Shit, ik ben de weg kwijt. En nu?

25 juni 2021.Reading time 8 minutes.

Hoe vind je de weg? En moet je de weg eerst kwijt zijn voor je hem kunt vinden?

Iedere zichzelf serieus nemende wandelares komt op het punt dat ze een keer een mooie wandelroute zoekt. Onze vriend Frank heeft bijvoorbeeld prachtige routes op zijn site. Fijn, want succes is gegarandeerd. Maar hoe vind je de weg?

Dat is simpel.

Er zijn verschillende manieren. Je hebt van die kleine houten paaltjes in de grond met nummers erop die je kunt volgen.

Andere wandelingen zijn aangegeven met stickers in allerlei kleuren. Het voordeel van de paaltjes en stickers is dat je niet veel hoeft te doen, behalve opletten. Het lijkt een beetje op een speurtocht voor volwassenen.

Tot slot kun je een routebeschrijving of GPS gebruiken. Je hebt verschillende apps voor je telefoon waar je een wandeling in kunt downloaden. Soort google maps. Kind kan de was doen.

En toch hè, soms gaat het toch mis.

Je kijkt over een sticker heen, je mist een paaltje omdat het gras flink is gegroeid. Of je batterij is op en je GPS dus ook. Net als in het echt leven kan het zo zijn dat je de stickers ineens niet meer ziet.

NS wandeling Beukenburg Bilthoven Utrecht wandelachtig

Van het pad af

Je bent van het pad af. Verdwaald.

Eerst probeer je de weg terug te vinden. Het is natuurlijk lastig te zeggen waar en wanneer je hem kwijt bent geraakt, maar ineens is het zover. Het ene moment had je hem nog, het andere moment ben je hem kwijt.

Ik ben de weg een paar keer kwijt geweest in mijn leven. De eerste keer letterlijk.

Toen ik 10 jaar was mocht ik voor het eerst mee op korfbalkamp. Tijdens een spelletje moesten we ons aan het eind van de middag verstoppen in het bos.

Degene die een half uur verstopt kon blijven zonder gevonden te worden, kreeg een zakje chips als beloning. Ik kreeg thuis nooit een zakje chips. Wel veel liefde hoor, maar chips?

Ik moest dat zakje dus hebben. En geloof me, als het over eten gaat ben ik heel ambitieus.

Ik had me zo goed verstopt dat ik de weg niet meer terug kon vinden. Ik hoorde het fluitje niet eens waarmee het spel beëindigd werd.

Er ontstond paniek bij de korfballeiding toen bleek dat er een meisje minder was. Ze zochten me, maar konden me niet vinden. Dat was mijn bedoeling. Ik nam het serieus. Het leger (in de buurt aan het oefenen) werd ingeschakeld om me te zoeken.

Echt waar. Vraag maar aan mijn moeder.

Al die tijd was ik bang, maar het vooruitzicht van dat rode zakje met krakende inhoud hield me op de been. Ik liep door het bos en kwam bij een open plek waar 2 kleine tentjes stonden in camouflagekleur.

Ik durfde niet aan te ‘kloppen’ en liep door. Het werd donker, ik hoorde verderop gezang en ging op het geluid af. Het bleek een scoutinggroep te zijn. Wat een mazzel!

Want wie kan je beter helpen om je pad te vinden dan de padvinders?

De leiding was zo blij dat hun sterspeelster ongedeerd terug was en we geen nieuws item werden, dat alle kinderen een zakje chips kregen. Om te vieren dat ik weer was.

WAT? Meen je dat nou? We doen een wedstrijd en ik win met gevaar voor eigen leven en iedereen krijgt een prijs? Dat was de eerste keer dat ik ambitieus was en meteen de laatste keer.

Verdwaald

Jaren later was ik weer verdwaald. Ik zat vast in een destructieve relatie waarvan ik niet wist hoe ik eruit moest komen. Bang om te blijven en nog banger om te gaan. Gevangen in een doolhof zonder uitgang.

Jarenlang liep ik dezelfde rondjes en vond ik geen uitweg. Dit keer hoorde ik geen gezang.

In 2015 overleed het zesjarige dochtertje van mijn vriendin en maakte ik van dichtbij het verlies mee. Ik zag de leegte die het huis, het hart en het leven van mijn vriendin overspoelde.

Ik vertelde mijn dochter dat haar beste vriendinnetje er niet meer was, blies bellen op de uitvaart en besefte me bij elke moederdag, Sinterklaas en Kerst dat feestdagen donkerzwarte dagen zijn als je liefste er niet is.

Het verlies kwam in 2020 nog dichterbij toen mijn lieve nichtje van vier na een periode van ziekzijn overleed. Ik kwam grapjes met haar maken in het ziekenhuis, hield haar vast toen ze overleed en hielp haar van huis naar de begraafplaats dragen.

Weer zag ik de leegte die het leven van mijn broer en schoonzus binnen kwam rollen met golven van verdriet.

Ook nu hield ik mijn dochters hand vast toen ik haar het nieuws vertelde. Mijn liefsten waren ontroostbaar. Het verdriet niet te stelpen. Ik stond erbij en keek er naar. Volkomen machteloos.

