ja zeggen tegen avontuur is ja zeggen tegen geluk

Slapen op het Pieterpad: tent of B&B?

1 oktober 2021.Reading time 10 minutes.

Een paar jaar geleden besloot ik minder te gaan werken. Ik hou nu eenmaal meer van vrije tijd dan van werken.

Ik heb daar geen moment spijt van gehad.

Minder werken heeft echter één groot nadeel. Behalve meer tijd krijg ik beduidend minder geld. Ik hoop dat dat nog eens verandert, want ik zie veel meer in minder werken voor meer geld.

De kosten

Toen ik besloot om het Pieterpad te gaan lopen deed ik een rekensom. Om twee weken te gaan lopen en te overnachten in B&B’s zou ik minimaal 750 euro nodig hebben. Vijftig euro voor een nacht leek me een redelijk bedrag. Ik moest natuurlijk ook eten, drinken en op een terras zitten, dus in totaal 1000 euro leek me reëel.

Dat was een flinke tegenvaller.

Ik heb geen 1000 euro. Niet over in ieder geval, zeker niet voor een vakantie. Daarbij vond ik 1000 euro voor een wandelvakantie een belachelijk bedrag. Er kwam geen vliegticket aan te pas, geen dure restaurants en geen souvenirs.

Toen mijn broer voorstelde om een tent mee te nemen op reis dacht ik meteen aan de kosten die ik zou besparen en zei ja! Ter info: een nacht op een camping kost ongeveer 15 euro voor 2 personen.

Lange afstand wandelingen

Behalve de kosten die ik wilde besparen had ik, een tijdje geleden, ook besloten dat lange-afstanden-wandelen mijn nieuwe hobby zou worden.

Natuurlijk had ik geen enkele ervaring.

De 88 tempeltocht in Japan (1200 km) staat sinds mijn besluit bovenaan mijn verlanglijstje, op de voet gevolgd door het Te Araroa pad in Nieuw Zeeland (3000 km). Prachtige wandelingen in de natuur zonder B&B’s op elke berg of naast elk meer.

Slapen in een tent is dus noodzakelijk als ik deze wandelingen wil gaan doen. Lange afstanden wandelen en dat leuk vinden, ook niet onbelangrijk.

Rugzak

Van vriendin E. die de 88 tempeltocht al op haar naam heeft staan, leende ik een rugzak, een slaapzak en matje. Verder deed ik zo weinig mogelijk in de rugzak. Uiteindelijk woog hij zo’n 10 kilo.

Ongeveer het gewicht van mijn kleine neefje.

Ik was er niet van onder de indruk en keek er enorm naar uit om te beginnen met mijn nieuwe hobby.

Op dag 1 stapten we na de eerste etappe rond half 6 de camping op. Het opzetten van de tent was snel klaar en dus snelden we naar het centrum van Winsum voor het diner bij het eetcafé. Schijnbaar een Winsumse gewoonte, want het hele dorp zat met elkaar te praten op het terras. Werkelijk iedereen kende elkaar.

Om 19.00 uur waren we met volle buiken terug op de camping. Mijn broer en ik keken elkaar aan. En nu? Met een mini tent heb je natuurlijk geen stoelen en tafel bij je. Laat staan een lampje en spelletje, wijntje of kaasje.

We dronken daarom maar een kopje koffie bij het restaurant op de camping. Gevolgd door een avondwandelingetje over de camping. En een lekkere warme douche als afsluiting.

Helaas kon de deur van het toiletgebouw niet dicht waardoor het afdrogen en aankleden een Wim Hof ervaring werd.

De tent

Ik was mijn schone shirt vergeten in de tent. Omkleden in de tent was niet te doen. Hij is namelijk zo klein dat je er niet rechtop in kunt zitten. Terug maar weer naar het toiletgebouw, met open deur.

Om 21 uur ritsten we de tent en slaapzakken dicht om te gaan slapen. De handdoeken hingen we te drogen tussen ons in. De rugzakken legden we op elkaar in het stukje tussen de binnen- en buitentent. Het matje was lichtgewicht en dus klein. Je kunt erop liggen, jezelf omdraaien is een uitdaging. Aan beide kanten hadden we 10 cm over.

Die nacht werden we geteisterd door muggen. Buren die tot in de kleine uurtjes wijn aan het drinken waren, met hapjes erbij en steeds harder begonnen te praten. Irritante gezelligheid. Een kat kreeg ruzie met een ander dier en krijste de boel bij elkaar.

De tent was net iets te klein want mijn voeten kwamen tegen het doek. Ik legde mijn hoofd dus iets buiten de binnentent. Ik werd die nacht zeker 100 keer wakker en was blij dat het ochtend was. Acrobatisch als ik ben, draaide ik mijn voeten in een soepele beweging naar de uitgang en vouwde mezelf over de rugzakken, uit de tent.

Het aankleden deed ik wederom in toiletgebouw. Daarna trokken we de tent van zijn stok, hesen de rugzak weer op onze rug en zochten de dichtstbijzijnde supermarkt op voor verse croissantjes en lunch.

Ze hadden zelfs koffie.

Twijfel

Na een paar dagen lopen leek de rugzak met elke stap zwaarder te worden. Ik had blaren, kreeg spierpijn en begon te twijfelen aan de rugzak en daarmee aan de tent.

Nog meer twijfelde ik aan mezelf. Hoe kan het dat ik zoveel last heb van de rugzak? Wat is er mis met mij?

Hij is maar 10 kilo. Er zaten geen eens kookspullen of eten in. Hoe moet het als ik in Japan de berg oploop met het dubbele aan gewicht? Hoe heeft vriendin E. dit toch gedaan?

Hierover heb ik niks gelezen in ‘het Zoutpad‘. Raynor Winn slaapt thuis het liefst in haar tent. Ze zet hem in de woonkamer op en slaapt op haar matje omdat ze onrustig wordt van slapen in een bed.

Miriam Lancewood (‘Mijn leven in de Wildernis‘) is gaan wonen in het wild, haar tas is haar huis die ze op haar rug meedraagt. Ze draagt zelfs spullen voor haar 30 jaar oudere man.

Deze boeken zorgden ervoor dat ik ben gaan wandelen.

Ze schreven alleen maar over hoe mooi het is, hoe verlicht ze zich voelen en hoeveel ze genieten van de natuur.

Zouden ze er wel over geschreven hebben en herinner ik me alleen de good stuff?

Routine

Toch merkte ik dat het slapen steeds beter ging. De laatste nacht sliep ik aan een stuk door en werd uitgerust wakker. Alles begon gestroomlijnd te gaan. Ik leerde hoe ik handig in moest pakken, zodat ik alles meteen bij de hand had. Mijn onderbroeken waste ik ’s avonds onder douche, zodat ze ’s nachts konden drogen.

Behalve wijngeluiden word je ook wakker van kwetterende vogeltjes, van de zon die opkomt en dwars door je tentdoek schijnt. Van eikeltjes die op je tentje vallen. Als je de tent openritst ben je meteen weer op het Pieterpad.

Iedereen weet meteen dat je het pad loopt als je met zo’n grote rugzak wandelt. We hadden veel aanspraak en het dwingt respect af. Ik heb gemerkt dat ik 5 cm groei als iemand vol ontzag vraagt of ik het hele stuk met rugzak loop en in de tent slaap.

Er was een instant verbondenheid met de mensen die op het trekkersveldje staan. We wisselden tips uit en hielpen elkaar. We kwamen steeds dezelfde mensen tegen, waardoor je het gevoel hebt nooit alleen te lopen. Je wordt één met het Pieterpad.

