Nog voor ik zelfs maar dacht aan wandelen las ik boeken over mensen die het deden. De gemeenschappelijke factor? Iedereen die wandelt voelt zich gelukkig. Door dit boek wandelde ik in gedachten al voor ik het daadwerkelijk deed. Nu doe ik het en ben ik het eens met de schrijvers. Wandelen maakt gelukkig.

Raynor Winn en haar man Moth zijn 30 jaar samen als ze binnen een paar dagen alles kwijtraken: ze verliezen hun boerderij en goedlopende B&B in Wales door een speculatieschandaal. Van de ene op de andere dag zijn ze dakloos en hebben ze geen inkomen meer. Vanaf dat moment moeten ze leven van een uitkering van 48 pond per week.

Enkele dagen daarna blijkt Moth terminaal ziek te zijn. Zijn stijfheid en pijn worden veroorzaakt door de ziekte CBD. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan het South West Coast Path lopen, een route van 1014 km langs de zuidkust van Engeland. Moth krijgt het advies van de arts om het rustig aan te doen, desondanks vertrekken ze met een rugzak met de belangrijkste dingen, een lichtgewicht tent en de kleding die ze dragen.

“[…] nu waren we op drift geraakt en we hadden geen veilige haven om naar terug te keren, terwijl we op een vlot van wanhoop door de mist ronddreven, zonder te weten waar we aan de oever zouden komen en of er nog wel een oever was.”

En toch, onder deze laag van ellende gebeurt er iets interessants. Raynor en Moth beginnen plezier te beleven, geluk zelfs, in kleine dingen: een handje versgeplukte vlierbessen, de zon op hun gezicht, een Mars-reep onderweg. Ze vinden bovenal houvast in de schoonheid van het overweldigende landschap, en de liefde voor elkaar.

“We waren over het randje van de hedendaagse beschaving gevallen in een toestand van alleen maar bestaan, overleven. […] Dat gaf niet. Niets gaf meer. Moth vulde nog steeds de lucht naast me en we waren vrij, we haalden eruit wat erin zat.”

Het wandelen doet Moth goed, hij knapt ervan op.

“Er was iets vreemds aan de manier waarop hij was weggelopen, soepel, rechtop, niet verkrampt van de pijn. Normaal. Raar.”

Uiteindelijk vindt het echtpaar over oude wegen een nieuw begin. Raynor heeft tot dat moment nog nooit een letter op papier gezet. Als verjaardagscadeau geeft ze Moth de eerste versie van Het zoutpad, haar dochter lees het en is onder de indruk.

Ze raadt haar aan het verhaal naar een uitgever op te sturen. De rest is geschiedenis. Het boek is een bestseller en won meerdere prijzen.

Een tijd geleden las ik Het zoutpad in één ruk uit. Raynor schrijft prachtig en met humor. Ik waande me de hele tocht naast hen, was vastgezogen in het boek. Ik proefde het zout op mijn lippen, voelde de wind door mijn haar en vroeg me af waar ik vanavond mijn tentje op zou zetten.

Het is een verhaal over verdriet, verlies, hoop, liefde, en geluk. Levenskunst zelfs, want hoe is het mogelijk dat je alles verliest en je toch weer een weg vindt?

Tot slot las ik in een artikel in de Volkskrant dat Raynor Winn het liefst op barefootschoenen loopt.

Ik zei toch dat ze hot zijn 😊

Benieuwd naar Raynor Winn’s tweede boek De wilde stilte? Of lees je liever iets vergelijkbaars zoals Wild van Cheryl Strayed