Een paar jaar geleden besloot ik minder te gaan werken. Ik hou nu eenmaal meer van vrije tijd dan van werken.

Ik heb daar geen moment spijt van gehad.

Minder werken heeft echter één groot nadeel. Behalve meer tijd krijg ik beduidend minder geld. Ik hoop dat dat nog eens verandert, want ik zie veel meer in minder werken voor meer geld.

De kosten

Toen ik besloot om het Pieterpad te gaan lopen deed ik een rekensom. Om twee weken te gaan lopen en te overnachten in B&B’s zou ik minimaal 750 euro nodig hebben. Vijftig euro voor een nacht leek me een redelijk bedrag. Ik moest natuurlijk ook eten, drinken en op een terras zitten, dus in totaal 1000 euro leek me reëel.

Dat was een flinke tegenvaller.

Ik heb geen 1000 euro. Niet over in ieder geval, zeker niet voor een vakantie. Daarbij vond ik 1000 euro voor een wandelvakantie een belachelijk bedrag. Er kwam geen vliegticket aan te pas, geen dure restaurants en geen souvenirs.

Toen mijn broer voorstelde om een tent mee te nemen op reis dacht ik meteen aan de kosten die ik zou besparen en zei ja! Ter info: een nacht op een camping kost ongeveer 15 euro voor 2 personen.

Lange afstand wandelingen

Behalve de kosten die ik wilde besparen had ik, een tijdje geleden, ook besloten dat lange-afstanden-wandelen mijn nieuwe hobby zou worden.

Natuurlijk had ik geen enkele ervaring.

De 88 tempeltocht in Japan (1200 km) staat sinds mijn besluit bovenaan mijn verlanglijstje, op de voet gevolgd door het Te Araroa pad in Nieuw Zeeland (3000 km). Prachtige wandelingen in de natuur zonder B&B’s op elke berg of naast elk meer.

Slapen in een tent is dus noodzakelijk als ik deze wandelingen wil gaan doen. Lange afstanden wandelen en dat leuk vinden, ook niet onbelangrijk.

Rugzak

Van vriendin E. die de 88 tempeltocht al op haar naam heeft staan, leende ik een rugzak, een slaapzak en matje. Verder deed ik zo weinig mogelijk in de rugzak. Uiteindelijk woog hij zo’n 10 kilo.

Ongeveer het gewicht van mijn kleine neefje.

Ik was er niet van onder de indruk en keek er enorm naar uit om te beginnen met mijn nieuwe hobby.

Op dag 1 stapten we na de eerste etappe rond half 6 de camping op. Het opzetten van de tent was snel klaar en dus snelden we naar het centrum van Winsum voor het diner bij het eetcafé. Schijnbaar een Winsumse gewoonte, want het hele dorp zat met elkaar te praten op het terras. Werkelijk iedereen kende elkaar.

Om 19.00 uur waren we met volle buiken terug op de camping. Mijn broer en ik keken elkaar aan. En nu? Met een mini tent heb je natuurlijk geen stoelen en tafel bij je. Laat staan een lampje en spelletje, wijntje of kaasje.

We dronken daarom maar een kopje koffie bij het restaurant op de camping. Gevolgd door een avondwandelingetje over de camping. En een lekkere warme douche als afsluiting.

Helaas kon de deur van het toiletgebouw niet dicht waardoor het afdrogen en aankleden een Wim Hof ervaring werd.

De tent

Ik was mijn schone shirt vergeten in de tent. Omkleden in de tent was niet te doen. Hij is namelijk zo klein dat je er niet rechtop in kunt zitten. Terug maar weer naar het toiletgebouw, met open deur.

Om 21 uur ritsten we de tent en slaapzakken dicht om te gaan slapen. De handdoeken hingen we te drogen tussen ons in. De rugzakken legden we op elkaar in het stukje tussen de binnen- en buitentent. Het matje was lichtgewicht en dus klein. Je kunt erop liggen, jezelf omdraaien is een uitdaging. Aan beide kanten hadden we 10 cm over.

Die nacht werden we geteisterd door muggen. Buren die tot in de kleine uurtjes wijn aan het drinken waren, met hapjes erbij en steeds harder begonnen te praten. Irritante gezelligheid. Een kat kreeg ruzie met een ander dier en krijste de boel bij elkaar.

