

De voorbereidingen gingen niet van een leien dakje. Logge bureaucratie en Chinese regelgeving testten het tweetal tot het uiterste. Het duurde acht lange jaren voordat ze groen licht kregen.

Klein probleempje kwam op: het tweetal was inmiddels uit elkaar gegroeid. 

“Life is what happens while you are busy making other plans.” 

De commitment aan de kunst bleek groter dan aan elkaar. De tocht werd uitgevoerd zoals voorgenomen. Het werd alleen geen viering in het midden, maar een voorgoed afscheid.

Ieder legde 2500km te voet af. Een barre tocht van een paar maanden. Verre van romantisch. Soms is een idee duizendmaal mooier dan de werkelijkheid.

“Onze relatie eindigde op dezelfde manier als het begon”, vertelt Ulay alsof deze exercitie de normaalste zaak van de wereld is. 

Hoe voelden die stappen, vraag ik me af. Hoe kan je zo’n immense afstand afleggen met een breuk in het vooruitzicht? Wat maakt dat je jezelf in staat kan brengen om de pijn aan te gaan in plaats van weg te lopen?

Als ik hartenpijn heb vlucht ik in Netflix, wijn of chips. Bij voorkeur tegelijk. Waarschijnlijk ben ik daarom een middelmatige kunstenaar en zij niet.

Wandelen kan een therapeutische werking hebben hoor ik vaak. De beweging schudt je hoofd los. Met elke stap laat je iets achter en loop je naar iets toe.

Alleen lieten zij niet hun ellende achter, ze liepen er regelrecht naar toe. 

Liefde sterft nooit

Liefde vraagt een dapper hart. Het zijn de moedigen die weten hoe diep een connectie kan gaan. Dat soms de relatie eeuwig blijft bestaan, maar alleen de vorm verandert. Wegen zich scheiden omdat het blijkbaar niet anders kan.

Dat je solo je weg voortzet, wetend dat in jouw hart de naam van die je achterliet, gekerfd staat. Waarbij er maar een minuut nodig is om de liefde weer te doen stromen. 

Ik wil geloven dat ik net als Marina en Ulay kan blijven liefhebben, zelfs, nee juíst, na een breuk. Dat de naam die op mijn hart staat gekerfd, onuitwisbaar blijft.

Zodat mijn hart vanuit stilte hard kan roepen: ik heb je lief, ik heb je lief. Ook zonder jou heb ik je lief. 

We kijken genoegzaam voor ons uit. Het is lente. De zon laat zich van haar mooiste kant zien. We vangen de stralen op met innerlijk gejuich. 

Niet ver van ons zien we de zee. De zee is er altijd geweest voor ons. Rachel en ik zijn hier opgegroeid en we helpen elkaar eraan herinneren dat dit prachtstuk landschap aan de stad geen vanzelfsprekendheid is. 

Een stukje dichterbij zien we onze kinderen. Jonge tieners. Eentje speelt een geit. Twee kinderen stapelen zich op de geit. Waarna de geit omvalt en wordt ingegraven in het zand.

Een voorbijganger zou bij dit tafereel opmerken hoe fijn het is dat deze kinderen nog spelen. Dat niet ieder in hun hand een smartphone heeft vastgeplakt. Die voorbijganger weet niets. 

Want vaak zit er wel een telefoon in hun hand. En daar heb ik een oordeel over. 

Ondanks het feit dat ik zelf continue mijn telefoon pak om iets op te zoeken, waarna ik een kwartier en 10 apps later me afvroeg wat ik ook alweer ging opzoeken. 

Ik voel me nu eenmaal meer geslaagd als moeder als hun leven zich niet virtueel afspeelt. 

Hun gedrag reflecteert op mij. Zijn ze beleefd, slim en sociaal, dan heb ik het goed gedaan. Zie je een rotkind, dan hoort daar een rotmoeder bij. 

Mijn kinderen wandelen niet 

Gemiste steek. We zetten ‘m op het lijstje.

