Belgie, Wallonie, hardlopen, vakantie, wandeling

Van aardappel op de bank naar 5k

17 augustus 2021.Reading time 6 minutes.

Al eerder verkondigde ik dat je mij nooit zal zien rennen.

Luttele weken later lijkt er een wonder geschied: ik ben gaan hardlopen.

Geïnspireerd door Joe Dispenza en Rachel’s inspirerende artikel over de comfort zone, merkte ik dat ik open stond voor een nieuwe ervaring.

Mijn deurtje ging open, nadat ik een sprintje moest trekken voor een tram, om vervolgens tot aan Den Haag CS hijgend als een oud paard, dood te zitten gaan.

Hoe zou het zijn om gewoon te kunnen rennen? Zonder gênant hijgen en vier spieren te verrekken?

Visioen

Ik zag een visioen van een rennende Iris, die moeiteloos als een lenige hinde drie keer per week een kilometer of vijf aftikt, alsof het niets is. Diezelfde Iris heeft een opgeruimd huis, eet linzensoep en is altijd vrolijk.

Die Iris kan ik zijn, besloot ik.

Een jaar geleden kon ik na Corona nog geen halfuur lopen, zonder de rest van de dag uitgeput op de bank te hangen. Inmiddels loop ik 25 kilometer zonder al teveel geklaag. Waarom zou ik dan niet in staat zijn om vijf kilometer te rennen?

Vriendin H., dezelfde waarmee ik door de Horsten liep, heeft altijd handige tips. Ik vroeg haar hoe ik dit wilde plan het beste kon aanpakken. H. stelde niet teleur en vertelde over een app, die je ‘from couch to 5k’ brengt in twee maanden.

Cheerleader

Ik heb het wel eens eerder geprobeerd hoor, hardlopen. Alleen trapte ik in de valkuil van te snel en te hard willen. Geduld is niet mijn strong suit. Hierdoor moest ik al snel met nekkrampen en kniepijn het veld ruimen. Het was me duidelijk: ik moest alle hulp aannemen die ik voorhanden had.

De app geïnstalleerd en AirPods in startte ik mijn eerste loop. Het idee is dat je het programma van de app volgt. De aanwijzingen komen vanzelf. Je hoeft er dus niet bij te denken en dat vind ik een bijkomend voordeel. Een coach in je oor en wat blijkt, tevens een cheerleader.

Je wordt namelijk ook nog eens onderweg aangemoedigd met “You are awesome!”, “Just a little while longer!”, “You can do this!”.

Ik stel me voor dat ze Katy heet en een hoge blonde paardenstaart en stralend wit gebit heeft.

Voor sommigen wellicht een irritante afleiding. Ik slurp het op als een kameel bij een oase. Zij gelooft dat ik het kan!

Dat zijn er al twee!

Modderbenen

Waar ik de eerste ronde niet begreep waarom het voelde alsof ik door hoog modder liep, merkte ik al bij de derde keer dat het makkelijker ging. Mijn coach fluistert geruststellend in mijn oor: “Je voelt je nu moe, maar je lichaam past zich aan. Binnenkort voelt rennen als een tweede natuur.”

Hé, dacht ik, dat herken ik van het wandelen. Ze zou nog eens gelijk kunnen hebben. Dat motiveert.

Op zoek naar een pad

Een paar dagen geleden was ik in België, op vakantie met de kids. De app vertelt me dat ik drie keer per week moet trainen, dus de schoenen gingen mee, alsook mijn spiksplinternieuwe hardloop-heuptas. Rachel verhoedde me die om te doen tijdens het wandelen. Nu heeft zij een afritsbroek, dus ik mag een buideltas.

Op Google Maps vond ik niet een duidelijk natuurpad in de buurt. Op de bonnefooi zocht ik een onverhard paadje.

Je bent een avonturier of niet.

Dit lijkt makkelijker dan het is. De Walloniërs lijken van hun privacy te houden (we weten waarom). Het is lastig een paadje te vinden zonder dreigend ‘private’ bordje. Het lukte een heuvelachtige onverhard weggetje te vinden. Het leidde langs kleine huisjes en uiteindelijk ontvouwde zich een open veld vol bloemen en paarden.

Onverwacht cadeau

Een geluksgevoel overviel me. Net als bij het wandelen, krijg je bij het hardlopen blijkbaar ook onverwachte cadeau’s. Zo voelt het echt. Ineens sta je ergens en komt de schoonheid van het moment binnen.

Een plek, waar ik nooit eerder was, en ook niet had gezien, als ik op de bank was gebleven.

Het is gewoon mooi.

Door iets te ondernemen, gewoon iets anders te doen dan je alledaagse leven te leven, doorbreek je de sleur. Je maakt iets nieuws mee en hoe klein het ook lijkt, het effect is groot.

Katy zegt dat ik toe ben aan de cooling down. Ik maak snel wat foto’s, voordat ik me omkeer.

Een stapje dichter bij de 5k.

Ik ga het redden.

3,5 inspirerende voorbeelden waardoor je uit je comfortzone wil springen

30 juli 2021.Reading time 8 minutes.

Shonda Rhimes inspireerde me om vaker ja te zeggen. Het resultaat daarvan is dat ik vaker uit mijn comfortzone stap en dat maakt me, wonderbaarlijk genoeg, een blijer mens.

Vorige week liep ik met Iris in de Blauwe Kamer in Rhenen en de start van onze wandelroute stond onder water.

Na wat wikken en wegen stelde Iris voor om onze schoenen uit te doen en op blote voeten het water te trotseren. We dachten het water hiermee de baas te zijn.

Toen het water ruim boven onze knieën kwam, stelde ik voor om ook onze broek uit te doen. Iris op haar beurt, zei volmondig ja. En zo liepen we in onderbroek door het water.

Het leverde de slappe lach, hilarische foto’s en een filmpje op en ik weet zeker dat we deze wandeling niet gauw zullen vergeten. Van uit mijn comfortzone gaan krijg ik dus een goed gevoel. Zo’n heel levend, wind-door-je-haren gevoel.

Daardoor raakte ik benieuwd naar het fenomeen comfortzone. Hoe zit het daar eigenlijk mee?

De comfortzone is voor mij een zachte pluizige roze ruimte waarin ik me moeiteloos beweeg, me veilig voel en ik happy ben. Ik verlaat hem liever niet. Comfort voelt fijn daar wil ik meer van, in plaats van minder.

Hoe kan het dan dat als ik eruit stap, ik me zo goed voel?

De Flow (magazine voor stromende mensen) zegt dat de comfortzone zorgt voor een soort schijnveiligheid. Door steeds hetzelfde te doen en hetzelfde te voelen, maak je de paden in je hersenen die verbonden zijn met dit gedrag en gevoel, steeds sterker.

Daardoor wordt het nog makkelijker om te doen wat je altijd al deed en te voelen wat je altijd al voelde. Je blijft angst voelen voor iets nieuws en het wordt steeds moeilijker om dit patroon te doorbreken.

Maar is dat erg? Je zit er toch in, waarom moet je er dan uit?

Ik zie wel eens quotes voorbij komen als:

“A comfortzone is a beautiful place but nothing ever grows there”

“Great things never come from comfort zones”

Is het tegendeel dan ook waar? Groeit er wel iets buiten de comfortzone? En zo ja wat dan? En welke grote dingen gebeuren er dan buiten die zone?

Het blijkt dat als je uit je comfortzone gaat er iets in je hersenen gebeurt. Er ontstaan nieuwe verbindingen tussen je hersencellen. Op die manier verbeter je de neuroplasticiteit van je hersens en daardoor ontwikkel je jezelf. Uit de zone is dus goed voor je brein dus en daarmee ook voor de rest van jou.