De laatste nachten heb ik ook in B&B’s geslapen. Het was heerlijk om in een echt bed te slapen en ’s avonds op een stoel te kunnen zitten met een wijntje en een kaasje. Het voelde veel meer als vakantie, maar ik voelde wel dat ik uit het Pieterpad stapte. Ik had veel minder contact met anderen en kwam mijn maatjes niet meer tegen op de camping.

Ik begon ze te missen.

Conclusie

Ik ben tot de conclusie gekomen dat de tent heus oncomfortabel is en vooral dat het je tas zwaar maakt. Ik geef hem de schuld van mijn blaren. Al begrijp ik van experts dat ik had moeten oefenen met de rugzak.

Toch heb ik de tent niet afgeschreven. Het is en blijft de ideale oplossing voor een minimaal type met minimaal vakantiegeld en maximale wandelwensen. Voor de week in de tent was ik 200 euro kwijt. Inclusief restaurant en terras.

En stiekem vind ik dat het Pieterpad en de tent bij elkaar horen.

Het geheim van wandelen in Noorwegen

29 september 2021.Reading time 6 minutes.

Ladestien, een wandeling net buiten Trondheim

Een beetje moe was ik. Een beetje verkouden ook. Wat katerig en ook nog ongesteld.

Maar ik had één dag vrij in Noorwegen. De zon scheen ook nog eens volop. Een zeldzame combinatie. Ik moest en zou een wandeling maken.

Ik vroeg de cursisten van mijn workshop (de reden waarvoor ik was neergestreken in dit prachtige land) waar in de buurt van Trondheim mijn wandeling moest plaatsvinden.

Ladestien!, zonder twijfel.

Je kan veel van de Noren zeggen, en dat zal ik ook doen, maar van gebrek aan trots op hun land kun je ze niet beschuldigen.

En terecht.

De schoonheid van Noorwegen

Ruim vier jaar lang mocht ik hier wonen. Waar je ook gaat, het is er mooi. Langs de diepe fjorden verandert het uitzicht bij iedere bocht die je neemt. Het licht en de wolkenpartij zijn iedere minuut weer anders. Soms kan je alleen maar staren.

Een deelneemster van de workshop vertelde over haar woning op een klein eilandje tussen Molde en Ålesund. Met haar man bouwden ze zelf een pracht van een huis, direct aan het water. Haar ziel wil reizen, nieuwe plekken ontdekken. Weg van het eiland en de traditionele mindset. Maar haar uitzicht kan ze niet achterlaten. Dus ze blijft.

Wandelen langs de kust van Trondheim

Goed. De wandeling langs het fjord bij Trondheim.

Ik nam een bus zodat ik terug kon lopen naar het centrum. Al bij de start wist ik dat dit een goed idee was. Het zonnetje, de onmiskenbare ‘frisk luft’ en een heldere markering bij aanvang.

Daar word ik altijd blij van. Pijltjes. Het betekent dat ik niet hoef na te denken, alleen maar hoef te volgen. En dat is soms verdomd lekker.

Het was mij beloofd, door diezelfde Noren, dat het niet zo steil zou zijn. Nu noemen zij een berg een heuvel, dus ik had beter moeten weten.

Langzaam beweeg ik mij over het kustpad. Op en neer. Door bomen beschut en open langs zee.

Voortdurend word ik ingehaald. Zwoegend en hijgend de helling op maak ik plaats voor twee vrouwen in mijn kielzog. Ik schat ze minstens tachtig. Hei da!

Even later jogt een man me voorbij. Een kinderwagen voor zich uit duwend.

Het moet gezegd. Die Noren zijn verdomd fit.

Het geheim van Ladestien

Ik passeer een typisch Noors rood huisje, waar ik koffie kan halen. Nu ken ik de voorkeur voor doorgebrande doorloopkoffie in dit land, dus ik loop door. Een aanplakbiljet vertelt me dat er een boek te koop is. “Ladestiens Hemmelighet”. Het geheim van Ladestien.

Ook deze laat ik liggen. Maar het intrigeert me wel. Welke geheimen liggen er in deze wandelroute verborgen?

Ik kauw er de hele wandeling op.

Thermoskan met doorloopkoffie en een sinaasappel

Een maandagochtend en het is bijna druk te noemen, hier op Ladestien.

Een groep peuters in reflecterende pakjes dalen hand-in-hand neer om steentjes te gooien in het water.

Een jongen, ik schat hem twintig, zit op een bankje en kijkt naar de bergen aan de overkant van het fjord.

Een vrouw met baby in buidelzak leunt tegen een stenen muurtje terwijl ze een sinaasappeltje pelt.

Een vrouw van middelbare leeftijd zit op een bankje (er staan heel veel bankjes langs de route) met een thermosbeker koffie in haar hand. Alweer te staren naar het uitzicht.

Het geheim openbaart zich zonder ver te hoeven zoeken. De natuur is prachtig. Maar bovenal: de mensen waarderen het.

Vraag een willekeurige Noor waar hij of zij vandaan komt en een kleine glinstering komt in de ogen. In geuren en kleuren word je deelgenoot gemaakt van de prachtige omgeving van hun geboorteplek.

Ze zijn trots.

Nooit verveeld van de natuur.

Hup, naar buiten met die handel

Een vakantie in het buitenland wordt liefst in de winter gemaakt. Zuidwaarts voor vitamine D en wat welverdiende warmte. Verder vertoeft de Noor graag in eigen land. De meeste families bezitten een ‘hytte’ in de bergen. Tegenwoordig met elektriciteit en stromend water. Vroeger met houtkachel en ‘utedo’ (buitentoilet).

Van jongs af aan worden ze blootgesteld aan de natuur. Er zijn kinderdagverblijven die volledig buiten plaatsvinden. Alleen tijdens ernstige hagel of sneeuwstormen schuilen ze in een houten hutje.

Ik denk aan mijn eigen kinderen die ik verdorie niet eens meekrijg voor een rondje in het bos.

Veranderend perspectief

Dit is wat nou zo heerlijk is aan wandelen, of het nou in eigen land is of ergens anders. Je perspectief verandert. Je ontspant, ontdekt en reflecteert wat.

Ik besluit om voortaan meer te genieten van het natuurpracht om mij heen. Nederland zal het niet snel winnen van Noorwegen, maar ik weet dat wij ook hier stukjes natuurschoon hebben.

De volgende keer dat ik een wandeling in Nederland maak, zal ik even aan de Noren denken met hun thermosbeker en sinaasappel. Genietend op een bankje. Tevreden en trots.

Het Pieterpad, deel 1. Met blaren naar Zuidlaren.

26 september 2021.Reading time 8 minutes.

Op 3 september 2021 was het zover. Na maanden van voorbereiding ging ik dan eindelijk het Pieterpad lopen.

De helft dan, van Pieterburen in Groningen naar Vorden in Gelderland.

Voorbereiden heb ik trouwens niet gedaan. Ik heb natuurlijk wel over nagedacht, maar het leek me niet nodig.

De helft van het Pieterpad bestaat uit 13 etappes van gemiddeld 20 kilometer. Ik loop zeker 5 kilometer per uur, dus rekende op 4 uurtjes lopen per dag.

Makkie.

Je hebt er immers de hele dag voor. Als je van 10 tot 12 loopt en van 2 tot 4 dan ben je er. Veel tijd over om leuke dorpjes te bezoeken, op een terras te hangen en hier en daar een bezienswaardigheid uitgebreid te bezoeken.

Pieterburen

In Pieterburen stopte de bus en begon het avontuur. We waren niet de enige. Twee grijze pensionado’s met een klein rugzakje en stevige stappers aan zaten voor ons. Een jonge vrouw met legerkisten, een overvolle rugzak en een hond stapte tegelijkertijd uit.