Soms krijg ik ze mee, een stukje, meestal gepaard gaande met de belofte van ijs, of zoiets. Ik vind ook daar wat van. Want goede ouders wandelen met hun kinderen. Liefst op zondagmiddag als vaste prik. Die kinderen klagen niet. Ze zijn wijs en ontwikkeld. Doorzetters zijn het, met een mooie toekomst voor de boeg. Ik vermoed dat 90% van de wandelende kinderen gymnasiast is. 

Elite-ouders gaan zelfs op een ‘actieve’ vakantie met hun kinderen. Hier krijg ik spontaan jeuk van, want zij maken de schaduw te groot. De schaduw waarin ik een stukje krimp. 

De verwachting voorbij 

Toen ik in Singapore zwanger was van Maya had ik droombeelden. We zouden samen elke dag picknicken in de botanic gardens. Daarna vriendinnen ontmoeten met baby’s voor een koffietje. Misschien zo’n playgroup.  Ik zag ons lachen. Samen waren we onoverwinnelijk en uiteraard dolgelukkig.

Maya begon al te huilen als we de voordeur uitstapten. Het park was te heet en we hebben welgeteld eenmaal gepicknickt. De hele vijf minuten. Playgroups waren te druk voor haar en ik vond er zelf eigenlijk ook geen drol aan. De koffie lukte soms. Maar onoverwinnelijk waren we niet. 

Jaren later bevonden we ons in Noorwegen. Hier lopen kinderen van twee zelf een berg op. Buiten zijn en wandelen is net zoals gewoon als een hotdog met ketchup op een verjaardagsfeestje (geloof me, we hebben geen Noors feestje meegemaakt zonder).  

Ook hier maakte ik plaatjes in mijn hoofd. Onze kinderen zouden ook wandelen. Soms op ski’s, want waarom niet. En ook hier wees de realiteit anders uit. Samen hutten bouwen vonden ze prachtig. Een kilometer of drie lopen niet. 

Actief wandelen met kinderen

Nu hoor ik je denken, je moet het ook een beetje leuk voor ze maken.

Ja, dat zijn de elite-ouders die spreken. Die weten hóe je moet wandelen met kinderen. Je motiveert ze, maakt er één groot avontuur van. Joepie. 

Terloops leren ze het kroost over eetbare plantjes en vogelgeluiden. Het is actief wandelen, niet alleen voor de kinderen, maar vooral voor de ouders.

En daar zit nou net de crux. Ik wil niet actief wandelen. 

Wandelen voor jezelf

Soms dwaal ik af met gedachten en zit ik in mijn eigen wereld. Dan weer ben ik helemaal in het moment en geniet ik van de prachtige natuur die zich voor mijn ogen ontluikt. Wandel ik samen met een vriendin, dan ga ik op in het gesprek. 

Hoor je het? Er zit veel ‘ik’ in dit verhaal. Wandelen is voor mij. Het is waar ik oplaad. Het brengt mijn drukke hoofd tot rust en mijn stroeve lichaam in beweging.  

Dus laat ik de kinderen thuis. Tot de dag komt dat ze zelf willen wandelen. Dat ook zij hun ‘ik’ in het wandelen hebben ontdekt. Ik was een jaar of veertig toen dit gebeurde. Dus ik heb hoop. 

Het bankje van de strandtent zit goed. De kinderen zijn blij, Rachel en ik zijn blij. Wij weten inmiddels hoe we moeten afspreken met onze meiden. Horeca, korte loopafstand van de auto en wat ruimte voor ze om te ravotten. We kiezen de geplaveide weg van moeiteloosheid. Dan smaakt de koffie zoveel beter.  Ik vind ons eigenlijk best geslaagd. 

De ouders zitten achter glas in de kantine. Het kroost rijdt rondjes. Een van de pony’s stopt steeds als hij moet draven. Een ander port zijn neus in de kont van de pony ervoor. Nu mogen ze in galop. Een voor een, met een tienermeisje ernaast meerennend. Mijn dochter mag heu-le-maal alleen in galop. Een primeur! De hele zes meter leg ik zorgvuldig vast op video. De ouders juichen. Ik blijf met een onbestemd gevoel achter.