Ik was benieuwd naar de verhalen van ervaringsdeskundigen en zocht verder. Daarbij kwam ik drie bijzonder inspirerende filmpjes tegen over comfort, ongemak en afwijzing.

1) 100 dagen afwijzing

Jia Jiang voelde zich op jonge leeftijd enorm afgewezen en bleef daar veel last van houden. Hij was zo bang om afgewezen te worden dat het hem belemmerde in zijn werk en relaties. Om zijn angst te overwinnen besloot hij om 100 dagen afwijzing op te zoeken in de hoop er ongevoelig voor te worden.

Hij deed dit door dingen aan vreemden te vragen, waarvan hij zeker wist dat ze ‘nee’ zouden antwoorden. Bijvoorbeeld of hij 100 dollar mocht lenen van een vreemde of hij vroeg een burger-refill bij een hamburger restaurant. De afwijzingen filmde hij en werd daardoor een Youtube held.

Volledig uit de zone dus!

Niet alleen werd hij ongevoelig voor afwijzing, hij maakte er zijn werk van en is er heel succesvol mee geworden. Echt leuk om het filmpje zelf te bekijken.

Ik zocht door en vond de mannen van Yes theory. Zij noemen zichzelf discomfort seekers.

Dat prikkelt.

2) Waarom zou je ongemak opzoeken?

Matt zat vast in zijn eigen leven. Hij werd ongelukkig van zijn hele volle agenda die elke week hetzelfde was. Hij deed alles op de automatische piloot en merkte dat hij comfortabel was geworden.

Daardoor leken alle weken op elkaar en vloog de tijd en zijn leven voorbij. Wat hij afgelopen weekend had gedaan wist hij niet meer.

Hij werd dus oncomfortabel van teveel comfort. Da’s apart!

Hij stapte uit de zone en maakte met een vriend een lijst van dingen waar ze bang voor waren. Op die lijst stonden o.a. bungeejumpen, spreken voor een groot publiek en stand-up comedy doen.

Een maand lang deden elke dag 1 ding, waar ze bang voor waren.

Het resultaat: ze voelden zich springlevend en hadden het langste jaar uit hun leven. Volgens hen maakt elk avontuur gelukkig. Ook de kleintjes. Kijk hier, het is de moeite waard.

3) Algoritmes verslaan

Tot slot zag ik nog een heel tof filmpje van Max Hawkins die bij Google werkte en daardoor alles wist van algoritmes. Algortimes herkennen digitale patronen en kunnen daardoor heel nauwkeurig voorspellen wat jij hierna gaat doen en waar je heen gaat.

Max wilde de algortimes verslaan en bedacht een app die willekeurig voor hem bepaalde waar hij in zijn vrije tijd naar toe zou gaan. De app zorgde ervoor dat er een taxi voor zijn deur stond met instructies voor de chauffeur.

Hij deed dingen die hij nooit zelf zou bedenken (schaakclub, vrachtwagenschool, alfabetiseringsavond) kwam op plaatsen waar hij nog nooit van had gehoord en had daardoor hele interessante ontmoetingen.

Hij raakte eraan verslaafd en gaf 2 jaar lang zijn keuzes op. Je vraagt je af: wat ligt er net buiten je comfortzone?

Avontuur groeit buiten je comfortzone

Dit zijn natuurlijk drie nogal extreme voorbeelden, maar de conclusie is dat er avontuur buiten je comfortzone groeit. En avontuur maakt gelukkig. De grote dingen die buiten de zone gebeuren zijn de dingen die je nu nog niet doet.

3,5) Pa

Mijn vader heeft deze filmpjes niet nodig. Hij doet het al. Op 69-jarige leeftijd boekte hij een skivakantie en leerde hij skiën. Het jaar daarna ging hij mee naar Flying Dutch, een dance festival.

In de tussentijd ging hij paragliden in Italië en liep ongetraind en op hardloopschoenen 100 kilometer in drie dagen. Hij is nu aan het boulderen en heeft net een klimcursus achter de rug.

Zijn meest recente aankoop is een kano. Hij is inmiddels 73. Volgend jaar gaat hij weer paragliden.

Niet iedereen is zo stoer (en gezond) als mijn vader, ik zeker niet. Maar ik verzeker je dat je ook van mini-avontuurtjes een blijer mens wordt. Doe gewoon eens iets wat je nog nooit hebt gedaan. En laat ons daarna weten wat je hebt beleefd!

neerwaartse spiraal doorbreken wandelen wandelachtig

Dit is hoe je de neerwaartse spiraal doorbreekt

27 juli 2021.Reading time 8 minutes.

Het leven moddert wat aan. Je hebt je routines.

Een algeheel gevoel van tevredenheid daalt neer. Totdat er iets gebeurt. Niets dramatisch hoor. Gewoon een kleine tegenslag. Een woordenwisseling met een andere hondeneigenaar, die volkomen in onrecht stond en je boos wegliep, al “rot toch op man” mompelend.

Een ontevreden klant, en conflict mijdend als je bent, wil je het liefst hard weglopen. Een zeurend kind wat niks wil wat jij wilt. Een administratieve tegenslag, wat maakt dat je alweer ergens in moet duiken waar je de ballen verstand van hebt.

Het zijn maar een paar, wellicht persoonlijk geïnspireerde voorbeelden van het alledaagse leven.

Murw-makende verslavingen

Nu hebben wij mensen een wonderlijk destructief mechanisme. Wanneer we ons oncomfortabel voelen door negatieve gevoelens, hebben we de neiging om die lekker weg te drukken.

We hebben allemaal een andere manier om hiermee om te gaan. Chocola, wijn, Netflix zijn een paar bekende. Roken, doelloos ronddolen op de sociale media en shoppen behoort ook tot een serie fijne afleidingsmanoeuvres.

Er schijnen zelfs mensen te zijn die spontaan opruim- en schoonmaakwoede krijgen als ze verdrietig of in de war zijn. Helaas heb ik daar net weer geen last van.

Mijn favoriete afstomp-methoden zijn lattes, zoetigheden en schermpjes. Gevolgd door ’s avonds wijn, chips en Oogappels of Masterchef Australia.

De negatieve spiraal

Nu is het misschien niet zo’n probleem om je emoties nu en dan te onderdrukken.

Het is sociaal geaccepteerd zelfs en brengt daarbij de economie aardig op gang. Het probleem alleen is dat het me niet altijd beter doet voelen.

Heel even misschien, maar nooit voor lang. De verdovende werking is tijdelijk, waarna ik me murw en sloom voelt.

Plus, als je eenmaal een ‘slechte keuze’ hebt gemaakt, is het makkelijker om opnieuw een slechte keuze te maken.

Zie daar: de negatieve spiraal is geboren.

Bij Netflix hoort een lekker drankje. Daar hoort weer een chippie of kaasje bij. Het zout geeft dorst, dus schenk je nog wat bij. De preview aan het eind maakt dat je doorklikt naar de volgende aflevering.

Lang leve on demand. Ik ga te laat naar bed, waardoor ik ’s ochtends echt niet fris en fruitig opsta. Dat vraagt weer om koffie. En nog maar een. De gezonde havermout met amandelmelk ruil ik gemakshalve in voor een makkelijk bakje yoghurt.

Wat gebeurt is dat je elke keer weer een stap naar beneden neemt op de wenteltrap. Soms met twee stappen tegelijk. Als je niet uitkijkt donder je van de trap om in een bodemloze put te vallen en langzaamaan weg te kwijnen.

