“If you’re lonely when you’re alone, you’re in bad company.” 
― Jean-Paul Sartre

De mens is een sociaal dier. We bewegen ons graag in kuddes of op zijn minst in tweetallen.
Toch wandel ik met regelmaat alleen. Soms omdat de meeste kuddedieren doordeweeks werken en ik een onregelmatig schema heb. En soms wandel ik helemaal uit vrije wil alleen.

Want mensen zijn niet altijd leuk. Het kan zijn dat je mensen ontmoet, geheel per ongeluk, waar je liefst met een grote boog omheen loopt. Ik ben altijd beleefd. Knik ja en amen.

Maar van binnen ga ik langzaam dood. Sommige mensen doen dat met je. Overigens niet mensen met wie ik wandel. Die selecteer ik met zorg. Ik heb een lijstje.

Stel je namelijk voor dat je met die kakelgrage buurvrouw met vreselijk harde stem 25km moet lopen. Je kunt maar zo lang beleefd blijven, zelfs ik.

Ik bedoel maar te zeggen dat wandelen in je eentje soms echt het beste is voor iedereen.

Verstrikkende inwendige monologen

Als er geen goedgekeurde wandelvriend(in) voor handen is, ga ik dus alleen op pad. Nou ja, alleen… Een schizofreen is nooit alleen. Want jeetje, wat kan je toch in je eentje het druk hebben met jezelf.

Wandelen in je eentje betekent dat al je gedachtes de vrije ruimte krijgen. Ik weet niet of jij zoveel denkt als ik, maar bij mij komt een soort van non-stop kotsende stroom van gedachten voorbij.

Je zou misschien denken dat het diepe reflecties op het leven zijn, die mij tijdens een wandeling tot prachtige nieuwe inzichten en vele eureka-momenten leiden.

Ik moet je teleurstellen.

Micro-problemen

Het overgrote deel van een wandeling gaat over micro problemen.

“Zal ik nu even pauze houden?”
“Mmm… ik weet het niet. Ik ben nog maar net op weg.”
“Hoe lang moet ik nog? Wat is een goed moment om even te zitten?”
“En zal ik eerst die koek eten of eerst het broodje?”
“Hartig voor zoet Iris, hartig voor zoet.”
“Maar ik heb trek in zoet. Ik mag toch doen wat ìk wil?”
“Ja dat is ook wel waar. Doe maar eerst het koekje dan.”
“Nou ja, een broodje eerst is misschien toch beter.”
“Zal ik dan over een kwartiertje stoppen?”
“Nee, ik rek het een beetje, dat is beter.”
“Beter voor wat eigenlijk?”

Zo ben je gauw een kwartier verder. Ik kan me er dood aan ergeren. Ik wandel toch om te genieten van rust en stilte! Van natuurschoon! Om te bewegen, dichterbij mezelf te komen en de dag te plukken.

Ja, carpe fucking diem, de lijfspreuk van wandelend Nederland.

Dit alles levert vervolgens wat de Boeddhisten een second arrow noemen op: eerst keur je jezelf af en daarna keur je af dat je jezelf afkeurt.

Met die gedachte kan ik opnieuw minstens een kwartier vullen.

Laatst wandelde ik in Portugal en heb ik werkelijk het hele eerste uur besteed aan het dilemma of ik de korte of lange route zou nemen. I kid you not.

Wandelen naar verlichting is nog niet aan de orde.

Is er hoop voor de dwaas?

Zeker.

Na een aantal langere wandelingen ben ik er namelijk achter gekomen dat er een onzichtbare ‘grens’ is. De eerste grofweg tien kilometer worden gedomineerd door innerlijk gezwets.

Na deze grens komt er spontaan een omslag. Een stuk ontspanning treed op. Misschien wordt zelfs een gelukshormoon vrijgemaakt. Wellicht dit wat hardlopers als runners high ervaren? Ik kan dit niet met zekerheid zeggen, want ik heb sinds groep zes niet meer gerend.

Gemakshalve noem ik deze verruimende staat bij deze de walkers high. Het hoofd wordt lichter. De blik ruimer. De benen gaan vanzelf. De kortzichtige gedachten glijden zo snel af als ze aanvankelijk opkwamen.

Een roes overvalt je: een staat van zijn waarin je alles anders beleeft. Met de onmiskenbare glimlach tot gevolg. De dwaas loopt er nu dus bij als een gelukzalige dwaas.

Walkers high

De walkers high dwing je niet af, het dwingt jou af.

In díe roes komen de diepere reflecties en a-ha! momenten. Als een stille bezoeker, die uit een hoekje sluipt en overvalt als een gelukzalige lichtflits. Het zachte geruis van de bladeren hoor je. De voetafdrukken in de grond voel je.

Ineens zie je de waarom’s en hoe’s van je leven. Zonder te snappen, snap je het. Waarom je je ooit druk hebt gemaakt om nutteloze details is je een raadsel.

Dit zijn vaak de momenten dat ik mijn telefoon grijp om een voice berichtje naar Rachel te sturen. Want inzichten zijn er om te delen, anders zouden ze nog eens kunnen wegglippen.

Zo neem ik mijn wandelmaatje alsnog mee tijdens mijn solo-wandeling. Ze krijgt een behoorlijk onsamenhangend verhaal over de nieuwe richting van mijn leven, de Grote beslissing of diepe emotionele boe-ha gepresenteerd.

Een verhaal wat in mijn hoofd zo klaar is al een klontje, maar nog niet de juiste verwoording kent. Dit gaat gepaard met windruis, voetstappen en gehijg. Acht minuten lang. Plus nog eentje erachter aan.

Want al hardop pratend kwam ik tot nieuwe inzichten. En dan nog een laatste, echt waar, hierna stop ik. “Wanneer gaan we wandelen?” , stuurt ze terug. Want Rachel snapt het. Ze luistert geduldig naar mijn berichten, omdat ze het herkent.

Zij kent de walkers high en wil er ook weer één ervaren. Dus wandelen we binnenkort weer samen, als twee verlichte dwazen.