Coaching op het levenspad

15 juni 2021.Reading time 5 minutes.

Het regende en regende tijdens mijn vier dagen Pieterpad, maar de wandeling van Rheeze naar Ommen was desalniettemin prachtig. Door bossen, langs boerderijen en een rondje door het mooie historische centrum van Ommen.

Doorweekt, maar eigenlijk nog steeds in goed humeur kwam ik ’s middags aan bij mijn B&B voor die nacht: de vier jaargetijden.

Een warm en vriendelijk onthaal door Brigitta maakte dat ik me direct thuis voelde. Dat de boekenkast een duplicaat van die van mijn moeder was, hielp daarbij.

Evenals de kleurige etnische kleedjes en diverse prullaria.

Coaching

Een heerlijke verwarmende douche in een badkamer with a view en een kopje thee later, schoof ik bij Brigitte aan op de bank. Ik had namelijk vooraf een coachingsessie bij haar besproken.

Op de website las ik:
“Voor onze B&B gasten bied ik de mogelijkheid aan een gesprek te hebben waarbij we gedurende ongeveer 1 uur samen op weg gaan. We kijken naar jou, naar hoe jouw leven begonnen is.

De betekenis van je naam, de hobbels die je krijgt op je pad die uiteindelijk cadeautjes blijken te zijn om te groeien. “

Dat maakt nieuwsgierig. Ik ben niet bang voor een beetje spiriwiri-praat. Plus, het is weer eens wat anders na al dat wandelen.

Aan de hand van mijn voornaam en geboortedatum kan Brigitta me inzicht geven in wat ik heb meegekregen in mijn leven.

Blauwdruk

Iris, naast een bloem natuurlijk ook geaffilieerd met de regenboog, het oog en kleurenspectrum. Maar ook, zo weet Brigitte me te vertellen, de schakel tussen hemel en aarde. Aha, dat verklaart.

Een beetje systemisch werk en spirituele ervaringen tijdens het zwemmen met wilde dolfijnen kan me wel bekoren. Maar energetische leilijnen volgen en je voorouders in bomen herkennen, dat is me een brug te ver.

Hoofd in de wolken is prima, maar wel met de voetjes aan de grond.

We doorlopen de dierenriem (tweelingen), maar ook de Qi (onweer) en de Tzolkien (rode draak) kwamen voorbij.

Mijn ‘blauwdruk’ laat zien dat er veel kracht in me huist. Binnenkomen en opgemerkt worden. Met sterke communicatie connecties leggen. Een boem en een spuw vuur.

Mmm… ik vind mezelf nogal rustig. Ik weet niet of ik binnenkom met een boem. Meer met een zacht briesje als je het mij vraagt.

De rode draak kent de kwaliteit van oervertrouwen. Oplossingsgericht kunnen denken, innovatieve ideeën hebben en daadkracht tonen. Vind ik wel herkenbaar. Als ondernemer kan ik mijn draken-ei hier wel in kwijt.

Zoals altijd is er ook een schaduw zijde. Onvoldoende vertrouwen in financiële middelen hebben. Onderdrukte woede ervaren, waardoor oplossingen juist niet gezien worden.

Het draakje moet dus wel getemd worden.

Levenspad

Brigitta legt uit dat gebeurtenissen in ons leven het gevolg kunnen hebben dat je van je oorspronkelijke kwaliteiten verwijderd raakt. Je raakt van jezelf weg, om later in je leven te leren weer terug te komen naar wie je werkelijk bent.

We bespreken de hobbels, dilemma’s en keuzes in mijn leven. Als een goede coach betaamt, stelt ze veel open vragen en laat de thema’s die bovendrijven uit mij komen. Het wordt een mooi gesprek. Ik voel me bekrachtigd in mijn pad.

De metaforische verwijzing ontgaat je waarschijnlijk niet. Wandelpad, levenspad, het blijkt één pot nat.

