Rachel is vertrokken naar het Hoge Noorden om te starten met haar Pieterpad traject.

Met een latte staar ik wat naar buiten en bedacht me dat ze inmiddels vast al was aangekomen in Pieterburen. 

Een lichte jaloezie stak op, maar zo eentje van het vriendelijke soort. Ik gun haar (uiteraard!) deze trip van harte. Plus, zij plaveit maar mooi de weg voor mij vrij, als ik later ga. Want ik wil ook (natuurlijk!). 

Een neiging om haar van liefdevolle raad te voorzien komt op. Een merkwaardig verschijnsel als je het mij vraagt. Wat maakt, dat als iemand iets bijzonders gaat doen, je de neiging krijgt om adviezen te geven?

Het is net zoiets als een vakantiefoto op Facebook plaatsen, waarop mensen reageren: ‘geniet ervan’. 

Uh ja, dat is min of meer de hele bedoeling van vakantie. 

Wat ik Rachel wil meegeven is iets in de trant van ‘5 tips voor onderweg’ of ‘dingen die je moet weten als je het Pieterpad gaat lopen’. Leuke titels voor artikelen eigenlijk. Het maait nogal het gras onder haar voeten weg.

Ik besluit haar daarom in plaats daarvan gewoon veel plezier te wensen, met uiteraard een “geniet ervan hè!”, die er toch nog tussendoor glipt. 

Santiago de Compostella

Ik mijmer wat door met een inmiddels lauwe koffie.

Nu denk ik aan vriendin D, die jaren geleden de koningin onder de LAW’s (lange afstandswandeling) liep: de Santiago de Compostella. 

Altijd als ik D. vraag naar haar pelgrimstocht in Spanje beginnen haar ogen te glunderen. In een ogenblik is ze er weer. 

Ze vertelt hoe ze al snel veel spullen achterliet in een van de vele hostels die ze bezocht. Haar rugzak was minimaal bepakt en zo ook haar leven. Wekenlang stond er slechts een ding op het programma: lopen. 

Dit ging steeds langzamer vertelt ze. De haast van het leven verdween en haar zintuigen kwamen tot leven. 

Waar je op het begin mooie bomen en paadjes ziet, zie je na een tijdje op het pad zoveel meer. 

Hoe een zonnestraal weerkaatst op een blaadje. Hoe gras danst in een briesje wind. Hoe licht en schaduw samen lijken te spelen. Een vlinder die minutenlang met haar mee fladdert. Een boom met diepe wortels waar ze een tijdje bij blijft staan. 

Haar pas vertraagde en haar hart ging open. 

Een hoogtepunt in je leven

We wandelden die dag van Bilthoven naar Utrecht, want daar is de pizza het lekkerst. 

Het is een fijne wandeling, terwijl ze me inwijdt over de ervaring van haar tocht twintig jaar geleden. De zon schijnt, onze pas is afgestemd, we hebben mooie gesprekken. Natuurlijk drinken we even koffie bij Maria. De tevredenheid van het moment en ons leven is voelbaar.

Santiago lopen was een spirituele ervaring vertelt ze. Eén die ik voor altijd bij me draag. 

Maar toch is het tijd voor een nieuw hoogtepunt in mijn leven, zegt ze plots. 

Tevredenheid is leuk, maar zelfs een kabbelend riviertje heeft soms een stroomversnelling nodig. 

Op een hoogtepunt in je leven kun je een tijd teren en deze begint uit te werken.

We fantaseren over welke nieuwe hoogtepunten we in ons leven kunnen manifesteren. Het blijkt niet makkelijk met nog thuiswonende kinderen, werk en van die anders soort volwassen verplichtingachtige dingen. Het leven was een stuk makkelijker toen we twintig waren, zuchtten we in koor. 

Zouden we kleiner moeten denken? Een hoogtepunt kiezen wat een beetje kneedbaar is en past in de vorm van ons gevestigde leven. 

“We zouden kunnen gaan paardrijden!”

Ik voel me lichtelijk teleurgesteld over de omvang van het hoogtepunt.

“Oké, maar dan wel buiten, wild in galop.”

Zo redden we het nog een beetje.

Tevredenheid is ook wat waard

We strijken neer bij de Italiaan. We voelen ons avontuurlijk en bestellen een Italiaans biertje. De pizza, gul belegd met gorgonzola, smelt in mijn mond. Mijn smaakpapillen knikken goedkeurend. Dit is ook een soort van hoogtepunt. En we hoeven niet eens af te wassen! 

D. kent nog een goede ijstent. We lepelen onze gelato op, slenterend naar de trein, die ons weer terugbrengt naar de realiteit van ons leven. We zullen nog even moeten teren op oude hoogtepunten, maar het is niet erg. Ons leven is zo slecht nog niet.