Mijn favoriete wandelplek is zonder twijfel langs zee. Misschien komt het door mijn Haagse roots, maar aan zee voel ik me thuis en laad ik op.

Vriendin D. appt me. Ze wil langskomen, want ze moet naar zee. Ik begrijp haar. De bossen van het midden van het land zijn heerlijk, maar af en toe is zeelucht onmisbaar.

We lopen door de duinen en dat is al heel mooi. In de winter wat kaal, maar met een laag ochtendzonnetje dansen de duingrassen harmonieus in het strijklicht. Soms kom je een Schotse Hooglander tegen, wat bijdraagt aan het gevoel van woeste natuur. Dit is uiteraard in perspectief te zien. In Nederland is elke vierkante meter in gebruik en wandelen we over paden.

D. is avontuurlijk ingesteld en we zoeken door het duinlandschap naar kleine paadjes, weg van de massa. Het avontuur is van korte duur, als we na een luttele vijftig meter alweer op een hoofdpad belanden. Het mag de pret niet drukken.

De magische zee stelt nooit teleur

Wanneer we de strandafslag betreden vallen we even stil.

De zee!

Het blijft een magisch gezicht. Hoe bijzonder dat de derde grootste stad van het land aan één zijde volledig door een natuurgebied omgeven is. En dan ook nog eens eentje waarvan de horizon mijlenver blinkt. Het is makkelijk om het als vanzelfsprekend te nemen. Wat het niet is dus.

Het is druk op het strand. Ondank dat het een maandagochtend in januari is. In tijden van Corona is een strandwandeling het uitje van de week geworden.

Opgelaten honden rennen achter elkaar en soms een meeuw aan. Een peuter stampt met haar laarsjes in het zeeschuim. Een vrouw op leeftijd maakt een foto van de golven en haar man op zijn beurt weer een foto van haar. Een dappere man loopt naakt de koude zee in. Kitesurfers genieten van de sterke wind.

Er is genoeg te zien.

Schreeuwen naar de zee

We lopen zuidwaarts, richting Kuikduin. Tegenwind, maar dat is niet erg.

Op een gegeven moment vraagt D. me of ik wel eens naar de zee heb geschreeuwd. Dat is in, verklaart ze. Bij de laatste trends denk ik meer aan Netflix series en Gin & Tonics, maar goed.

Ik kijk haar argwanend aan. Waarom zouden we dat doen? Het lucht op en geeft een dosis energie, legt ze me uit. Klinkt fijn, maar wat met al die mensen?

Als het even rustig is om ons heen, grijpt ze haar kans. Ze trekt zachtjes aan mijn mouw. Uiteraard wacht ik af tot zij begint. Dan besef ik me dat ik haar niet alleen kan laten roepen, dus lucht ook ik mijn longen uit over het geluid van de branding. Ze heeft gelijk. Behalve een totaal oncomfortabel gevoel, geeft het inderdaad een boost.

De zee geeft en de zee neemt

Wandelen langs zee heeft een haast therapeutische werking. De zee heeft iets geruststellends. De golven blijven maar komen, als vanzelf, met het getij als contante factor. De wind blaast je hoofd leeg.

Naast land en levens, neemt de zee ook je zorgen. De ritmische slag van de golven hebben iets hypnotiserends. De meditatieve werking wordt gesteund door het geluid. Zorgen worden naar de achtergrond gedrukt om plaats te maken voor nieuw perspectief.

De zee geeft ook iets, zomaar, en dat is jodium.

Jodium is een spoorelement dat belangrijk is voor de productie van schildklierhormonen. Deze hormonen zijn nodig voor een goede groei, de ontwikkeling van het zenuwstelsel en de stofwisseling. Aldus het Voedingscentrum.

Naast Jodium krijg je ook Magnesium mee aan zee. Beiden zorgen ze voor een sterker immuunsysteem en minder stress.

Wetenschappelijk onderzoek is overigens niet eenduidig over deze kwestie, maar ik wil er graag in geloven. Al is het maar omdat ik weet dat ik me na een strandwandeling bijzonder lekker voel. Een beetje geschreeuw erbij maakt het helemaal af.