We kijken genoegzaam voor ons uit. Het is lente. De zon laat zich van haar mooiste kant zien. We vangen de stralen op met innerlijk gejuich. 

Niet ver van ons zien we de zee. De zee is er altijd geweest voor ons. Rachel en ik zijn hier opgegroeid en we helpen elkaar eraan herinneren dat dit prachtstuk landschap aan de stad geen vanzelfsprekendheid is. 

Een stukje dichterbij zien we onze kinderen. Jonge tieners. Eentje speelt een geit. Twee kinderen stapelen zich op de geit. Waarna de geit omvalt en wordt ingegraven in het zand.

Een voorbijganger zou bij dit tafereel opmerken hoe fijn het is dat deze kinderen nog spelen. Dat niet ieder in hun hand een smartphone heeft vastgeplakt. Die voorbijganger weet niets. 

Want vaak zit er wel een telefoon in hun hand. En daar heb ik een oordeel over. 

Ondanks het feit dat ik zelf continue mijn telefoon pak om iets op te zoeken, waarna ik een kwartier en 10 apps later me afvroeg wat ik ook alweer ging opzoeken. 

Ik voel me nu eenmaal meer geslaagd als moeder als hun leven zich niet virtueel afspeelt. 

Hun gedrag reflecteert op mij. Zijn ze beleefd, slim en sociaal, dan heb ik het goed gedaan. Zie je een rotkind, dan hoort daar een rotmoeder bij. 

Mijn kinderen wandelen niet 

Gemiste steek. We zetten ‘m op het lijstje.

Soms krijg ik ze mee, een stukje, meestal gepaard gaande met de belofte van ijs, of zoiets. Ik vind ook daar wat van. Want goede ouders wandelen met hun kinderen. Liefst op zondagmiddag als vaste prik. Die kinderen klagen niet. Ze zijn wijs en ontwikkeld. Doorzetters zijn het, met een mooie toekomst voor de boeg. Ik vermoed dat 90% van de wandelende kinderen gymnasiast is. 

Elite-ouders gaan zelfs op een ‘actieve’ vakantie met hun kinderen. Hier krijg ik spontaan jeuk van, want zij maken de schaduw te groot. De schaduw waarin ik een stukje krimp. 

De verwachting voorbij 

Toen ik in Singapore zwanger was van Maya had ik droombeelden. We zouden samen elke dag picknicken in de botanic gardens. Daarna vriendinnen ontmoeten met baby’s voor een koffietje. Misschien zo’n playgroup.  Ik zag ons lachen. Samen waren we onoverwinnelijk en uiteraard dolgelukkig.

Maya begon al te huilen als we de voordeur uitstapten. Het park was te heet en we hebben welgeteld eenmaal gepicknickt. De hele vijf minuten. Playgroups waren te druk voor haar en ik vond er zelf eigenlijk ook geen drol aan. De koffie lukte soms. Maar onoverwinnelijk waren we niet. 

Jaren later bevonden we ons in Noorwegen. Hier lopen kinderen van twee zelf een berg op. Buiten zijn en wandelen is net zoals gewoon als een hotdog met ketchup op een verjaardagsfeestje (geloof me, we hebben geen Noors feestje meegemaakt zonder).  

Ook hier maakte ik plaatjes in mijn hoofd. Onze kinderen zouden ook wandelen. Soms op ski’s, want waarom niet. En ook hier wees de realiteit anders uit. Samen hutten bouwen vonden ze prachtig. Een kilometer of drie lopen niet. 

Actief wandelen met kinderen

Nu hoor ik je denken, je moet het ook een beetje leuk voor ze maken.

Ja, dat zijn de elite-ouders die spreken. Die weten hóe je moet wandelen met kinderen. Je motiveert ze, maakt er één groot avontuur van. Joepie. 

Terloops leren ze het kroost over eetbare plantjes en vogelgeluiden. Het is actief wandelen, niet alleen voor de kinderen, maar vooral voor de ouders.

En daar zit nou net de crux. Ik wil niet actief wandelen. 

Wandelen voor jezelf

Soms dwaal ik af met gedachten en zit ik in mijn eigen wereld. Dan weer ben ik helemaal in het moment en geniet ik van de prachtige natuur die zich voor mijn ogen ontluikt. Wandel ik samen met een vriendin, dan ga ik op in het gesprek. 

Hoor je het? Er zit veel ‘ik’ in dit verhaal. Wandelen is voor mij. Het is waar ik oplaad. Het brengt mijn drukke hoofd tot rust en mijn stroeve lichaam in beweging.  

Dus laat ik de kinderen thuis. Tot de dag komt dat ze zelf willen wandelen. Dat ook zij hun ‘ik’ in het wandelen hebben ontdekt. Ik was een jaar of veertig toen dit gebeurde. Dus ik heb hoop. 

Het bankje van de strandtent zit goed. De kinderen zijn blij, Rachel en ik zijn blij. Wij weten inmiddels hoe we moeten afspreken met onze meiden. Horeca, korte loopafstand van de auto en wat ruimte voor ze om te ravotten. We kiezen de geplaveide weg van moeiteloosheid. Dan smaakt de koffie zoveel beter.  Ik vind ons eigenlijk best geslaagd.