Ladestien, een wandeling net buiten Trondheim

Een beetje moe was ik. Een beetje verkouden ook. Wat katerig en ook nog ongesteld.

Maar ik had één dag vrij in Noorwegen. De zon scheen ook nog eens volop. Een zeldzame combinatie. Ik moest en zou een wandeling maken.

Ik vroeg de cursisten van mijn workshop (de reden waarvoor ik was neergestreken in dit prachtige land) waar in de buurt van Trondheim mijn wandeling moest plaatsvinden.

Ladestien!, zonder twijfel.

Je kan veel van de Noren zeggen, en dat zal ik ook doen, maar van gebrek aan trots op hun land kun je ze niet beschuldigen.

En terecht.

De schoonheid van Noorwegen

Ruim vier jaar lang mocht ik hier wonen. Waar je ook gaat, het is er mooi. Langs de diepe fjorden verandert het uitzicht bij iedere bocht die je neemt. Het licht en de wolkenpartij zijn iedere minuut weer anders. Soms kan je alleen maar staren.

Een deelneemster van de workshop vertelde over haar woning op een klein eilandje tussen Molde en Ålesund. Met haar man bouwden ze zelf een pracht van een huis, direct aan het water. Haar ziel wil reizen, nieuwe plekken ontdekken. Weg van het eiland en de traditionele mindset. Maar haar uitzicht kan ze niet achterlaten. Dus ze blijft.

Wandelen langs de kust van Trondheim

Goed. De wandeling langs het fjord bij Trondheim.

Ik nam een bus zodat ik terug kon lopen naar het centrum. Al bij de start wist ik dat dit een goed idee was. Het zonnetje, de onmiskenbare ‘frisk luft’ en een heldere markering bij aanvang.

Daar word ik altijd blij van. Pijltjes. Het betekent dat ik niet hoef na te denken, alleen maar hoef te volgen. En dat is soms verdomd lekker.

Het was mij beloofd, door diezelfde Noren, dat het niet zo steil zou zijn. Nu noemen zij een berg een heuvel, dus ik had beter moeten weten.

Langzaam beweeg ik mij over het kustpad. Op en neer. Door bomen beschut en open langs zee.

Voortdurend word ik ingehaald. Zwoegend en hijgend de helling op maak ik plaats voor twee vrouwen in mijn kielzog. Ik schat ze minstens tachtig. Hei da!

Even later jogt een man me voorbij. Een kinderwagen voor zich uit duwend.

Het moet gezegd. Die Noren zijn verdomd fit.

Het geheim van Ladestien

Ik passeer een typisch Noors rood huisje, waar ik koffie kan halen. Nu ken ik de voorkeur voor doorgebrande doorloopkoffie in dit land, dus ik loop door. Een aanplakbiljet vertelt me dat er een boek te koop is. “Ladestiens Hemmelighet”. Het geheim van Ladestien.

Ook deze laat ik liggen. Maar het intrigeert me wel. Welke geheimen liggen er in deze wandelroute verborgen?

Ik kauw er de hele wandeling op.

Thermoskan met doorloopkoffie en een sinaasappel

Een maandagochtend en het is bijna druk te noemen, hier op Ladestien.

Een groep peuters in reflecterende pakjes dalen hand-in-hand neer om steentjes te gooien in het water.

Een jongen, ik schat hem twintig, zit op een bankje en kijkt naar de bergen aan de overkant van het fjord.

Een vrouw met baby in buidelzak leunt tegen een stenen muurtje terwijl ze een sinaasappeltje pelt.

Een vrouw van middelbare leeftijd zit op een bankje (er staan heel veel bankjes langs de route) met een thermosbeker koffie in haar hand. Alweer te staren naar het uitzicht.

Het geheim openbaart zich zonder ver te hoeven zoeken. De natuur is prachtig. Maar bovenal: de mensen waarderen het.

Vraag een willekeurige Noor waar hij of zij vandaan komt en een kleine glinstering komt in de ogen. In geuren en kleuren word je deelgenoot gemaakt van de prachtige omgeving van hun geboorteplek.

Ze zijn trots.

Nooit verveeld van de natuur.

Hup, naar buiten met die handel

Een vakantie in het buitenland wordt liefst in de winter gemaakt. Zuidwaarts voor vitamine D en wat welverdiende warmte. Verder vertoeft de Noor graag in eigen land. De meeste families bezitten een ‘hytte’ in de bergen. Tegenwoordig met elektriciteit en stromend water. Vroeger met houtkachel en ‘utedo’ (buitentoilet).

Van jongs af aan worden ze blootgesteld aan de natuur. Er zijn kinderdagverblijven die volledig buiten plaatsvinden. Alleen tijdens ernstige hagel of sneeuwstormen schuilen ze in een houten hutje.

Ik denk aan mijn eigen kinderen die ik verdorie niet eens meekrijg voor een rondje in het bos.

Veranderend perspectief

Dit is wat nou zo heerlijk is aan wandelen, of het nou in eigen land is of ergens anders. Je perspectief verandert. Je ontspant, ontdekt en reflecteert wat.

Ik besluit om voortaan meer te genieten van het natuurpracht om mij heen. Nederland zal het niet snel winnen van Noorwegen, maar ik weet dat wij ook hier stukjes natuurschoon hebben.

De volgende keer dat ik een wandeling in Nederland maak, zal ik even aan de Noren denken met hun thermosbeker en sinaasappel. Genietend op een bankje. Tevreden en trots.