wandelen Algarve Portugal wandeling zomer

Bordeira trail: een zinderende wandeling in ruraal Algarve

13 juli 2021.Reading time 10 minutes.

Wandelen in de Algarve, Portugal

In het kleine dorpje Bordeira, gelegen in een vallei in westelijk Algarve, zocht ik naar een verrassend moeilijk te vinden parkeerplekje voor mijn huurauto. Ik keek nieuwsgierig en lichtelijk bezorgd om me heen.

Kon ik wel de wandelroute vinden die volgens een website mij een afwisselende tocht langs verborgen meren beloofde?

Mijn vertrouwen in de organisatie van wandelroutes vanaf kleine Portugese dorpjes bleek ongegrond laag. Vrijwel direct zag ik richtingaanwijzers, naar de lokale kerk, uitzichtpunt en ‘walking trails’.

Wow, een richtingaanwijzer naar de richtingaanwijzer. Dat is nieuw voor me. Chapeau Portugal. Later las ik online terug dat de Algarve het uitgebreide wandelnetwerk Rota Vicentina heeft, opgericht door lokale horeca ondernemers.

Dit komt de klantvriendelijkheid ten goede, want alleen al zo’n bordje wat je vertelt waar je de start van je wandeling kunt vinden geeft de toerist al een behaaglijk welkom gevoel.

Pastel de nata en brood gewikkeld in servet

Niet geheel ontoevallig bevond zich tegenover de richtingaanwijzer een lokaal cafeetje. Ik werd vriendelijk onthaald en zonder probleem in het Engels geholpen aan een sandwich to go, een flesje water en uiteraard een pastel de nata.

Hier at ik er tijdens de vakantie elke dag minstens één van.

Gewoon omdat het kan.

Terwijl ik nog even de kans zag om te plassen, wikkelde de jonge barvrouw brood en pastel in een servetje, klaar om in de tas te doen voor onderweg. Ik rekende €3,20 af.

Nog zo’n reden om van Portugal te houden. Hoed op, zonnebril op, nog even de armen en schouders insmeren en weg was ik. Tchau!

Wandelen in het buitenland is schuren tegen de randen

Best dapper vond ik mezelf. Een wandeling in het buitenland. Alleen nog wel.

Ondanks dat een wandeling in de natuur in Portugal misschien niet verschilt van een wandeling in de natuur in Nederland (op het landschap na), vond ik het toch een beetje spannend.

Het is het onbekende en nog niet helemaal thuis voelen. En het was warm. Plus al bijna twaalf uur. Wie gaat nou op het heetst van de dag in de binnenlanden van Portugal in juli wandelen? Maar goed, ik schuur graag lichtjes tegen de randen van mijn comfort zone, dus ik ging.

Ik snap dat ik eerder had moeten vertrekken, maar ik sliep nog zo lekker. En het is vakantie tenslotte. Wie staat er nou vroeg op tijdens vakantie? Aan de andere kant, wie gaat er nou wandelen tijdens vakantie?

Dit was serieus de eerste keer in mijn leven dat ik wandelschoenen (barefoots uiteraard) in mijn koffer stopte. Een vreemde eend in de bijt tussen bikini’s, zwierige zomerjurken en slippers.

Lopen in de hitte

Het was dus vooral die hitte die me zorgen baarde. Gepaard gaande met de gedachte dat ik misschien een beetje dom was geweest om op dit tijdstip over de droge heuvels zou trekken. Dom en warm, geen lekkere combinatie.

Ik troostte me met de gedachte dat ik verborgen meren zou tegenkomen en er gewoon in kon duiken voor verkoeling. Al had ik geen zwemkleren mee. Nogmaals dom.

Ik had al gelezen dat er een kort en een langer rondje was, van respectievelijk 8 en 14 km. Liefst wilde ik de langere route lopen. Nog geen jaar geleden had ik 14km niet eens overwogen. Nu weet ik beter.

De walkers high komt pas na een kilometer of tien. Dus 8km schiet gewoonweg tekort. Toch twijfelde ik. Wat als ik zou omkomen door een zonnesteek en ik over drie dagen gevonden zou worden slechts 10 meter van het meer verwijderd?

Uitgeblust, uitgemergeld en uitgedroogd. “Wat een naïef kind”, zouden de locals hoofdschuddend zeggen, terwijl ze mijn lichaam bedekten met een kleed, een paar vliegen wegslaand. “Wie gaat er nou in de zomer op klaarlichte dag het land in? Tut tut tut.”

Het dilemma

Mijn dilemma hoefde pas opgelost na 4km, waar de wegen zich scheidden en ik moest kiezen voor kort of lang. Dit gaf me de kans om even te voelen hoe warm het was.

Het gaf me ook de kans om besluiteloos te blijven en het hele eerste uur van mijn wandeling mezelf op te zadelen met dit vraagstuk. De bomen wierpen slechts gedeeltelijk schaduw op het pad. Ik dacht terug aan mijn vier dagen wandelen in de stromende regen.

Daar besloot ik me niets aan te trekken van de regen en genoot ik eigenlijk volop. Ik bedacht me, terwijl ik puffend met een rode kop de heuvel op sjokte, dat ik eenzelfde besluit kon nemen nu. Bij de splitsing ging ik rechtsaf, de grote ronde.

Ik kreeg geen spijt. Nou ja, eventjes wel.

Toen ik een uur lang over een open vlakte liep en mijn brein langzaam begon te stoven. Waarna uit het niets een jeep langsreed (wat die daar deed was me een raadsel) en vier mannen luidruchtig naar me zwaaide.

Ineens besefte ik dat ik alleen was. In het binnenland van Portugal. Zonder bereik, niet eens één streepje 3g. Ik hoorde geritsel links van me en sprong een halve meter de lucht in ervan overtuigd dat het een slang was.

Behalve dood door uitdroging, zag ik me zelf ook nog verkracht en stervend aan een giftige slangenbeet. Hé, het kan hè.