Elke stap die je neemt ga je ergens naar toe en met elke stap laat je iets achter.

Het levenspad kent vele kronkels, zijsporen en kruisingen. Er kan modder op je pad komen, los zand en asfalt. Soms ga je snel, soms tergend langzaam.

En zelfs als je van je padje afgaat, kan je de weg weer terugvinden, zo belooft Brigitte. Dat geeft moed.

Die kracht in mij kan ik goed gebruiken. Want ook voor de volgende dag is er weer veel regen voorspeld. Misschien gaat het wel donderen, hoop ik bijna. Want ik ben Iris, de godin van de regenboog, de rode draak met de energie van onweer!

Kijk maar uit dat ik je niet van je pad blaas.

Boom Shakalaka!

landschap regen donkere wolken platte land

Dilemma: het regent. Ga je wandelen of blijf je thuis?

11 juni 2021.Reading time 8 minutes.

Net als in het echte leven kom je dilemma’s tegen als je gaat wandelen. Ook in het echte leven komt verdrietigheid soms met dikke druppels naar beneden.

Wat doe je als het regent? Blijf je binnen en kijk je ernaar of ga je er doorheen? En wat vind je dan aan de andere kant van de regenbui?

Maandag 2^e pinksterdag had ik afgesproken om met een vriendin te gaan wandelen. Ik had haar een tijdje niet gezien en verheugde me op een heerlijk dagje lopen, picknicken en vooral kletsen.

We zouden een rondje om de Reeuwijkse Plassen lopen, net boven Gouda. Een tochtje van 15 km. De wandeling kreeg een hoge score van de doorgewinterde wandelaars.

“Hollandse vergezichten. Een paradijs voor vogels, neem je verrekijker mee! Een schitterende wandeltocht.”

Ik haakte af op de verrekijker, maar gelukkig was het start- en eindpunt was bij een restaurant, ideaal dus. Je kunt beginnen met koffie en gebak en eindigen met wijn en bitterballen. Niet dat ik dat van plan was, maar het is fijn om opties te hebben.

Regen!

De dag van tevoren zag ik de weersvoorspelling. De hele dag regen! Een half jaar geleden had ik direct afgezegd. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om te gaan lopen in de regen. Ik zou het niet eens overwegen.

Want, waarom zou je dat doen, terwijl je van te voren weet dat het gaat plenzen? En je dus ook thuis kunt blijven?

Zijn er überhaupt mensen die naar buiten gaan, als het met bakken uit de hemel komt?

Wat me opviel was dat mijn vriendin met geen woord gerept had over de regen. Zij ging er dus vanuit dat we gewoon zouden gaan.

Dat maakte me nieuwsgierig.

In tegenstelling tot mij is zij is wèl met wandelschoenen aan geboren en wandelt al jaren voor de lol. Blijkbaar is regen voor haar geen belemmering. Zou ik al die jaren iets belangrijks over het hoofd hebben gezien? Heb ik iets gemist? Zou je plezier kunnen beleven, terwijl je buiten in de regen door de plassen stampt?

Het eerste dilemma was geboren. Zou ik gaan wandelen in de regen of zou ik afzeggen? Ik dacht terug aan de tegeltjeswijsheid van Einstein: ‘Als je doet wat je altijd al doet, krijg je wat je altijd al kreeg’. Een eureka moment viel mij ten deel.

Ik heb geluk altijd gezocht op de, mij voor de hand liggende, plaatsen. Een terras, een winkel, in het zonnetje of onder in de droppot. Ik wil nieuw geluk. Onbekend geluk. Geluk wat ik ook ga zoeken in de tent. Wie weet is het te vinden in de regen.

Ik zei niets tegen mijn vriendin over mijn dilemma en vroeg haar hoe laat we zouden afspreken.

overgrown trees from window with drops in rainy weather

Aardappel-dag

Wat ook meespeelde in de overweging om gewoon te gaan, was dat ik de dag ervoor een aardappel-dag had. Een dag waarop ik me als een aardappel voelde en gedroeg. Ik ben niet van de bank af gekomen. Ik heb erop gezeten en gelegen.