Dochter geniet van de lessen en ik geniet elke week een stukje minder. Is dit hoe het bedoeld is? Rondjes rijden. Soms Annemarie koekoek. En heel af en toe een volte of jawel, komt ie: ‘van hand veranderen’.

Tijdens het opzadelen merk ik dat pony er niet zoveel zin in heeft. Het bit indoen gaat gepaard met een weigerend hoofd. Komen ze hun stal eigenlijk wel eens uit voor iets anders dan rondjes in de bak? Ik zie geen wei. 

Bij de ingang van de stallen staat een kleine Shetlander. Niet aaien, waarschuwt een bordje, hij kan bijten als hij de aandacht zat is. Zou het de aandacht zijn of het feit dat ie z’n hok niet uitkomt, vraag ik me af. 

Als kind reed ik ook. Toen dacht ik nooit over zulke dingen na. Ik las de Penny, deed mijn rijbroek aan, nam een zweepje mee en deed wat me gevraagd werd.

Het is als Zwarte Piet. Vroeger vond je dat heel normaal. Als volwassene denk je “het is toch wel een beetje vreemd eigenlijk”.

Gek is dat. Ik ga al heel lang niet meer naar school, maar denk nu meer na dan toen het de bedoeling was om na te denken. 

Paardvriendelijke maneges

Nu ga ik nog liever dood dan dat ik de confrontatie opzoek, dus in plaats van in gesprek te gaan met de manege bevind ik mij op google. ‘Paardvriendelijke manege’ levert een interessante zoektocht op.

Het bestaat: bit- en ijzervrij rijden. Paarden die in de wei leven. Lessen waarin je leert samen te werken met je edele dier. Het vraagt een andere zit blijkbaar, niet veel meer dan dat. 

Ik snap er steeds minder van. Als dit bekend is, waarom kan ik er in de provincie Utrecht dan maar enkele vinden? De dichtstbijzijnde paardvriendelijke manege ligt voor ons op 40 minuten rijden. 

Tja, dan komt uiteraard het dilemma van alle betere keuzes: de bereidheid om met de oncomfortabele consequentie om te gaan.

We parkeren de keuze even. Hier kan kind zelf zaterdagochtend naar de manege fietsen en dat komt moeder goed uit. Ik ben er niet trots op.

Wel zoek ik naar een alternatief. Een middagje paardvriendelijk zijn. Het is beter dan niets, houd ik mezelf voor. 

De kleine kudde

Zo kom ik terecht bij De Kleine Kudde. Bij Lyanne kan je als kind lekker klungelen met paardjes. Knuffelen, spelletjes doen, een stukje het bos in lopen. Als volwassene ben je ook welkom.

‘Aarden met paarden’ lees ik. Een wandeling met haar IJslanders. Niet erop, maar ernaast. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Waar ik startte in de zoektocht naar een andere manier van paardrijden, zit ik nu op een nieuw spoor. Zou je naast een paard evenveel plezier beleven als erop?

There is only one way to find out. Ik boek zowel een afspraak voor dochter als voor mezelf.

Op een ietwat grauwe dag in februari rijd ik naar de Veluwe. Aan een idyllisch landweggetje in Loenen wacht Lyanne me op. Als ik uitstap komen de twee paardjes Maël en Kay al nieuwsgierig naar me toe. Ik aai ze.

We gaan op pad. Ze hebben er zin in en ik ook. Ik krijg Maël mee. Een ‘doorschuif-pony’. Geen manege was tevree met hem. Na vijf verhuizingen nam Lyanne hem onder haar hoede. Ze snapte hem meteen. Aan zijn lijf geen polonaise. Hij is niet bedoeld om op te rijden. Als je dat respecteert is het de liefste van de wereld.

Het is wat raar, zo’n groot dier naast je. Wat bijzonder is, want blijkbaar is het niet raar als je erop zit. Ik weet niet zo goed wat te verwachten, maar uiteindelijk is het precies wat het is: je wandelt met een paard.

