Ik heb scheve teentjes. Dat is niet erg.

Ik heb ook een scheve arm en laatst viel het me op foto’s op dat ik inmiddels ook een scheve mond heb. 

Er staat nog genoeg recht om niet al te ongelukkig te worden.

Die tenen, zijn al heel lang scheef. Ook zit er een knobbel op mijn voet. Ik vermoed dat ik een brede wreef heb. Ik moet bekennen dat ik een plaatje van een voet moest op zoeken voor de juiste benamingen. 

Wie mooi is moet pijn lijden

Zo lang ik leef heb ik mijn niet zo elegante voeten proberen te persen in elegant schoeisel. Toen ik als tiener het uitgaansleven ontdekte, moest en zou ik hakken aan. Wanneer ik mijzelf als werkende vrouw voorstelde, zag ik chique mantelpakjes en zwarte pumps voor me.  

Ook ik wilde meedoen aan de mode, dus onderwierp ik mijn voeten aan de trend van de dag. Terugkijkend vermoed ik dat ik niet slaagde in mijn pogingen tot modebewustheid. Ik had – en heb – het fashionista-gen niet. 

De moeite was niet alleen pijnlijk, ook nog eens tevergeefs.

Kennismaking met barefoot schoenen

Nu ben ik 42 en het is waar. Als je ouder wordt, trek je je minder aan van wat anderen van je denken. Ook dat blijkt tevergeefse moeite, kom je achter. Al is het simpelweg maar om het feit dat iedereen een andere mening over je vormt, dus je toch niet iedereen tevreden kan stellen. Een kansloze strategie.

Ik kende twee mensen met barefoot schoenen. Vriendin F., die had zo een met van die teentjes. En Rachel. Ik vond de schoenen niet zo. Eigenlijk niks. Plat, breed en duidelijk niet hip. 

Maar beide vriendinnen heb ik hoog in aanzien. Hoe konden ze èn cool zijn èn barefooted door het leven gaan? 

Het enthousiasme over dit type schoenen schoof Rachel niet onder stoelen of banken. Vooral omdat ze haar van haar zooltjes hadden af geholpen. Langzaam liet ik me overtuigen van de voordelen van deze suffe schoen. 

Een beter postuur. Sterke voetspieren. Meer contact met de ondergrond. En bovenal: ruimte voor je voet. 

Ik ging om.

De schoenen transitie

Tijdens mijn eerste bezoek aan Barefoot & more in Arnhem schafte ik direct drie paar aan: wandelschoenen, casual gympen en sandalen. Sindsdien heb ik geen normale schoen meer gedragen. 

Het is even wennen, want je voeten en benen moeten echt harder werken. Het is de bedoeling om rustig de overgang te maken. Dus korte stukjes lopen en dit steeds uitbouwen.

Wennen aan de harde ondergrond onder je voeten. Leren niet te stappen op steentjes en eikels.

Je mist de steun, de dikke zool. Dit wil je missen, want die steun maakt je voet lui.

Het is een soort van voetreflexologie – non stop.

Mijn eerste lange wandeling op barefoots vond ik reuze spannend.

Ik liep die dag, ik weet nog goed, van Woerden naar Breukelen. Mijn ‘gewone’ wandelschoenen had ik in mijn rugzak gedaan. Voor ‘je weet maar nooit’. Inderdaad. Halverwege wisselde ik van schoen. Ik nam de transitie heel serieus.

Mijn vertrouwen in mijn samenwerking met de flinterdunne zooltjes groeide. De Pieterpad proeverij liep ik geheel op de barefoots. Met gepaste trots.

Ik werd zelfs onderweg erop aangesproken. “Zijn dat die barefoot schoenen? Wat gaaf. Die wil ik ook.” Dit deed me goed. Misschien worden ze ooit wel eens ‘in’ en behoor ik gewoon tot de trendsetter.

Los van dit allemaal, jeetje, wat zijn ze een bevrijding.

Bevrijdde voeten

Eindelijk geen beknelling meer. Geen dikke blaren omdat de randen van mijn voet tegen de schoenwand schuurden. Geen pijn, geen gedoe. In ruil daarvoor gespierde voeten (ik weet nog niet wat je daar aan hebt, maar dat terzijde) en blije voeten.

Nee, geen mooie hakken meer. Mijn paars fluwelen Prada’s staan enkel nog ter decoratie in de slaapkamer. Daar staan ze eigenlijk wel goed. Ze zijn denk ik ook meer bedoeld om naar te kijken, dan om te dragen.

Lees ook: Dit is waarom barefootschoenen glans aan je leven geven