Met een dekentje, onder een dekentje. Geen stap verzet dus en ook geen weerstand geboden aan verleidingen als koekjes, filmpjes en snoepjes. Dat lijkt bij mij altijd samen te gaan.

Ik was helemaal verzadigd en verveeld bovendien. Ook dat gaat samen. Mijn stemming was gedaald tot het nulpunt en ik voelde me mistroostig. Nog zo’n dag kon ik niet aan en omdat het regende, waren er weinig alternatieven.

Gelukkig had ik net een nieuwe-heel-erg-waterdichte-winddichte-en-toch-ademende-regenjas gekocht die ik meteen kon uittesten. Het volgende dilemma kwam op. Mijn wandelschoenen zijn waterdicht, maar doen pijn als ik er lang op loop. Mijn barefootschoenen lopen lekker, maar zijn helemaal niet waterdicht. Ze zuigen zelfs water op. Wat te doen?

Het werden de waterdichte wandelschoenen. 15 kilometer zou net gaan.

Een regenbroek? Dit was geen dilemma. Ik had geen regenbroek!

Toch bleven de dilemma’s zich aandienen. We waren om half 10 bij het startpunt, maar het restaurant ging pas om 10 uur open en dus konden we nog geen koffie drinken/meenemen. Tenzij we een half uur wilden wachten. In de regen. We besloten te gaan lopen.

Waarom is wandelen in de regen leuk?

Vriendin: “Weet je waarom wandelen in de regen zo fijn is?”

Ik: “Nee, geen idee”.

Tot vandaag had ik me nooit bedacht dat dit een serieuze vraag zou kunnen zijn.

Vriendin: “Het is zo lekker rustig. Niemand loopt in de regen en dus heb je het hele pad voor jezelf. Zeker op een mooie route als deze, loop je in colonne als het lekker weer is. Moet je kijken, de kleuren zijn zoveel intenser! En ruik eens….het ruikt echt heerlijk als het regent”.

Ze had gelijk. We kwamen bijna niemand tegen op dat mooie pad dat helemaal rond het water loopt. Welgeteld één windsurfer liet zich heen en weer blazen over het meer. Vogels in overvloed maakte een herrie van jewelste. Het eerste stuk liepen we op een verhard pad door een stuk bos. Na een tijdje gingen we door een hek een dijk op.

Daar slalomde we tussen de schapen met lammetjes door. Hier en daar was het pad prachtig gedecoreerd met bloemen in allerlei kleuren. Toen over een heel smal onverhard paadje waar aan weerszijden kleine vrijstaande huisjes stonden.

De meeste hadden een aanlegsteiger en een klein bootje. Ik zou er het liefst meteen intrekken. Romantiek ten top.

We liepen steeds langs het grote, open water met zijn spiegelende oppervlakte en schuimende koppen. Hier en daar kwamen we een hond met hoge nood tegen, zijn baasje achter zich aan slepend. We kwamen langs een ophaalbruggetje wat met de hand bediend werd toen er een boot passeerde.

De picknick werd een boterham uit het vuistje op een bankje in de regen.

Endorfine exploxie

Al die tijd liepen we in de regen en het deed me niets! Ik bleef warm en droog onder mijn regenjas en genoot van alles wat er te zien was. Als je een tijd loopt, ben je alleen maar bezig met lopen en wordt je hoofd helemaal leeg. Het idee dat heel Nederland thuis op de bank zat, terwijl wij fysieke inspanning leverde, zorgde voor een voldaan gevoel.

