Tijdens onze eerste wandeling ooit, in november 2020, werden we zo aangenaam verrast dat we niet meer zijn gestopt.

We zouden een paar dagen naar Portugal gaan, maar een paar dagen voor vertrek kleurde Portugal oranje door de oplopende Corona besmettingen en verantwoordelijk als wij zijn, bleven we thuis.

In plaats daarvan gingen we naar Limburg om te schaken, koken, eten en wijn te drinken. Meer stond er niet op de agenda want ook in Limburg was alles dicht. Wandelen was nog geen vast agendapunt.

Omdat we toch zin hadden in wat afwisseling besloten we op onze laatste dag een rondje te lopen. We vonden een route van 10 kilometer die precies voldeed aan onze inspanningsbehoefte.

We vertrokken rond 10 uur s’ ochtends, zodat we rond de lunch weer terug zouden zijn en weer verder konden met de geplande activiteiten (eten, drinken en schaken).

Het was een prachtige wandeling die wel veel langer duurde dan verwacht, omdat we in heuvelachtig gebied liepen. We deden er wel 3 en een half uur over en hadden geen lunch mee.

We waren toen nog jonge en onbezonnen wandelaars die niet nadachten over essentiële rugzak-items zoals chocolade, zakdoekjes (voor hoge nood onderweg) en water.

De route voerde ons over stille landweggetjes, langs charmante restaurantjes (helaas gesloten) omhoog de heuvels in.

We kwamen langs en ook door weilanden, liepen een heel stuk in het bos, raakten af en toe de weg kwijt. Soms is het gewoon lastig om de markeringen te vinden.

Het kasteel

Op een punt in de wandeling zag ik achter de heuvels een prachtig mat zwart dak wat duidelijk aan een kasteel toebehoorde. Het dak glansde zo mooi in het zonlicht dat ik betoverd werd door de aanblik. Hoe verder we liepen, hoe meer er te zien was van het kasteel.

Het bleef echter onduidelijk hoe ver we van het kasteel af waren en hoe we er moesten komen. Ik werd aangetrokken door dit mysterieuze kasteel, want hé welk kasteel heeft nou een mat zwart glanzend dak?

Iris: ”Wil je naar het kasteel toelopen?”

Ik twijfelde. We waren al lang voorbij lunchtijd en hoe lang was het nog lopen naar het kasteel? En daarbij, we waren dus al lang voorbij lunchtijd.

Het cadeau

We besloten het niet te doen en liepen verder. Maar daar op dat moment kreeg ik mijn eerste wandelcadeau. Vanuit het niets zie je ineens iets onverwacht moois. Niet omdat je naar op zoek bent, maar gewoon omdat je het toevallig tegenkomt. Een cadeau dus.

En ook al duurde de wandeling veel langer dan gedacht en werden we een beetje hangry (hungry en daardoor angry) we waren allebei bedroefd dat het onze laatste dag was en we niet nog een wandeling konden maken.

Wandelcadeaus komen in vele vormen. Een koffie to-go als je er een beetje doorheen zit, een zwanenpaar met kleintjes, een berm vol prachtige bloemen of een geweldig goed gesprek met je wandelmaatje.

En soms krijg je het cadeau pas thuis omdat het zo lekker is om weer binnen te zijn als je net door een regenbui bent overvallen of met je hoofd in de storm hebt gelopen.

Tot slot kun je jezelf natuurlijk ook een wandelcadeau geven. Bitterballen bijvoorbeeld, smaken echt zoveel lekkerder nadat je een heel stuk gelopen hebt.

Als je moe bent en het koud hebt. Als je dan zo’n knapperig warm balletje in de mond neemt dan wordt je overvallen door onvervalst geluk.

Of zoals Nassim Taleb zei:

Consider that all the wealth in the world cannot buy a liquid as pleasurable as water after intese thirst

Probeer het eens!