De eerste meters liepen we naast een zongebruinde dame in het blauw die terloops vertelde dat ze net de Santiago de Compostella had gelopen en er verrassend fris uitzag voor zo’n prestatie.

Mijn broer liep de eerste week mee. Inmiddels opgehitst door mijn barefoot enthousiasme heeft hij ze ook. Vanzelfsprekend liepen we het Pieterpad op barefootschoenen.

Zoals ik eerder schreef hadden we de tent mee. Je moet jezelf een beetje uitdagen zo nu en dan.

Waar onze collega’s uitgebreid foto’s maakten van de start en van elkaar, schoten wij direct langs de concurrentie heen om ze kwijt te zijn.

Niks zo hinderlijk als file-lopen.

Winsum

De eerste etappe was slechts 13 kilometer die ons tussen de weilanden door naar Winsum leidde. De oogst was in volle gang en overal zagen we grote machines aardappels en uien uit de grond plukken.

In Winsum, benoemd tot het mooiste dorp van Nederland, zouden we we voor het eerst onze tent opzetten.

Over de schamele 13 kilometer deden we 3 en een half uur. We liepen na 10 minuten al verkeerd en hadden direct onze collega’s in de nek omdat de meesten ons blindelings volgden.

Alleen de pensionado’s waren zo wijs hun eigen weg te volgen en namen de leiding over. We hebben ze niet meer ingehaald.

Na aankomst op de camping bleek ik tot mijn grote verbazing een blaar te hebben opgelopen. Ik snapte er niks van want sinds ik op barefootschoenen loop heb ik nooit meer last van blaren. Hoe kon dit?

Groningen

De volgende dag stond er 19 kilometer naar Groningen op de agenda. Mijn blaar kreeg rap gezelschap van 2 soortgenoten en ook bij mijn broer popten ze op als popcorn. Elke stap deed pijn en voelde alsof ik in glas stapte.

We hadden overal rekening mee gehouden, ik had zelfs een regenjas mee, maar blaren? Nee geen moment aan gedacht.

Op dag 2 lag ik om half 4 horizontaal. Ik was kapot. Mijn voeten brandden, ik had spierpijn en was helemaal op.

Dit was niet zoals ik het me had voorgesteld.

We waren in Groningen, die hartstikke leuke stad. We waren expres vroeg vertrokken zodat we nog veel tijd zouden hebben om Groningen binnenstebuiten te keren. Het was mooi weer en de terrassen zaten vol.

En ook al was het centrum slechts 15 minuten lopen van onze slaapplek ik kon het echt niet opbrengen.

Blaren

Ik was bezorgd. Wat nu? Etappe 3 was 21 kilometer naar Zuidlaren en op deze blaren ging dat zeker niet lukken. Moest ik na 2 dagen al een rustdag nemen? 32 kilometer achter de rug, nog ruim 200 km te gaan.

Google is your best friend, vertelde een vriendin me eens. Mijn zoektermen waren: Kun je doorlopen met blaren? Prik je ze dan wel of juist niet door? Komt het nog goed?

Of wordt het alleen maar slechter en pijnlijker? Google had geen eenduidig antwoord en dus videobelde ik mijn zus.

Zus-ter

Mijn zus is een zus-ter, een verpleegkundige. Een hele goeie. Ze houdt van wonden. Hoe viezer hoe beter. Ze vertelt er ook graag over, liefst onder het eten. Ik belde haar dan ook onder etenstijd.

Ik: “Han, ik heb blaren.”
Zus: “Oh, laat eens zien….Ja dat zijn echt jetsers. Je moet ze doorprikken Raach. Heb je een naald?”
Ik: “Uh nee, niet aan gedacht eerlijk gezegd”
Zus: “Heb je iets scherps?”
Ik: “Ik heb een schaar….”
Zus: “Goed, ontsmet de schaar en prik ze door”
Ik: Gelukt! Ontsmet in een vlammetje en opengeknipt. Het spoot eruit!”
Zus: “Openprikken zei ik! Niet knippen! En de velletjes laten zitten. Heb je tape?”
Ik: “Nee geen tape. Ik heb helemaal geen blarenspul mee, want met barefootschoenen heb je nooit blaren. Wel pleisters. Kan het daar ook mee?”
Zus: “Je gaat 236 km lopen en je denkt niet aan tape en een naald? Pffffffff. Die blaren komen door die zware rugzak suffie. Heb je niet geoefend met die rugzak?”
Ik: “Oefenen voor 4 uurtjes lopen per dag? Nee, dus.”
Zus: “Ok knip de randjes van de pleisters, dus langs de kussentjes. Plak de die randjes dan als dakpannetjes over je blaar. Laat ze een paar dagen zitten en vervang ze dan. Morgen kun je weer lopen.”

Zuidlaren

En zo geschiedde. De volgende ochtend was de pijn gehalveerd en gingen we in de mist op weg naar Zuidlaren. Onze tocht werd er mysterieus van. Zou mysterieus afgeleid zijn van het woord mist?

De weg werd steeds mooier. De weilanden werden afgewisseld door bos. We liepen een heel stuk langs het Noord-Willemskanaal en zagen kanoërs zich achterover laten vallen toen ze onder de brug doorvoeren.

Ik zong heel vaak het liedje: “Berend botje ging uit varen, met zijn scheepje naar Zuidlaren”. In de middag brak de zon door en daardoor voelde ik me aangemoedigd om ook de laatste kilometers naar de camping te sjokken.

’s Avonds aten we in Zuidlaren. Blijkbaar was de dorpen-jury hier nog niet geweest, want dit was overduidelijk het mooiste dorp van Nederland. Prachtig met allemaal brinken, leuke pleintjes en terrassen.

De zon scheen warm door de bomen en ik voelde me gelukkig.

Meer lezen? Hier deel 2.

3 simpele manieren om wandelen onderdeel van je dagelijks leven te maken

13 september 2021.Reading time 6 minutes.

Ik bevind me in een heuse wandeldip.

Het ontstond als volgt, vol goede bedoelingen, net als de weg naar de hel.

Een tijd terug nam ik me voor om te gaan hardlopen. Met de from coach to 5k app in de hand begon mijn training. Ik heb mijzelf verrast. Iedere week loop ik drie keer. Het opbouwen naar de mijlpaal van 5 kilometer zonder pauzes gaat langzaam maar gestaag. De afstanden worden telkens iets langer en het lijkt zelfs alsof ik een steeds snellere pas heb.

Laatst verraste ik mezelf nog meer door een handdoekje in mijn buideltas te persen en na afloop van de loop de zee in te duiken.

Het was magisch.

Een afgebrokkeld imago in ruil voor geluk

Ik had wellicht de mooiste dag van het jaar gekozen voor deze stunt. De zee was haast spiegelglad, een roze gloed hing nog in de ochtendlucht. Er zeilde zelfs een bootje voorbij, alsof het zijn timing had afgesteld op mijn zeeplons.

Een vrouw van middelbare leeftijd, zo’n twintig meter verderop in het water, slaakte hardop een zucht van geluk.

“Kijk hoe mooi de jonge zilvermeeuwen over het water scheren!”
Zij was duidelijk een vaste badgast hier.

Ik voeg me af of het verstandig voor mijn imago was om dit vaker te doen.

Nu brokkelt ons imago al af als een zachte krijtrots, sinds we wandelen met afritsbroek, buideltas en barefoot schoenen. En dat hindert uiteraard geen ene moer, want we zijn gelukkiger geworden door het wandelen. En geluk is belangrijk.

Wandelschaamte

Dat brengt me terug naar de start van dit relaas: mijn wandeldip. Door dat hardlopen wandel ik niet meer! Ik had het eerst niet door, totdat ik me afvroeg over welke wandeling ik een review zou schrijven en me glashard besefte dat ik er geen had gedaan.