Dat we de regen trotseerden, gaf een extra laag aan die voldaanheid (ja, dat is een woord). Een laag die raakt aan geluk. Bovenop de endorfine explosie die je sowieso al gratis krijgt. Dat is dus waarom ik wandel. Voor dat lekkere gevoeletje. En het idee dat je die taart echt verdiend hebt!

Een Pieterpad Proeverij

28 mei 2021.Reading time 4 minutes.

De avond voor vertrek keek ik nog een keer naar de weersvoorspelling. Het stemde me niet gerust.

Ik droomde vlak voor ik wakker werd dat ik een last minute naar Formentera boekte. Ik heb het bij het ontwaken serieus overwogen.

Vier dagen wandelen in de regen, hagel en onweer. Ik kon er niet blij van worden.

Nu ben ik toch naar Gramsbergen gegaan voor een paar dagen langs het Pieterpad.

Ik zou willen zeggen dat doorzettingsvermogen de doorslag gaf. De waarheid is dat ik te lui was om op het laatste moment alles om te gooien. Plus, de Iris in mijn dromen realiseerde zich de ticketprijs niet. En ik herinnerde me gelukkig op tijd hoe blij ik van wandelen word. Dat ik niet voor niks dit plan had gemaakt. Een beetje regen zou me toch niet weerhouden!

Dus nam ik dapper de trein op weg naar Overijssel.

Een tijdje terug googelde ik naar het mooiste stukje van het Pieterpad. De Sallandsheuvel werd genoemd. Zodoende besloot ik in korte etappes van Gramsbergen naar Lemele te lopen.

Vlakbij het station vond ik het Pieterpad, met een wegwijzer richting Pieterburen en eentje richting Pieterberg. Een gevoel van spijt overviel me. Waarom ben ik niet gewoon bij het begin begonnen? Bijna iedereen doet het Pieterpad in stukjes, maar dan wel chronologisch. En ik snap waarom.

Als je het Pieterpad loopt, dan word je een Pieterpadder. Je ontmoet andere PP’ers. Zo word je onderdeel van iets groters. Een trots lid van een onzichtbare club! En dat voelt fijn.

Daarbij werk je aan een ware prestatie: een pad lopen van maar liefst 500km.

Ik kon niet anders dan besluiten dat ik deze dagen zou proeven van het Pieterpad, om daarna al dan niet te besluiten om op een dag het hele pad te lopen.

Gewapend met regenjas en regenbroek stapte ik moedig door oude straatjes, drassige weilanden en langs charmante huisjes.

Als je het Pieterpad loopt ontmoet je vanzelf mensen. Twee vriendinnen die met hun drie hondjes in kleine etappes het pad afdalen. Moeder en dochter die net als ik zomaar een stukje van het pad lopen. Mede-gasten in de B&B die vertellen over Santiago de Compostela. Een vrouw gesproken die twaalf jaar geleden een stuwhuisje had gekocht en volledig gerenoveerd had.

Een vriendelijke oudere man op een wielren-fiets die stopte omdat hij mij vertwijfeld zag dralen bij een kruising. Om me er vervolgens op te wijzen dat ik de verkeerde richting oploop als ik in Lemele uit wil komen. “Vrouwen kunnen geen richtingaanwijzing volgen.” Beschaamd moest ik hem gelijk geven, want ik bleek dus inderdaad al 5km noordwaarts in plaats van zuidwaarts te lopen.

Een regenjas ingeruild, coaching op mijn levenspad gedaan, asperges gedeeld met ‘nieuwe vrienden’. Doorweekt met een glimlach gelopen door de prachtige natuur.

Ik heb geproefd van het Pieterpad en het smaakt naar meer.

De volgende keer dat ik een stap op dit pad zet, is het in Pieterburen. Want ik ga, van Noord naar Zuid, het land doortrekken. Met rugzak, barefoot schoenen en nieuwsgierigheid naar alles wat zich op het pad ontvouwt.

Ik kan niet wachten, Pieter.

Dit is waarom wandelen zo verrassend is

26 mei 2021.Reading time 4 minutes.