Ommekeer en het grote genieten

Toen gebeurde er iets wonderlijks. Namelijk niets.

Het was ik en de natuur. Mijn benen liepen gestaag door. Het ritme stelde me gerust. En ik genoot! Wat was het fantastisch. Ik liep langs kurkeiken, waarvan ik in Lagos talloze tasjes en andere accessoires had gezien.

Ik rook de eucalyptus bomen al voordat ik ze zag. Het leek wel of elke paar kilometer het landschap veranderde en tegelijkertijd hetzelfde bleef.

Bovenop de berg kreeg ik een 360 graden uitzicht over de vallei. In de verte zag ik het heldere blauw van de Atlantische oceaan. Een briesje trok op. Ik stond stil, deed mijn ogen dicht en haalde diep adem.

Een glimlach trok om mijn mond. Dit is het. Dit is het wandelgevoel. Zo voelt de ervaring van een plek ontmoeten.

Tijdens de afdaling vond ik een plekje onder een boom. De kaas op de sandwich was half gesmolten en de pastel de nata lelijk geplet. Het hinderde niet. Context verandert de beleving van eten.

Koeiebellen en ijs

Een tijdje later hoorde ik een onverwachte melodie van bellen. Het bleken koeien, die bij elke stap harmonieus hun bel lieten klinken. De kudde werd aangedreven door drie border collies en een heuse herder. Ik zwaaide. Hij zwaaide terug.

Mijn glimlach werd groter. Ik denk zelfs dat een beetje water zich ophoopte in mijn ooghoeken. Dat kan ook de stoffige wind zijn geweest. We laten het in het midden.

De hitte bleek draagbaar. Het eerste meer was niet toegankelijk en het tweede meer was inderdaad verborgen. Of uitgedroogd. Hoe dan ook, ik redde het. Met gemak en met plezier.

In hetzelfde barretje trakteerde ik mezelf bij terugkomst op een ijsje. Ik pufte uit op het terras, wat ik deelde met drie locals en voelde me onoverwinnelijk. Zij zagen me niet eens, maar dat was van geen enkel belang. Wat ik voelde, was voor mij. Wat een top middag.

Wandelen in de Algarve: Via Algarviana

Een paar dagen later, op de ochtend van vertrek, sprak ik met de hotel manager. Of ik nog eens terug kwam naar Portugal. Ja, zei ik, maar dan voor een lange wandeltocht. Dan moet je de via Algarviana doen, antwoordde hij.

Die gaat dwars door de binnenlanden van de Algarve. Je slaapt in boerderijen en eet in kleine dorpjes. 300 kilometer, 14 dagen. Hij was er mogelijk nog enthousiaster over dan ik. Ik appte Rachel vanaf het vliegveld. Dit moeten we doen. Ja, zei ze. Dat moet inderdaad.

Vanuit het vliegtuig maakte ik snel een foto. Daar zouden we gaan lopen. In een enorme lange kronkelweg het land doorkruisen, van oost naar west. Met elke stap ons meer en meer thuis gaan voelen. Ons hart verliezen en zoveel rijker thuiskomen. Ik. Kan. Niet. Wachten.

Eenzame dwaas of verlichte ziel? Een wandeling in je eentje.

6 juli 2021.Reading time 7 minutes.

“If you’re lonely when you’re alone, you’re in bad company.”
― Jean-Paul Sartre

De mens is een sociaal dier. We bewegen ons graag in kuddes of op zijn minst in tweetallen.
Toch wandel ik met regelmaat alleen. Soms omdat de meeste kuddedieren doordeweeks werken en ik een onregelmatig schema heb. En soms wandel ik helemaal uit vrije wil alleen.

Want mensen zijn niet altijd leuk. Het kan zijn dat je mensen ontmoet, geheel per ongeluk, waar je liefst met een grote boog omheen loopt. Ik ben altijd beleefd. Knik ja en amen.

Maar van binnen ga ik langzaam dood. Sommige mensen doen dat met je. Overigens niet mensen met wie ik wandel. Die selecteer ik met zorg. Ik heb een lijstje.

Stel je namelijk voor dat je met die kakelgrage buurvrouw met vreselijk harde stem 25km moet lopen. Je kunt maar zo lang beleefd blijven, zelfs ik.

Ik bedoel maar te zeggen dat wandelen in je eentje soms echt het beste is voor iedereen.

Verstrikkende inwendige monologen

Als er geen goedgekeurde wandelvriend(in) voor handen is, ga ik dus alleen op pad. Nou ja, alleen… Een schizofreen is nooit alleen. Want jeetje, wat kan je toch in je eentje het druk hebben met jezelf.

Wandelen in je eentje betekent dat al je gedachtes de vrije ruimte krijgen. Ik weet niet of jij zoveel denkt als ik, maar bij mij komt een soort van non-stop kotsende stroom van gedachten voorbij.

Je zou misschien denken dat het diepe reflecties op het leven zijn, die mij tijdens een wandeling tot prachtige nieuwe inzichten en vele eureka-momenten leiden.

Ik moet je teleurstellen.

Micro-problemen

Het overgrote deel van een wandeling gaat over micro problemen.

“Zal ik nu even pauze houden?”
“Mmm… ik weet het niet. Ik ben nog maar net op weg.”
“Hoe lang moet ik nog? Wat is een goed moment om even te zitten?”
“En zal ik eerst die koek eten of eerst het broodje?”
“Hartig voor zoet Iris, hartig voor zoet.”
“Maar ik heb trek in zoet. Ik mag toch doen wat ìk wil?”
“Ja dat is ook wel waar. Doe maar eerst het koekje dan.”
“Nou ja, een broodje eerst is misschien toch beter.”
“Zal ik dan over een kwartiertje stoppen?”
“Nee, ik rek het een beetje, dat is beter.”
“Beter voor wat eigenlijk?”

Zo ben je gauw een kwartier verder. Ik kan me er dood aan ergeren. Ik wandel toch om te genieten van rust en stilte! Van natuurschoon! Om te bewegen, dichterbij mezelf te komen en de dag te plukken.