Je zou er bijna wandelschaamte van krijgen, zo als Wandelachtig teamlid.

Kijk, Rachel loopt al bijna twee weken het Pieterpad. Ze is een ware bikkel en houd onze eer hoog.

Ik zit hier maar lattes te drinken en Outlander te bingen. Want wat blijkt, als je niet wandelt heb je veel tijd over.

En dat went.

Met weemoed denk ik terug aan de lange wandelingen die ik pre-hardlopen maakte.

Zes uur onderweg zijn met een rugzakje. Je laten verrassen door nieuwe omgevingen. Gedachten die de tijd en ruimte krijgen een plekje te vinden in je bestaan. Inzichten door een nieuw perspectief, waardoor je eenmaal thuis gekomen je voelt alsof je een week op vakantie bent geweest.

Wandelen geeft het ultieme vakantie in eigen leven gevoel.

Zwemmen in de zee ook trouwens. Maar hier ga ik even snel aan voorbij, want ik was net bezig mezelf te overtuigen om morgen de wandelschoenen uit de kast te trekken.

Er is een buitje voorspeld.

Er is een lang to-do-lijstje voor werk.

Er is zoveel om achter te verschuilen.

Het is niet makkelijk om jezelf uit een dipje te halen. Het is tijd dat Rachel stopt met wandelen en terugkomt om mijn ziel te redden.

De berg

Het cliché is te vaak gebruikt, maar ik schuw niet voor een uitgekauwde motivatie leus.

Een dip is als een berg.

Hoe langer je naar de top kijkt, hoe lastiger de start is.

Hij lijkt zo hoog!

Het is koud op de berg!

Het waait er hard en het is eenzaam. De helling is steil.

En is die top nou echt zo bijzonder? Al die moeite voor wat eigenlijk?

Ja ik weet, de bergpas is mooi. De wandeling is ontspannend, doch energie-gevend. Bomen, vergezichten, wie weet zie je zelfs een Schotse hooglander of een alpaca.

Maar thuis is het warm en droog. Hier heb ik lattes, een alpaca dekentje en een Schotse hooglander op mijn scherm.

Natuurlijk zit de oplossing in de eerste stap nemen. Niet naar de top kijken, maar de ogen richten op het eerste kamp behalen. Knop om en gaan met die banaan.

De clue is dat een dagwandeling of afwerken van een LAW of streekpad niet een voorwaarde is voor wandelgeluk.

Wandelgeluk vind je namelijk dicht bij huis, kant-en-klaar voor je verpakt als onverwachte kadootjes.

Dit besef had ik even nodig. Wandelachtig leven moet je blijkbaar leren.

Daarom voor jou, mocht je het eens nodig hebben:

3 simpele manieren om wandelen onderdeel van je dagelijks leven te maken

Rugzak om en loop naar de supermarkt in plaats van de fiets of auto te nemen. Het bespaart ook geld, want je weet dat je alles wat je koopt zelf moet terug sjouwen.
Koffiedate met een vriend(in)? Stel voor een wandeling te maken terwijl je bijkletst. Wandelend praten heeft een bijzondere werking. Dit werkt ook voor Tinder dates.
Download de app route.nl en ontdek welke (korte) wandelingen bij jou in de buurt voor het oprapen ligt. Zomaar! Ze waren er altijd al, je wist het alleen nog niet.

“If it is important to you, you will find a way. If not, you will find an excuse.“

Hoe een lange afstandswandeling je leven verandert

7 september 2021.Reading time 5 minutes.

Rachel is vertrokken naar het Hoge Noorden om te starten met haar Pieterpad traject.

Met een latte staar ik wat naar buiten en bedacht me dat ze inmiddels vast al was aangekomen in Pieterburen.

Een lichte jaloezie stak op, maar zo eentje van het vriendelijke soort. Ik gun haar (uiteraard!) deze trip van harte. Plus, zij plaveit maar mooi de weg voor mij vrij, als ik later ga. Want ik wil ook (natuurlijk!).

Een neiging om haar van liefdevolle raad te voorzien komt op. Een merkwaardig verschijnsel als je het mij vraagt. Wat maakt, dat als iemand iets bijzonders gaat doen, je de neiging krijgt om adviezen te geven?

Het is net zoiets als een vakantiefoto op Facebook plaatsen, waarop mensen reageren: ‘geniet ervan’.

Uh ja, dat is min of meer de hele bedoeling van vakantie.

Wat ik Rachel wil meegeven is iets in de trant van ‘5 tips voor onderweg’ of ‘dingen die je moet weten als je het Pieterpad gaat lopen’. Leuke titels voor artikelen eigenlijk. Het maait nogal het gras onder haar voeten weg.

Ik besluit haar daarom in plaats daarvan gewoon veel plezier te wensen, met uiteraard een “geniet ervan hè!”, die er toch nog tussendoor glipt.

Santiago de Compostella

Ik mijmer wat door met een inmiddels lauwe koffie.

Nu denk ik aan vriendin D, die jaren geleden de koningin onder de LAW’s (lange afstandswandeling) liep: de Santiago de Compostella.

Altijd als ik D. vraag naar haar pelgrimstocht in Spanje beginnen haar ogen te glunderen. In een ogenblik is ze er weer.

Ze vertelt hoe ze al snel veel spullen achterliet in een van de vele hostels die ze bezocht. Haar rugzak was minimaal bepakt en zo ook haar leven. Wekenlang stond er slechts een ding op het programma: lopen.

Dit ging steeds langzamer vertelt ze. De haast van het leven verdween en haar zintuigen kwamen tot leven.

Waar je op het begin mooie bomen en paadjes ziet, zie je na een tijdje op het pad zoveel meer.

Hoe een zonnestraal weerkaatst op een blaadje. Hoe gras danst in een briesje wind. Hoe licht en schaduw samen lijken te spelen. Een vlinder die minutenlang met haar mee fladdert. Een boom met diepe wortels waar ze een tijdje bij blijft staan.

Haar pas vertraagde en haar hart ging open.

Een hoogtepunt in je leven

We wandelden die dag van Bilthoven naar Utrecht, want daar is de pizza het lekkerst.

Het is een fijne wandeling, terwijl ze me inwijdt over de ervaring van haar tocht twintig jaar geleden. De zon schijnt, onze pas is afgestemd, we hebben mooie gesprekken. Natuurlijk drinken we even koffie bij Maria. De tevredenheid van het moment en ons leven is voelbaar.

Santiago lopen was een spirituele ervaring vertelt ze. Eén die ik voor altijd bij me draag.

Maar toch is het tijd voor een nieuw hoogtepunt in mijn leven, zegt ze plots.

Tevredenheid is leuk, maar zelfs een kabbelend riviertje heeft soms een stroomversnelling nodig.

Op een hoogtepunt in je leven kun je een tijd teren en deze begint uit te werken.

We fantaseren over welke nieuwe hoogtepunten we in ons leven kunnen manifesteren. Het blijkt niet makkelijk met nog thuiswonende kinderen, werk en van die anders soort volwassen verplichtingachtige dingen. Het leven was een stuk makkelijker toen we twintig waren, zuchtten we in koor.

Zouden we kleiner moeten denken? Een hoogtepunt kiezen wat een beetje kneedbaar is en past in de vorm van ons gevestigde leven.

“We zouden kunnen gaan paardrijden!”

Ik voel me lichtelijk teleurgesteld over de omvang van het hoogtepunt.

“Oké, maar dan wel buiten, wild in galop.”

Zo redden we het nog een beetje.

Tevredenheid is ook wat waard

We strijken neer bij de Italiaan. We voelen ons avontuurlijk en bestellen een Italiaans biertje. De pizza, gul belegd met gorgonzola, smelt in mijn mond. Mijn smaakpapillen knikken goedkeurend. Dit is ook een soort van hoogtepunt. En we hoeven niet eens af te wassen!