Tijdens onze eerste wandeling ooit, in november 2020, werden we zo aangenaam verrast dat we niet meer zijn gestopt.

We zouden een paar dagen naar Portugal gaan, maar een paar dagen voor vertrek kleurde Portugal oranje door de oplopende Corona besmettingen en verantwoordelijk als wij zijn, bleven we thuis.

In plaats daarvan gingen we naar Limburg om te schaken, koken, eten en wijn te drinken. Meer stond er niet op de agenda want ook in Limburg was alles dicht. Wandelen was nog geen vast agendapunt.

Omdat we toch zin hadden in wat afwisseling besloten we op onze laatste dag een rondje te lopen. We vonden een route van 10 kilometer die precies voldeed aan onze inspanningsbehoefte.

We vertrokken rond 10 uur s’ ochtends, zodat we rond de lunch weer terug zouden zijn en weer verder konden met de geplande activiteiten (eten, drinken en schaken).

Het was een prachtige wandeling die wel veel langer duurde dan verwacht, omdat we in heuvelachtig gebied liepen. We deden er wel 3 en een half uur over en hadden geen lunch mee.

We waren toen nog jonge en onbezonnen wandelaars die niet nadachten over essentiële rugzak-items zoals chocolade, zakdoekjes (voor hoge nood onderweg) en water.

De route voerde ons over stille landweggetjes, langs charmante restaurantjes (helaas gesloten) omhoog de heuvels in.

We kwamen langs en ook door weilanden, liepen een heel stuk in het bos, raakten af en toe de weg kwijt. Soms is het gewoon lastig om de markeringen te vinden.

Het kasteel

Op een punt in de wandeling zag ik achter de heuvels een prachtig mat zwart dak wat duidelijk aan een kasteel toebehoorde. Het dak glansde zo mooi in het zonlicht dat ik betoverd werd door de aanblik. Hoe verder we liepen, hoe meer er te zien was van het kasteel.

Het bleef echter onduidelijk hoe ver we van het kasteel af waren en hoe we er moesten komen. Ik werd aangetrokken door dit mysterieuze kasteel, want hé welk kasteel heeft nou een mat zwart glanzend dak?

Iris: ”Wil je naar het kasteel toelopen?”

Ik twijfelde. We waren al lang voorbij lunchtijd en hoe lang was het nog lopen naar het kasteel? En daarbij, we waren dus al lang voorbij lunchtijd.

Het cadeau

We besloten het niet te doen en liepen verder. Maar daar op dat moment kreeg ik mijn eerste wandelcadeau. Vanuit het niets zie je ineens iets onverwacht moois. Niet omdat je naar op zoek bent, maar gewoon omdat je het toevallig tegenkomt. Een cadeau dus.

En ook al duurde de wandeling veel langer dan gedacht en werden we een beetje hangry (hungry en daardoor angry) we waren allebei bedroefd dat het onze laatste dag was en we niet nog een wandeling konden maken.

Wandelcadeaus komen in vele vormen. Een koffie to-go als je er een beetje doorheen zit, een zwanenpaar met kleintjes, een berm vol prachtige bloemen of een geweldig goed gesprek met je wandelmaatje.

En soms krijg je het cadeau pas thuis omdat het zo lekker is om weer binnen te zijn als je net door een regenbui bent overvallen of met je hoofd in de storm hebt gelopen.

Tot slot kun je jezelf natuurlijk ook een wandelcadeau geven. Bitterballen bijvoorbeeld, smaken echt zoveel lekkerder nadat je een heel stuk gelopen hebt.

Als je moe bent en het koud hebt. Als je dan zo’n knapperig warm balletje in de mond neemt dan wordt je overvallen door onvervalst geluk.

Of zoals Nassim Taleb zei:

Consider that all the wealth in the world cannot buy a liquid as pleasurable as water after intese thirst

Probeer het eens!