Er ging iets kapot in mij en er zaten scheuren in mijn hart. Zij waren hun dochter kwijt en ik had die van mij nog. Maar ik was wel van het pad af, de weg kwijt.

Scheuren in je hart gaan niet meer dicht, maar zoals Leonard Cohen het zo mooi zong:

“There is a crack, a crack in everything.
That’s how the light gets in”

De weg vinden

Moet je de weg eerst kwijtraken voor je hem kunt vinden? Want als je de weg al weet, dan hoef je hem niet te vinden, toch? En waar vind je hem dan?

Soms heb je geluk en kun je op het gezang afgaan. Meestal moet je een andere weg vinden, want de oude weg is weg. Hij houdt op te bestaan. Dan moet je zoeken, overal. Ook op plekken waarvan je denkt hem zeker niet te vinden.

Misschien ga je wandelen, of moet je kruipen maar soms zie je dan toch weer een sticker en merk je ineens dat je weer op de weg loopt in plaats van ernaast.

Verlies neemt niet alleen iets weg. Het geeft je ook het besef wat echt belangrijk is in het leven. Door wat er ontbreekt, zie ik nu haarscherp wat er nog wel is. En daar krijg ik een warm hart van ♥.

Deze 6 dingen horen in je rugzak als je gaat wandelen

18 juni 2021.Reading time 3 minutes.

Wat stop je in je rugzak als je gaat wandelen? Wat mag je absoluut niet vergeten en wat wat laat je thuis.

Dat hangt af van je plannen. Ga je kort of ga je lang, blijf je slapen of liever niet? En niet onbelangrijk, wat doet het weer?

Voor een dagje wandelen heb je genoeg aan een rugzak met een inhoud van 10 tot 20 liter. Ga je langer en blijf je slapen dan heb je meer aan 30 tot 40 liter.

Dit zijn de 6 essentiële rugzak items:

Eten. Je weet niet of je onderweg iets tegenkomt en dus is het handig om zelf wat mee te nemen.
Water. Onmisbaar. Je kunt heel lang zonder eten (zegt men, ik heb het nooit geprobeerd) maar zonder water wordt het lastig. Meenemen dus.
Zakdoekjes of wc papier voor hoge nood onderweg. Het kan zomaar gebeuren dat je moet plassen (of erger) als je gaat wandelen. Vooral als je in een mooi bos of natuurgebied loopt komt het voor dat er geen wc voorhanden is op het moment dat jij aandrang voelt en daarom is het handig, zo niet absoluut onmisbaar om papier mee te nemen.
Plastic tasje. Om het bos net zo mooi te houden als het al was, neem je ook een zakje mee. Voor het gebruikte papier. Zolang het nog leeg is kun je er ook op zitten.
Chocola of iets anders zoets. Je vraagt je af waarom? Omdat er meestal een punt komt waarop je het zwaar hebt, je niet meer wil lopen of er gewoon klaar mee bent. Dat is het moment voor chocola. Dat geeft je weer even een geluksmoment waardoor je ongemerkt weer een stukje verder komt.
Sokken, het kan handig zijn om extra wandelsokken mee te nemen. Natte sokken zorgen voor wrijving en dus blaren. Sokken worden nat van de regen of van zweet, neem ze mee als je een van de twee verwacht.

Niet altijd nodig, maar wel handig:

Een pet, hoed of ander hoofddeksel. Tegen de zon en daarbij horende zonnesteek. Natuurlijk alleen als de zon schijnt en het warm is.
Zonnebrandcrème, zie vorige punt.
Zonnebril, fijn in de zomer.
Regenjas/poncho of wat dan ook. Helpt tegen de regen. Hoef je dus niet mee te nemen als de zon schijnt en het droog blijft.
Powerbank. Kun je overwegen als je op GPS loopt of als je GPS achter de hand wil hebben.
Pleisters. Je weet nooit waar het goed voor kan zijn. Beter mee verlegen dan om verlegen.

Bedenk goed dat hoe meer je meeneemt hoe zwaarder je tas is. Hoe zwaarder je tas, hoe zwaarder je wandeling. Less is more! Wees dus kritisch op wat je meeneemt. Thee is lekker onderweg, maar een thermosfles is zwaar en met een beetje mazzel kom je onderweg iets tegen waar ze thee voor je zetten.

landschap regen donkere wolken platte land

Dilemma: het regent. Ga je wandelen of blijf je thuis?

11 juni 2021.Reading time 8 minutes.

Net als in het echte leven kom je dilemma’s tegen als je gaat wandelen. Ook in het echte leven komt verdrietigheid soms met dikke druppels naar beneden.

Wat doe je als het regent? Blijf je binnen en kijk je ernaar of ga je er doorheen? En wat vind je dan aan de andere kant van de regenbui?

Maandag 2^e pinksterdag had ik afgesproken om met een vriendin te gaan wandelen. Ik had haar een tijdje niet gezien en verheugde me op een heerlijk dagje lopen, picknicken en vooral kletsen.

We zouden een rondje om de Reeuwijkse Plassen lopen, net boven Gouda. Een tochtje van 15 km. De wandeling kreeg een hoge score van de doorgewinterde wandelaars.