De levenskunstenaar

Met een scheef oog kijk ik naar mijn buurvrouw. Zij lijkt geen last te hebben van dit fenomeen. Ze weet me dagelijks monter en fris te begroeten, terwijl ze de kinderen naar school brengt, die wèl hun haren gekamd hebben.

In de namiddag neemt ze ze op vast tijdstip mee voor een rondje buiten.

’s Avonds trekt ze nog wat onkruid uit de voortuin en ze weet altijd wanneer welke container aan de straat moet. Ze is slank en heeft een gezonde blos op haar wangen.

Haar energie lijkt nooit uit te doven. Ze past perfect binnen reservaat Bilthoven.

Bloedirritant

Een beetje levenskunstenaar weet hoe zich om te draaien en een stapje de trap op in plaats van af te zetten. Maar hoe? Wat is daar voor nodig?

Ik heb een ontdekking gedaan.

En ik zal het met je delen ook.

Wandelen doet wonderen.

Wandelen heeft gewoonweg een magische werking. Ik weet nog niet goed hoe het komt. Het heeft iets te maken met het ritme van de stappen. Elke stap schud je een beetje en het voelt alsof alles daarmee een beetje losschudt. Inclusief je vastzittende gedachten.

Het maakt dat je even uit je routine van alledag stapt en iets anders doet. Iets onvoorspelbaars, zelfs al is het een suffe wandeling.

Op de een of andere manier relativeert het en komt er een stukje ontspanning.

Niet direct overigens. De eerste paar kilometer overheerst mijn monkey mind. Onrustig zoek ik afleiding. De telefoon lonkt. En dan geschiedt het wonder dus, onverwacht, en merk ik dat ik gaap. De ontspanning treedt in en gelukshormoontjes komen vrij.

Take it easy, tiger.

Om vanuit lethargie een NS wandeling van 25km te plannen is gelijk aan in één stap vijf tredes willen beklimmen. Tenzij je Richard Krajicek bent, kun je dit beter niet proberen. Kans is dat je misstapt en weer van die trap af kukelt, een gebroken been rijker.

Een haalbaar stapje nemen, zoals een wandelingetje vanuit huis, is beter behapbaar. Gewoon je luie donder een liefdevolle schop geven en gaan lopen.

Nu staat hetzelfde reservaat vol met bomen en wandelpaden. Geen excuus mogelijk.

Rechtsomkeert de trap op

Zo ging ik vanmorgen, met redelijke weerstand, rechtsomkeert de trap op, het bos in. Terwijl mijn kinderen boven in bed met iPad lagen en ik de buurkinderen braaf hoorde spelen in de tuin.

Waarschijnlijk waren ze een egel aan het maken van natuurlijke materialen, die ik morgen op Pinterest terug zou vinden.

Ik deed mijn barefootjes aan en begon te dwalen door de bospaadjes. Bijna twee uur lang wandelde ik, mijn gedachten losschuddend.

Salie thee

Bij terugkomst bleef ik even hangen bij het koffieapparaat, maar verkoos warempel de waterkoker. Ik griste wat verse salie uit de tuin van buurvrouw.

Dat schijnt goed te zijn voor je, las ik laatst in de nieuwsbrief van Richard de Leth. Hij kan het weten, want hij staat immer grijzend bovenaan de wenteltrap.

Een stukje energieker en blijer dan vòòr de wandeling zat ik in de tuin. Met mijn gezonde kop thee. Goede keuzes lokken goede keuzes uit. Die spiraal kan blijkbaar ook omhoog.

Nou, vooruit, klein stukje Lemon Merengue Pie erbij.

Je kan tenslotte te snel die wenteltrap op rennen. Je zou er moe van kunnen worden.

Hoe bloembommen de Haagse bermen omtoveren in een bijenparadijs.

23 juli 2021.Reading time 6 minutes.

Ik liep mijn dagelijkse rondje door het altijd bruisende Den Haag en werd overvallen door de pracht van de in bloei staande, bermen.

De Haagse bermen lijken te zijn gebombardeerd met bloemen en door de mengeling van klaprozen, korenbloemen en andere bloemen (waarvan ik de naam niet weet) doen ze mediterraan aan.

Een tijdje geleden liep ik door Kijfhoek en Bierlap wat bij momenten très français voelde. Nu voelde ik me weer toerist in eigen stad.

Ik had al eens gehoord over bloembommen (bommetjes van klei, compost en zaadjes) die lukraak worden neergeworpen om kale stukken in de stad in bloei te zetten, maar van bermbommen had ik nog nooit gehoord.

Apart eigenlijk, want dat is toch precies wat het is.

Toch is de term bermbommen niet eerder geassocieerd met bermen die zijn volgeworpen met bloembommen.

Zaad- en bloembommen zijn trouwens hip. Kijk maar eens op de site van de guerrilla gardeners. Zij hebben als missie om grijze buurten om te toveren tot groene oases en zo de diversiteit van planten en dieren in de stad een boost te geven.

Zij zijn niet bang voor een bommetje hier of daar.

De romantische reus

Goed, ik sta dus regelmatig verbluft langs de kant van de weg om de bloemenpracht in de berm te bewonderen. Alsof een reus overal bosjes bloemen heeft neergezet voor zijn liefje.

Hij heeft ze natuurlijk in hartjesvorm neergezet, maar omdat wij maar kleine mensjes zijn kunnen we het grote plaatje niet zien en denken wij dat het bermen zijn, die toevallig volstaan met bloemen.

Behalve de bloemen valt me ook op dat de bermen zo hoog zijn. Tot voor kort bestonden ze uit heel kortgemaaid gras. Het heeft wel wat weg van de mode.

Vroeger was kortgeknipt en gladgeschoren in, nu moet iedereen een baard en what’s next? Zouden de kleding-mode en de berm-mode door elkaar worden beïnvloed?

Ik raakte geïnteresseerd in het fenomeen van de hoge bermen. Wie heeft dit bedacht en waarom? Ik snap dat jullie ook uit elkaar spatten van nieuwsgierigheid, dus ik zocht het op.

Bijenparadijs

Het blijkt dat het ministerie van Landbouw in 2018 de bijenstrategie (Bed and Breakfast voor Bees) bedacht. Briljante titel.

Bijen en vlinders gaan bij bosjes dood en dat is onhandig want zij bestuiven ons eten (het plantaardige deel dan). Zonder bijen geen eten, zonder eten geen mensen.

Daar moet iets aan gedaan worden dacht het ministerie van Landbouw. Ze bedachten een heleboel. Een van de ideeën is het invoeren van ecologisch bermbeheer.

Dat betekent dat bermen sinds een paar jaar niet meer kort worden gemaaid en ze worden ingezaaid. Hierdoor is er meer eten voor onze gevleugelde vriendjes en kunnen ze tussen het bestuiven in, uitrusten.

Dit is ook nog eens financieel gunstig voor de gemeente:

“De reden dat we in eerste instantie zijn gaan stoppen met bermen maaien is vanwege bezuinigingen. Dus die volle bermen zijn het resultaat van bezuinigingen. Doordat veel gazons berm zijn geworden, zijn de kosten enorm gedaald.

De kosten voor de bloemrijke bermen zijn nu 600.000 per jaar. Terwijl als dit nog deels gazons waren geweest dan lagen de kosten op de 1,8 miljoen. Dit scheelt dus 1,2 miljoen euro per jaar.”

Zo zie je maar. Dankzij de bijen hebben we eten en hele mooie bermen op de koop toe. Daar word je toch blij van? Ik stel voor dat we bijen daarom vanaf nu blijen noemen.

Haagse bermen

Mijn vader kan ook intens genieten van onze Haagse bermen. We kunnen er uren over praten. Laatst ging dat zo:

Pa: Heb je die schitterende korenbloemen gezien in de berm bij de Vogelwijk?

