Er is wetenschappelijk bewijs dat wandelen een voordelige invloed op depressies heeft. Na een poosje lichamelijke inspanning maakt je lichaam, gratis en voor niets, het stofje fenylethylamine aan. Dit zorgt voor een blij gevoel.

Maar er is meer!

Neurale verbindingen worden bevorderd in je hersenen. Met een beetje geluk krijg je er zelfs nieuwe cellen bij. Het maakt dus niet alleen blijer, maar ook flexibeler, creatiever en slimmer. Na een wandeling kan je perspectief op je leven gunstig veranderen.

Vooral wandelen in de natuur wordt aangeraden, vanwege de ontspannende werking. . “Elke stap en elke ademhaling hebben de mogelijkheid om de hersenen te stimuleren.”, aldus Gezonder Leven.

Het klinkt haast te mooi om waar te zijn. Wandelen biedt uitkomst. Ook als je niet depressief bent, lijkt me.

Samen tegen depressie

1 op de 5 mensen krijgt te maken met depressie. Als je rondkijkt tijdens je kerstdiner, zijn dat er minstens twee aan de tafel.

Waarom zijn er geen wandelcampagnes, meneer de Jonge?

Al bijna twee jaar waarschuw je ons met ernstige blik voor de gevaren van Corona. Binnen blijven, handen wassen en afstand houden. Hoeveel meer depressies zijn er bijgekomen?

Rachel en ik bieden ons vrijwillig aan voor een Sire clip. We doen er zelfs onze afritsbroek en buideltas voor om, als het bijdraagt.

Een hond biedt uitkomst

Met de Coronagolf kwam ook de puppygolf. En dat is zo gek nog niet. Want naast dagelijks een uur wandelen, schijnt ook een trouwe viervoeter een positief effect te hebben op je geestesgezondheid. Een kameraadje, die je altijd leuk vindt. Ook als je dat niet bent. Wonderbaarlijk, als je het mij vraagt.

Zelf heb ik er ook een. Een driepoot, gered uit het asiel van Koeweit, waar we destijds vrijwilliger waren. Wekelijks reden we vanuit de stad anderhalf uur door woeste woestijn, om een paar rondjes met verschillende honden te lopen. Op de een of andere manier kregen we altijd Titus mee. Toen het asiel moest sluiten vanwege gebrek aan financiële steun, sloten wij Taai in onze armen.

Onzeker hupte hij maandenlang achter me aan. Totdat hij in het gezin zijn plek vond en niet meer weg te denken is.

Als ik een tijdje ben weggeweest, krijg ik een enthousiast onthaal. Zelfs met één achterpoot weet hij te springen en te dansen van plezier.

De hond zorgt ervoor dat ik tenminste drie maal per dag een rondje maak. Ook als ik niet wil. En dat is het mooie eraan. Je moet, tenzij je plasjes tegen de bank niet erg vindt.

Regelmatig vervloek ik dat beest. Vooral ’s avonds laat, als ik in bed wil liggen. Als het vriest en de wind guur tegen mijn gezicht slaat. Maar ja, als ik dan loop, voel ik me blij. Hoe fijn is het om de dag met wat beweging en frisse lucht af te sluiten?

Een leeg en vrij hoofd

Bij langere wandelingen komt na een tijdje dat lekkere stofje vrij. Meestal begin ik dan te gapen. Mijn hoofd voelt leger en mijn gedachten vrijer, optimistischer wellicht.

Een hond is geen voorwaarde voor een dagelijkse wandeling, een depressie overigens ook niet. Voorwaarde is dat je in staat bent je schoenen aan te trekken, een lekkere wollen muts op je hoofd te zetten en gewoon gaat.

Ook als het stormt en regent. Juist dan. Met een beetje geluk stormt het dan wat minder in je hoofd.