Ja, carpe fucking diem, de lijfspreuk van wandelend Nederland.

Dit alles levert vervolgens wat de Boeddhisten een second arrow noemen op: eerst keur je jezelf af en daarna keur je af dat je jezelf afkeurt.

Met die gedachte kan ik opnieuw minstens een kwartier vullen.

Laatst wandelde ik in Portugal en heb ik werkelijk het hele eerste uur besteed aan het dilemma of ik de korte of lange route zou nemen. I kid you not.

Wandelen naar verlichting is nog niet aan de orde.

Is er hoop voor de dwaas?

Zeker.

Na een aantal langere wandelingen ben ik er namelijk achter gekomen dat er een onzichtbare ‘grens’ is. De eerste grofweg tien kilometer worden gedomineerd door innerlijk gezwets.

Na deze grens komt er spontaan een omslag. Een stuk ontspanning treed op. Misschien wordt zelfs een gelukshormoon vrijgemaakt. Wellicht dit wat hardlopers als runners high ervaren? Ik kan dit niet met zekerheid zeggen, want ik heb sinds groep zes niet meer gerend.

Gemakshalve noem ik deze verruimende staat bij deze de walkers high. Het hoofd wordt lichter. De blik ruimer. De benen gaan vanzelf. De kortzichtige gedachten glijden zo snel af als ze aanvankelijk opkwamen.

Een roes overvalt je: een staat van zijn waarin je alles anders beleeft. Met de onmiskenbare glimlach tot gevolg. De dwaas loopt er nu dus bij als een gelukzalige dwaas.

Walkers high

De walkers high dwing je niet af, het dwingt jou af.

In díe roes komen de diepere reflecties en a-ha! momenten. Als een stille bezoeker, die uit een hoekje sluipt en overvalt als een gelukzalige lichtflits. Het zachte geruis van de bladeren hoor je. De voetafdrukken in de grond voel je.

Ineens zie je de waarom’s en hoe’s van je leven. Zonder te snappen, snap je het. Waarom je je ooit druk hebt gemaakt om nutteloze details is je een raadsel.

Dit zijn vaak de momenten dat ik mijn telefoon grijp om een voice berichtje naar Rachel te sturen. Want inzichten zijn er om te delen, anders zouden ze nog eens kunnen wegglippen.

Zo neem ik mijn wandelmaatje alsnog mee tijdens mijn solo-wandeling. Ze krijgt een behoorlijk onsamenhangend verhaal over de nieuwe richting van mijn leven, de Grote beslissing of diepe emotionele boe-ha gepresenteerd.

Een verhaal wat in mijn hoofd zo klaar is al een klontje, maar nog niet de juiste verwoording kent. Dit gaat gepaard met windruis, voetstappen en gehijg. Acht minuten lang. Plus nog eentje erachter aan.

Want al hardop pratend kwam ik tot nieuwe inzichten. En dan nog een laatste, echt waar, hierna stop ik. “Wanneer gaan we wandelen?” , stuurt ze terug. Want Rachel snapt het. Ze luistert geduldig naar mijn berichten, omdat ze het herkent.

Zij kent de walkers high en wil er ook weer één ervaren. Dus wandelen we binnenkort weer samen, als twee verlichte dwazen.

betere foto's wandeling tips fotografie wandelen smartphone

5 tips voor betere foto’s tijdens je wandeling

29 juni 2021.Reading time 5 minutes.

Het is toch een verademing, je hoeft je zware logge fototoestel niet meer mee te slepen tijdens een wandeling tegenwoordig. De gemiddelde smartphone camera maakt prachtige foto’s.

Herstel, jij maakt prachtige foto’s.

Een verhaaltje:
Een beroemde violist speelde de sterren van de hemel. Brahms klonk nog nooit zo mooi. Na afloop kreeg het publiek kans om vragen te stellen aan de muzikant.
“Dat was adembenemend. U moet haast een bijzonder instrument hebben om mooie klanken voort te brengen. Wat voor een soort viool is? Het maakt prachtige muziek.”
De violist hield zijn viool vast en keek ernaar. “Gek, ik hoor niks.”

Een betere foto begint bij jezelf

Je kent ze wel. De toeristenfotograaf. Kerk: klik. Mooi plein: klik. Bijzondere vogel: klik. Het is een opwaartse beweging van de arm, iedere keer herhalend. Er zit geen greintje creativiteit in en als je het mij vraagt geen greintje plezier. Nu ben ik fotograaf van beroep, dus lichtelijk bevooroordeeld. Maar ik denk dan, als je dan toch een foto wilt maken van iets wat je mooi vindt, doe dan een beetje je best!

Ik geef je een aantal praktische tips mee, zodat je dat prachtige natuurschoon wat je onderweg tegenkomt mooi kunt vastleggen. Zodat, als je nog eens terugkijkt later, je weer herinnert hoe mooi het was.

Laat me dus niet meer horen dat het landschap er op de foto nooit zo mooi uitziet als in het echt. Sterker nog, als je je fotografie een beetje ontwikkelt, kan je de natuur er op een foto mooier uit laten aan dan in het echt. Fotograferen is tenslotte niets anders dan liegen met de waarheid.

5 tips voor betere foto’s onderweg

Neem de tijd.
Maar niet teveel. Je bent tenslotte aan het wandelen. Zeker voor je wandelmaatje is het niet prettig als je om de haverklap stilstaat om uitgebreid die paardenbloem op de gevoelige plaat te leggen. Iets meer dan die automatische op en neer beweging mag wel. Zoals ik al zei, als je dan toch een foto wilt maken, doe je onderwerp dan recht aan. Wat helpt is om een keer bewust te ademen en jezelf echt even te laten kijken naar wat je ziet.