De tent was net iets te klein want mijn voeten kwamen tegen het doek. Ik legde mijn hoofd dus iets buiten de binnentent. Ik werd die nacht zeker 100 keer wakker en was blij dat het ochtend was. Acrobatisch als ik ben, draaide ik mijn voeten in een soepele beweging naar de uitgang en vouwde mezelf over de rugzakken, uit de tent.

Het aankleden deed ik wederom in toiletgebouw. Daarna trokken we de tent van zijn stok, hesen de rugzak weer op onze rug en zochten de dichtstbijzijnde supermarkt op voor verse croissantjes en lunch.

Ze hadden zelfs koffie.

• 

Twijfel

Na een paar dagen lopen leek de rugzak met elke stap zwaarder te worden. Ik had blaren, kreeg spierpijn en begon te twijfelen aan de rugzak en daarmee aan de tent.

Nog meer twijfelde ik aan mezelf. Hoe kan het dat ik zoveel last heb van de rugzak? Wat is er mis met mij?

Hij is maar 10 kilo. Er zaten geen eens kookspullen of eten in. Hoe moet het als ik in Japan de berg oploop met het dubbele aan gewicht? Hoe heeft vriendin E. dit toch gedaan?

Hierover heb ik niks gelezen in ‘het Zoutpad‘. Raynor Winn slaapt thuis het liefst in haar tent. Ze zet hem in de woonkamer op en slaapt op haar matje omdat ze onrustig wordt van slapen in een bed.

Miriam Lancewood (‘Mijn leven in de Wildernis‘) is gaan wonen in het wild, haar tas is haar huis die ze op haar rug meedraagt. Ze draagt zelfs spullen voor haar 30 jaar oudere man.

Deze boeken zorgden ervoor dat ik ben gaan wandelen.

Ze schreven alleen maar over hoe mooi het is, hoe verlicht ze zich voelen en hoeveel ze genieten van de natuur.

Zouden ze er wel over geschreven hebben en herinner ik me alleen de good stuff?

Routine

Toch merkte ik dat het slapen steeds beter ging. De laatste nacht sliep ik aan een stuk door en werd uitgerust wakker. Alles begon gestroomlijnd te gaan. Ik leerde hoe ik handig in moest pakken, zodat ik alles meteen bij de hand had. Mijn onderbroeken waste ik ’s avonds onder douche, zodat ze ’s nachts konden drogen.

Behalve wijngeluiden word je ook wakker van kwetterende vogeltjes, van de zon die opkomt en dwars door je tentdoek schijnt. Van eikeltjes die op je tentje vallen. Als je de tent openritst ben je meteen weer op het Pieterpad.

Iedereen weet meteen dat je het pad loopt als je met zo’n grote rugzak wandelt. We hadden veel aanspraak en het dwingt respect af. Ik heb gemerkt dat ik 5 cm groei als iemand vol ontzag vraagt of ik het hele stuk met rugzak loop en in de tent slaap.

Er was een instant verbondenheid met de mensen die op het trekkersveldje staan. We wisselden tips uit en hielpen elkaar. We kwamen steeds dezelfde mensen tegen, waardoor je het gevoel hebt nooit alleen te lopen. Je wordt één met het Pieterpad.

De laatste nachten heb ik ook in B&B’s geslapen. Het was heerlijk om in een echt bed te slapen en ’s avonds op een stoel te kunnen zitten met een wijntje en een kaasje. Het voelde veel meer als vakantie, maar ik voelde wel dat ik uit het Pieterpad stapte. Ik had veel minder contact met anderen en kwam mijn maatjes niet meer tegen op de camping.

Ik begon ze te missen.

• 

• 

• 

Conclusie

Ik ben tot de conclusie gekomen dat de tent heus oncomfortabel is en vooral dat het je tas zwaar maakt. Ik geef hem de schuld van mijn blaren. Al begrijp ik van experts dat ik had moeten oefenen met de rugzak.

Toch heb ik de tent niet afgeschreven. Het is en blijft de ideale oplossing voor een minimaal type met minimaal vakantiegeld en maximale wandelwensen. Voor de week in de tent was ik 200 euro kwijt. Inclusief restaurant en terras.

En stiekem vind ik dat het Pieterpad en de tent bij elkaar horen.