D. kent nog een goede ijstent. We lepelen onze gelato op, slenterend naar de trein, die ons weer terugbrengt naar de realiteit van ons leven. We zullen nog even moeten teren op oude hoogtepunten, maar het is niet erg. Ons leven is zo slecht nog niet.

Naar de Boschplaat (Terschelling). Avontuur of slecht idee?

3 september 2021.Reading time 10 minutes.

Wat is het verschil tussen een avontuur en een slecht idee? Daar kwam ik achter toen we op Terschelling besloten om een E-chopper te huren.

Een E-chopper is een elektrische scooter die er tof uitziet. Hij heeft brede banden, een hoog stuur en een batterij waarmee je 45 kilometer aan één stuk kunt rijden. Je kunt er met z’n tweeën op.

Tenminste als je allebei kleine billen hebt.

De E-chopper zou ons naar de Boschplaat brengen. Een prachtig natuurgebied aan de oostkant van Terschelling. Ik was op vakantie met Moeder, Broer, Schoonzus, Peuterneefje en Puberdochter.

Het bezoek aan de Boschplaat, hoorde ik van moeder, zou het hoogtepunt van de vakantie worden.

Moeder houdt erg van de natuur en van vogels in het bijzonder. Ze bekijkt ze regelmatig door een verrekijker. Broer is minstens zo enthousiast, hij kent de namen van een heleboel vogels en is daar trots op.

Op de Boschplaats broeden blijkbaar verschillende bijzondere vogels. Beiden konden zich niets mooiers voorstellen dan die te gaan bekijken.

De voorbereiding

Moeder en Broer waren begin van de week al eens gaan kijken hoe je op de Boschplaat kwam. Onderweg kwamen ze een vrouw tegen die net terugkwam. De vrouw vertelde dat het vanaf de parkeerplaats nog 5 kwartier fietsen was.

Dat was een probleem.

Hoe kregen ze Schoonzus, Neefje, Dochter en mijzelf mee? Ver fietsen, met vogels als beloning, staat niet op ons verlanglijstje.

Nergens niet.

E-choppers

Toch vonden ze een briljante oplossing; E-choppers. Die zouden ons in een dik half uur en zonder zweetdruppels op de plaats van bestemming moeten brengen.

Dochter en ik waren enthousiast. Niet over het bezoek aan de Boschplaat, wel over het huren van de elektrische scooters.

We zijn beiden uit hetzelfde luie hout gesneden en beleven het meeste plezier aan niet al te actieve activiteiten.

Een beetje scheuren over het eiland klonk ons als muziek in de oren. Een beetje chillen in een mooie omgeving was een bonus.

De ietwat krappe zitruimte, voor ons grote-billen-mensen, namen we voor lief. Ik beloofde Dochter dat ze een rondje over de parkeerplaats mocht rijden. Ze keek alsof ik haar net een nieuwe telefoon had beloofd.

Sterren kwamen uit haar ogen.

Naast 2 elektrische scooters huurden we ook een elektrische bakfiets, handig voor Neefje, onze spullen en de meegebrachte picknick. Want hoe leuk is het om het toppunt van je vakantie te vieren met een lekkere picknick?

De Boschplaat

De start was veelbelovend. We scheurden weg en waren in no time halverwege.

Om 13.00 uur waren we bij de laatste parkeerplaats en bij de start van het pad naar de Boschplaat. Het pad was goed bezocht.

Meerdere mensen liepen en fietsten op het pad. Het pad was onverhard, maar wij hadden scooters met hele brede banden, dus dat zou geen probleem moeten zijn.

Het werd een hellerit.

Al snel bleek dat die brede banden verdomd lastig op het smalle pad te houden waren. Sturen was enorm zwaar en in de stukken met zand gleden we vaak weg. De weg was heel hobbelig, waardoor dochter elke keer van het zadel gleed.

Telkens als ze terug probeerde te schuiven voelde het alsof ze de Heimlichgreep bij mij uitvoerde. Ademhalen werd steeds lastiger met een angstig kind om mijn middel geklemd.

In opperste concentratie keek ik maximaal 5 meter vooruit, in een poging ons op de weg te houden. Van de schitterende natuur zag ik niets. Meerdere keren reed ik het hoge gras in aan de rand van de weg.

Heel slecht idee!

Dochter begon in mijn oor te schreeuwen. “Waarom doen we dit? We moeten stoppen! Kunnen we terug? Dit is een heel slecht idee!”

Ik antwoorde tegen beter weten in: “Joh het valt wel mee. We krijgen zo vast een beter stuk. We zijn er bijna. Gelukkig hoeven we niet te fietsen!”

Ineens herinnerde ik me dat het 5 kwartier fietsen was en ik merkte op dat we zeker niet sneller gingen dan een gewone fiets.

Moeder had het nog veel zwaarder. De bakfiets was een enorm onding hier in het wild. Neefje stuiterde erdoorheen. Er was ook nog iets met de elektra, want hij viel af en toe uit.

Er waren grote stukken met mul zand, waar ze onmogelijk doorheen kon fietsen. Ze liep die stukken met de fiets aan de hand, onderwijl de bak naar links en rechts trekkend.

Ze viel 3 keer met bakfiets en al.

Nu vraag je je natuurlijk af, waarom reden jullie door? Waarom niet na 10 minuten omkeren en terugrijden?

Nou, dat zit zo. Broer reed voorop en was in zijn enthousiasme niet meer dan een stofwolk aan de horizon. Moeder was achter in het zand blijven steken, de bakfiets-perikelen hoorde ik pas achteraf.

Ik wilde niet onderdoen voor Broer. Niet de aansteller zijn, degene die afhaakt. Dat deed ik vroeger. Tegenwoordig zeg ik ‘JA’ tegen bijna alles wat op mijn pad komt.

Daarbij was mij een hoogtepunt beloofd. Prachtigheid lag in het verschiet. Neefje zou verrukt op blote voetjes door het zand en de zee rennen. Ik zag de lach al op zijn gezichtje. Wij zouden dit genietend aanschouwen met krakende croissantjes in de hand.

Ik zou een mooi verhaal kunnen schrijven over de natuur op Terschelling, misschien zelfs over de vogels en ik zou foto’s maken. Goed gelukte foto’s natuurlijk.

Ik dacht zelfs nog een moment dat dit een avontuur zou kunnen worden. Boy, was I wrong.

Na een uur was mijn grens bereikt. Abrupt stopte ik en schreeuwde naar Broer: Hoe lang nog? Dit is niet te doen! Ik trek het niet meer!

Broer keek me verbaasd aan. Altijd in voor welk avontuur ook, zag hij geen enkel probleem. Hij leek juist te genieten van deze catastrofe. Ruim een kwartier later kwam Moeder aansjouwen.

Ze zei: “We zijn nu al zover, het is zonde om om te draaien. Dan hebben we alles voor niks gedaan.”

Broer was het direct met haar eens. We reden verder. Google Maps vertelde ons dat het nog 6 kilometer zou zijn. Met de fiets zouden we daar 15 minuten over doen. Na een half uur keek ik nogmaals en zag dat we pas op de helft waren.

Het was inmiddels 14.30 uur. Om 17.00 uur moesten de scooters terug zijn. De batterij van de mijne was half leeg.

Vogels

Ik dacht: “Ben ik nou gek? Dit moet stoppen! We zouden direct terug moeten, als we het eindpunt al zouden halen. Ik maakte de rekensom hardop en kreeg eindelijk bijval.

Moeder raakte ook vermoeid. Neefje was in slaap gevallen. De picknick aten we aan de kant van de weg met zure gezichten.