Verken je perspectief.
We kennen als vanzelf het perspectief van recht vooruitkijken. Maar als je foto’s maakt hoef je niet rechtop te staan. Je kunt bukken. Echt, het kan. Tenzij je dan niet meer rechtop komt. Buk dan maar niet. Je kunt je camera kantelen, dus naar boven op beneden richten. Je kunt je onderwerp van links benaderen of van rechts. Probeer eens de 360graden tactiek: draai een rondje! Blijf kijken als je doorloopt. Als jij van plek verandert, ziet het landschap er ineens heel anders uit.

NS wandeling Beukenburg Bilthoven Utrecht wandelachtig

Horizontaal en verticaal.
Een wijs fotograaf zei eens: “De eerste foto die je maakt nadat je een foto hebt gemaakt is een verticale.” Of horizontale. Afhankelijk van wat je dus eerst maakte. Aangezien je waarschijnlijk met je smartphone foto’s maakt, is de kans groot dat je een verticale foto maakt. Met een handtoestel is dat juist eerder een horizontale. Mensen houden van gemak. Maar die camera kan draaien en daarmee doe je soms je compositie ten goede. Over het algemeen is het zo dat horizontale lijnen, zoals de horizon, heuvels en de zee goed werken in een horizontaal genomen beeld. Bij verticale onderwerpen zoals hoge bomen, bloemen en hoge gebouwen, is juist een verticale uitsnede vaak passend.

Vermijd witte luchten.
Wit en lichte vlakken leiden af. Het trekt de aandacht weg van je onderwerp. Vermijd dus als het even kan de lucht op bewolkte dagen. Dit betekent dat je misschien wat moet inzoomen, dichterbij moet komen of je camera iets naar beneden moet richten. Zie punt twee.

Doe eens wat anders.
De wondere wereld wordt alleen maar wonderlijker als je dichterbij komt. De kleuren, texturen en organische vormen zijn vaak de moeite waard om te laten zien. Gebruik dit als afwisseling. Alleen detailfoto’s zijn saai. Net als continue dezelfde soort landschapsfoto’s. Verras jezelf een beetje, spring uit de band! Wees creatief en vind een mooie reflectie, doorkijkje of schaduw.

NS wandeling Beukenburg: vakantie in eigen leven:

21 juni 2021.Reading time 5 minutes.

Het is toch wat. Ik zoek een wandeling in de buurt en op NS vind ik tot mijn verbazing een NS-wandeling vanuit mijn eigen woonplaats Bilthoven.

Nooit geweten in de vier jaar dat ik hier woon, terwijl ik toch dagelijks langs het startpunt fiets. Maar nu ben ik wandelaar en behoor ik dit soort dingen te weten. Waarvan akte.

Het maakt me blij, dat dit bestaat. Wandelen heeft namelijk de verrassende eigenschap dat je uit je alledaagse sleur getrokken wordt. Je hoeft er blijkbaar niet eens ver voor te reizen.

Een gemarkeerde wandeling maakt het moeilijker om te verdwalen

Een bloedhete dag mag me niet deren. Gewapend met hoed, waterfles en mobieltje vertrek ik van huis. De bekende rood-witte NS markering ontbreekt al direct op het station. Nu had ik in de beschrijving gelezen dat de route langs de school van mijn kinderen loopt, dus ik hoefde niet direct te verdwalen.

Wel zag ik rood-oranje pijlen met de tekst www.utrechttevoet.nl. Dat zal vast ook goed zijn. Zoals het tegeltje aan de muur luidt: “I never worry when I get lost, I just change where I want to go.”

De weg kwijtraken kan iedereen gebeuren. Je maakt verschil in hoe je er mee omgaat.

Van het gebaande pad af

De pijlen blijken me bij nader inzien wel langs de goede route te leiden overigens. Maar verwarrend bleef het. Je kruist namelijk tijdens deze wandeling andere wandelingmarkeringen. Het ging min of meer goed, tot het eind, vlakbij het centrum van Utrecht. Maar dat hindert niet, want dan ben je in het centrum en wil je geen pijltjes meer volgen.

Want wat is er leuker dan slenteren door kleine straatjes en langs oude grachten? Om vervolgens neer te ploffen op een hip terras voor een slaafvrije biologische koffie van enkelvoudige oorsprong.

De belangrijkste redenen om deze tocht te lopen

Deze tocht van 14 kilometer is afwisselend en mooi genoeg. Opvallend is hoe je langzaam het dorpse inruilt voor het stadse. De weilanden en bossen worden stadsparken en brede lanen met chique herenhuizen. De energie van de plek verandert. Er gebeurt meer. Als wandelaar doet dit wat vervreemdend aan. Alsof je als buitenstaander ongemerkt naar binnen sluipt.

Maria’s koffie en koek

Ludiek is Maria’s koffietentje onderweg, waar de wandelaar voor een euro zelf een kopje Senseo mag zetten. Ik laat de koffie voor wat het is, maar neem wel een gevulde koek mee voor vijftig cent. Als iemand zo z’n best heeft gedaan, voel ik me bijna verplicht iets af te nemen. Al zou Maria dat natuurlijk niet afdwingen. Ik laat mijn telefoonnummer achter in de ‘tikkie-box’ en neem mijn koek mee naar het terras met uitzicht op de weilanden en de A27.

Horeca onderweg

De voorhanden liggende horeca is natuurlijk een groot pluspunt, zo vinden wij van Wandelachtig. Naast Maria, biedt ook Loft 88 onderweg een fijn terras. En dan hebben we het nog niet eens over het scala van mogelijkheden dat het centrum van Utrecht te bieden heeft. Je hoeft na deze wandeling niet hongerig naar huis.

Vakantie in eigen leven

Het grootste voordeel van deze wandeling is toch echt dat het een vakantiegevoel oproept. Zo dichtbij en zo makkelijk, ben je er toch even helemaal uit. Het is op vakantie gaan in je eigen leven.

Verfrist en opgeladen kom ik weer thuis na een treinritje van geen tien minuten. Gek eigenlijk, dat ik over deze reis drie uur heb gedaan, terwijl de sprinter me in een mum van tijd thuis brengt.