Ik: Ja mooi hè?

Pa: Zo zie je ze niet vaak. Die zouden prachtig staan in mijn tuin.

Ik: Absoluut pap.

Pa: Ik denk dat ik er een paar ga uitscheppen.

Ik: Wat? Uitscheppen. Meen je dat?

Pa: Ja zeker. Ik kan ze nergens zo mooi krijgen. En ik ben al veel te laat met zaaien. Zou het erg zijn?

Ik: Nou ik denk dat het een beetje verboden is. Maar goed, die korenbloemen zouden inderdaad heel goed staan in jouw tuin. Ik snap je punt. Wel voorzichtig zijn hè? Je hebt kans dat de buurtbewoners zich afvragen wat die oudere man daar in hun berm doet, met een schep.

Hij is gegaan hoor. Maar durfde op het laatste moment toch niet te gaan scheppen. Ik vond nog een oud zakje met bloemzaadjes. Die heb ik maar in zijn tuin gezet. Wie weet groeien ze heel snel.

Recensie: Het Zoutpad van Raynor Winn

16 juli 2021.Reading time 4 minutes.

Nog voor ik zelfs maar dacht aan wandelen las ik boeken over mensen die het deden. De gemeenschappelijke factor? Iedereen die wandelt voelt zich gelukkig. Door dit boek wandelde ik in gedachten al voor ik het daadwerkelijk deed. Nu doe ik het en ben ik het eens met de schrijvers. Wandelen maakt gelukkig.

Raynor Winn en haar man Moth zijn 30 jaar samen als ze binnen een paar dagen alles kwijtraken: ze verliezen hun boerderij en goedlopende B&B in Wales door een speculatieschandaal. Van de ene op de andere dag zijn ze dakloos en hebben ze geen inkomen meer. Vanaf dat moment moeten ze leven van een uitkering van 48 pond per week.

Enkele dagen daarna blijkt Moth terminaal ziek te zijn. Zijn stijfheid en pijn worden veroorzaakt door de ziekte CBD. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan het South West Coast Path lopen, een route van 1014 km langs de zuidkust van Engeland. Moth krijgt het advies van de arts om het rustig aan te doen, desondanks vertrekken ze met een rugzak met de belangrijkste dingen, een lichtgewicht tent en de kleding die ze dragen.

“[…] nu waren we op drift geraakt en we hadden geen veilige haven om naar terug te keren, terwijl we op een vlot van wanhoop door de mist ronddreven, zonder te weten waar we aan de oever zouden komen en of er nog wel een oever was.”

En toch, onder deze laag van ellende gebeurt er iets interessants. Raynor en Moth beginnen plezier te beleven, geluk zelfs, in kleine dingen: een handje versgeplukte vlierbessen, de zon op hun gezicht, een Mars-reep onderweg. Ze vinden bovenal houvast in de schoonheid van het overweldigende landschap, en de liefde voor elkaar.

“We waren over het randje van de hedendaagse beschaving gevallen in een toestand van alleen maar bestaan, overleven. […] Dat gaf niet. Niets gaf meer. Moth vulde nog steeds de lucht naast me en we waren vrij, we haalden eruit wat erin zat.”

Het wandelen doet Moth goed, hij knapt ervan op.

“Er was iets vreemds aan de manier waarop hij was weggelopen, soepel, rechtop, niet verkrampt van de pijn. Normaal. Raar.”

Uiteindelijk vindt het echtpaar over oude wegen een nieuw begin. Raynor heeft tot dat moment nog nooit een letter op papier gezet. Als verjaardagscadeau geeft ze Moth de eerste versie van Het zoutpad, haar dochter lees het en is onder de indruk.

Ze raadt haar aan het verhaal naar een uitgever op te sturen. De rest is geschiedenis. Het boek is een bestseller en won meerdere prijzen.

Een tijd geleden las ik Het zoutpad in één ruk uit. Raynor schrijft prachtig en met humor. Ik waande me de hele tocht naast hen, was vastgezogen in het boek. Ik proefde het zout op mijn lippen, voelde de wind door mijn haar en vroeg me af waar ik vanavond mijn tentje op zou zetten.

Het is een verhaal over verdriet, verlies, hoop, liefde, en geluk. Levenskunst zelfs, want hoe is het mogelijk dat je alles verliest en je toch weer een weg vindt?

Tot slot las ik in een artikel in de Volkskrant dat Raynor Winn het liefst op barefootschoenen loopt.

Ik zei toch dat ze hot zijn 😊

Benieuwd naar Raynor Winn’s tweede boek De wilde stilte? Of lees je liever iets vergelijkbaars zoals Wild van Cheryl Strayed

Deze barefootschoenen moet je hebben en hier koop je ze.

9 juli 2021.Reading time 9 minutes.

Barefootschoenen zijn eigenlijk toverschoenen. Ze toveren kwaaltjes weg en loopplezier terug. Als je ze eenmaal hebt, wil je geen andere meer.

Je gewone schoenencollectie wordt een museum. Je kijkt er naar van een afstand, maar aanraken doe je ze niet meer. Helaas zijn de meeste barefootschoenen erg lelijk.

Kijk maar naar de foto waarbij ik mijn wandel-barefootschoenen aan heb. Toch zijn er steeds meer semi-hippe alternatieven.

Ongeveer een jaar geleden hoorde ik voor het eerst over blote voeten schoenen toen ik bij een vriendin in de voortuin zat.

Nog even kort, want ik schreef er eerder al over. Barefootschoenen zijn schoenen zonder steun, met een hele flexibele zool en veel ruimte voor je tenen. Je voelt de ondergrond als je op deze schoenen loopt en voelt haast niet dat je schoenen aan hebt.

Voetproblemen ontstaan vaak door schoenen.

We namelijk met perfecte voeten geboren. In de loop van de tijd gaan tenen scheef staan als ze in de verdrukking komen. Kijk maar naar ballerina’s met hun vervormde tenen.

Goed, de buurvrouw van die vriendin kwam opgetogen vertellen over haar nieuwe paar barefootschoenen. Vervolgens stak ze een heel enthousiast verhaal af. Ze heeft fybromyalgie (reuma in de weke delen) en daardoor pijn bij het lopen.

De steunzolen die ze droeg hielpen wel, maar er was veel ruimte voor verbetering. Ze vertelde ook iets over natuurlijk lopen en de voordelen daarvan, voor iedereen.

Sinds ze barefootschoenen draagt danst ze weer, zonder steunzolen, over straat. Ik hou van enthousiaste mensen met een goed verhaal. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

’s Avonds vertelde Google me nog veel meer en kort daarna kocht ik online mijn eerste paar.

Nooit meer keuzestress

De volgende dag werden mijn zwarte Vivobarefoot Kasana bezorgd. Het zijn schoenen voor dagelijks gebruik en dagelijks gebruiken, deed ik ze.

Ik twijfelde ’s ochtends nooit meer welke schoenen ik aan zou doen, het werden altijd mijn blotevoetenschoenen.

Mijn gewone schoenen doe ik liever niet meer aan. Best vreemd, want hoe kun je lekker lopen op een zooltje van 5.5 millimeter? Ik weet het niet en toch is het zo. Inmiddels zitten er gaten in de zolen van het veelvuldige gebruik.

Vroeger had ik ook altijd steunzolen. Nu niet meer. Ik kan nu zonder zooltjes en zonder pijn lopen. Ik vertelde mijn broer erover, hij kocht een paar, was net zo enthousiast als ik en deed nooit meer andere schoenen aan.

Mijn moeder had last van brandende scheenbenen, ze droeg de toverschoenen een tijdje en de brand was geblust.

