Routes lopen is heel veel leuker dan gewoon los wandelen. Iemand die er verstand van heeft alles al voor je uitgezocht en meestal hebben ze stickers geplakt of paaltjes neergezet zodat jij je alleen hoeft te concentreren op het diepgaande gesprek met je wandelmaatje en de omgeving.

Succes gegarandeerd.

Ik vond een wandeling op het Landgoed van de Keukenhof op de mooiste routes.nl, een website waar je losse routes kunt kopen voor 2,50 euro. Niet iedereen wil betalen voor een route en daarom is het niet zo druk. Dat is een voordeel.

“Landgoed Keukenhof is een wandeling met een aantal totaal verschillende gezichten. Natuur, kunst, historie en uitdagende eenmanspaadjes… alles komt aan bod.”

Een afwisselende wandeling dus. Nog een voordeel.

Vriendin E. en ik reden naar Lisse waar we gratis konden parkeren bij het voormalig treinstation wat inmiddels is omgebouwd tot lunchroom het Tussenstation. De route had ik uitgeprint, er waren helaas geen stickers of paaltjes en dus werd er een beroep gedaan op mijn kaart-lees-talent.

Voor noodsituaties had ik ook de coördinaten in GPS app gezet, verdwalen was uitgesloten.

We begonnen op een smal paadje met gras hoger dan onze schouders en her en der en mooie doorkijkjes. Onderweg vonden we een half dood vogeltje, maar ja de dierenambulance bel je niet in het wild. We lieten hem aan zijn lot over.

De natuur is soms gruwelijk.

Op het Landgoed van de Keukenhof staat een mooi kasteel met bijbehorende bloementuin. Ze hebben natuurlijk een naam hoog te houden en de tuin was inderdaad prachtig.

Geschiedenis

Ik zag een stukje staan over de geschiedenis van het kasteel op de route.

Ik: “Zeg, wil je iets weten over de geschiedenis van het kasteel?”

E: “Nee, dank je”

Ik: “Goed, dan moeten we na 40 meter naar rechts, bij een lantaarn”

De route verwarde me soms, want hoever is 40 meter eigenlijk? En wat als er bij meerdere rechterpaden, lantaarns zijn? De GPS verwarde me ook. Ik deed hem pas in de bloementuin aan en wist daarom niet in welke richting we liepen.

Toch lukte het ons uiteindelijk. E. nam de kaart over, zij begreep het duidelijk beter en ik keek af en toe op de gps. Op het landgoed loop je in een soort vlinder waardoor je elke keer weer bij het middelpunt uitkomt.  In het middelpunt van de vlinder zit restaurant de Hofboerderij dus dat is geen straf.

Ideaal voor twijfelaars zoals ik. Zo ging mijn gesprek met mezelf :

“Zullen we nu koffie drinken of nog wachten? Tja, het ziet er een beetje bewolkt uit, misschien gaat het regenen. Beter om nog even door te lopen dan. Maar stel je voor dat we straks geen koffie meer tegen komen….”

Je hebt dus meerdere kansen om te twijfelen en met een beetje geluk schijnt er een zonnetje en zit je heerlijk op het terras.

Bosnimf

Na het kasteel liep de wandeling ook een heel klein stukje door het Lisser Art Museum, heel leuk gedaan. Het laatste stuk werden we toegezongen door een bosnimf. Het duurde een tijdje voor we dat door hadden. We hebben een tijdje gezocht waar dat gezang nu toch vandaan kwam.

Het was inderdaad een hele afwisselende route. We hebben het een paar keer tegen elkaar gezegd. We liepen door weilanden langs een molen, moesten over (wel 8!) hekken klimmen en kwamen door een prachtig bos waar het helemaal stil was.

De zon viel zo mooi door de bladeren heen dat het magisch voelde.

We kwamen over kleine kronkelpaadjes langs een watertje dat helemaal vol stond met waterlelies. We zagen koeien, een ooievaar, kikkers en een opgegeten konijntje. Alleen zijn ene pootje met wat vlees eraan en zijn darmkanaal wat verspreid over de weg lag, was van hem overgebleven. De natuur is vaak gruwelijk.

Het toppunt was een schildpad, in het wild!

Avontuur

Tot slot liepen we door een avontuurlijk paadje (brandnetels, bramenstruiken en geen pad te zien) waarbij ik blij was dat ik mijn wandel-afritsbroek aan had. Het was namelijk warm weer en ik twijfelde ’s ochtends of niet gewoon een korte broek aan zou doen.

Gelukkig koos ik voor het eerste en kon ik alles wat prikt en steekt doorstaan. Na dat paadje was het tijd voor het toetje: een bamboebos! Ik waande me weer terug in het bamboebos in Japan.  

Dat was nog eens een leuke verrassing.

Vandaag was weer een avontuur, een mini-avontuur waardoor we er echt even uit waren. Ik kom op plaatsen waar ik nooit ben geweest en waarvan ik van te voren niet weet wat ik tegenkom. Een soort vakantie. Ik begon een beetje sip, omdat de coronamaatregelen in Duistland waren aangescherpt en mijn tripje naar Düsseldorf daardoor niet doorging.

Zo gaat dat elke keer.

Ik begin met een hoofd vol gedachten aan een wandeling en met elke stap laten die gedachten los. Tot ik alleen nog maar bezig ben met: “Moeten we hier links of rechts? Hoe kom ik over dat hek heen? Kom ik wel over dat hek heen?“

Mijn hoofd gaat uit en mijn hart gaat aan.

Het was zo fijn dat ik me al wandelend afvroeg hoeveel geld je nodig zou hebben om 1 jaar te gaan wandelen. Met je eigen tentje en als je je huis verhuurt? Ik hou van dromen.

Het duurde beetje langer dan gepland, 5 uur maar liefst, voor een wandeling van 14 kilometer.  Dat kwam door alle horeca die we tegenkwamen onderweg. Vlak voor we in de auto stapten, dronken we nog wat op het terras van het Tussenstation.

We vroegen om een plek in de schaduw, zo warm was het.

Echt een vakantiedag.