Blijkbaar is dat nodig voor vakantiegevoel: dat je de tijd neemt, in plaats van altijd maar doorraast zoals die treinen doen.

Coaching op het levenspad

15 juni 2021.Reading time 5 minutes.

Het regende en regende tijdens mijn vier dagen Pieterpad, maar de wandeling van Rheeze naar Ommen was desalniettemin prachtig. Door bossen, langs boerderijen en een rondje door het mooie historische centrum van Ommen.

Doorweekt, maar eigenlijk nog steeds in goed humeur kwam ik ’s middags aan bij mijn B&B voor die nacht: de vier jaargetijden.

Een warm en vriendelijk onthaal door Brigitta maakte dat ik me direct thuis voelde. Dat de boekenkast een duplicaat van die van mijn moeder was, hielp daarbij.

Evenals de kleurige etnische kleedjes en diverse prullaria.

Coaching

Een heerlijke verwarmende douche in een badkamer with a view en een kopje thee later, schoof ik bij Brigitte aan op de bank. Ik had namelijk vooraf een coachingsessie bij haar besproken.

Op de website las ik:
“Voor onze B&B gasten bied ik de mogelijkheid aan een gesprek te hebben waarbij we gedurende ongeveer 1 uur samen op weg gaan. We kijken naar jou, naar hoe jouw leven begonnen is.

De betekenis van je naam, de hobbels die je krijgt op je pad die uiteindelijk cadeautjes blijken te zijn om te groeien. “

Dat maakt nieuwsgierig. Ik ben niet bang voor een beetje spiriwiri-praat. Plus, het is weer eens wat anders na al dat wandelen.

Aan de hand van mijn voornaam en geboortedatum kan Brigitta me inzicht geven in wat ik heb meegekregen in mijn leven.

Blauwdruk

Iris, naast een bloem natuurlijk ook geaffilieerd met de regenboog, het oog en kleurenspectrum. Maar ook, zo weet Brigitte me te vertellen, de schakel tussen hemel en aarde. Aha, dat verklaart.

Een beetje systemisch werk en spirituele ervaringen tijdens het zwemmen met wilde dolfijnen kan me wel bekoren. Maar energetische leilijnen volgen en je voorouders in bomen herkennen, dat is me een brug te ver.

Hoofd in de wolken is prima, maar wel met de voetjes aan de grond.

We doorlopen de dierenriem (tweelingen), maar ook de Qi (onweer) en de Tzolkien (rode draak) kwamen voorbij.

Mijn ‘blauwdruk’ laat zien dat er veel kracht in me huist. Binnenkomen en opgemerkt worden. Met sterke communicatie connecties leggen. Een boem en een spuw vuur.

Mmm… ik vind mezelf nogal rustig. Ik weet niet of ik binnenkom met een boem. Meer met een zacht briesje als je het mij vraagt.

De rode draak kent de kwaliteit van oervertrouwen. Oplossingsgericht kunnen denken, innovatieve ideeën hebben en daadkracht tonen. Vind ik wel herkenbaar. Als ondernemer kan ik mijn draken-ei hier wel in kwijt.

Zoals altijd is er ook een schaduw zijde. Onvoldoende vertrouwen in financiële middelen hebben. Onderdrukte woede ervaren, waardoor oplossingen juist niet gezien worden.

Het draakje moet dus wel getemd worden.

Levenspad

Brigitta legt uit dat gebeurtenissen in ons leven het gevolg kunnen hebben dat je van je oorspronkelijke kwaliteiten verwijderd raakt. Je raakt van jezelf weg, om later in je leven te leren weer terug te komen naar wie je werkelijk bent.

We bespreken de hobbels, dilemma’s en keuzes in mijn leven. Als een goede coach betaamt, stelt ze veel open vragen en laat de thema’s die bovendrijven uit mij komen. Het wordt een mooi gesprek. Ik voel me bekrachtigd in mijn pad.

De metaforische verwijzing ontgaat je waarschijnlijk niet. Wandelpad, levenspad, het blijkt één pot nat.

Elke stap die je neemt ga je ergens naar toe en met elke stap laat je iets achter.

Het levenspad kent vele kronkels, zijsporen en kruisingen. Er kan modder op je pad komen, los zand en asfalt. Soms ga je snel, soms tergend langzaam.

En zelfs als je van je padje afgaat, kan je de weg weer terugvinden, zo belooft Brigitte. Dat geeft moed.

Die kracht in mij kan ik goed gebruiken. Want ook voor de volgende dag is er weer veel regen voorspeld. Misschien gaat het wel donderen, hoop ik bijna. Want ik ben Iris, de godin van de regenboog, de rode draak met de energie van onweer!

Kijk maar uit dat ik je niet van je pad blaas.

Boom Shakalaka!

Als wandelen pijn doet

8 juni 2021.Reading time 4 minutes.

Mijn vriendin Yogadocent en ik wandelden van Woerden naar Breukelen. Een NS wandeling van een kilometer of 17. Plus 4 als je net als ons aan het eind nog even doorloopt naar het centrum voor een welverdiend terrasje.

Als je wel eens wat langer loopt dan een uurtje, weet je dat na een bepaald aantal kilometer je lichaam ergens pijn gaat doen.

Je zwakke plek komt naar boven.
Je karakter ook.

Voor de één is de zwakke schakel de knieën, voor de ander de rug of voeten. Voor mij zijn het de heupen.

Bij mij kwam mijn heup opspelen na ongeveer twaalf kilometer onderweg te zijn. Ik merkte dat ook vriendin Y. wat langzamer ging lopen.

“Begin jij ook ergens last van te krijgen? Ik krijg echt pijn in mijn heupen nu.”

“Mmm”, antwoordde ze, “ik voel ook dat er van alles wordt losgeschud. Lekker.”

Ik: “…”

Losgeschud? Lekker?

Het ontging me niet dat ze het woord ‘pijn’ niet eens gebruikte.