Hapjes onderweg nemen mag, vertelt Lyanne me, als ik haar onzeker vraag of het wel de bedoeling is dat Maël de bramenstruik verslindt. Sterker nog, ze vertrouwt erop dat haar paarden alle voedingsstoffen binnenkrijgen tijdens de wandelingen door bos en hei. Ze weten zelf we wat ze nodig hebben. Ja, logischer wordt het niet. 

Buiten de gebaande paden

Onderweg komen we de boswachter tegen. We lopen niet op het ruiterpad. Ook als je naast het paard loopt, mag je in Nederland niet buiten de gebaande paden lopen. Na een waarschuwing vervolgen we onze wandeling op het aangewezen pad. Om er later toch van af te wijken. Want braaf zijn blijkt net zo saai als rondjes rijden in de bak. 

Mijn werkgever belt. Drie keer. Ik neem toch maar op. “Ik ben aan het wandelen met paarden.”, leg ik uit. Hij lacht hard. Het is ook een beetje gek misschien, in een wereld waar het onnatuurlijke zo gewoon is geworden. “Is dat iets zen-achtigs?”, vraagt hij mij. Nu lach ik hard. “Ja, zoiets.”

Hij zit er niet ver naast. Het is zen, dit aarden met paarden. Samen stamp je door modder, aarde en zand. De natuur brengt je even terug tot jezelf. Dit samen beleven met een viervoeter van formaat versterkt dit gevoel. En die natuur, die is prachtig. De kronkelende bospaadjes, de weidse hei en zelfs een watertje. Het is rustig. Het is wij en de paarden. 

We kletsen wat over vegetarisch eten, microdosis truffels en barefoot schoenen. De paardjes lopen onvermoeid door. Ik denk dat ze het naar hun zin hebben. Vooral omdat ik natuurlijk alles toesta, conflictvermijdend als ik ben. Het is een lopend buffet, met schouderklopjes en aaitjes als gratis supplement. 

Zij genieten, wij genieten.

Ja, zo is het bedoeld. 

Sleen – Coevorden. Etappe nummer 7 van koningsnummer Pieterpad. Eénentwintig kilometer door drassige weilanden en open mistige boerenlaantjes. Koud. Nee, guur.

Ik had er al zeven kilometer op zitten, want ik had de vorige dag mijn eindpunt niet bereikt. Uiteraard was ik niet van plan om 28 kilometer te lopen op een dag. Dat is voorbehouden aan helden. Ik daarentegen lummel maar wat aan.

Op de kaart prijkte zo op tweederde van de route het dorpje Dalerveen. Daar zou ik de bus pakken, terug naar mijn auto die ergens bij Schoonoord geparkeerd stond. Alleen was er geen bus, zo bleek. Een scala aan B&B’s, maar geen bus. Bijzonder, als je het mij vraagt. Maar niemand vroeg het mij.

Moe en teleurgesteld plofte ik neer op een bankje. Mijn oog viel op een bord, wat me vertelde dat op deze exacte plek vroeger station Dalerveen bestaan had. Wrijf het er maar in.

Dilemma’s in Dalerveen

Ik moest een beslissing nemen. Mijn benen waren moe, de weg naar Coevorden nog lang en had ik al gezegd dat het guur was?

Een dure taxi zag ik niet zitten. Liften ook niet. Ik schraapte wat heldenmoed bij elkaar en besloot door te lopen tot station Coevorden.

Mijn telefoon batterij raakte leeg. Ik had een externe lader meegenomen, maar geen kabel. Uiteraard. Nog een keuze: hoe gebruik ik mijn accu restje?

De beslissing viel voor een podcast van het Rijksmuseum. Voor een kunstenaar weet ik bedroevend weinig van kunst. Dit jaar, zo had ik me voorgenomen, zou ik mij verdiepen in kunstgeschiedenis.

Natuurlijk is Rembrandt een must, dat weet ik zelfs nog, dus startte ik de vierdelige podcast over meneer van Rijn.

Het laatste stuk van mijn monstertocht wandelde ik met Rembrandt

Dat deed goed. Ik leerde over zijn herkomst. Een molenaarszoon in een groot gezin. Alle jongens leerden een ambacht, die de toekomst van het gezin veilig kon stellen. Als jongste genoot Rembrandt van de privilege om te mogen studeren. Het duurde niet lang voordat zijn talent ontdekt was.