Soorten

Naast schoenen voor dagelijks gebruik heb je ook wandelschoenen (met grip en waterdicht) en schoenen om bergen mee te beklimmen (nog meer grip en hoog).

En natuurlijk de moeder der barefootschoenen; de 5 fingers. Een handschoenachtige schoen waarbij elke teen een apart vakje heeft.

Deze schoenen lopen het lekkerst van allemaal. Het het uiterlijk is alleen dermate oncharmant, dat ik er niet mee over straat durf.

Merken

Je verwacht het misschien niet, maar barefoot lopen is hot! Voor mij valt het een beetje in de categorie havermelk, vegan en yogamatten. Het start met opgetrokken wenkbrauwen maar als je het eenmaal geprobeerd hebt is er geen weg terug.

Er zijn inmiddels een heleboel merken uitgebracht en de schoenen worden steeds hipper. Hieronder de vier merken die ik het leukst vind en die er redelijk normaal uitzien.

Vivobarefoot had in 2004 de primeur en bracht de eerste minimalistische schoen met een ultradunne zool uit. Hiermee werden ze voorloper op het gebied van barefoot schoenen.

Naast hardloopschoenen hebben ze ook schoenen voor elke dag, wandelschoenen en sandalen. Helaas hebben ze geen fysieke winkel in Nederland, maar ze hebben wel een website.

Ze zijn zo zeker van hun zaak dat je de schoenen 100 dagen uit mag proberen. Als je niet tevreden bent, krijg je je geld terug. Gratis verzenden naar Nederland doen ze voor bestellingen vanaf 100 euro. Laatst zag ik dat zelfs Bol.com Vivobarefoot verkoopt. Dat zegt wat!

Groundies is een Duits merk met veel fysieke winkels in de grote steden in Duitsland. Ze hebben ballerina’s, laarzen en sneaker-achtige barefootschoenen en zijn erg populair in Duitsland.

Helaas zijn ze in Nederland nog niet verkrijgbaar. Daarentegen kun je ze wel online bestellen en gratis retourneren, dus dat is heel fijn.

Ik ben heel slecht in online schoenen bestellen en ben altijd ontevreden dus ik doe het niet meer. Ik moet ze gewoon eerst passen. In het echt zien ze er vaak toch net even anders uit en daarbij wil ik gewoon voelen hoe ze zitten en zien hoe ze staan.

Omdat ze veel keuze hebben en ik een aantal schoenen heel graag wil proberen ga ik binnenkort een paar dagen naar Düsseldorf (ja, speciaal voor de schoenen).

Feelgrounds is een ander Duits merk met o.a. All Stars-achtige schoenen. Ze zien er tof uit en er komen regelmatig nieuwe modellen en kleuren uit. Een tegenvaller is dat ze geen fysieke winkels hebben en je dus alleen maar online kunt kopen.

Bijkomend nadeel is dat de retourkosten voor eigen rekening zijn, wat een drempel opwerpt.

Toch is ook daarvoor een oplossing. Paypal heeft namelijk iets briljants bedacht. Als je via Paypal betaalt dan kun je de retourkosten die niet gedekt zijn, terug krijgen. Je kunt maximaal 12 keer per jaar de kosten van maximaal 30 euro terug krijgen.

Geweldig dus. Ik heb het geprobeerd en het werkt!

Winkels

Mocht je, net als ik, graag verschillende schoenen willen passen voor je beslist, dan kun je in Nederland in deze winkels terecht.

Barefoot & More is de winkel met het grootste assortiment in Nederland. Ze zitten in Arnhem en verkopen veel verschillende merken. Naast schoenen kun je er ook boeken, kinderschoenen, sandalen en teensokken kopen. De mensen zijn aardig en behulpzaam en je krijgt goed advies.

In de winkel hebben ze verschillende ondergronden waar je meteen kunt voelen wat barefoot lopen nu zo speciaal maakt. Ze hebben ook een webwinkel met gratis verzending vanaf 70 euro. Retourzendingen zijn voor eigen rekening.

Tot slot heeft Trek barefoot twee winkels in Amsterdam en in Hoorn. Zij hebben veel hardloopschoenen en daarnaast ook wandelschoenen, casual schoenen en sandalen.

Op zaterdag is er in de winkel in Amsterdam een podoloog die je kan helpen bij het kiezen van de juiste schoenen en op donderdagavond in de winkel in Hoorn.

Ik ben in Amsterdam geweest en werd enthousiast van de bevlogenheid van het personeel. Ze beantwoorden al je vragen en geven goed advies. Daarnaast geven ze regelmatig workshops over natural running, houding en beweging en barefoot lopen.

Meer lezen? Dit is waarom barefootschoenen glans geven aan je leven.

Eenzame dwaas of verlichte ziel? Een wandeling in je eentje.

6 juli 2021.Reading time 7 minutes.

“If you’re lonely when you’re alone, you’re in bad company.”
― Jean-Paul Sartre

De mens is een sociaal dier. We bewegen ons graag in kuddes of op zijn minst in tweetallen.
Toch wandel ik met regelmaat alleen. Soms omdat de meeste kuddedieren doordeweeks werken en ik een onregelmatig schema heb. En soms wandel ik helemaal uit vrije wil alleen.

Want mensen zijn niet altijd leuk. Het kan zijn dat je mensen ontmoet, geheel per ongeluk, waar je liefst met een grote boog omheen loopt. Ik ben altijd beleefd. Knik ja en amen.

Maar van binnen ga ik langzaam dood. Sommige mensen doen dat met je. Overigens niet mensen met wie ik wandel. Die selecteer ik met zorg. Ik heb een lijstje.

Stel je namelijk voor dat je met die kakelgrage buurvrouw met vreselijk harde stem 25km moet lopen. Je kunt maar zo lang beleefd blijven, zelfs ik.

Ik bedoel maar te zeggen dat wandelen in je eentje soms echt het beste is voor iedereen.

Verstrikkende inwendige monologen

Als er geen goedgekeurde wandelvriend(in) voor handen is, ga ik dus alleen op pad. Nou ja, alleen… Een schizofreen is nooit alleen. Want jeetje, wat kan je toch in je eentje het druk hebben met jezelf.

Wandelen in je eentje betekent dat al je gedachtes de vrije ruimte krijgen. Ik weet niet of jij zoveel denkt als ik, maar bij mij komt een soort van non-stop kotsende stroom van gedachten voorbij.

Je zou misschien denken dat het diepe reflecties op het leven zijn, die mij tijdens een wandeling tot prachtige nieuwe inzichten en vele eureka-momenten leiden.

Ik moet je teleurstellen.

Micro-problemen

Het overgrote deel van een wandeling gaat over micro problemen.

“Zal ik nu even pauze houden?”
“Mmm… ik weet het niet. Ik ben nog maar net op weg.”
“Hoe lang moet ik nog? Wat is een goed moment om even te zitten?”
“En zal ik eerst die koek eten of eerst het broodje?”
“Hartig voor zoet Iris, hartig voor zoet.”
“Maar ik heb trek in zoet. Ik mag toch doen wat ìk wil?”
“Ja dat is ook wel waar. Doe maar eerst het koekje dan.”
“Nou ja, een broodje eerst is misschien toch beter.”
“Zal ik dan over een kwartiertje stoppen?”
“Nee, ik rek het een beetje, dat is beter.”
“Beter voor wat eigenlijk?”

Zo ben je gauw een kwartier verder. Ik kan me er dood aan ergeren. Ik wandel toch om te genieten van rust en stilte! Van natuurschoon! Om te bewegen, dichterbij mezelf te komen en de dag te plukken.

Ja, carpe fucking diem, de lijfspreuk van wandelend Nederland.