Dat terwijl bij nadere ondervraging naar haar symptomen , het voor mij gewoon pijn zouden heten. Tja, daar is ze yogadocent voor natuurlijk. De holistische benadering. Het zou irritant zijn als ik niet geïntrigeerd was.

Ik probeerde het. Het is geen pijn, mijn heup wordt lekker los gemaakt. Bij elke stap die ik neem ontvang ik als het ware een massage.
Het hielp, een beetje in elk geval.

Het is door velen gepredikt dat emoties het gevolg zijn van gedachten.

Dus als je denkt ‘ik heb pijn’ en je gelooft die gedachte, dan is de kans groot dat je er niet blij van wordt. Anders denken maakt anders voelen. Oké, genoteerd in het wandelaarsboekje.

Maar zijn er meer manieren om om te gaan met pijntjes en kwalen tijdens een lange wandeling?

Ik zet er nog vijf voor je op een rijtje:

ontspannen lopen
Ik probeer me vaak bewust te zijn van waar ik in mijn lichaam spanning vasthoud. Kaken, knieën, bekken, schouders. Wat gespannen is breekt sneller. Nu zal je kaak niet snel breken tijdens een wandelingetje, maar het is maar een metafoor hè.
grenzen bewaken
Simpel maar doeltreffend. Als het pijn doet, stoppen. Liefdevollle grenzen stellen. Rustig aan opbouwen. Wandelen is niet bedoeld als race of haastige klus. Het ego kan er bekaaid vanaf komen, want het is niet stoer of dapper. Althans, zo zie jij het misschien. Maar vergeet niet de kracht van kwetsbaarheid hype!
voorkomen is beter dan genezen
Zo maak je voeten bijvoorbeeld sterker met barefoot schoenen. Het voorkomt tevens blaren. Rachel schreef er een informatief artikel over. Yoga, Pilates, massages: van goed voor je lichaam zorgen pluk je later de vruchten. Niet dat ik dat doe overigens, maar ik wilde het toch even kwijt.
thuisblijven
100% garantie op geen pijn tijdens het wandelen. We raden het echter niet aan, want het gaat ten koste van je levensgeluk.
gewoon doorgaan
Barrie Stevens zei het al, wij zeggen het ook. Soms moet je gewoon doorgaan. Niet zeuren, tanden op elkaar en erop vertrouwen dat er ooit een einde aan de helse wandeling komt. Wandelen is bijna altijd heerlijk. Het bevordert je humeur en maakt van een ware pessimist een voorzichtige optimist. Maar soms ben je doorweekt tot op je onderbroek, heb je je enkel verzwikt en kom je een boze boer tegen (nooit gebeurd, maar het kan hè). Dan is het gewoon kut. En dan loop je door, gewoon omdat het even niet anders kan.

Namasté.

‘Slecht weer wandelaar’, de genetische uitdaging

1 juni 2021.Reading time 5 minutes.

Er zijn mensen die zich goed voorbereiden.

Mensen die aannemen wat goed werkt en wat niet. Die het zekere voor het onzekere nemen.

Ik ben niet zo iemand. Ik moet iets erváren. Aan de levende lijve ondervinden, voordat ik iets aanneem.

Als kind was ik al een eigenwijze Montessoriaanse snotneus en ik ben het blijkbaar nog steeds.

Het zou regenen tijdens mijn ‘Pieterpad proeverij’ van vier dagen, en flink ook. De voorspellingen logen er niet om. Daar kan ik me dus niet achter verschuilen.

Wel degelijk had ik regenkleding mee: een regenbroek (dit voor 5 euro als kassakoopje bij Scapino meegenomen) een een regenjas die ooit in Noorwegen heb gekocht. Dus helemaal onvoorbereid kan ik mezelf ook niet noemen, toch?

Nu vertrouw ik Noorse kleding blindelings. Het wollen ondergoed, raar als het klinkt, is een briljante vondst van ze. Die Noren weten tenslotte wat slecht weer is en laten zich er ook nog eens niet door belemmeren. Want, zo leerde ik tijdens onze tijd daar, “dan zouden we nooit buiten komen”. Goed punt. Ik bleef trouwens vaak binnen in Noorwegen. De ‘peis’ (houtkachel) was mijn beste vriend. Met daarbij mijn andere vriend, een peperduur glas rode wijn. Maar dit geheel terzijde.

In Nederland denken we anders over slecht weer.

Zo leerde ik na tien jaar buitenland bij terugkomst in Nederland het concept ‘binnenpauze’ kennen op de school van mijn kinderen.

Zo lossen wij Hollanders graag slecht weer op: we blijven binnen. Pas bij de eerste zonnestralen komen we als mollen uit de grond, om ons vervolgens hutje mutje op overvolle terrassen te begeven. Gevolgd door het welbekende ‘hè, hè’, poeh poeh, ik zit.’.

Met deze tussen-alinea’s wil ik alleen maar bewijzen dat ik genetisch uitgedaagd ben.

Terug naar mijn wandeltocht. In de zeikende regen dus.

Soms klaarde het even op en kreeg ik hoop. Om vervolgens hard in mijn gezicht gespuugd te worden met meer regen. En hagel. Ik heb zelfs donder gehoord. Met andere woorden, ik overdrijf niet.

Mijn Noorse regenjas waar ik alle hoop op had gevestigd bleek echter niet waterdicht. De waterdichtheid van je jas ervaar je blijkbaar vanzelf na vier uur in stromende regen lopen. Het meest waterdichte van mijn outfit was overigens tegen alle verwachtingen in die regenbroek van 5 euro.

Als een verzopen katje spoelde ik in Ommen aan. Gezellig stadje. Jammer dat ik er niet echt van kon genieten. Ik heb het wel geprobeerd. Op een terras onder zo’n kacheltje. De warme latte en stukje aardbeienvlaai zorgde voor een tijdelijke opleving. Maar toen ik vertrok, moest die doordrenkte regenjas weer aan over mijn vochtige fleece.