5 tips om blaren te voorkomen en de gouden tip!

21 mei 2021.Reading time 5 minutes.

Blaren zijn vervelende rakkers. Ze maken je het leven zuur. Blaren wil je niet krijgen en als je ze toch hebt, dan wil je er zo snel mogelijk vanaf. Wandelen met blaren is een marteling.

Blaren ontstaan door wrijving van bijvoorbeeld een teen tegen een andere teen of van je voet tegen de schoen. Warmte en zweet zorgen voor meer wrijving en dus meer kans op blaren.

5 tips om blaren te voorkomen:

Draag de juiste maat schoenen

Tijdens het wandelen zetten je voeten op waardoor je voet al snel een halve maat groter wordt. Fijn als je voet dan nog in je schoen past. Te grote schoenen zorgen ervoor dat je voet gaat schuiven in de schoen en je raadt het al, dat zorgt voor wrijving.

De bekende uitdrukking zonder wrijving geen glans, is niet door een wandelaar bedacht!

2. Waterdichte schoenen

Blaren houden van vocht, jij niet van blaren en dus moet je zorgen dat je voeten droog blijven. Waterdichte schoenen houden vocht van buiten ook echt buiten.

3. Wandelsokken

Ja, ja die bestaan! Sokken speciaal gemaakt van spul wat vocht afvoert en je voeten lekker droog houdt. Deze sokken hebben geen naden waardoor er minder drukplekken ontstaan op je huid. Vaak zijn bijvoorbeeld de teen- en hielstukken in de sok verdikt wat druk verminderend werkt.

Er zijn ook teensokken op de markt. Zo zit elke teen in een apart sokje, wat wrijving vermindert. Teensokken zijn vooral voor in je schoenen, zodat je ze niet ziet. Je krijgt er zeker commentaar op als je ze uit je schoenen haalt.

Wandelsokken zijn er in verschillende diktes zodat je koel loopt in de zomer en warm in de winter.

4. Neem een extra paar sokken mee

Zeker als je een flinke wandeling (15+ kilometer) maakt is dit de moeite waard.

5. Afplakken

Je kunt je voeten preventief afplakken op plekken waar je snel blaren krijgt. Dit kun je doen met sport tape en op youtube vind je filmpjes met handige do-it-yourself instructies. Had ik maar tape meegenomen op het Pieterpad!

Hoe kom je er vanaf

Doorprikken

Ik prik de blaren altijd door met een naald die ik steriel maak met sterilon of door de naald kort in een vlammetje te houden. Je duwt het vocht eruit, plakt er een pleister op en na een week is het leed geleden. Doorprikken doet geen pijn!

2. Blarenpleisters en andere middeltjes

Er is een heleboel op de markt, wandelwol en speciale blarenpleisters. Voor veel mensen een uitkomst.

3. Blaar niet doorprikken

Als je een blaar hebt op een minder irritante plek en waar je verder weinig last van hebt dan kun je die het beste dichtlaten. De blaar verdwijnt vanzelf.

Ik heb heel snel last van blaren, altijd op dezelfde plekken namelijk tussen mijn kleine teentje en zijn broertje en aan de buitenkant van mijn grote teen. Blaren verpesten wat mij betreft het wandelen, want het doet pijn en is niet te negeren.

Tot 15 km kan ik blaarvrij lopen, daarna is het standaard raak. Dat is tenminste in gewone wandelschoenen.

Gouden tip:

Sinds ik barefootschoenen draag en dus ook tijdens lange wandelingen heb ik geen last meer van blaren. Op zich ook logisch want omdat je tenen meer ruimte hebben ontstaat er geen wrijving.

Ik doe daar dan nog teensokken in en hoppa, geen blaar meer te zien! Mocht je een lange wandeling gaan maken met een zware rugzak (+10 kilo) en je wil dat op barefootschoenen doen dan is het handig om eerst te oefenen. Ik deed dat niet dit is wat er gebeurde.