We keerden om en reden terug. Dochter en ik kregen de slappe lach van de hele toestand. Ik had zoveel spierpijn dat ik haast niet meer kon sturen. Er lag een dode meeuw op de weg die ik probeerde te omzeilen. Het lukte niet, ik reed er vol overheen.

Dochter: “Mam, kijk uit een vogel!”

Ik: “Hij is al dood!”

Dochter: “Dat kun je toch niet doen! Hoe zou jij het vinden als er iemand over je dode lichaam rijdt?”

Wat is het verschil tussen een avontuur en een slecht idee?

Een avontuur is volgens de ‘Van Dale’ een onderneming waarvan de uitkomst niet bij voorbaat vaststaat. Je kunt dus zeggen dat een slecht idee de mogelijke uitkomst is van iets wat als een avontuur begint.

Fijn om dat ook te mogen ervaren. Volgende keer ga ik lekker wandelen. Een ding is wel gelukt. Ik heb toch nog over vogels kunnen schrijven.

Meer Terschelling? Lees: Eenzame boom in Hee en wadlopen en oesters eten.

De échte reden waarom wandelen ontspannend is

31 augustus 2021.Reading time 7 minutes.

Laatst had ik stress.

Een Indicent verstoorde onverwacht mijn rustige leventje. Het verkrampte mijn spieren, verhoogde mijn hartslag en maakte dat mijn gedachten als een hamster in een rad door mijn hoofd raasden. Rusteloos zocht ik naar oplossingen en toen ik die had gevonden zocht ik rusteloos naar nieuwe zorgelijke gedachten. Je zou bijna denken dat een verslaving aan denken heftiger is dan een verslaving aan chocola en Netflix.

Bijna.

Jan Geurtz schreef een mooi boek over verslaafd aan denken.

De weg naar ontspanning

Met Palo Santo houtjes en yoga nidra’s deed ik een poging het Incident uit mijn leven te verbannen. Het hielp, een beetje. De onrust zat alleen nog steeds in mijn lichaam en iets verbazingwekkends viel me op: mijn voeten wilden lopen. Een nieuwe gewaarwording.

Dus ik liet ze.

Urenlang liep ik door Den Haag. Langs de zee, door de duinen en door de haven. Mijn voeten leidden me door het Statenkwartier naar het Zeeheldenkwartier. Ze liepen totdat mijn botten pijn deden.

Mijn hoofd werd leger, losser, vrijer.

Op traag tempo veranderde het uitzicht continue en daarmee de blik op mijn leven. Het is alsof vastklampen niet meer kon. Een losweken en laten gaan kwam in de plaats.

Hoe kan het dat wandelen voor grote ontspanning kan zorgen?

Als je maar googelt op wandelen, kom je al snel op artikel na artikel over hoe gezond wandelen is. Maar dat wisten we al. Wat ik wil weten is wat nu precies wandelen zo ontspannen maakt.

Ik zoek verder en begin me te irriteren aan een veelvuldigheid aan artikelen die 5, 8 dan wel 10 redenen geven waarom wandelen goed voor je is. Stuk voor stuk open deuren worden aangedragen. ‘Het maakt je hoofd lekker leeg’, ‘Je leeft even helemaal in het moment.’, ‘De natuur relativeert.’

Ja hè hè’, dat hadden wij ook kunnen bedenken. Maar zo zijn wij niet van wandelachtig. Wij gaan een stap verder. En maken graag flauwe woordspelingen terwijl we dat doen. Sorry hiervoor.

Nieuwe verbindingen

Op Intermediair kom ik een interview met wandelcoach Ingeborg Steinvoord tegen.

Zij stelt: “Als je beweegt, gaat er meer zuurstof naar je hoofd, waardoor je hersenen nieuwe verbindingen maken. Daarom word je van wandelen creatiever. En lopen in de natuur is helemaal goed. Die oordeelt niet. Je wordt er hoopvoller van en je gedachten kunnen de vrije loop gaan.”

Dat is al interessante informatie: je maakt dus blijkbaar nieuwe verbindingen aan in je hersenen door de zuurstof toevoer. Je gaat er beter van denken, nieuwer van denken zou je kunnen denken. Einstein schijnt het gezegd te hebben en wij zeggen het ook maar nog eens: “De definitie van waanzin is telkens hetzelfde doen maar een andere uitkomst verwachten’.

Daarom zijn we altijd geïntrigeerd door de rek in de comfort zone vinden. Wat niet hetzelfde is als de comfort zone daadwerkelijk rekken overigens, maar we doen ons best.

Het stelt me nog niet tevreden, er moet meer aan de hand zijn met die ontspannende werking door wandelen. Het valt me namelijk op dat ik na een poos wandelen ineens begin te gapen. Er komt een moment, vaak na een uurtje of twee, dat er zich een nieuw gevoel openbreekt in mijn lichaam.

Wetenschappelijk bewijs

Dus voeg ik het woordje ‘wetenschap’ toe aan mijn zoekopdracht. Nu zullen we de waarheid boven krijgen.

Het IVN heeft onderzoek gedaan. Niemand weet waar IVN voor staat, maar een abbreviatie in combinatie met het woord onderzoek heeft een hoog geloofwaardigheidsgehalte.

“Natuur zorgt voor rust en ontspanning. Het leidt tot minder cortisol (stresshormoon) en een verlaging van bloeddruk. Ook stimuleert het de aanmaak van het ‘knuffelhormoon’ oxytocine.”, aldus de onderzoekers.

Dit wordt aangevuld met vitamine D, conditie verbetering en bomen die CO2 concentraties verminderen en schadelijke stoffen uit de lucht filteren.

Sleutelwoord is hierbij blijkbaar natuur.
De natuur is een grote groene vriend die ons allemaal beter laat voelen.

Overal bestaat een boek over, en wat blijkt, zo ook over mijn vraag ‘wat maakt wandelen ontspannend?’

Loop de zorgen uit je lijf

Thom Hartmann schreef een boek ‘Loop je zorgen uit je lijf’.

Ik lees de samenvatting (efficiëntie voor de luie mens!):

“Als we wandelen worden beide hersenhelften gelijktijdig en in gelijke mate gestimuleerd. Daardoor ontstaat er een betere uitwisseling tussen beide hemisferen en kunnen de hersenen vastzittende patronen oplossen, die als gevolg van stress of traumatische ervaringen zijn ontstaan. Een halfuurtje wandelen per dag is al voldoende om onze zorgen letterlijk uit ons hoofd te krijgen en klachten, variërend van kort maar hevig overstuur zijn tot chronische aandoeningen zoals posttraumatische stress of depressie, wezenlijk te verlichten.

Wandelen is dus niet alleen een weldaad voor ons lichaam, zoals al bekend, maar ook zeer bevorderlijk voor ons emotionele en psychische welbevinden.”

Dit stemt me tevreden.

Waarom is wandelen ontspannend?

Dus, samenvattend, wandelen schenkt je blije hormonen, broodnodige vitamines voor onze schermgeneratie, reiniging van afvalstoffen en zo kwam ik ook tegen: een betere spijsvertering. Tenslotte maakt het dat de hersenhelften in balans raken en we Incidenten uit onze immer malende hersenpan achter ons kunnen laten.

Een nieuwe vraag rijst op:
Hoe zou de wereld eruit zien als iedereen dagelijks een wandeling zou maken?

Misschien moet ik er een boek over schrijven.

Een hulde aan de wandeling!

De eenzame boom in Hee (Terschelling)

27 augustus 2021.Reading time 7 minutes.

Vakantie op Terschelling. Vanaf de boot fietsend overvalt een instant vakantiegevoel me. Ik rijd langs de waddenzee op het schijnbaar enige pad wat het eiland rond gaat. Ik sta op een camping in Hee, vlakbij een lieflijk duinmeertje.

