De avond voor vertrek keek ik nog een keer naar de weersvoorspelling. Het stemde me niet gerust.

Ik droomde vlak voor ik wakker werd dat ik een last minute naar Formentera boekte. Ik heb het bij het ontwaken serieus overwogen.

Vier dagen wandelen in de regen, hagel en onweer. Ik kon er niet blij van worden.

Nu ben ik toch naar Gramsbergen gegaan voor een paar dagen langs het Pieterpad.

Ik zou willen zeggen dat doorzettingsvermogen de doorslag gaf. De waarheid is dat ik te lui was om op het laatste moment alles om te gooien. Plus, de Iris in mijn dromen realiseerde zich de ticketprijs niet. En ik herinnerde me gelukkig op tijd hoe blij ik van wandelen word. Dat ik niet voor niks dit plan had gemaakt. Een beetje regen zou me toch niet weerhouden!

Dus nam ik dapper de trein op weg naar Overijssel.

Een tijdje terug googelde ik naar het mooiste stukje van het Pieterpad. De Sallandsheuvel werd genoemd. Zodoende besloot ik in korte etappes van Gramsbergen naar Lemele te lopen.

Vlakbij het station vond ik het Pieterpad, met een wegwijzer richting Pieterburen en eentje richting Pieterberg. Een gevoel van spijt overviel me. Waarom ben ik niet gewoon bij het begin begonnen? Bijna iedereen doet het Pieterpad in stukjes, maar dan wel chronologisch. En ik snap waarom.

Als je het Pieterpad loopt, dan word je een Pieterpadder. Je ontmoet andere PP’ers. Zo word je onderdeel van iets groters. Een trots lid van een onzichtbare club! En dat voelt fijn.

Daarbij werk je aan een ware prestatie: een pad lopen van maar liefst 500km.

Ik kon niet anders dan besluiten dat ik deze dagen zou proeven van het Pieterpad, om daarna al dan niet te besluiten om op een dag het hele pad te lopen.

Gewapend met regenjas en regenbroek stapte ik moedig door oude straatjes, drassige weilanden en langs charmante huisjes.



Als je het Pieterpad loopt ontmoet je vanzelf mensen. Twee vriendinnen die met hun drie hondjes in kleine etappes het pad afdalen. Moeder en dochter die net als ik zomaar een stukje van het pad lopen. Mede-gasten in de B&B die vertellen over Santiago de Compostela. Een vrouw gesproken die twaalf jaar geleden een stuwhuisje had gekocht en volledig gerenoveerd had.

Een vriendelijke oudere man op een wielren-fiets die stopte omdat hij mij vertwijfeld zag dralen bij een kruising. Om me er vervolgens op te wijzen dat ik de verkeerde richting oploop als ik in Lemele uit wil komen. “Vrouwen kunnen geen richtingaanwijzing volgen.” Beschaamd moest ik hem gelijk geven, want ik bleek dus inderdaad al 5km noordwaarts in plaats van zuidwaarts te lopen.

Een regenjas ingeruild, coaching op mijn levenspad gedaan, asperges gedeeld met ‘nieuwe vrienden’. Doorweekt met een glimlach gelopen door de prachtige natuur.

Ik heb geproefd van het Pieterpad en het smaakt naar meer.

De volgende keer dat ik een stap op dit pad zet, is het in Pieterburen. Want ik ga, van Noord naar Zuid, het land doortrekken. Met rugzak, barefoot schoenen en nieuwsgierigheid naar alles wat zich op het pad ontvouwt.

Ik kan niet wachten, Pieter.