Wil je meer weten over barefootschoenen?

Lees ook: Wandelschoenen versus barefootschoenen en

Deze barefootschoenen moet je hebben en hier koop je ze

Ja zeggen tegen avontuur, is ja zeggen tegen geluk.

20 mei 2021.Reading time 5 minutes.

Ik kan niet goed ‘nee’ zeggen. Het heeft iets te maken met de klank van nee en vooral met de blik van de ontvanger. Dat is een probleem.

Het zorgt er namelijk voor dat ik regelmatig dingen doe die ik eigenlijk niet wil. Afspreken met die niet-zo-leuke kennis, nog een wijntje drinken terwijl ik eigenlijk naar huis wil of mijn collega helpen met een rotklus.

Ik zou vaker ‘nee’ willen zeggen, maar kan het gewoon niet goed. Normaalgesproken ga ik dan oefenen. Om het te leren dus.

Want dat is wat je doet.

Als je namelijk iets kon leren zonder te oefenen, dan is het geen leren. Dan kun je het al. Er zijn best veel dingen die ik niet kan, maar wel wil. Ik zal ze hier niet opsommen. Je kunt je er vast wel iets bij bedenken. Ik heb ook al veel geoefend, met wisselend succes en wil het eens over een andere boeg gooien.

Ja zeggen

Daarom heb ik bedacht dat ik gewoon veel vaker ‘JA!’ ga zeggen. Ik heb er zelfs een Ted-talk over bekeken en werd meteen enthousiast. De vrouw in kwestie zei een jaar lang ‘ja’ tegen alles en werd gelukkig.

Ja zeggen, levert grappige taferelen op. Toen ik een enthousiaste boek review gaf aan mijn broer over een Nederlandse man die lange afstanden wandelt van Zuid naar Noord Amerika (‘Alleen’ van Tim Voors), vroeg hij me of ik ook van plan was een lange afstandswandeling te maken.

Je begrijpt het, ik loog en zei ‘ja’. Toen hij er later op terugkwam, spelde ik hem op de mouw dat ik van plan was het Pieterpad te gaan lopen.

Ooit. Na mijn pensioen, als ik tijd heb.

Hij stelde voor dan vast te gaan oefenen. Hij zei iets van: Oh leuk, zullen we een keer 40 kilometer lopen? Op dat moment had ik nog nooit meer dan 10 kilometer achter elkaar gelopen. Dat was vier maanden geleden, in januari 2021. Ook toen zei ik, weliswaar schoorvoetend, ja.

De 40 km ligt ver achter ons, er volgden meer wandelingen en meer kilometers en het meest opzienbarende was; ik vond het leuk! Ik was zo trots dat het gelukt was. Een gevoel van overwinning. En mijn hoofd was helemaal leeg.

Runners high?

Zo leeg dat ik die laatste kilometers regen helemaal niet irritant vond en mijn voeten als vanzelf bleven doorlopen. Een soort roes. Zou dit dan de befaamde runners high zijn?

Natuurlijk was ik helemaal kapot na die 40 km, de laatste 5 km liepen we door de stromende regen. Ik had het zo koud dat ik de huissleutel niet meer uit mijn zak kreeg, moest na het douchen meteen in bed gaan liggen en had giga blaren.

En toch hè, diezelfde avond stelde ik zelf voor het nog een keer te doen. Nou ja, 30 km dan want die 40 km konden we al.

Briljant idee

Ik ga nog lang niet met pensioen, maar ga wel het Pieterpad lopen. De helft dan a 250 km, in september. Broer loopt een stukje mee en had nog een briljant idee.

Zullen we dan in een tent slapen? Op een natuurcamping? En zullen we de tent, de slaapzak en het matje dan bij onze spullen in de rugzak doen? Zodat we die met ons mee kunnen zeulen.

Serieus.