Dit alles levert vervolgens wat de Boeddhisten een second arrow noemen op: eerst keur je jezelf af en daarna keur je af dat je jezelf afkeurt.

Met die gedachte kan ik opnieuw minstens een kwartier vullen.

Laatst wandelde ik in Portugal en heb ik werkelijk het hele eerste uur besteed aan het dilemma of ik de korte of lange route zou nemen. I kid you not.

Wandelen naar verlichting is nog niet aan de orde.

Is er hoop voor de dwaas?

Zeker.

Na een aantal langere wandelingen ben ik er namelijk achter gekomen dat er een onzichtbare ‘grens’ is. De eerste grofweg tien kilometer worden gedomineerd door innerlijk gezwets.

Na deze grens komt er spontaan een omslag. Een stuk ontspanning treed op. Misschien wordt zelfs een gelukshormoon vrijgemaakt. Wellicht dit wat hardlopers als runners high ervaren? Ik kan dit niet met zekerheid zeggen, want ik heb sinds groep zes niet meer gerend.

Gemakshalve noem ik deze verruimende staat bij deze de walkers high. Het hoofd wordt lichter. De blik ruimer. De benen gaan vanzelf. De kortzichtige gedachten glijden zo snel af als ze aanvankelijk opkwamen.

Een roes overvalt je: een staat van zijn waarin je alles anders beleeft. Met de onmiskenbare glimlach tot gevolg. De dwaas loopt er nu dus bij als een gelukzalige dwaas.

Walkers high

De walkers high dwing je niet af, het dwingt jou af.

In díe roes komen de diepere reflecties en a-ha! momenten. Als een stille bezoeker, die uit een hoekje sluipt en overvalt als een gelukzalige lichtflits. Het zachte geruis van de bladeren hoor je. De voetafdrukken in de grond voel je.

Ineens zie je de waarom’s en hoe’s van je leven. Zonder te snappen, snap je het. Waarom je je ooit druk hebt gemaakt om nutteloze details is je een raadsel.

Dit zijn vaak de momenten dat ik mijn telefoon grijp om een voice berichtje naar Rachel te sturen. Want inzichten zijn er om te delen, anders zouden ze nog eens kunnen wegglippen.

Zo neem ik mijn wandelmaatje alsnog mee tijdens mijn solo-wandeling. Ze krijgt een behoorlijk onsamenhangend verhaal over de nieuwe richting van mijn leven, de Grote beslissing of diepe emotionele boe-ha gepresenteerd.

Een verhaal wat in mijn hoofd zo klaar is al een klontje, maar nog niet de juiste verwoording kent. Dit gaat gepaard met windruis, voetstappen en gehijg. Acht minuten lang. Plus nog eentje erachter aan.

Want al hardop pratend kwam ik tot nieuwe inzichten. En dan nog een laatste, echt waar, hierna stop ik. “Wanneer gaan we wandelen?” , stuurt ze terug. Want Rachel snapt het. Ze luistert geduldig naar mijn berichten, omdat ze het herkent.

Zij kent de walkers high en wil er ook weer één ervaren. Dus wandelen we binnenkort weer samen, als twee verlichte dwazen.

Kijfhoek en Bierlap: magische vondst in Meyendel

2 juli 2021.Reading time 11 minutes.

Ongetwijfeld heb je direct associaties bij het lezen van deze titel. Ik in ieder geval wel.

Bierlap lijkt me een dikke kale Duitser in leren broek die met een pul bier in zijn hand, schuin op een barkruk hangt. Het kan ook een goedkope lap vlees zijn die gemarineerd is in bier.

Of een theedoek die ze in de horeca bierlap noemen, omdat ze die daar altijd voor gebruiken. En kijfhoek? Diezelfde dikke Duitser kreeg ruzie met een andere gast en ze begonnen te kijven in een hoek van de kroeg?

Ik moest hardop lachen toen ik deze namen voor het eerst hoorde en moet nog steeds nadenken welke lettergreep ook alweer bij de ander hoort. Bierhoek en Kijflap? Laphoek en Bierkijf?

Wat blijkt; Kijfhoek en Bierlap is ein wunderschönes wandelgebied in das oh so bezaubernder Meyendel. En Meyendel blijkt een krap half uurtje fietsen van mijn huis. Wist ik niet, want tot voor kort waagde ik mij niet in het groen en bleef ik liever in het grijs.

Tegenwoordig merk ik dat ik steeds meer begin te verlangen naar groen en omdat ik alle rondjes in de buurt uit heb, zoek ik nu vaak een mooie route uit als ik ga wandelen.

Groen is nu zelfs mijn lievelingskleur.

Er is echter een probleem. Veel mensen hebben wandelen eerder ontdekt dan ik en zoeken ook mooie routes uit. Meestal lopen ze die routes precies op hetzelfde moment als ik ze loop. In het weekend.

Kuddedieren

Wij mensen zijn nu eenmaal kuddedieren. We doen alsof we heel uniek zijn, maar feitelijk doen we allemaal precies hetzelfde. Alleen de kudde wisselt weleens. Zo ben je afwisselend lid van de wandel-kudde, de werk-kudde, de insta-kudde of de vrienden-kudde.

Hier komt het probleem. Diep van binnen snap ik heus wel dat ik lid ben van de kudde. Ik wil het alleen niet.

Ik heb behoefte aan exclusiviteit.

Niet als tegenovergestelde van inclusiviteit hoor. Ik hou er gewoon niet zo van om te doen wat iedereen doet. Toen ik 2 jaar geleden op zoek was naar een huis kwam ik in de open-huizen-markt terecht waarbij een te koop staand huis door 20 man tegelijk werd bezocht. Voor mij is de hele ervaring dan meteen bezoedeld.

Het hoeft niet meer. Het liefst maak ik meteen rechtsomkeert. En zo is het ook met wandelen op een mooie route. Als er teveel mensen zijn haak ik af.

De allereerste mooie route die ik liep met Iris, was er een van onze vriend Frank. Frank heeft alle routes al gelopen en is een soort tripadvisor voor wandelaars. Hij geeft de routes punten.

Je ziet op zijn site in één oogopslag welke routes het mooist zijn. Je hoeft geen tijd te verliezen met iets zoeken, want hij heeft het al voor je gedaan en wat hij zegt is waar. De routes zijn prachtig.

De hele wandel-kudde is het daarmee eens en daarom loop je die routes dus in een stoet achter elkaar. Je kent het wel de gondels in Venetië, die in de file wachten tot elke toerist exact dezelfde foto heeft genomen.

Deze keer zocht ik iets anders en zo kwam ik dus bij bovengenoemd wandelgebied.

Walhalla voor rustzoekers

“Kijfhoek en Bierlap is een walhalla voor rustzoekers”, zegt de website van Dunea. Ergens anders vond ik: ”U komt langs duinmeertjes en uitzichtduinen, door bossen en verlaten duinvalleien. U wandelt vrijwel geheel over zandpaden en bospaden. Als u geluk heeft, komt u gallowayrunderen of konikpaarden tegen.”

Ik had een vriendin mee, een rugzakje met inhoud en vooral veel zin. Onze fietsen zetten we bij de pannenkoekenboerderij in Meyendel zodat ik me alvast kon verheugen op de menukaart na het struinen door de duinen.

Het is even zoeken naar de ingang van het wandelgebied en dat heeft als voordeel dat andere mensen er niet zomaar langslopen en spontaan besluiten naar binnen te gaan.

Gelukkig weet Google Maps de weg en kun je, ook als je (zoals ik) niet goed bekend bent in Meyendel, de ingang vinden. Je hebt wel een toegangskaartje nodig die je voor een luttele 2 euro kunt kopen. Dat kan vooraf via internet of ter plekke, via het scannen van een QR code.