Na een paar dagen valt me iets op. Overal waar ik ben, zie ik een boom boven de horizon uitsteken.

Van ver lijkt het wel een Afrikaanse boom. De boom intrigeert me. Er gaat een mysterieuze aantrekkingskracht vanuit. Waarom staat hij daar zo alleen? Waren er vroeger meer zoals hij? Ik wil hem van dichtbij zien. Wie weet stuit ik op een nieuw avontuur en nieuw geluk.

Op een avond besluit ik te gaan. Voor de grap probeer ik de boom op internet te vinden. Gewoon om te zien hoe ver weg hij staat en of er iets over bekend is. Ik verwacht niets te zullen vinden. Ik open google en toets in: ‘eenzame boom Terschelling’.

Waarempel; maar liefst twee pagina’s met hits! De eenzame boom in Hee is een begrip. Een toeristische trekpleister zelfs.

Hij wordt genoemd op de site van de VVV en op twitter. Mensen missen de boom, kijken uit hem weer te zien en delen foto’s van hem op facebook. Niet persé een boom die ik eenzaam zou noemen.

Hee

Hey! Hij staat zelfs in Hee. Da’s vlakbij. Nu wil ik er zeker heen. Ik ben nieuwsgierig. Waar is al die ophef over?

Ik voel me tegelijk ook teleurgesteld. Originaliteit is niet mijn sterkste punt, maar toch is het vervelend als het elke keer bevestigd wordt.

Vóór mij zijn er dus al heel veel mensen geweest die zich afvroegen wat die boom daar in zijn eentje deed en gezien alle reacties op internet, ben ik ook zeker niet de laatste.

Ik loop richting het lieflijke duinmeertje van Hee en zie een bende dappere kinderen die aan het zwemmen is in het koude water. Een suppende man peddelt langs. Ik loop verder, het pad loopt omhoog en ik zie een trap.

De trap gaat steil omhoog en blijkt speciaal aangelegd voor de eenzame boom. Hoe eenzaam kun je zijn als er speciaal een trap wordt aangelegd om je te bezoeken? Hijgend en puffend stap ik van de laatste trede. Ik ben niet de enige. Er staat nog net geen rij.

Deze boom heeft een drukker sociaal leven dan ik!

Bloeiende heide

Achter en rondom de eenzame boom is een duinlandschap met diverse grote en kleinere duinpannetjes. In de winter geweldig om met een slee van af te razen, in de zomer zeer geschikt om met je liefje te schuilen voor het vakantiegedruis.

Een groot deel van de pannetjes kleurt paars. Ze staan vol met uitbundig bloeiende heide. Op deze hoogte heb je een verbluffend uitzicht, waarbij je het hele eiland rond kunt kijken.

Ik zie de Brandaris vlakbij de haven, de Waddenzee die helderblauw kleurt in het zonlicht en ook de Noordzee aan de andere kant van het eiland. Een verdwaalde schotse hooglander is een zwarte stip in het duinlandschap.

Na ruim een uur boven merk ik dat het koud is geworden in mijn T-shirt. Ineens snap ik waarom de boom eenzaam is. We zijn de boomgrens in Terschelling gepasseerd. Boven deze grens groeit niets meer vanwege de ongunstige weersomstandigheden. Hij is de laatste der Mohikanen, de stoerste en sterkste in zijn soort.

Nee grapje, ik heb geen idee waarom hij alleen staat.

Ik begeef mij in de richting van de trap naar beneden. Mijn timing laat te wensen over, want steeds meer mensen verzamelen zich bij de boom in afwachting van een ongetwijfeld prachtige zonsondergang. Ik zie een ouder stel zich in een duinpannetje nestelen met een boek.

Twee anderen drinken een biertje met hun rug in het zand en gezicht naar de zon opgericht. Wat zal dit een prachtige plek zijn om sterren te kijken.

Dark Sky park

Ik las dat Terschelling tot een van de donkerste plekken ter wereld is, omdat er nog zo weinig lichtvervuiling is. Het natuurgebied ‘De Boschplaat’ is zelfs vernoemd tot ‘Dark Sky Park‘.

Er is op Terschelling zelfs een waarnemingsstation van Nasa gevestigd. Hoe cool is dat? Je kunt hier met een beetje geluk zelfs het Noorderlicht zien.

Ik ben inderdaad op een avontuur gestuit. De volgende nacht ging ik, gewapend met een verrekijker en warme jas, terug om sterren te kijken. Bovenaan de trap zat een groepje jongeren met muziek en drank. Ze hadden de beste plek van het eiland.

De Brandaris en de vuurtoren van Ameland schenen me een beetje bij. De boten waren verlichte stipjes op de horizon. Die nacht zag ik 3 vallende sterren. De maan was vol, rond en gaf veel licht. Ik zag mijn eigen maanlicht-schaduw en begon spontaan het liedje van Mike Oldfield te zingen. Dit is dus zo’n cadeau wat je krijgt als je gaat wandelen.

Volgens de hemelkalender van Dark Sky Terschelling was dit de ‘wilde bramenmaan’. Toepasselijk, want aan wilde bramen geen gebrek op de weg naar boven.

De ophef over de eenzame boom begrijp ik inmiddels. Behalve het spectaculaire uitzicht en de romantische ideeën die direct ontstaan bij het aanschouwen ervan, gaat het vooral om het gevoel. Het boompje staat symbool voor Terschelling. Een intrigerend eiland wat iets in je losmaakt en waar je naar terug wil. Eenmaal thuis op de bank, denk je er met heimwee aan terug.

Één ding weet ik zeker. Ik kom terug op Terschelling en bij het boompje. Ik moet me bedwingen om niet meteen te boeken voor volgend jaar.

Meer Terschelling? Lees ook: Wadlopen en oesters en Avontuur op de Boschplaat.

Waarom continue water drinken niet goed voor je is

24 augustus 2021.Reading time 8 minutes.

Toen Rachel en ik nog puppy’s waren, gingen we drie maanden backpacken door Thailand en Maleisië.

Dit zou een epische trip worden. Groen als gras pasten we in een outdoor-winkel onze nieuwe backpacks.

Daarbij verzamelden we een aantal onmisbare items voor ons avontuur, waaronder: een waterzuiveringsaparaat, een geïmpregneerde klamboe, een zakmes, diaree pillen, heuse traveller’s cheques inclusief buideltas en een ingebouwde waterzak met een lang plastic rietje, om ten alle tijden in de tropen bevochtigd te kunnen worden.

We waren uitgerust om te overleven in de jungle!

Nu was wandelen destijds nog een vies woord en waren we alles behalve van plan om het oerwoud in te trekken. Toch leek het ons belangrijk om goed voorbereid te zijn.

Niemand weet waarom.

Gehecht aan een overbodige waterzak

Na een week in Thailand begrepen we dat werkelijk alles wat we hadden gekocht bij deze winkel (behalve onze rugzak uiteraard) overbodig bleek. We huurden een goedkope kluis in een hotel in Bangkok en lieten alle survival gear achter. Dit gaf weer ruimte voor nieuwe strandkleding en souvenirs.

Onze prioriteiten waren weer in orde.

De waterzak hielden we echter, nog altijd bang om zo lang van de bewoonde wereld af te zijn en uit te drogen als rozijntjes onder de brandende zon. Zo slurpten we steeds slokjes water, terwijl we over stoffige wegjes tempels bezochten of een bushalte trachtten te vinden.

Maar ook die waterzak bleek overbodig. Zo halverwege de trip ontdekten we dat je werkelijk op elke straathoek aan een flesje water kunt komen.

Plus, het is niet cool.