Is dat geen mooie samenloop van omstandigheden? Stel je nu toch eens voor, dat hij als eerste was geboren. Dan was hij molenaar geworden. Hoe zouden onze molens er dan uit hebben gezien?

Rembrandt ging in de leer, bij een middelmatige kunstenaar in Leiden. Hij studeerde om historisch schilder te worden, maar werd bekend om zijn portretten. Levensecht, vol emotie. Een spel van schaduw en licht, als nooit gezien van dit niveau.

Een schilder die wel erkend werd als genie in zijn tijd. In Amsterdam kwam hij tot zijn recht. De opdrachten stroomden binnen, hij kocht een kast van een huis en trouwde met zijn grote liefde Saskia. Samen kregen ze zoon Titus, hieronder afgebeeld in monniksdracht.

Een groepsportret van de schutters in opdracht, beter bekend als De Nachtwacht, werd in dat huis vol leerlingen gemaakt. Een meesterwerk. Op eigen wijze uiteraard. Want, zo leerde ik, een eigenwijze donder was het.

Hij schilderde op zijn manier. Dit werd niet altijd in dank afgenomen. Toen de crisis toesloeg en kunstenaars hun hoogtijdagen vaarwel moesten zeggen, koos hij nog steeds voor zijn eigen visie, in plaats van die van de opdrachtgever.

Tijden van crisis en depressie

Hij raakte alles kwijt, behalve zijn verf spullen. Die wist hij te onttrekken aan schuldeisers, zodat hij altijd nog werk kon maken. Zijn gedrevenheid kon niet worden afgenomen.

Maar voor deze nationale economische tegenslag, had Rembrandt er al een paar persoonlijke crisissen opzitten. Zijn geliefde Saskia overleed, waarschijnlijk aan Cholera. Hij raakte in een depressie.

En wat deed de beste man in het depressieve uur van zijn leven? Hij ging, jawel, wait for it: wandelen!

Toen ik dit hoorde, daar ploeterend door de Drenthse modder, maakten mijn hart en benen een klein sprongetje. Hij maakte lange wandelingen door Amsterdam en ook buiten de stad. Langs oude grachten, de natuur in. En dit legde hij vervolgens vast in landschaps- en stadsschilderingen.

Rembrandt van Rijn ging zijn depressie te lijf door te wandelen. Hij produceerde die jaren minder werk, maar ik vermoed, dat door te bewegen, hij in leven kon blijven. Zijn carrière ging op laag pitje, maar de meester in hem zou later weer opstaan.

Gesteund door zijn levensverhaal en zijn geniale werk liep ik mijn route uit. Ik voelde me stiekem een beetje verwant met hem. Hij bleek een man van vlees en bloed. Hij maakte fouten, maar kon ook liefhebben. Zijn nalatenschap is groot. Wat een zegen dat hij mocht studeren en zijn eigen weg mocht volgen. Een zegening die ik ook mag tellen.

Mijn favoriete wandelplek is zonder twijfel langs zee. Misschien komt het door mijn Haagse roots, maar aan zee voel ik me thuis en laad ik op.

Vriendin D. appt me. Ze wil langskomen, want ze moet naar zee. Ik begrijp haar. De bossen van het midden van het land zijn heerlijk, maar af en toe is zeelucht onmisbaar.

We lopen door de duinen en dat is al heel mooi. In de winter wat kaal, maar met een laag ochtendzonnetje dansen de duingrassen harmonieus in het strijklicht. Soms kom je een Schotse Hooglander tegen, wat bijdraagt aan het gevoel van woeste natuur. Dit is uiteraard in perspectief te zien. In Nederland is elke vierkante meter in gebruik en wandelen we over paden.

D. is avontuurlijk ingesteld en we zoeken door het duinlandschap naar kleine paadjes, weg van de massa. Het avontuur is van korte duur, als we na een luttele vijftig meter alweer op een hoofdpad belanden. Het mag de pret niet drukken.