“Hollandse vergezichten. Een paradijs voor vogels, neem je verrekijker mee! Een schitterende wandeltocht.”

Ik haakte af op de verrekijker, maar gelukkig was het start- en eindpunt was bij een restaurant, ideaal dus. Je kunt beginnen met koffie en gebak en eindigen met wijn en bitterballen. Niet dat ik dat van plan was, maar het is fijn om opties te hebben.

Regen!

De dag van tevoren zag ik de weersvoorspelling. De hele dag regen! Een half jaar geleden had ik direct afgezegd. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om te gaan lopen in de regen. Ik zou het niet eens overwegen.

Want, waarom zou je dat doen, terwijl je van te voren weet dat het gaat plenzen? En je dus ook thuis kunt blijven?

Zijn er überhaupt mensen die naar buiten gaan, als het met bakken uit de hemel komt?

Wat me opviel was dat mijn vriendin met geen woord gerept had over de regen. Zij ging er dus vanuit dat we gewoon zouden gaan.

Dat maakte me nieuwsgierig.

In tegenstelling tot mij is zij is wèl met wandelschoenen aan geboren en wandelt al jaren voor de lol. Blijkbaar is regen voor haar geen belemmering. Zou ik al die jaren iets belangrijks over het hoofd hebben gezien? Heb ik iets gemist? Zou je plezier kunnen beleven, terwijl je buiten in de regen door de plassen stampt?

Het eerste dilemma was geboren. Zou ik gaan wandelen in de regen of zou ik afzeggen? Ik dacht terug aan de tegeltjeswijsheid van Einstein: ‘Als je doet wat je altijd al doet, krijg je wat je altijd al kreeg’. Een eureka moment viel mij ten deel.

Ik heb geluk altijd gezocht op de, mij voor de hand liggende, plaatsen. Een terras, een winkel, in het zonnetje of onder in de droppot. Ik wil nieuw geluk. Onbekend geluk. Geluk wat ik ook ga zoeken in de tent. Wie weet is het te vinden in de regen.

Ik zei niets tegen mijn vriendin over mijn dilemma en vroeg haar hoe laat we zouden afspreken.

overgrown trees from window with drops in rainy weather

Aardappel-dag

Wat ook meespeelde in de overweging om gewoon te gaan, was dat ik de dag ervoor een aardappel-dag had. Een dag waarop ik me als een aardappel voelde en gedroeg. Ik ben niet van de bank af gekomen. Ik heb erop gezeten en gelegen.

Met een dekentje, onder een dekentje. Geen stap verzet dus en ook geen weerstand geboden aan verleidingen als koekjes, filmpjes en snoepjes. Dat lijkt bij mij altijd samen te gaan.

Ik was helemaal verzadigd en verveeld bovendien. Ook dat gaat samen. Mijn stemming was gedaald tot het nulpunt en ik voelde me mistroostig. Nog zo’n dag kon ik niet aan en omdat het regende, waren er weinig alternatieven.

Gelukkig had ik net een nieuwe-heel-erg-waterdichte-winddichte-en-toch-ademende-regenjas gekocht die ik meteen kon uittesten. Het volgende dilemma kwam op. Mijn wandelschoenen zijn waterdicht, maar doen pijn als ik er lang op loop. Mijn barefootschoenen lopen lekker, maar zijn helemaal niet waterdicht. Ze zuigen zelfs water op. Wat te doen?

Het werden de waterdichte wandelschoenen. 15 kilometer zou net gaan.

Een regenbroek? Dit was geen dilemma. Ik had geen regenbroek!

Toch bleven de dilemma’s zich aandienen. We waren om half 10 bij het startpunt, maar het restaurant ging pas om 10 uur open en dus konden we nog geen koffie drinken/meenemen. Tenzij we een half uur wilden wachten. In de regen. We besloten te gaan lopen.

Waarom is wandelen in de regen leuk?

Vriendin: “Weet je waarom wandelen in de regen zo fijn is?”

Ik: “Nee, geen idee”.

Tot vandaag had ik me nooit bedacht dat dit een serieuze vraag zou kunnen zijn.

Vriendin: “Het is zo lekker rustig. Niemand loopt in de regen en dus heb je het hele pad voor jezelf. Zeker op een mooie route als deze, loop je in colonne als het lekker weer is. Moet je kijken, de kleuren zijn zoveel intenser! En ruik eens….het ruikt echt heerlijk als het regent”.

Ze had gelijk. We kwamen bijna niemand tegen op dat mooie pad dat helemaal rond het water loopt. Welgeteld één windsurfer liet zich heen en weer blazen over het meer. Vogels in overvloed maakte een herrie van jewelste. Het eerste stuk liepen we op een verhard pad door een stuk bos. Na een tijdje gingen we door een hek een dijk op.

Daar slalomde we tussen de schapen met lammetjes door. Hier en daar was het pad prachtig gedecoreerd met bloemen in allerlei kleuren. Toen over een heel smal onverhard paadje waar aan weerszijden kleine vrijstaande huisjes stonden.

De meeste hadden een aanlegsteiger en een klein bootje. Ik zou er het liefst meteen intrekken. Romantiek ten top.