Bij de ingang staat een soort afdakje met een grote kaart van het gebied. Zodra je binnenwandelt voel je de rust als een zware mist op je neerdalen. Het sijpelt door je poriën naar binnen. Na afloop ben je een ander mens. Het is een walhalla!

Wij waren er op een zonnige zondagmiddag in juni. Meyendel was overladen met mensen en met ouders en kinderen. Ik hou van kinderen, ik heb er zelfs een. Ik hou ook van rust.

Kinderen en rust gaan niet samen en als je voor je rust komt is het fijn als je even geen kinderen tegenkomt. We kwamen die middag slechts 3 mensen tegen, volwassen exemplaren. Ver weg, op afstand. Heerlijk!

Om de weg te vinden zijn er paaltjes met nummers erop die je aan elkaar kunt rijgen, maar je kunt ook gewoon lopen en zien waar je uitkomt. Het is net waar je van houdt. Vriendin en ik zijn van die types die graag doen waar ze zelf zin in hebben en dus liepen we alles kris kras door elkaar.

Gewoon expres tegendraads. Natuurlijk liepen we daardoor meerdere keren in rondjes. En ja, ik zag inderdaad de gelijkenis met mijn leven.

Beetje verboden

Soms zagen we geen paaltjes meer, maar leek er wel een pad te zijn waardoor we in nog prachtigere stukken kwamen. Dat is dus wel een beetje verboden kwam ik later achter. Je mag alleen lopen waar de paaltjes zijn. Iets met kwetsbaar gebied enzo. Ik heb beloofd dat niet meer te doen.

Kijfhoek is een stuk van het gebied dat bestaat uit een prachtig bos met kleine en wat grotere watertjes. Vennetjes zou je ze ook kunnen noemen.

Het bos heeft kleine onverharde paadjes waardoor het lijkt alsof je lukraak door het bos loopt wat een avontuurlijk gevoel geeft. Alsof je iets aan het ontdekken bent. Onverharde paadjes zijn een bonus als je op barefootschoenen loopt.

Bierlap bestaat uit duinen in verschillende formaten waardoor je soms het idee hebt daadwerkelijk een berg te beklimmen. Het uitzicht is magnifiek. We stopten halverwege op een duin-berg, om onder een boom te picknicken en een instant vakantiegevoel overviel me.

Ik wil daar een huisje, zo’n heel klein huisje voor mij alleen. Zodat ik elke ochtend naar dat uitzicht kan kijken met een kopje koffie en een croissantje. We hadden zomaar in Frankrijk of de Ardennen kunnen zitten en dat nog steeds op 30 minuten fietsen van huis!

Paarden, koeien of andere kuddedieren hebben we niet gezien. Wel hele prachtige bloemen en natuurlijk waren er ook vogels. Veel vogels.

Ik heb een paar foto’s gemaakt, en Iris haar tips over foto’s maken in het wild ter harte genomen. En hoop dat ze het niveau van onze site niet omlaag halen.

Ga er nooit heen!

Terwijl ik dit schrijf overvalt me een soort twijfel. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Het is absoluut niet mijn bedoeling jullie enthousiast te maken over Kijfhoek & Bierlap! Stel je voor dat iedereen daar gaat wandelen en het druk wordt.

Doe het alsjeblieft niet! Bezoek het in gedachten, droom erover, zoek er foto’s van op internet en lees dit stukje nog eens, maar ga er zelf nooit heen!

Doet me denken aan de tegeltjeswijsheid: geluk vermenigvuldigt zich als je het deelt. Uh, niet dus. Nou ja, niet als je het geluk van een mooie route deelt die daarna zo druk wordt dattie ten onder gaat aan zijn eigen succes.

Zoals gezegd was het een warme zondagmiddag en dus kwam er een moment waarop we bezweet en moe terugliepen naar de fietsen. De endorfine was al op zijn retour na de vakantie picknick in Frankrijk en wat is er dan lekkerder dan je beseffen dat je fiets bij een terras staat?

We ploften neer op een enorme hoekbank met zachte kussens en genoten intens van ijskoud drankje met het zonnetje in ons gezicht. De overgang van inspanning naar ontspanning was groot, de overgang van rust naar een overvol terras met kinderen evenzeer. Maar tjeempie, wat voelde ik me een Gluckpilz (geluksvogel)!

betere foto's wandeling tips fotografie wandelen smartphone

5 tips voor betere foto’s tijdens je wandeling

29 juni 2021.Reading time 5 minutes.

Het is toch een verademing, je hoeft je zware logge fototoestel niet meer mee te slepen tijdens een wandeling tegenwoordig. De gemiddelde smartphone camera maakt prachtige foto’s.

Herstel, jij maakt prachtige foto’s.

Een verhaaltje:
Een beroemde violist speelde de sterren van de hemel. Brahms klonk nog nooit zo mooi. Na afloop kreeg het publiek kans om vragen te stellen aan de muzikant.
“Dat was adembenemend. U moet haast een bijzonder instrument hebben om mooie klanken voort te brengen. Wat voor een soort viool is? Het maakt prachtige muziek.”
De violist hield zijn viool vast en keek ernaar. “Gek, ik hoor niks.”

Een betere foto begint bij jezelf

Je kent ze wel. De toeristenfotograaf. Kerk: klik. Mooi plein: klik. Bijzondere vogel: klik. Het is een opwaartse beweging van de arm, iedere keer herhalend. Er zit geen greintje creativiteit in en als je het mij vraagt geen greintje plezier. Nu ben ik fotograaf van beroep, dus lichtelijk bevooroordeeld. Maar ik denk dan, als je dan toch een foto wilt maken van iets wat je mooi vindt, doe dan een beetje je best!

Ik geef je een aantal praktische tips mee, zodat je dat prachtige natuurschoon wat je onderweg tegenkomt mooi kunt vastleggen. Zodat, als je nog eens terugkijkt later, je weer herinnert hoe mooi het was.

Laat me dus niet meer horen dat het landschap er op de foto nooit zo mooi uitziet als in het echt. Sterker nog, als je je fotografie een beetje ontwikkelt, kan je de natuur er op een foto mooier uit laten aan dan in het echt. Fotograferen is tenslotte niets anders dan liegen met de waarheid.

5 tips voor betere foto’s onderweg

Neem de tijd.
Maar niet teveel. Je bent tenslotte aan het wandelen. Zeker voor je wandelmaatje is het niet prettig als je om de haverklap stilstaat om uitgebreid die paardenbloem op de gevoelige plaat te leggen. Iets meer dan die automatische op en neer beweging mag wel. Zoals ik al zei, als je dan toch een foto wilt maken, doe je onderwerp dan recht aan. Wat helpt is om een keer bewust te ademen en jezelf echt even te laten kijken naar wat je ziet.

wandelen Algarve Portugal wandeling zomer

Verken je perspectief.
We kennen als vanzelf het perspectief van recht vooruitkijken. Maar als je foto’s maakt hoef je niet rechtop te staan. Je kunt bukken. Echt, het kan. Tenzij je dan niet meer rechtop komt. Buk dan maar niet. Je kunt je camera kantelen, dus naar boven op beneden richten. Je kunt je onderwerp van links benaderen of van rechts. Probeer eens de 360graden tactiek: draai een rondje! Blijf kijken als je doorloopt. Als jij van plek verandert, ziet het landschap er ineens heel anders uit.