De magische zee stelt nooit teleur

Wanneer we de strandafslag betreden vallen we even stil.

De zee!

Het blijft een magisch gezicht. Hoe bijzonder dat de derde grootste stad van het land aan één zijde volledig door een natuurgebied omgeven is. En dan ook nog eens eentje waarvan de horizon mijlenver blinkt. Het is makkelijk om het als vanzelfsprekend te nemen. Wat het niet is dus.

Het is druk op het strand. Ondank dat het een maandagochtend in januari is. In tijden van Corona is een strandwandeling het uitje van de week geworden.

Opgelaten honden rennen achter elkaar en soms een meeuw aan. Een peuter stampt met haar laarsjes in het zeeschuim. Een vrouw op leeftijd maakt een foto van de golven en haar man op zijn beurt weer een foto van haar. Een dappere man loopt naakt de koude zee in. Kitesurfers genieten van de sterke wind.

Er is genoeg te zien.

Schreeuwen naar de zee

We lopen zuidwaarts, richting Kuikduin. Tegenwind, maar dat is niet erg.

Op een gegeven moment vraagt D. me of ik wel eens naar de zee heb geschreeuwd. Dat is in, verklaart ze. Bij de laatste trends denk ik meer aan Netflix series en Gin & Tonics, maar goed.

Ik kijk haar argwanend aan. Waarom zouden we dat doen? Het lucht op en geeft een dosis energie, legt ze me uit. Klinkt fijn, maar wat met al die mensen?

Als het even rustig is om ons heen, grijpt ze haar kans. Ze trekt zachtjes aan mijn mouw. Uiteraard wacht ik af tot zij begint. Dan besef ik me dat ik haar niet alleen kan laten roepen, dus lucht ook ik mijn longen uit over het geluid van de branding. Ze heeft gelijk. Behalve een totaal oncomfortabel gevoel, geeft het inderdaad een boost.

De zee geeft en de zee neemt

Wandelen langs zee heeft een haast therapeutische werking. De zee heeft iets geruststellends. De golven blijven maar komen, als vanzelf, met het getij als contante factor. De wind blaast je hoofd leeg.

Naast land en levens, neemt de zee ook je zorgen. De ritmische slag van de golven hebben iets hypnotiserends. De meditatieve werking wordt gesteund door het geluid. Zorgen worden naar de achtergrond gedrukt om plaats te maken voor nieuw perspectief.

De zee geeft ook iets, zomaar, en dat is jodium.

Jodium is een spoorelement dat belangrijk is voor de productie van schildklierhormonen. Deze hormonen zijn nodig voor een goede groei, de ontwikkeling van het zenuwstelsel en de stofwisseling. Aldus het Voedingscentrum.

Naast Jodium krijg je ook Magnesium mee aan zee. Beiden zorgen ze voor een sterker immuunsysteem en minder stress.

Wetenschappelijk onderzoek is overigens niet eenduidig over deze kwestie, maar ik wil er graag in geloven. Al is het maar omdat ik weet dat ik me na een strandwandeling bijzonder lekker voel. Een beetje geschreeuw erbij maakt het helemaal af.

Een nieuw jaar gaat gepaard met nieuwe voornemens. Of in mijn geval, oude voornemens van de stoffige plank gehaald om een nieuwe kans te geven.

Een paar jaar terug maakte ik voor het eerst kennis met de miracle morning van Hal Elrod. Een redelijke simpele methode, die een miraculeuze verbetering van je leven belooft.

Succesvolle, slimme en knappe mensen blijken één ding met elkaar gemeen te hebben: ze hebben ingebouwde routines waar ze nimmer van wijken.

Uiteraard zijn dit geen routines van Netflix en wijn drinken. Helaas. Ik heb deze geprobeerd en moet bekennen dat dit luiheid in de hand werkt en niet de weg naar succes, dan wel geluk, versnelt.

Het intrigeert me en ik wil erin geloven, maar toch is het me (nog) niet gelukt om Elrod’s methode langdurig vol te houden. Waarschijnlijk omdat ik graag slaap en mijn mooiste bezit mijn handgemaakt veganistisch kingsized Scandinavisch bed is.