We liepen steeds langs het grote, open water met zijn spiegelende oppervlakte en schuimende koppen. Hier en daar kwamen we een hond met hoge nood tegen, zijn baasje achter zich aan slepend. We kwamen langs een ophaalbruggetje wat met de hand bediend werd toen er een boot passeerde.

De picknick werd een boterham uit het vuistje op een bankje in de regen.

Endorfine exploxie

Al die tijd liepen we in de regen en het deed me niets! Ik bleef warm en droog onder mijn regenjas en genoot van alles wat er te zien was. Als je een tijd loopt, ben je alleen maar bezig met lopen en wordt je hoofd helemaal leeg. Het idee dat heel Nederland thuis op de bank zat, terwijl wij fysieke inspanning leverde, zorgde voor een voldaan gevoel.

Dat we de regen trotseerden, gaf een extra laag aan die voldaanheid (ja, dat is een woord). Een laag die raakt aan geluk. Bovenop de endorfine explosie die je sowieso al gratis krijgt. Dat is dus waarom ik wandel. Voor dat lekkere gevoeletje. En het idee dat je die taart echt verdiend hebt!

De wandel-date. Succes of blamage?

4 juni 2021.Reading time 6 minutes.

Stel je deze denkbeeldige situatie voor.

Je bent single en twijfelt of single-zijn bij je past. Het was een tijdje heerlijk. Lekker zelf kiezen wat je eet, welke kleur je op de muur doet en of je de afwas nu doet of pas morgen.

Alleen je eigen rondslingerende sokken tegenkomen, nooit ruzie en geld kun je, zonder overleggen, uitgeven aan wat je maar wil.

Of juist niet. Ideaal toch?

Status twijfel

Ik was single, maar ik wist niet of ik dat nog wilde zijn.

Ik leed aan statustwijfel.

Want misschien was dat alles nog wel leuker met iemand erbij. Ik wilde dus eens uitproberen of samen echt leuker is dan alleen.

Iemand vinden is lastig. In Corona-tijd iemand vinden, is gecompliceerd. Spontaan iemand tegen het lijf lopen is kansloos en dus waagde ik me in de online dating scene.

Ik ben verlegen en introvert. Ik weet niet goed wat ik tegen onbekenden moet zeggen en ik durf nooit zomaar een praatje te maken. Geen idee waarover ik dan over moet beginnen.

Dat maakt daten verdomd moeilijk.

Dating techniek

Ik snap ook wel dat als ik iemand wil vinden, dat ik moet praten. En daarom bedacht ik de volgende tactiek. Zoveel daten tot ik het niet meer eng vind om met vreemden te praten.

In september vorig jaar had ik een rits dates met hele verschillende mannen.

Tot mijn grote verrassing bleek het heel leuk te zijn om zomaar met iemand die je niet kent, te praten over van alles en nog wat. Het leek zelfs mijn nieuwe hobby te worden.

Normaalgesproken haakt iemand snel af als je iets stoms zegt, maar als je een date hebt dan moeten ze wel luisteren. Je hebt zeker anderhalf uur de tijd om van alles te vragen. Meestal krijg je antwoord.

Ja, ook op gekke vragen.

En zo werd elk gesprek een bijzonder. Met de een had ik het over de relativiteitstheorie van Einstein, met de ander over zijn paranormale gaven en telkens was het zo leuk dat ik vergat dat het om een date ging.

Uiteindelijk dacht ik hèm gevonden te hebben. Hij was met stip de leukste online man. Hij lachte digitaal om mijn grapjes, was oprecht geïnteresseerd en had van alles te typen. Elke dag hadden we contact en elke dag was het leuk.

We besloten elkaar te ontmoeten. De lockdown was in ere hersteld en koffie drinken op een terras zat er niet in, dus wat doe je dan?

Coronaproof daten

Een wandeldate had ik normaalgesproken nooit bedacht, maar dit leek de enige manier om elkaar te zien. We zochten een niet al te lange wandeling uit en spraken af.

Grappig om te merken hoe anders het was, dan een drankje in een café.

Hij nam de leiding en vond de weg. Het was duidelijk dat hij vaak wandelde, want hij wist hoe de paaltjes met nummers werkten.

Hij liep steeds iets te dichtbij, wat ik hinderlijk vond. Bij elke zin zei hij mijn voornaam. Ook hinderlijk. Op de foto’s die hij vooraf stuurde leek hij allang niet meer.

Tijdens het lopen heb je hele andere gesprekken dan tijdens het zitten. Je hebt het bijvoorbeeld over wat je om je heen ziet en dat maakt het gesprek veel minder geforceerd.

In plaats van vertellen over jezelf, laat je zien hoe je bent door wat je tijdens de wandeling doet. Je zit niet tegenover elkaar wat maakt dat je ook over lastige onderwerpen, makkelijker kunt praten.

Geen escape

Als het op een terras ongemakkelijk wordt, ga je gewoon even naar de wc. Tijdens een wandeling heb je geen escape.

Bij een avontuurlijk paadje waarbij we moesten springen over stenen in het water, vroeg hij of ik durfde. Ik zei ‘ja’ en waagde de sprong. Natuurlijk had ik mijn barefootschoenen aan, helaas geen waterdichte exemplaren.

