Ik kan niet goed ‘nee’ zeggen. Het heeft iets te maken met de klank van nee en vooral met de blik van de ontvanger. Dat is een probleem.

Het zorgt er namelijk voor dat ik regelmatig dingen doe die ik eigenlijk niet wil. Afspreken met die niet-zo-leuke kennis, nog een wijntje drinken terwijl ik eigenlijk naar huis wil of mijn collega helpen met een rotklus.

Ik zou vaker ‘nee’ willen zeggen, maar kan het gewoon niet goed. Normaalgesproken ga ik dan oefenen. Om het te leren dus.

Want dat is wat je doet.

Als je namelijk iets kon leren zonder te oefenen, dan is het geen leren. Dan kun je het al. Er zijn best veel dingen die ik niet kan, maar wel wil. Ik zal ze hier niet opsommen. Je kunt je er vast wel iets bij bedenken. Ik heb ook al veel geoefend, met wisselend succes en wil het eens over een andere boeg gooien.

Ja zeggen

Daarom heb ik bedacht dat ik gewoon veel vaker ‘JA!’ ga zeggen. Ik heb er zelfs een Ted-talk over bekeken en werd meteen enthousiast. De vrouw in kwestie zei een jaar lang ‘ja’ tegen alles en werd gelukkig.

Ja zeggen, levert grappige taferelen op. Toen ik een enthousiaste boek review gaf aan mijn broer over een Nederlandse man die lange afstanden wandelt van Zuid naar Noord Amerika (‘Alleen’ van Tim Voors), vroeg hij me of ik ook van plan was een lange afstandswandeling te maken.

Je begrijpt het, ik loog en zei ‘ja’. Toen hij er later op terugkwam, spelde ik hem op de mouw dat ik van plan was het Pieterpad te gaan lopen.

Ooit. Na mijn pensioen, als ik tijd heb.

Hij stelde voor dan vast te gaan oefenen. Hij zei iets van: Oh leuk, zullen we een keer 40 kilometer lopen? Op dat moment had ik nog nooit meer dan 10 kilometer achter elkaar gelopen. Dat was vier maanden geleden, in januari 2021. Ook toen zei ik, weliswaar schoorvoetend, ja.

De 40 km ligt ver achter ons, er volgden meer wandelingen en meer kilometers en het meest opzienbarende was; ik vond het leuk! Ik was zo trots dat het gelukt was. Een gevoel van overwinning. En mijn hoofd was helemaal leeg.

Runners high?

Zo leeg dat ik die laatste kilometers regen helemaal niet irritant vond en mijn voeten als vanzelf bleven doorlopen. Een soort roes. Zou dit dan de befaamde runners high zijn?

Natuurlijk was ik helemaal kapot na die 40 km, de laatste 5 km liepen we door de stromende regen. Ik had het zo koud dat ik de huissleutel niet meer uit mijn zak kreeg, moest na het douchen meteen in bed gaan liggen en had giga blaren.

En toch hè, diezelfde avond stelde ik zelf voor het nog een keer te doen. Nou ja, 30 km dan want die 40 km konden we al.

Briljant idee

Ik ga nog lang niet met pensioen, maar ga wel het Pieterpad lopen. De helft dan a 250 km, in september. Broer loopt een stukje mee en had nog een briljant idee.

Zullen we dan in een tent slapen? Op een natuurcamping? En zullen we de tent, de slaapzak en het matje dan bij onze spullen in de rugzak doen? Zodat we die met ons mee kunnen zeulen.

Serieus.

Het Pieterpad heeft een eigen website, waar de hele route is uitgestippeld en je kunt kiezen in hoeveel etappes je wilt lopen. Voor ieder wat wils en het mooie is, ze hebben er een uitgebreide lijst van B&B’s bij gedaan.

Van die hele leuke, waar ze op je wachten met een fles wijn of een hot-tub in de tuin. Waar ze voor je koken ’s avonds of je halen en brengen naar een bepaald punt in de route. Iris liep al een stukje. Lees haar Pieterpad avontuur.

Als je het lief vraagt, brengen ze je misschien wel van start naar finish. Mij niet dus, want ik zei ‘JA!’ tegen de tent.

Gewoon omdat ik geluk zoek en hoop dat ik het in de tent vind.