Ik moest en zou een stukje Ommen zien en als een soort oase in de woestijn, verscheen daar een sportwinkel, met warme (en vooral droge!) fleece vesten in de aanbieding. Dat was al een winst: iets droogs voor onder mijn natte jas.

Binnen vroeg ik hoopvol of ze ook een waterdichte jas verkochten.

“Jazeker, ik heb één model die 100% waterdicht is. Volledig gezoomd en al, komt geen druppel doorheen.”

Een Noors vlaggetje op de mouw keek me spottend aan.

“Oké, doe maar.”

Ik geef onze noorderburen nog één kans om te bewijzen dat ze echt van goede wandelkleding weten.
Mijn doordrenkte regenjas liet ik achter bij de vriendelijke verkoper. Laat maar, die wordt het niet meer.

Het moet gezegd, het laatste stuk door de regen verliep als een zonnetje. Bij wijze van spreken dan he, want laat ik duidelijk zijn, die regen ging maar door. Er kwam inderdaad geen druppel door mijn nieuwe regenjas heen. En dat is fijn. Want wandelen in de regen is eigenlijk helemaal niet zo erg. Het is ook wel lekker. Je komt niemand tegen, het bos ruikt lekker fris en je voelt je reuze dapper. Maar het is leuk zolang je droog blijft. Een zeer voorwaardelijk leuk zeg maar.

Mijn vertrouwen is voorlopig hersteld. Maar ja, ik moet het eerst ervaren hè, dus we zullen zien of ‘ie het blijft houden.

Een Pieterpad Proeverij

28 mei 2021.Reading time 4 minutes.

De avond voor vertrek keek ik nog een keer naar de weersvoorspelling. Het stemde me niet gerust.

Ik droomde vlak voor ik wakker werd dat ik een last minute naar Formentera boekte. Ik heb het bij het ontwaken serieus overwogen.

Vier dagen wandelen in de regen, hagel en onweer. Ik kon er niet blij van worden.

Nu ben ik toch naar Gramsbergen gegaan voor een paar dagen langs het Pieterpad.

Ik zou willen zeggen dat doorzettingsvermogen de doorslag gaf. De waarheid is dat ik te lui was om op het laatste moment alles om te gooien. Plus, de Iris in mijn dromen realiseerde zich de ticketprijs niet. En ik herinnerde me gelukkig op tijd hoe blij ik van wandelen word. Dat ik niet voor niks dit plan had gemaakt. Een beetje regen zou me toch niet weerhouden!

Dus nam ik dapper de trein op weg naar Overijssel.

Een tijdje terug googelde ik naar het mooiste stukje van het Pieterpad. De Sallandsheuvel werd genoemd. Zodoende besloot ik in korte etappes van Gramsbergen naar Lemele te lopen.

Vlakbij het station vond ik het Pieterpad, met een wegwijzer richting Pieterburen en eentje richting Pieterberg. Een gevoel van spijt overviel me. Waarom ben ik niet gewoon bij het begin begonnen? Bijna iedereen doet het Pieterpad in stukjes, maar dan wel chronologisch. En ik snap waarom.

Als je het Pieterpad loopt, dan word je een Pieterpadder. Je ontmoet andere PP’ers. Zo word je onderdeel van iets groters. Een trots lid van een onzichtbare club! En dat voelt fijn.

Daarbij werk je aan een ware prestatie: een pad lopen van maar liefst 500km.

Ik kon niet anders dan besluiten dat ik deze dagen zou proeven van het Pieterpad, om daarna al dan niet te besluiten om op een dag het hele pad te lopen.

Gewapend met regenjas en regenbroek stapte ik moedig door oude straatjes, drassige weilanden en langs charmante huisjes.

Als je het Pieterpad loopt ontmoet je vanzelf mensen. Twee vriendinnen die met hun drie hondjes in kleine etappes het pad afdalen. Moeder en dochter die net als ik zomaar een stukje van het pad lopen. Mede-gasten in de B&B die vertellen over Santiago de Compostela. Een vrouw gesproken die twaalf jaar geleden een stuwhuisje had gekocht en volledig gerenoveerd had.

Een vriendelijke oudere man op een wielren-fiets die stopte omdat hij mij vertwijfeld zag dralen bij een kruising. Om me er vervolgens op te wijzen dat ik de verkeerde richting oploop als ik in Lemele uit wil komen. “Vrouwen kunnen geen richtingaanwijzing volgen.” Beschaamd moest ik hem gelijk geven, want ik bleek dus inderdaad al 5km noordwaarts in plaats van zuidwaarts te lopen.

Een regenjas ingeruild, coaching op mijn levenspad gedaan, asperges gedeeld met ‘nieuwe vrienden’. Doorweekt met een glimlach gelopen door de prachtige natuur.

Ik heb geproefd van het Pieterpad en het smaakt naar meer.

De volgende keer dat ik een stap op dit pad zet, is het in Pieterburen. Want ik ga, van Noord naar Zuid, het land doortrekken. Met rugzak, barefoot schoenen en nieuwsgierigheid naar alles wat zich op het pad ontvouwt.

Ik kan niet wachten, Pieter.

Wol redt je leven! Of in elk geval je koude kont.

26 mei 2021.Reading time 3 minutes.

De Noren zeggen: “Det finnes ikke dårlig vær, bare dårlige klær.”

Wat zich grofweg vertaalt in “Er bestaat niet zoiets als slecht weer, alleen slechte kleding.”

Nu is er één ding vervelender dan slecht weer: mensen die beweren dat er niet zoiets bestaat als slecht weer.

Een tijd terug woonde ik met mijn gezin in Noorwegen. Ik weet nog dat ik onze driejarige dochter afleverde voor haar eerste dag op de ‘barnehage’. Trots gaf ik een schattig regenpakje met bijpassende laarsjes van de Hema mee aan de peuterleidster. Ik werd in mijn gezicht uitgelachen. This will not do I am afraid..