Met natte voeten belandde ik aan de overkant, maar liet daar niets van merken. Ik weet zeker dat ik daarmee punten scoorde.

Het was een mooie wandeling met een duidelijk eindpunt. Onze date was daarmee ook duidelijk ten einde gekomen.

En ook dat is fijn. Je weet waar je aan toe bent.

Niet ongemakkelijk zuchten “Oh, is het al zo laat….ik moet maar eens gaan”

Alhoewel hij niet de ware is gebleken, kijk ik uit naar mijn volgende wandeldate. En al zijn de terrassen gelukkig weer open, wandelen en daten is echt een goede combi!

Dit is waarom wandelen zo verrassend is

26 mei 2021.Reading time 4 minutes.

Tijdens onze eerste wandeling ooit, in november 2020, werden we zo aangenaam verrast dat we niet meer zijn gestopt.

We zouden een paar dagen naar Portugal gaan, maar een paar dagen voor vertrek kleurde Portugal oranje door de oplopende Corona besmettingen en verantwoordelijk als wij zijn, bleven we thuis.

In plaats daarvan gingen we naar Limburg om te schaken, koken, eten en wijn te drinken. Meer stond er niet op de agenda want ook in Limburg was alles dicht. Wandelen was nog geen vast agendapunt.

Omdat we toch zin hadden in wat afwisseling besloten we op onze laatste dag een rondje te lopen. We vonden een route van 10 kilometer die precies voldeed aan onze inspanningsbehoefte.

We vertrokken rond 10 uur s’ ochtends, zodat we rond de lunch weer terug zouden zijn en weer verder konden met de geplande activiteiten (eten, drinken en schaken).

Het was een prachtige wandeling die wel veel langer duurde dan verwacht, omdat we in heuvelachtig gebied liepen. We deden er wel 3 en een half uur over en hadden geen lunch mee.

We waren toen nog jonge en onbezonnen wandelaars die niet nadachten over essentiële rugzak-items zoals chocolade, zakdoekjes (voor hoge nood onderweg) en water.

De route voerde ons over stille landweggetjes, langs charmante restaurantjes (helaas gesloten) omhoog de heuvels in.

We kwamen langs en ook door weilanden, liepen een heel stuk in het bos, raakten af en toe de weg kwijt. Soms is het gewoon lastig om de markeringen te vinden.

Het kasteel

Op een punt in de wandeling zag ik achter de heuvels een prachtig mat zwart dak wat duidelijk aan een kasteel toebehoorde. Het dak glansde zo mooi in het zonlicht dat ik betoverd werd door de aanblik. Hoe verder we liepen, hoe meer er te zien was van het kasteel.

Het bleef echter onduidelijk hoe ver we van het kasteel af waren en hoe we er moesten komen. Ik werd aangetrokken door dit mysterieuze kasteel, want hé welk kasteel heeft nou een mat zwart glanzend dak?

Iris: ”Wil je naar het kasteel toelopen?”

Ik twijfelde. We waren al lang voorbij lunchtijd en hoe lang was het nog lopen naar het kasteel? En daarbij, we waren dus al lang voorbij lunchtijd.

Het cadeau

We besloten het niet te doen en liepen verder. Maar daar op dat moment kreeg ik mijn eerste wandelcadeau. Vanuit het niets zie je ineens iets onverwacht moois. Niet omdat je naar op zoek bent, maar gewoon omdat je het toevallig tegenkomt. Een cadeau dus.

En ook al duurde de wandeling veel langer dan gedacht en werden we een beetje hangry (hungry en daardoor angry) we waren allebei bedroefd dat het onze laatste dag was en we niet nog een wandeling konden maken.

Wandelcadeaus komen in vele vormen. Een koffie to-go als je er een beetje doorheen zit, een zwanenpaar met kleintjes, een berm vol prachtige bloemen of een geweldig goed gesprek met je wandelmaatje.

En soms krijg je het cadeau pas thuis omdat het zo lekker is om weer binnen te zijn als je net door een regenbui bent overvallen of met je hoofd in de storm hebt gelopen.

Tot slot kun je jezelf natuurlijk ook een wandelcadeau geven. Bitterballen bijvoorbeeld, smaken echt zoveel lekkerder nadat je een heel stuk gelopen hebt.

Als je moe bent en het koud hebt. Als je dan zo’n knapperig warm balletje in de mond neemt dan wordt je overvallen door onvervalst geluk.

Of zoals Nassim Taleb zei:

Consider that all the wealth in the world cannot buy a liquid as pleasurable as water after intese thirst

Probeer het eens!

5 tips om blaren te voorkomen en de gouden tip!

21 mei 2021.Reading time 5 minutes.

Blaren zijn vervelende rakkers. Ze maken je het leven zuur. Blaren wil je niet krijgen en als je ze toch hebt, dan wil je er zo snel mogelijk vanaf. Wandelen met blaren is een marteling.

Blaren ontstaan door wrijving van bijvoorbeeld een teen tegen een andere teen of van je voet tegen de schoen. Warmte en zweet zorgen voor meer wrijving en dus meer kans op blaren.

