Wandeling en lunch, de perfecte combi

De Horsten in Wassenaar staat natuurlijk bekend als voormalig woonverblijf van W.A. en onze Max. Landgoed Eikenhorst staat er, maar ook andere landgoederen, zo vertelt de site me. Ik heb er geen een gezien overigens, maar dat terzijde.

De Horsten blijkt ook een wandelgebied. Normaliter word je geacht een kaartje te kopen. Het apparaat bleek deze dag defect, waardoor we gratis naar binnen mochten. Score!

Ik sprak op een fijne zomerdag af met vriendin H. Zij woont in Wassenaar, ik moest in de buurt zijn, dus de keuze van locatie was snel gemaakt.

Vroeger, pre-Corona, ging ik met vriendinnen uit eten. Borrelen. Misschien iets cultureels. Maar meestal borrelen. Tegenwoordig wandel ik dus met mijn vrienden. Maar als het even kan, gecombineerd met eten. En een borrel.

Zoals Harrie Jekkers het zo treffend zegt: de natuur is leuk, maar je moet er wel wat te slobberen bij hebben.

Het stigma van Wassenaar

Goed, Wassenaar dus. Een plek die ik nog altijd associeer met rijke snobs. Mijn vriendin H. valt daar uiteraard niet onder. Ikzelf overigens ook niet, al heb ik jaren geleden een tijd in Wassenaar gewoond.

Juist daarom weet ik dat er overal plebs te vinden zijn, ook in Wassenaar. Het stigma blijft echter hangen. Ik was nieuwsgierig of deze wandeling door de Horsten dit stigma weerspiegelt.

Nu is het altijd gezellig met H. en hebben we een chronisch tekort aan tijd en een overschot aan gespreksonderwerpen. Dit had het gevolg dat ik het eerste uur amper bewust was van waar we liepen.

Ik herinner me een modderpaadje, omdat we benoemden dat we blij waren dat we onze slippers bij de auto hadden verruild voor wandelschoenen. H. merkte zelfs op dat ze mijn barefoot schoenen mooier vond dan ze had verwacht.

Ze zei zelfs niet ‘minder lelijk’ dan gedacht, zoals ik het zelf altijd noem. Ik herinner me verder bomenlanen en harde stenen paden.

Het was rustig. Weinig kinderen en geen honden.

Route-gemak

We kozen voor de rode route van 7 kilometer. We hadden lunch gereserveerd in het theehuis en deze afstand paste perfect in onze tijdlijn. Het fijne van een route volgen is dat je lekker in gesprek kunt blijven.

Af en toe zwaai jij of de ander met een arm in de goede richting, om een botsing te voorkomen, maar over het geheel genomen hoef je niemand te onderbreken. Dat is fijn als je veel te bespreken hebt.

Mocht je nu eens met iemand wandelen waarmee je weinig te bespreken hebt, dan kun je een ouderwetse papieren routekaart overwegen. Gegarandeerd stof tot bespreken.

Halverwege de route kwam het gesprek op Wandelachtig, waarmee ik me ook herinnerde dat ik wat foto’s moest maken. Ik schreef het al eerder, foto’s maken tijdens een gezamenlijke wandeling is soms wat vervelend.

De ander wacht aanvankelijk nog geduldig, maar geduld kan opraken. Nu is H. zelf ook fotograaf, dus ze had alle begrip. Fijne mensen, die fotografen. Ik had er alleen zelf niet zo’n zin in, want het onderbreekt toch een beetje de flow van het samenzijn.

Om een beeld van de omgeving voor je te schetsen maakte ik er terloops toch een paar.

Het theepaviljoen De Horsten

De wandeling was aardig. Afwisseling tussen bos, weides, water en een verlaten huis. Mooi genoeg en natuurlijk fantastisch om te beseffen dat dit midden in de Randstad bestaat.

Het voelde alleen wat teveel aangelegd, wat netjes.

Ik houd zelf wel van wat ruwer landschap. Toscane versus Umbrië zeg maar. De voornaamste reden van deze wandeling is het theehuis als eindstation. Sorry, in Wassenaar heet dit natuurlijk een theepaviljoen.

Rond enen kwamen we hier aan en ik geef toe, het ligt er prachtig bij. Een terras met uitzicht op een veld waar een grote toom eenden rondscharrelden. (Een toom is een groep eenden, ik heb het even opgezocht.)

De vogeltjes floten, het zonnetje scheen lichtjes door de sluierbewolking. We zaten er heerlijk. Zo’n moment waarop je gewoon even hardop moet zeggen: het leven is goed.

Het theepaviljoen is traditioneel van aard. Met traditioneel bedoel ik tuttige bediening en tevens klandizie gecombineerd met een ongeïnspireerde kaart.

We werden getriggerd door de high tea, alleen mocht dit pas na 15uur. Het werd het 12-uurtje, bestaande uit een soepje, brood, salade en vis, dan wel humus en geitenkaas voor de vegetarische versie.

Een glaasje Chardonnay was wel op zijn plek hier vonden wij.

De buurvrouw slaakte een gilletje bij het zien van een bosmuis. Een meneer volgde braaf de ingewikkelde en strenge doch Corona-vriendelijke aanwijzingen naar het toilet. De eenden zochten nog even enthousiast door naar lekkernijen in het gras.

En wij, wij kletsten vrolijk door. De tijd vloog. Koffie en taart toe. Een glimlach. Het Wassenaarse leven is zo slecht nog niet.