Instant geluk is makkelijk. Die kun je kopen. Het bevindt zich doorgaans in 500ml potjes in het vriesvak. Lange termijn geluk vraagt meer toewijding.

Zo ook de miracle morning.

Toewijding is voorwaarde

Hal kreeg op jonge leeftijd een auto ongeluk en belandde in coma. Hier had hij blijkbaar het licht gezien, want eenmaal eruit gevochten kwam hij op de proppen met een routine van zes gewoonten. Deze activiteiten zorgen ervoor dat je dag niet meer stuk kan. De macht ligt voor het grijpen.

Het enige wat je moet doen is op tijd je bed uit. Want de wonderlijke ochtend heeft tijd nodig. Met een uur kom je een heel eind. Zelf ben ik tevreden met een half uur. Ik ben dan ook tevreden met een half succesvol, slim en knap bestaan.

Het is niet alleen tijd, dat je ‘s morgens het bed uit drijft. Het is de mogelijkheid van een nieuwe dag creëren. Als je dag goed start, voel je je gevuld en positief. Het maakt dat je alle ontmoetingen en gebeurtenissen anders zal benaderen. Vrolijker. Minder gestresst.

De 6 life S.A.V.E.R.S.

Nou, dit zijn ze, de zes gewoonten die je leven redden. Naar eigen behoefte kun je er invulling aangeven. Als je maar elk van de zes aandacht geeft.

S.ILENCE
Meditatie, stilte, bidden. Whatever floats your boat. Als je maar stil bent.

A.FFIRMATIONS
Je vertelt jezelf wat je wilt geloven dat waar is. Bijvoorbeeld dat je je bed uitkomt. Lijkt me een mooie start.

V.ISUALIZATION
Hierbij stel je je dag voor. Wat wil je doen, voelen, zijn, ervaren?

E.XERCISE
Een blokje om, yoga stretches of aan je sixpack werken, de keuze is reuze.

R.EADING
Lees tien bladzijden uit een interessant boek per dag is het devies.

S.CRIBING
Schrijven! Je dankbaarheidslijstje, je to-do-list of flow writing, waarbij je ongegeneerd je pen over papier laat gaan.

De uitdaging van een uitdaging half aangaan

Nu vlieg ik deze handreiking aan op aangepaste wijze. Een paar keer de afgelopen week heb ik met veel plezier en minuut of veertig een aantal van de gewoonten gedaan. Het hielp. Het geeft een vol gevoel. Een lekkere start van de dag.

Je kunt leven van challenge naar challenge. Dry January, planking, intermittent fasting of 45 dagen linzen eten.

Of je doet het zoals ik wandel. Rustig aan, met mate en alles behalve hardcore.

Mijn wonderochtend wordt wonderachtig.

Mijn voornaamste voornemen voor 2022 is namelijk minder hoge eisen stellen van mezelf. Ook ik heb namelijk een Helga, al is het haar boze zus Ursula die in mijn hoofd woont. En die kan er ook wat van.

Inmiddels weet ik dat ook dit kan werken. Waar wandelen verre van ingebouwd was in mijn leven, maak ik nu vrijwel dagelijks een wandeling van minimaal een uur. Juist door niet de druk erop te zetten, maar door te gaan naar behoefte.

Hard van stapel lopen maakt dat je op een gegeven moment gewoon stopt met lopen. De Mount Everest beklim je in etappes, niet in een keer.

Ik ben er stiekem best trots op, dat ik het niet direct voluit doe. Valkuilen liggen op de loer, zoals laatst:

“Rachel, help! Ik heb al een tijd geen lange dagwandeling gemaakt. En we schrijven voor een wandelsite. Ik ben mislukt!”

“Nee, IertjePiertje, dat is juist de bedoeling. We zijn luie mensen die tegen de verwachting n in bij tijd en wijlen gaan wandelen. Je doet het juist goed!”

Heel langzaam sijpelt een nieuwe gewoonte in mijn leven. Die van zacht zijn voor jezelf. Toestaan dat ik niet perfect ben. Dat ook ik niet alles kan. Dat dat ook niet de bedoeling is misschien.