5 tips om blaren te voorkomen:

Draag de juiste maat schoenen

Tijdens het wandelen zetten je voeten op waardoor je voet al snel een halve maat groter wordt. Fijn als je voet dan nog in je schoen past. Te grote schoenen zorgen ervoor dat je voet gaat schuiven in de schoen en je raadt het al, dat zorgt voor wrijving.

De bekende uitdrukking zonder wrijving geen glans, is niet door een wandelaar bedacht!

2. Waterdichte schoenen

Blaren houden van vocht, jij niet van blaren en dus moet je zorgen dat je voeten droog blijven. Waterdichte schoenen houden vocht van buiten ook echt buiten.

3. Wandelsokken

Ja, ja die bestaan! Sokken speciaal gemaakt van spul wat vocht afvoert en je voeten lekker droog houdt. Deze sokken hebben geen naden waardoor er minder drukplekken ontstaan op je huid. Vaak zijn bijvoorbeeld de teen- en hielstukken in de sok verdikt wat druk verminderend werkt.

Er zijn ook teensokken op de markt. Zo zit elke teen in een apart sokje, wat wrijving vermindert. Teensokken zijn vooral voor in je schoenen, zodat je ze niet ziet. Je krijgt er zeker commentaar op als je ze uit je schoenen haalt.

Wandelsokken zijn er in verschillende diktes zodat je koel loopt in de zomer en warm in de winter.

4. Neem een extra paar sokken mee

Zeker als je een flinke wandeling (15+ kilometer) maakt is dit de moeite waard.

5. Afplakken

Je kunt je voeten preventief afplakken op plekken waar je snel blaren krijgt. Dit kun je doen met sport tape en op youtube vind je filmpjes met handige do-it-yourself instructies. Had ik maar tape meegenomen op het Pieterpad!

Hoe kom je er vanaf

Doorprikken

Ik prik de blaren altijd door met een naald die ik steriel maak met sterilon of door de naald kort in een vlammetje te houden. Je duwt het vocht eruit, plakt er een pleister op en na een week is het leed geleden. Doorprikken doet geen pijn!

2. Blarenpleisters en andere middeltjes

Er is een heleboel op de markt, wandelwol en speciale blarenpleisters. Voor veel mensen een uitkomst.

3. Blaar niet doorprikken

Als je een blaar hebt op een minder irritante plek en waar je verder weinig last van hebt dan kun je die het beste dichtlaten. De blaar verdwijnt vanzelf.

Ik heb heel snel last van blaren, altijd op dezelfde plekken namelijk tussen mijn kleine teentje en zijn broertje en aan de buitenkant van mijn grote teen. Blaren verpesten wat mij betreft het wandelen, want het doet pijn en is niet te negeren.

Tot 15 km kan ik blaarvrij lopen, daarna is het standaard raak. Dat is tenminste in gewone wandelschoenen.

Gouden tip:

Sinds ik barefootschoenen draag en dus ook tijdens lange wandelingen heb ik geen last meer van blaren. Op zich ook logisch want omdat je tenen meer ruimte hebben ontstaat er geen wrijving.

Ik doe daar dan nog teensokken in en hoppa, geen blaar meer te zien! Mocht je een lange wandeling gaan maken met een zware rugzak (+10 kilo) en je wil dat op barefootschoenen doen dan is het handig om eerst te oefenen. Ik deed dat niet dit is wat er gebeurde.

Wil je meer weten over barefootschoenen?

Lees ook: Wandelschoenen versus barefootschoenen en

Deze barefootschoenen moet je hebben en hier koop je ze

Ja zeggen tegen avontuur, is ja zeggen tegen geluk.

20 mei 2021.Reading time 5 minutes.

Ik kan niet goed ‘nee’ zeggen. Het heeft iets te maken met de klank van nee en vooral met de blik van de ontvanger. Dat is een probleem.

Het zorgt er namelijk voor dat ik regelmatig dingen doe die ik eigenlijk niet wil. Afspreken met die niet-zo-leuke kennis, nog een wijntje drinken terwijl ik eigenlijk naar huis wil of mijn collega helpen met een rotklus.

Ik zou vaker ‘nee’ willen zeggen, maar kan het gewoon niet goed. Normaalgesproken ga ik dan oefenen. Om het te leren dus.

Want dat is wat je doet.

Als je namelijk iets kon leren zonder te oefenen, dan is het geen leren. Dan kun je het al. Er zijn best veel dingen die ik niet kan, maar wel wil. Ik zal ze hier niet opsommen. Je kunt je er vast wel iets bij bedenken. Ik heb ook al veel geoefend, met wisselend succes en wil het eens over een andere boeg gooien.

Ja zeggen

Daarom heb ik bedacht dat ik gewoon veel vaker ‘JA!’ ga zeggen. Ik heb er zelfs een Ted-talk over bekeken en werd meteen enthousiast. De vrouw in kwestie zei een jaar lang ‘ja’ tegen alles en werd gelukkig.

Ja zeggen, levert grappige taferelen op. Toen ik een enthousiaste boek review gaf aan mijn broer over een Nederlandse man die lange afstanden wandelt van Zuid naar Noord Amerika (‘Alleen’ van Tim Voors), vroeg hij me of ik ook van plan was een lange afstandswandeling te maken.

