Het leven moddert wat aan. Je hebt je routines.

Een algeheel gevoel van tevredenheid daalt neer. Totdat er iets gebeurt. Niets dramatisch hoor. Gewoon een kleine tegenslag. Een woordenwisseling met een andere hondeneigenaar, die volkomen in onrecht stond en je boos wegliep, al “rot toch op man” mompelend.

Een ontevreden klant, en conflict mijdend als je bent, wil je het liefst hard weglopen. Een zeurend kind wat niks wil wat jij wilt. Een administratieve tegenslag, wat maakt dat je alweer ergens in moet duiken waar je de ballen verstand van hebt.

Het zijn maar een paar, wellicht persoonlijk geïnspireerde voorbeelden van het alledaagse leven.

Murw-makende verslavingen

Nu hebben wij mensen een wonderlijk destructief mechanisme. Wanneer we ons oncomfortabel voelen door negatieve gevoelens, hebben we de neiging om die lekker weg te drukken.

We hebben allemaal een andere manier om hiermee om te gaan. Chocola, wijn, Netflix zijn een paar bekende. Roken, doelloos ronddolen op de sociale media en shoppen behoort ook tot een serie fijne afleidingsmanoeuvres.

Er schijnen zelfs mensen te zijn die spontaan opruim- en schoonmaakwoede krijgen als ze verdrietig of in de war zijn. Helaas heb ik daar net weer geen last van.

Mijn favoriete afstomp-methoden zijn lattes, zoetigheden en schermpjes. Gevolgd door ’s avonds wijn, chips en Oogappels of Masterchef Australia.

De negatieve spiraal

Nu is het misschien niet zo’n probleem om je emoties nu en dan te onderdrukken.

Het is sociaal geaccepteerd zelfs en brengt daarbij de economie aardig op gang. Het probleem alleen is dat het me niet altijd beter doet voelen.

Heel even misschien, maar nooit voor lang. De verdovende werking is tijdelijk, waarna ik me murw en sloom voelt.

Plus, als je eenmaal een ‘slechte keuze’ hebt gemaakt, is het makkelijker om opnieuw een slechte keuze te maken.

Zie daar: de negatieve spiraal is geboren.

Bij Netflix hoort een lekker drankje. Daar hoort weer een chippie of kaasje bij. Het zout geeft dorst, dus schenk je nog wat bij. De preview aan het eind maakt dat je doorklikt naar de volgende aflevering.

Lang leve on demand. Ik ga te laat naar bed, waardoor ik ’s ochtends echt niet fris en fruitig opsta. Dat vraagt weer om koffie. En nog maar een. De gezonde havermout met amandelmelk ruil ik gemakshalve in voor een makkelijk bakje yoghurt.

Wat gebeurt is dat je elke keer weer een stap naar beneden neemt op de wenteltrap. Soms met twee stappen tegelijk. Als je niet uitkijkt donder je van de trap om in een bodemloze put te vallen en langzaamaan weg te kwijnen.

De levenskunstenaar

Met een scheef oog kijk ik naar mijn buurvrouw. Zij lijkt geen last te hebben van dit fenomeen. Ze weet me dagelijks monter en fris te begroeten, terwijl ze de kinderen naar school brengt, die wèl hun haren gekamd hebben.

In de namiddag neemt ze ze op vast tijdstip mee voor een rondje buiten.

’s Avonds trekt ze nog wat onkruid uit de voortuin en ze weet altijd wanneer welke container aan de straat moet. Ze is slank en heeft een gezonde blos op haar wangen.

Haar energie lijkt nooit uit te doven. Ze past perfect binnen reservaat Bilthoven.

Bloedirritant

Een beetje levenskunstenaar weet hoe zich om te draaien en een stapje de trap op in plaats van af te zetten. Maar hoe? Wat is daar voor nodig?

Ik heb een ontdekking gedaan.

En ik zal het met je delen ook.

Wandelen doet wonderen.

Wandelen heeft gewoonweg een magische werking. Ik weet nog niet goed hoe het komt. Het heeft iets te maken met het ritme van de stappen. Elke stap schud je een beetje en het voelt alsof alles daarmee een beetje losschudt. Inclusief je vastzittende gedachten.

Het maakt dat je even uit je routine van alledag stapt en iets anders doet. Iets onvoorspelbaars, zelfs al is het een suffe wandeling.

Op de een of andere manier relativeert het en komt er een stukje ontspanning.

Niet direct overigens. De eerste paar kilometer overheerst mijn monkey mind. Onrustig zoek ik afleiding. De telefoon lonkt. En dan geschiedt het wonder dus, onverwacht, en merk ik dat ik gaap. De ontspanning treedt in en gelukshormoontjes komen vrij.

Take it easy, tiger.

Om vanuit lethargie een NS wandeling van 25km te plannen is gelijk aan in één stap vijf tredes willen beklimmen. Tenzij je Richard Krajicek bent, kun je dit beter niet proberen. Kans is dat je misstapt en weer van die trap af kukelt, een gebroken been rijker.

Een haalbaar stapje nemen, zoals een wandelingetje vanuit huis, is beter behapbaar. Gewoon je luie donder een liefdevolle schop geven en gaan lopen.

Nu staat hetzelfde reservaat vol met bomen en wandelpaden. Geen excuus mogelijk.

Rechtsomkeert de trap op

Zo ging ik vanmorgen, met redelijke weerstand, rechtsomkeert de trap op, het bos in. Terwijl mijn kinderen boven in bed met iPad lagen en ik de buurkinderen braaf hoorde spelen in de tuin.

Waarschijnlijk waren ze een egel aan het maken van natuurlijke materialen, die ik morgen op Pinterest terug zou vinden.

Ik deed mijn barefootjes aan en begon te dwalen door de bospaadjes. Bijna twee uur lang wandelde ik, mijn gedachten losschuddend.

Salie thee

Bij terugkomst bleef ik even hangen bij het koffieapparaat, maar verkoos warempel de waterkoker. Ik griste wat verse salie uit de tuin van buurvrouw.

Dat schijnt goed te zijn voor je, las ik laatst in de nieuwsbrief van Richard de Leth. Hij kan het weten, want hij staat immer grijzend bovenaan de wenteltrap.

Een stukje energieker en blijer dan vòòr de wandeling zat ik in de tuin. Met mijn gezonde kop thee. Goede keuzes lokken goede keuzes uit. Die spiraal kan blijkbaar ook omhoog.

Nou, vooruit, klein stukje Lemon Merengue Pie erbij.

Je kan tenslotte te snel die wenteltrap op rennen. Je zou er moe van kunnen worden.