Het Pieterpad heeft een eigen website, waar de hele route is uitgestippeld en je kunt kiezen in hoeveel etappes je wilt lopen. Voor ieder wat wils en het mooie is, ze hebben er een uitgebreide lijst van B&B’s bij gedaan.

Van die hele leuke, waar ze op je wachten met een fles wijn of een hot-tub in de tuin. Waar ze voor je koken ’s avonds of je halen en brengen naar een bepaald punt in de route. Iris liep al een stukje. Lees haar Pieterpad avontuur.

Als je het lief vraagt, brengen ze je misschien wel van start naar finish. Mij niet dus, want ik zei ‘JA!’ tegen de tent.

Gewoon omdat ik geluk zoek en hoop dat ik het in de tent vind.

De wandel-afritsbroek. Imagokiller of Gouden greep?

17 mei 2021.Reading time 3 minutes.

Ik hoor het haar nog zeggen. “Nee Raach, dat kan echt niet! Vreselijk! Ik ga echt niet naast je lopen hoor…..” Ik had besloten om een wandelbroek te kopen.

Niet zomaar een wandelbroek, maar een afrits-exemplaar, zodat je meteen een korte broek hebt. Twee vliegen in een klap. Ik hou daarvan.

Dat geeft me het gevoel dat ik bespaard heb èn niet hoef te kiezen, weer twee vliegen dus.

En ook al zei Iris dat ze niet naast me zou lopen, ze deed het toch. Gewoon omdat ik zo blij was met mijn vier vliegen. Natuurlijk heb ik de ritsen meteen gebruikt bij de eerste wandeling en dat viel niet tegen!

Wat wel tegenviel, was het me ontdoen van de pijpen. Dat is ook wel te zien op de foto’s die Iris zo leuk heeft gemaakt.

Dat is echt een talent van haar, om altijd klaar te staan met een camera op de meest gracieuze momenten.

Iris heeft trouwens echt fototalent zoals je vast op alle prachtige foto’s op de site hebt gezien. Ze is fotograaf en maakt prachtige portretten. Ze schreef een stukje over foto’s maken in het ‘wild’ en wat daar allemaal bij komt kijken.

Ik zal goed opletten, misschien dat ik dan ook een bijdrage kan leveren aan het beeldmateriaal.

Imagokiller

En dan nu, het antwoord op de vraag in de titel? Is de wandel-afritsbroek een imagokiller? Daar moet ik volmondig ja op zeggen! Het is natuurlijk hopeloos. Onvrouwelijk en lekker unisex. Je kunt hem delen met je man.

Hij past in de ANWB-stelletjes-gids.

De korte broek is gewoon niet echt een lekker model. Wat doe je met de pijpen als je ze afgeritst hebt? En bovenal, hoe krijg je ze er weer aan?

Uit ervaring weet ik dat dit onmogelijk is, zonder je schoen af te vegen aan je broekspijp. Geen probleem bij lekker weer, maar als je een tijdje in de modder hebt gelopen toch iets minder.

Gouden greep

Toch kan ik ook voor het tegendeel enthousiast ja zeggen! Ik vind een afritsbroek een gouden greep. Als je een paar dagen gaat wandelen wil je zo weinig mogelijk meenemen, anders til je je een breuk.

Dit is de oplossing voor de keuze: neem ik een korte- of een lange broek mee?

En als je gewoon een klein stukje gaat lopen en het is twijfelachtig weer dan zit je ook goed. De lange broek is niet lelijk. Als je tenminste een zwarte neemt.

Met een khaki exemplaar kom je natuurlijk niet weg. Hij is van sneldrogend spul gemaakt waardoor je na een regenbui snel weer opdroogt.

Daarbij, ik ben nu eenmaal een twijfelaar en het idee dat ik op elk moment kan kiezen wat ik wil en daar ook weer op terug kan komen, vind ik heel fijn.

Wandelachtig

Categorie: wandelachtig