Je begrijpt het, ik loog en zei ‘ja’. Toen hij er later op terugkwam, spelde ik hem op de mouw dat ik van plan was het Pieterpad te gaan lopen.

Ooit. Na mijn pensioen, als ik tijd heb.

Hij stelde voor dan vast te gaan oefenen. Hij zei iets van: Oh leuk, zullen we een keer 40 kilometer lopen? Op dat moment had ik nog nooit meer dan 10 kilometer achter elkaar gelopen. Dat was vier maanden geleden, in januari 2021. Ook toen zei ik, weliswaar schoorvoetend, ja.

De 40 km ligt ver achter ons, er volgden meer wandelingen en meer kilometers en het meest opzienbarende was; ik vond het leuk! Ik was zo trots dat het gelukt was. Een gevoel van overwinning. En mijn hoofd was helemaal leeg.

Runners high?

Zo leeg dat ik die laatste kilometers regen helemaal niet irritant vond en mijn voeten als vanzelf bleven doorlopen. Een soort roes. Zou dit dan de befaamde runners high zijn?

Natuurlijk was ik helemaal kapot na die 40 km, de laatste 5 km liepen we door de stromende regen. Ik had het zo koud dat ik de huissleutel niet meer uit mijn zak kreeg, moest na het douchen meteen in bed gaan liggen en had giga blaren.

En toch hè, diezelfde avond stelde ik zelf voor het nog een keer te doen. Nou ja, 30 km dan want die 40 km konden we al.

Briljant idee

Ik ga nog lang niet met pensioen, maar ga wel het Pieterpad lopen. De helft dan a 250 km, in september. Broer loopt een stukje mee en had nog een briljant idee.

Zullen we dan in een tent slapen? Op een natuurcamping? En zullen we de tent, de slaapzak en het matje dan bij onze spullen in de rugzak doen? Zodat we die met ons mee kunnen zeulen.

Serieus.

Het Pieterpad heeft een eigen website, waar de hele route is uitgestippeld en je kunt kiezen in hoeveel etappes je wilt lopen. Voor ieder wat wils en het mooie is, ze hebben er een uitgebreide lijst van B&B’s bij gedaan.

Van die hele leuke, waar ze op je wachten met een fles wijn of een hot-tub in de tuin. Waar ze voor je koken ’s avonds of je halen en brengen naar een bepaald punt in de route. Iris liep al een stukje. Lees haar Pieterpad avontuur.

Als je het lief vraagt, brengen ze je misschien wel van start naar finish. Mij niet dus, want ik zei ‘JA!’ tegen de tent.

Gewoon omdat ik geluk zoek en hoop dat ik het in de tent vind.

De wandel-afritsbroek. Imagokiller of Gouden greep?

17 mei 2021.Reading time 3 minutes.

Ik hoor het haar nog zeggen. “Nee Raach, dat kan echt niet! Vreselijk! Ik ga echt niet naast je lopen hoor…..” Ik had besloten om een wandelbroek te kopen.

Niet zomaar een wandelbroek, maar een afrits-exemplaar, zodat je meteen een korte broek hebt. Twee vliegen in een klap. Ik hou daarvan.

Dat geeft me het gevoel dat ik bespaard heb èn niet hoef te kiezen, weer twee vliegen dus.

En ook al zei Iris dat ze niet naast me zou lopen, ze deed het toch. Gewoon omdat ik zo blij was met mijn vier vliegen. Natuurlijk heb ik de ritsen meteen gebruikt bij de eerste wandeling en dat viel niet tegen!

Wat wel tegenviel, was het me ontdoen van de pijpen. Dat is ook wel te zien op de foto’s die Iris zo leuk heeft gemaakt.

Dat is echt een talent van haar, om altijd klaar te staan met een camera op de meest gracieuze momenten.

Iris heeft trouwens echt fototalent zoals je vast op alle prachtige foto’s op de site hebt gezien. Ze is fotograaf en maakt prachtige portretten. Ze schreef een stukje over foto’s maken in het ‘wild’ en wat daar allemaal bij komt kijken.

Ik zal goed opletten, misschien dat ik dan ook een bijdrage kan leveren aan het beeldmateriaal.

Imagokiller

En dan nu, het antwoord op de vraag in de titel? Is de wandel-afritsbroek een imagokiller? Daar moet ik volmondig ja op zeggen! Het is natuurlijk hopeloos. Onvrouwelijk en lekker unisex. Je kunt hem delen met je man.

Hij past in de ANWB-stelletjes-gids.

De korte broek is gewoon niet echt een lekker model. Wat doe je met de pijpen als je ze afgeritst hebt? En bovenal, hoe krijg je ze er weer aan?

Uit ervaring weet ik dat dit onmogelijk is, zonder je schoen af te vegen aan je broekspijp. Geen probleem bij lekker weer, maar als je een tijdje in de modder hebt gelopen toch iets minder.

Gouden greep

Toch kan ik ook voor het tegendeel enthousiast ja zeggen! Ik vind een afritsbroek een gouden greep. Als je een paar dagen gaat wandelen wil je zo weinig mogelijk meenemen, anders til je je een breuk.