NS wandeling Beukenburg Bilthoven Utrecht wandelachtig

Horizontaal en verticaal.
Een wijs fotograaf zei eens: “De eerste foto die je maakt nadat je een foto hebt gemaakt is een verticale.” Of horizontale. Afhankelijk van wat je dus eerst maakte. Aangezien je waarschijnlijk met je smartphone foto’s maakt, is de kans groot dat je een verticale foto maakt. Met een handtoestel is dat juist eerder een horizontale. Mensen houden van gemak. Maar die camera kan draaien en daarmee doe je soms je compositie ten goede. Over het algemeen is het zo dat horizontale lijnen, zoals de horizon, heuvels en de zee goed werken in een horizontaal genomen beeld. Bij verticale onderwerpen zoals hoge bomen, bloemen en hoge gebouwen, is juist een verticale uitsnede vaak passend.

Vermijd witte luchten.
Wit en lichte vlakken leiden af. Het trekt de aandacht weg van je onderwerp. Vermijd dus als het even kan de lucht op bewolkte dagen. Dit betekent dat je misschien wat moet inzoomen, dichterbij moet komen of je camera iets naar beneden moet richten. Zie punt twee.

Doe eens wat anders.
De wondere wereld wordt alleen maar wonderlijker als je dichterbij komt. De kleuren, texturen en organische vormen zijn vaak de moeite waard om te laten zien. Gebruik dit als afwisseling. Alleen detailfoto’s zijn saai. Net als continue dezelfde soort landschapsfoto’s. Verras jezelf een beetje, spring uit de band! Wees creatief en vind een mooie reflectie, doorkijkje of schaduw.

Shit, ik ben de weg kwijt. En nu?

25 juni 2021.Reading time 8 minutes.

Hoe vind je de weg? En moet je de weg eerst kwijt zijn voor je hem kunt vinden?

Iedere zichzelf serieus nemende wandelares komt op het punt dat ze een keer een mooie wandelroute zoekt. Onze vriend Frank heeft bijvoorbeeld prachtige routes op zijn site. Fijn, want succes is gegarandeerd. Maar hoe vind je de weg?

Dat is simpel.

Er zijn verschillende manieren. Je hebt van die kleine houten paaltjes in de grond met nummers erop die je kunt volgen.

Andere wandelingen zijn aangegeven met stickers in allerlei kleuren. Het voordeel van de paaltjes en stickers is dat je niet veel hoeft te doen, behalve opletten. Het lijkt een beetje op een speurtocht voor volwassenen.

Tot slot kun je een routebeschrijving of GPS gebruiken. Je hebt verschillende apps voor je telefoon waar je een wandeling in kunt downloaden. Soort google maps. Kind kan de was doen.

En toch hè, soms gaat het toch mis.

Je kijkt over een sticker heen, je mist een paaltje omdat het gras flink is gegroeid. Of je batterij is op en je GPS dus ook. Net als in het echt leven kan het zo zijn dat je de stickers ineens niet meer ziet.

Van het pad af

Je bent van het pad af. Verdwaald.

Eerst probeer je de weg terug te vinden. Het is natuurlijk lastig te zeggen waar en wanneer je hem kwijt bent geraakt, maar ineens is het zover. Het ene moment had je hem nog, het andere moment ben je hem kwijt.

Ik ben de weg een paar keer kwijt geweest in mijn leven. De eerste keer letterlijk.

Toen ik 10 jaar was mocht ik voor het eerst mee op korfbalkamp. Tijdens een spelletje moesten we ons aan het eind van de middag verstoppen in het bos.

Degene die een half uur verstopt kon blijven zonder gevonden te worden, kreeg een zakje chips als beloning. Ik kreeg thuis nooit een zakje chips. Wel veel liefde hoor, maar chips?

Ik moest dat zakje dus hebben. En geloof me, als het over eten gaat ben ik heel ambitieus.

Ik had me zo goed verstopt dat ik de weg niet meer terug kon vinden. Ik hoorde het fluitje niet eens waarmee het spel beëindigd werd.

Er ontstond paniek bij de korfballeiding toen bleek dat er een meisje minder was. Ze zochten me, maar konden me niet vinden. Dat was mijn bedoeling. Ik nam het serieus. Het leger (in de buurt aan het oefenen) werd ingeschakeld om me te zoeken.

Echt waar. Vraag maar aan mijn moeder.

Al die tijd was ik bang, maar het vooruitzicht van dat rode zakje met krakende inhoud hield me op de been. Ik liep door het bos en kwam bij een open plek waar 2 kleine tentjes stonden in camouflagekleur.

Ik durfde niet aan te ‘kloppen’ en liep door. Het werd donker, ik hoorde verderop gezang en ging op het geluid af. Het bleek een scoutinggroep te zijn. Wat een mazzel!

Want wie kan je beter helpen om je pad te vinden dan de padvinders?

De leiding was zo blij dat hun sterspeelster ongedeerd terug was en we geen nieuws item werden, dat alle kinderen een zakje chips kregen. Om te vieren dat ik weer was.

WAT? Meen je dat nou? We doen een wedstrijd en ik win met gevaar voor eigen leven en iedereen krijgt een prijs? Dat was de eerste keer dat ik ambitieus was en meteen de laatste keer.

Verdwaald

Jaren later was ik weer verdwaald. Ik zat vast in een destructieve relatie waarvan ik niet wist hoe ik eruit moest komen. Bang om te blijven en nog banger om te gaan. Gevangen in een doolhof zonder uitgang.

Jarenlang liep ik dezelfde rondjes en vond ik geen uitweg. Dit keer hoorde ik geen gezang.

In 2015 overleed het zesjarige dochtertje van mijn vriendin en maakte ik van dichtbij het verlies mee. Ik zag de leegte die het huis, het hart en het leven van mijn vriendin overspoelde.

Ik vertelde mijn dochter dat haar beste vriendinnetje er niet meer was, blies bellen op de uitvaart en besefte me bij elke moederdag, Sinterklaas en Kerst dat feestdagen donkerzwarte dagen zijn als je liefste er niet is.

Het verlies kwam in 2020 nog dichterbij toen mijn lieve nichtje van vier na een periode van ziekzijn overleed. Ik kwam grapjes met haar maken in het ziekenhuis, hield haar vast toen ze overleed en hielp haar van huis naar de begraafplaats dragen.

Weer zag ik de leegte die het leven van mijn broer en schoonzus binnen kwam rollen met golven van verdriet.

Ook nu hield ik mijn dochters hand vast toen ik haar het nieuws vertelde. Mijn liefsten waren ontroostbaar. Het verdriet niet te stelpen. Ik stond erbij en keek er naar. Volkomen machteloos.

Er ging iets kapot in mij en er zaten scheuren in mijn hart. Zij waren hun dochter kwijt en ik had die van mij nog. Maar ik was wel van het pad af, de weg kwijt.

Scheuren in je hart gaan niet meer dicht, maar zoals Leonard Cohen het zo mooi zong:

“There is a crack, a crack in everything.
That’s how the light gets in”

De weg vinden

Moet je de weg eerst kwijtraken voor je hem kunt vinden? Want als je de weg al weet, dan hoef je hem niet te vinden, toch? En waar vind je hem dan?

Soms heb je geluk en kun je op het gezang afgaan. Meestal moet je een andere weg vinden, want de oude weg is weg. Hij houdt op te bestaan. Dan moet je zoeken, overal. Ook op plekken waarvan je denkt hem zeker niet te vinden.

Misschien ga je wandelen, of moet je kruipen maar soms zie je dan toch weer een sticker en merk je ineens dat je weer op de weg loopt in plaats van ernaast.

Verlies neemt niet alleen iets weg. Het geeft je ook het besef wat echt belangrijk is in het leven. Door wat er ontbreekt, zie ik nu haarscherp wat er nog wel is. En daar krijg ik een warm hart van ♥.