Shonda Rhimes inspireerde me om vaker ja te zeggen. Het resultaat daarvan is dat ik vaker uit mijn comfortzone stap en dat maakt me, wonderbaarlijk genoeg, een blijer mens.

Vorige week liep ik met Iris in de Blauwe Kamer in Rhenen en de start van onze wandelroute stond onder water.

Na wat wikken en wegen stelde Iris voor om onze schoenen uit te doen en op blote voeten het water te trotseren. We dachten het water hiermee de baas te zijn.

Toen het water ruim boven onze knieën kwam, stelde ik voor om ook onze broek uit te doen. Iris op haar beurt, zei volmondig ja. En zo liepen we in onderbroek door het water.

Het leverde de slappe lach, hilarische foto’s en een filmpje op en ik weet zeker dat we deze wandeling niet gauw zullen vergeten. Van uit mijn comfortzone gaan krijg ik dus een goed gevoel. Zo’n heel levend, wind-door-je-haren gevoel.

Daardoor raakte ik benieuwd naar het fenomeen comfortzone. Hoe zit het daar eigenlijk mee?

De comfortzone is voor mij een zachte pluizige roze ruimte waarin ik me moeiteloos beweeg, me veilig voel en ik happy ben. Ik verlaat hem liever niet. Comfort voelt fijn daar wil ik meer van, in plaats van minder.

Hoe kan het dan dat als ik eruit stap, ik me zo goed voel?

De Flow (magazine voor stromende mensen) zegt dat de comfortzone zorgt voor een soort schijnveiligheid. Door steeds hetzelfde te doen en hetzelfde te voelen, maak je de paden in je hersenen die verbonden­ zijn met dit gedrag en gevoel, steeds sterker.

Daardoor wordt het nog makkelijker om te doen wat je altijd al deed en te voelen wat je altijd al voelde. Je blijft angst voelen voor iets nieuws en het wordt steeds moeilijker om dit patroon te doorbreken.

Maar is dat erg? Je zit er toch in, waarom moet je er dan uit?

Ik zie wel eens quotes voorbij komen als:

“A comfortzone is a beautiful place but nothing ever grows there”

“Great things never come from comfort zones”

Is het tegendeel dan ook waar? Groeit er wel iets buiten de comfortzone? En zo ja wat dan? En welke grote dingen gebeuren er dan buiten die zone?

Het blijkt dat als je uit je comfortzone gaat er iets in je hersenen gebeurt. Er ontstaan nieuwe verbindingen tussen je hersencellen. Op die manier verbeter je de neuroplasticiteit van je hersens en daardoor ontwikkel je jezelf. Uit de zone is dus goed voor je brein dus en daarmee ook voor de rest van jou.

Ik was benieuwd naar de verhalen van ervaringsdeskundigen en zocht verder. Daarbij kwam ik drie bijzonder inspirerende filmpjes tegen over comfort, ongemak en afwijzing.

1) 100 dagen afwijzing

Jia Jiang voelde zich op jonge leeftijd enorm afgewezen en bleef daar veel last van houden. Hij was zo bang om afgewezen te worden dat het hem belemmerde in zijn werk en relaties. Om zijn angst te overwinnen besloot hij om 100 dagen afwijzing op te zoeken in de hoop er ongevoelig voor te worden.

Hij deed dit door dingen aan vreemden te vragen, waarvan hij zeker wist dat ze ‘nee’ zouden antwoorden. Bijvoorbeeld of hij 100 dollar mocht lenen van een vreemde of hij vroeg een burger-refill bij een hamburger restaurant. De afwijzingen filmde hij en werd daardoor een Youtube held.

Volledig uit de zone dus!

Niet alleen werd hij ongevoelig voor afwijzing, hij maakte er zijn werk van en is er heel succesvol mee geworden. Echt leuk om het filmpje zelf te bekijken.

Ik zocht door en vond de mannen van Yes theory. Zij noemen zichzelf discomfort seekers.

Dat prikkelt.

2) Waarom zou je ongemak opzoeken?

Matt zat vast in zijn eigen leven. Hij werd ongelukkig van zijn hele volle agenda die elke week hetzelfde was. Hij deed alles op de automatische piloot en merkte dat hij comfortabel was geworden.

Daardoor leken alle weken op elkaar en vloog de tijd en zijn leven voorbij. Wat hij afgelopen weekend had gedaan wist hij niet meer.

Hij werd dus oncomfortabel van teveel comfort. Da’s apart!

Hij stapte uit de zone en maakte met een vriend een lijst van dingen waar ze bang voor waren. Op die lijst stonden o.a. bungeejumpen, spreken voor een groot publiek en stand-up comedy doen.

Een maand lang deden elke dag 1 ding, waar ze bang voor waren.

Het resultaat: ze voelden zich springlevend en hadden het langste jaar uit hun leven. Volgens hen maakt elk avontuur gelukkig. Ook de kleintjes. Kijk hier, het is de moeite waard.

3) Algoritmes verslaan

Tot slot zag ik nog een heel tof filmpje van Max Hawkins die bij Google werkte en daardoor alles wist van algoritmes. Algortimes herkennen digitale patronen en kunnen daardoor heel nauwkeurig voorspellen wat jij hierna gaat doen en waar je heen gaat.

Max wilde de algortimes verslaan en bedacht een app die willekeurig voor hem bepaalde waar hij in zijn vrije tijd naar toe zou gaan. De app zorgde ervoor dat er een taxi voor zijn deur stond met instructies voor de chauffeur.

Hij deed dingen die hij nooit zelf zou bedenken (schaakclub, vrachtwagenschool, alfabetiseringsavond) kwam op plaatsen waar hij nog nooit van had gehoord en had daardoor hele interessante ontmoetingen.

Hij raakte eraan verslaafd en gaf 2 jaar lang zijn keuzes op. Je vraagt ​​je af: wat ligt er net buiten je comfortzone?

Avontuur groeit buiten je comfortzone

Dit zijn natuurlijk drie nogal extreme voorbeelden, maar de conclusie is dat er avontuur buiten je comfortzone groeit. En avontuur maakt gelukkig. De grote dingen die buiten de zone gebeuren zijn de dingen die je nu nog niet doet.

3,5) Pa

Mijn vader heeft deze filmpjes niet nodig. Hij doet het al. Op 69-jarige leeftijd boekte hij een skivakantie en leerde hij skiën. Het jaar daarna ging hij mee naar Flying Dutch, een dance festival.

In de tussentijd ging hij paragliden in Italië en liep ongetraind en op hardloopschoenen 100 kilometer in drie dagen. Hij is nu aan het boulderen en heeft net een klimcursus achter de rug.

Zijn meest recente aankoop is een kano. Hij is inmiddels 73. Volgend jaar gaat hij weer paragliden.

Niet iedereen is zo stoer (en gezond) als mijn vader, ik zeker niet. Maar ik verzeker je dat je ook van mini-avontuurtjes een blijer mens wordt. Doe gewoon eens iets wat je nog nooit hebt gedaan. En laat ons daarna weten wat je hebt beleefd!