Dus vanmorgen sliep ik uit. Zolang ik wilde. Rond tienen kroop ik uit bed. Geen miracle morning routine vandaag. Wel dit geschreven. Is ook wat waard. Morgen is er weer een dag.

Er is wetenschappelijk bewijs dat wandelen een voordelige invloed op depressies heeft. Na een poosje lichamelijke inspanning maakt je lichaam, gratis en voor niets, het stofje fenylethylamine aan. Dit zorgt voor een blij gevoel.

Maar er is meer!

Neurale verbindingen worden bevorderd in je hersenen. Met een beetje geluk krijg je er zelfs nieuwe cellen bij. Het maakt dus niet alleen blijer, maar ook flexibeler, creatiever en slimmer. Na een wandeling kan je perspectief op je leven gunstig veranderen.

Vooral wandelen in de natuur wordt aangeraden, vanwege de ontspannende werking. . “Elke stap en elke ademhaling hebben de mogelijkheid om de hersenen te stimuleren.”, aldus Gezonder Leven.

Het klinkt haast te mooi om waar te zijn. Wandelen biedt uitkomst. Ook als je niet depressief bent, lijkt me.

Samen tegen depressie

1 op de 5 mensen krijgt te maken met depressie. Als je rondkijkt tijdens je kerstdiner, zijn dat er minstens twee aan de tafel.

Waarom zijn er geen wandelcampagnes, meneer de Jonge?

Al bijna twee jaar waarschuw je ons met ernstige blik voor de gevaren van Corona. Binnen blijven, handen wassen en afstand houden. Hoeveel meer depressies zijn er bijgekomen?

Rachel en ik bieden ons vrijwillig aan voor een Sire clip. We doen er zelfs onze afritsbroek en buideltas voor om, als het bijdraagt.

Een hond biedt uitkomst

Met de Coronagolf kwam ook de puppygolf. En dat is zo gek nog niet. Want naast dagelijks een uur wandelen, schijnt ook een trouwe viervoeter een positief effect te hebben op je geestesgezondheid. Een kameraadje, die je altijd leuk vindt. Ook als je dat niet bent. Wonderbaarlijk, als je het mij vraagt.

Zelf heb ik er ook een. Een driepoot, gered uit het asiel van Koeweit, waar we destijds vrijwilliger waren. Wekelijks reden we vanuit de stad anderhalf uur door woeste woestijn, om een paar rondjes met verschillende honden te lopen. Op de een of andere manier kregen we altijd Titus mee. Toen het asiel moest sluiten vanwege gebrek aan financiële steun, sloten wij Taai in onze armen.

Onzeker hupte hij maandenlang achter me aan. Totdat hij in het gezin zijn plek vond en niet meer weg te denken is.

Als ik een tijdje ben weggeweest, krijg ik een enthousiast onthaal. Zelfs met één achterpoot weet hij te springen en te dansen van plezier.

De hond zorgt ervoor dat ik tenminste drie maal per dag een rondje maak. Ook als ik niet wil. En dat is het mooie eraan. Je moet, tenzij je plasjes tegen de bank niet erg vindt.

Regelmatig vervloek ik dat beest. Vooral ’s avonds laat, als ik in bed wil liggen. Als het vriest en de wind guur tegen mijn gezicht slaat. Maar ja, als ik dan loop, voel ik me blij. Hoe fijn is het om de dag met wat beweging en frisse lucht af te sluiten?

Een leeg en vrij hoofd

Bij langere wandelingen komt na een tijdje dat lekkere stofje vrij. Meestal begin ik dan te gapen. Mijn hoofd voelt leger en mijn gedachten vrijer, optimistischer wellicht.

Een hond is geen voorwaarde voor een dagelijkse wandeling, een depressie overigens ook niet. Voorwaarde is dat je in staat bent je schoenen aan te trekken, een lekkere wollen muts op je hoofd te zetten en gewoon gaat.

Ook als het stormt en regent. Juist dan. Met een beetje geluk stormt het dan wat minder in je hoofd.