Natte kont in de Blauwe Kamer

“Oh wat een leuk paadje naar bene…. oooh. Het is een beetje nat. Een beetje veel nat.”
“Hoe komen we hier ooit langs? Kunnen we langs de zijkant lopen?”
“Nee.”

“Maar we kunnen wel onze schoenen uitdoen.”

Een hilarisch tafereel ontvouwt zich, wanneer we beseffen dat we binnen de kortste keren aardig onder water staan. Er drijft van alles langs. Het voelt ongewoon en avontuurlijk. Zomaar hier in Holland.

Een vrouw zwaait vanaf de brug naar ons. Een man stapt van zijn fiets en begint ons te filmen. Komen we nu bij RTL weerbericht? Wordt dit onze doorbraak?

Onvermoeibaar stappen we voort. Elke voet vindt onzeker de volgende stap in de drerrie. Het water rijkt hoger en hoger. De route lijkt ineens oneindig. Nog een stukje, dan zijn we er vast.

Een groot container schip vaart langs. Gestaag lopen we door, er zit niks anders op. Het heeft iets rustgevends, het weidse uitzicht met water. Is dit hoe een eend zich voelt?

Eindelijk een dijk in zicht. We lezen de routebeschrijving. Iets wat we zelden doen. Misschien was het nu wel handig geweest. Er staat een alternatieve route aangegeven bij hoog water.

Alternatieve route

De natte kont bleek dus onnodig achteraf. De slappe lach niet, zo verklaarde Rachel vorige week.

Na de watertocht besluiten we even bij te komen op het droge.

Terwijl mijn broek in de wind wappert aan een hekje, drinken we thee met een koekje. Standaard neemt een van ons koek mee. En dan niet zo’n lullig kaakje, maar een echte.

We voelen ons dapper, maar ook een beetje moe. Het weer zit gelukkig mee en we lopen vol goede moed verder. Nou ja, vol goede moed behelst de stemming niet helemaal.

“Nog één zo’n ondergelopen pad en ik draai rechtsomkeert.”

Na het veerpontje, wat echt wel een extra funfactor meebrengt en gevoel van vakantie in eigen leven geeft, komen nog één keer een ondergelopen pad tegen. Er stond een ANWB echtpaar met dezelfde fietsen bij. Een verplicht praatje is onontkoombaar. Dus Rachel schuift mij naar voren met een por.

“Zeg, daar kun je niet doorheen.”
“Nee, dat lijkt ons niet mogelijk inderdaad.”

We beseffen ons dat het misschien toch echt een beetje een vreemde actie van ons was. Ik verberg mijn natte kont snel onder een vest. Zij zouden het nooit begrijpen. Maar zij zouden misschien ook nooit pijn in hun buik van het lachen hebben.

Buitenland gevoel

Desalniettemin kiezen we deze keer de hogergelegen weg, die paralel loopt aan het waterpad. Minder charmant, al geeft het ons nog steeds een mooi uitzicht op die Blauwe Kamer. We lopen zelfs wat heuvelopwaarts, wat altijd een buitenland gevoel geeft. Het had wel Duitsland kunnen zijn! Of op zijn minst België!

In het laatste stuk beklimmen we de Grebbeberg, langs militair begraafplaats, door prachtig bos en met uitzicht op het rivieroeverreservaat.

Humus en Fatoush

Ondanks de vertraging door het watertrappelen, liepen we route in vier uur en kwamen we precies op tijd aan voor onze reservering bij Al Orzaal. Hier was het tenslotte allemaal om te doen. Humus smaakte nog nooit zo goed. Het roseetje deed het prima in de avondzon. Onze onderbroeken begonnen te drogen.

“Rachel, ik ben gelukkig.”