Dit is de oplossing voor de keuze: neem ik een korte- of een lange broek mee?

En als je gewoon een klein stukje gaat lopen en het is twijfelachtig weer dan zit je ook goed. De lange broek is niet lelijk. Als je tenminste een zwarte neemt.

Met een khaki exemplaar kom je natuurlijk niet weg. Hij is van sneldrogend spul gemaakt waardoor je na een regenbui snel weer opdroogt.

Daarbij, ik ben nu eenmaal een twijfelaar en het idee dat ik op elk moment kan kiezen wat ik wil en daar ook weer op terug kan komen, vind ik heel fijn.

Vergelijking: Wandelschoenen versus barefootschoenen.

16 mei 2021.Reading time 5 minutes.

Het begint natuurlijk allemaal bij de schoenen. Immers, lopen doe je met je voeten en die moet je dus een beetje verwennen, als je wil dat ze hun werk goed doen.

Als je gaat wandelen kom je op een punt dat je gaat overwegen om wandelschoenen aan te schaffen. Je vraagt je misschien af, waarom?

Er zijn een paar redenen om wandelschoenen te kopen.

Ze zijn waterdicht en das fijn als het onderweg gaat regenen of als je in de modder stapt.
Je voeten blijven er lekker warm in.
De zool heeft veel profiel en geeft grip. Minder last van glijpartijen.
Wandelschoenen geven veel ondersteuning, de meeste mensen zweren hierbij.

Nadelen van wandelschoenen:

Ze zijn lelijk, maar echt!
Slecht voor je imago (iedereen ziet meteen dat je jezelf serieus neemt als wandelaar)
Ze zijn duur, een beetje schoen kost je al snel ruim 100 euro

Wandelschoenen kun je kopen bij de ANWB of de Bever, maar natuurlijk ook online.

Barefootschoenen:

Zelf lopen wij op barefootschoenen. Huh….wat? Uh, ja…..barefootschoenen.

Barefootschoenen zijn schoenen met een hele dunne zool (de dunste zijn 5,5 mm), ze beschermen je voeten maar geven geen steun. Je loopt als het ware op blote voeten. Vroeger, voor het schoenentijdperk, liep iedereen op blote voeten en dat is wel een beetje zoals het bedoeld is.

Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat mensen die op blote voeten lopen, veel minder voetklachten hebben, dan mensen die op schoenen lopen.

Gewone schoenen geven steun aan je voet waardoor je spieren ‘lui’ worden. Hierdoor kun je problemen krijgen zoals rugpijn, last van je knieën of voeten. Ik had zelf altijd last van pijn in mijn onderrug en schouders als ik bijvoorbeeld een uurtje aan het shoppen was.

Jarenlang heb ik steunzolen gebruikt, maar die zijn overbodig geworden nu ik op barefootschoenen loop.

Een ander voordeel van barefootschoenen is dat er veel ruimte is voor je tenen. Ik had altijd last van blaren omdat je tenen in een gewone wandelschoen weinig ruimte hebben. Dat zorgt voor wrijving en dus voor blaren.

En luister nou, wandelen is alleen leuk als het geen pijn doet!

Klaar voor nog meer voordelen?

Ze zijn heel licht (ongeveer 150 gram per schoen) en das fijn als je een eind loopt.
Goed voor de doorbloeding en dus altijd warme voeten
Je krijgt bij elke wandeling een gratis voetreflex massage
Gezond voor je hele lichaam: je benen worden sterker en door de andere manier van lopen ontlast je gewrichten, banden, pezen en spieren.
Voor mensen met specifieke problemen (diabetes, fybromyalgie, rug en schouderklachten) kan het een uitkomst zijn. Luister natuurlijk nooit zomaar naar wat wij zeggen, maar doe zelf onderzoek en laat je goed informeren. Op www.voetentraining.nl en www.goedvoets.com vind je meer info en podologen en fysiotherapeuten die fan zijn van barefootschoenen.

Natuurlijk zijn er ook nadelen.

Ze zijn lang niet overal te koop, naar fysieke winkels moet je even zoeken. Online zijn ze echter goed verkrijgbaar. Vivobarefoot is marktleider, maar er zijn veel meer merken zoals: Leguano, Feelmax, Merrell en Joe Nimble.
Er zijn veel lelijke barefootschoenen.
die echt opvallen in lelijkheid. Gelukkig zijn er steeds meer schoenen die er tof uitzien en vooral de Duitse merken (Feelgrounds en Groundies) lijken steeds meer op gewone sneakers. Duitsland loopt wat barefoot lopen betreft voorop, vandaar de ruime keuze. Nadeel is dat ze niet in Nederland te koop zijn en je ze alleen online kunt bestellen.
Als je eenmaal om bent, dan wil je nergens anders meer op lopen. Ook in het dagelijks leven niet. Ik ga dus zelfs op barefootschoenen naar mijn werk. Mijn gewone schoenen staan daardoor ongebruikt in de kast….

Wij kopen onze ‘barefoots’ online of bij Barefoot & More in de winkel in Arnhem.