De eerste maanden in Noorwegen was een ontdekkingsreis in de wereld van uteklaer oftewel buitenkleding. Voor elk seizoen en weertype is een kledingstuk ontworpen. Van diverse thermo ondergoed tot skipakken tot baggerlaarzen van kalibers waar wij een puntje aan kunnen zuigen.

Wol is het sleutelwoord.

Niet dat kriebelige soort hoor. Het zachte, merino achtige soort.
Zolang de ‘onderpakken’ maar van goede, duurzame en vooral wollen kwaliteit zijn, heb je de helft van het werk al verricht. Iets waterdichts erover en je kunt het weer trotseren.

En dan doen ze. Kinderen doen van jongs af aan hun middagdutje buiten. Gewoon in de kinderwagen met jawel, een wollen pak en een wollen slaapzak. Tot een graad of -15c kan dit prima vinden zij.
Er bestaan zelfs kinderdagverblijven die uitsluitend buiten in de natuur zijn.

Goed, de boodschap is duidelijk. Zorg voor goede kleding.

Ik zelf zweer bij mijn Devold.

Vooral als het wat kouder is. Of op regenachtige lange wandelingen, dan is het ook echt fijn. Je raakt niet verkleumd en dat scoort punten voor mij. Tenzij je regenjas niet waterdicht is. Maar dat is een ander verhaal.

Je scoort er overigens geen imago-punten mee, als je je felrode ondergoed (lange broek én trui) onder je toch al niet al te hippe wandelbroek aantrekt.

Maar je zal jezelf dankbaar zijn.

De mooie eigenschap van wol is, dat het warm houdt, maar niet verstikt.

Dus juist ook in beweging als je lichaamstemperatuur stijgt, houdt het wol je in balans. Niet te warm, niet te koud.

Wat ik zelf vooral erg fijn vind, is om halverwege een lange wandeling even een latte te drinken op een terrasje en dan geen verkleumde kont te krijgen. Het zachte wolletje houd me lekker comfortabel. Maar ik loop niet te zweten als een otter als ik weer ga lopen. Dat heb je wel snel met synthetische warmhouders.

Er zijn verschillende varianten en diktes. Ik houd het op een dikke variant voor de herfst en winter en een dunne voor de lente. In de zomer durf ik wel zonder. Ik ben best wel een bikkel namelijk.

OV Stapper Heuvelland: een heuse wandeltocht door Zuid Limburg

18 mei 2021.Reading time 4 minutes.

Daar gingen we, onze eerste echte wandeltocht.

Een tocht ja. Dat leerden we onderweg, kletsend met toevallige omstanders (want dat doe je als wandelaar) al wachtend op een lege terrastafel.

“Maken jullie ook een tocht?”, hoorden we met zo’n zangerig Limburgs accent.

“Jazeker”, beaamden wij in koor. “Wij doen een tocht.”

Want stiekem zijn we best wel trots. Met rugzak op word je blijkbaar serieus genomen. Dat vinden wij fijn. Ondanks het feit dat we vroeger misschien andere dromen hadden voor ons 40-jarige zelf.

De tocht dus.

Het begon in Valkenburg naar Slenaken.

In Slenaken een overnachting om de tweede dag door te wandelen naar Eijsden. Tweemaal een kilometer of 18. Tweemaal met heuvels.

De eerste heuvel net buiten Valkenburg bracht al acute angst teweeg. Gaat dit twee dagen zo door? Gelukkig niet, zal ik vast verklappen. Ze hebben blijkbaar het ergste voor het begin weggelegd.

Behalve als je de wandeling andersom loopt natuurlijk. Dat zou dom zijn. Want aan het einde van twee dagen wandelen wil je bier en bitterballen, geen alpine achtige berg zonder skilift.

Wandelen in Zuid-Limburg is je in het buitenland wanen.

Deze zin heeft een hoog ‘anwb-wandelaar’ gehalte geven we toe, maar ook die rakkers hebben soms een punt.

Het is prachtig. Zomaar, hier in ons kleine landje. Glooiende heuvels, pittoreske Duits aandoende huisjes, schapen en koeien in ruime weiden. Fruitgaarden, stroompjes, bedenk het en het is er.

De highlights

We hebben gepicknickt tussen medewandelaars in de orchideeën tuin in Gerendal (Geen orchidee gezien, maar wel veel schapen. Ook leuk.) terrasje gepakt op de markt in charmant Gulpen, gefluisterd met Koeien (Rachel blijkt talentvol), verkleumd maar voldaan opnieuw een terrasje gepakt in Slenaken.

We hebben ontdekt dat het handig is om lunch mee te nemen en niet er van uit te gaan ‘dat je toch wel wat tegenkomt’. We hebben verzaakt verse aardbeien te kopen (Spijt!).

We zijn ingehaald door 60+ers en elkaar overgehaald dat dit echt niet erg is.

We zijn meerder malen aangesproken op onze sportieve outfit. “Jullie doen zeker geen klein wandelingetje?”. “Nee, wij doen een tocht, meneer!”.

We hebben mooie gesprekken gehad. We hebben gelachen. We hebben genoten. Ik zei halverwege dag twee: “Ik heb in tijden niet zo happy geweest.”

Dat maakt wandelen los. Ook als je geen beroerd leven hebt.

Markering

De OV-stapper (wij hebben de naam niet verzonnen) ‘Heuvelland’ is gemarkeerd en redelijk goed te volgen. Desondanks hebben we dankbaar gebruik gemaakt van Rachel’s geprinte routebeschrijving.

Eén keer konden we de juiste route niet vinden, maar vonden toen wel een terras. Dus daarmee kwam het toch nog goed met die niet meegenomen lunch. Na de lunch waren we weer helder en bedachten we de GPX op wandelnet.nl te downloaden.

Daarmee kwamen we het pad weer op het spoor. Pardon the pun. Ja, ook dooddoeners zijn ons niet vreemd.

Je vindt de route voor dag 1 en dag 2, inclusief allerlei feitjes en weetjes over de regio (wij doen daar namelijk niet aan) op wandelnet.nl.