De ingebouwde waterzak met riet verdween onderin de tas. Nu waren we echt backpackers.

waarom continue water drinken niet goed voor je is, wandelen, wandeling,

Water drinken is gezond

We weten allemaal dat we langer zonder eten kunnen dan zonder drinken. Water drinken is gezond! Anderhalve liter per dag, minstens, aldus het Voedingscentrum.

Mensen die op dieet zijn krijgen als eerste grondregel mee: drink water. Elk uur een glas! Als je niet kan sporten, drink dan op zijn minst veel water.

Met water houd je je vochtbalans op peil en voorkom je uitdroging.

Ons lichaam, en blijkbaar ook ons brein, bestaat voor een groot gedeelte uit water. Water is belangrijk voor de aanvoer van essentiele voedingstoffen in de cellen, maar ook voor de afvoer uit de cellen.

Watercultuur

Sinds we dit weten, werd een watercultuur geboren, als ook nieuw verdienmodel.

De tafelwaters in restaurants kwamen niet meer in karaffen uit de kraan, maar uit Hawaii of Noorwegen.

Toen de doppers inkwamen, zag je ineens iedereen onderweg water drinken. Er kwamen ook van die fancy flessen tevoorschijn, waarmee je vers fruit of muntblaadjes in je water kunt weken. Cold infusion theezakken brengen smaak aan je leven.

Waar je ook kijkt, lijken mensen te lurken aan een hip, PVCvrij waterflesje.

Zijn we misschien de dupe geworden van een sluwe marketing strategie?

Dorst tijdens het wandelen

Aan het begin van onze wandelavonturen wisten we nog niet goed wat mee te nemen op een lange wandeling. De essentiële benodigdheden bleken eigenlijk summierder dan aanvankelijk gedacht. Toen ik Rachel eens ophaalde voor een wandeling, merkte ik op dat zij zelfs geen waterflesje inpakte. En we zouden maar liefst vier uur onderweg zijn! Dit was hoog spel spelen!

“Ach, ik heb nooit zo’n dorst onderweg”, verklaarde ze.

Argwanend keek ik haar aan. Ze zou toch niet verwachten dat ik mijn waterfles deelde met haar, zodat ze niet hoeft te sjouwen?

De luiheid van ons bestaan schuiven wij zelden onder stoelen of banken.

Wat bleek echter, fris als een hoentje, zonder enige vorm van uitdrogingsverschijnselen, behaalde ze de eindstreep.

Dit deed mij afvragen: Is dit continue drinken eigenlijk wel nodig?

Oermens

Richard de Leth, weet je nog, van die saliethee, houdt er een eigen visie op na.

Volgens hem is het niet alleen niet nodig om je lichaamsvocht continue op peil te houden, het is zelfs een kwalijke zaak!

In zijn boek Oersterk, refereert hij aan de oermens, die moest drinken wanneer het kon. In plaats van zestien keer per dag op kantoor een glaasje bij te vullen bij het waterstation, moest de mens het in vroegere tijden doen met soms maar één waterbron per dag.

Ad fundum dus.

Dieren doen dit nog steeds. We zouden veel van ze kunnen leren. Als we niet zo koppig waren.

Bulkdrinken

We leven niet meer in de oertijd, maar evolutionair gezien is ons lichaam blijkbaar zo gebouwd om te bulkdrinken.

In de hedendaagse praktijk betekent dit drie maal per dag drie glazen water drinken, legt Richard uit.

Iedere keer dat je drinkt, neem je met dat glas water ook een aantal natuurlijke bacteriën mee. Onvermijdelijk, maar het maakt dat het immuunsysteem deze onwelkome gasten onschadelijk moet maken. Dit vermoeit het lichaam en het kan zelfs tot kleine ontstekingen leiden. Met andere woorden, elk uur wat slokjes nemen is een regelrechte aanslag.

Met bulk drinken drink je veel totdat je verzadigd bent. En dit hoeft in principe niet meer dan drie maal per dag. Over efficiëntie gesproken!

Let’s put it to the test

Nu kun je mij proberen te overtuigen met prachtige theorie-modellen en wetenschappelijke bewijzen, maar ik wil alles liever proefondervindelijk vaststellen.

Ik testte het uit. Het valt niet mee om drie glazen achter elkaar te drinken geef ik toe. Ik hield het voorlopig bij twee.

Mijn eerste waarneming is dat ik met dit zogenaamde bulkdrinken minder dorst lijk te hebben.

Heel gek, maar continue een slokje nemen werkt blijkbaar dorst in de hand. Nu heb ik dit ook met wijn, maar ergens denk ik dat ik daar niet mee op bulk drinken over moet gaan.

Ik zou het kunnen testen.

Een andere merkwaardigheid is dat ik er niet meer van moet plassen onderweg. Een groot voordeel als je het mij maakt. Van koffie drinken wel overigens. Maar koffie staat dan ook niet op het lijstje van positief vocht. Eigenlijk staat er alleen water op dat lijstje. Beetje jammer.

Tenslotte word ik blij van het gemak van bulk drinken. Het is echt praktischer. Minder gesleep en minder zorgen.

Tegenwoordig drink ik voorafgaand aan een wandeling een paar glazen water.

Een doppertje gaat overigens voor de zekerheid wel nog steeds mee hoor, al komt ie meestal weer vol terug.

Het meisje wat zich voorbereidde op de jungle tocht leeft nog steeds in mij. En dat mag. Het waren gouden tijden namelijk.

4 wetenschappelijke inzichten die aantonen dat wandelen verslavend is

21 augustus 2021.Reading time 7 minutes.

Vroeger zag ik weleens een reclame van Bever. Je weet wel, die buitensportwinkel. Niemand is een binnen-mens, riepen zij.

Huh, dacht ik. Hoezo niet?

Ze kenden mij niet. Ik hield van binnen. Ik was een huismus, een echt binnen-mens.

Nog steeds kan ik erg genieten van binnen zijn. Lekker warm, lekker comfortabel. Geen kou, wind en regen om te trotseren, allerlei vermaak binnen handbereik. En toch hé, toch raak ik steeds meer in de ban van buiten.

Ik ben zelfs al een keer bij Bever binnen geweest. Om iets te kopen. Voor buiten.

En da’s gek, vind ik. Ik ben niet geboren als natuurliefhebber, ik ben een binnen-mens. Toch merk ik dat hoe vaker ik me in het wild begeef, hoe meer ik ervan wil. De natuur lijkt verslavend. Hoe komt het, dat iemand zoals ik, de natuur lief begint te hebben?

Je kent me inmiddels, ik ging op zoek naar het hoe en waarom.

Lux

1. Het blijkt in ieder geval iets met licht te maken te hebben. De lichtintensiteit oftewel lux om precies te zijn. Hoe intenser het licht, hoe groter de positieve effecten op je lichaam.

Kunstlicht heeft een lage lichtintensiteit als je het vergelijkt met daglicht. In huis is de lichtintensiteit ongeveer 150 lux. Een bewolkte winterdag levert al ongeveer 1.000 lux op. Een zonovergoten zomerdag maar liefst 125.000 lux.

Hoe meer lux hoe meer levensvreugde. Dit verklaart meteen waarom ze in Spanje zo vrolijk de tango dansen en ze in Noorwegen massaal aan de alcohol gaan. Lux is geen overbodige luxe!

Licht regelt je biologische klok. Het zorgt ervoor dat de fabriekjes in je hersenen heerlijke hormoontjes gaan produceren als cortisol, melatonine (slaaphormoon) en seratonine (gelukshormoon).

Aha, de verslavende component gevonden!

2. Zonlicht doet daar nog een schepje bovenop en zorgt ervoor dat je vitamine D aanmaakt, wat weer goed is voor de opname van calcium.

Je snapt het, een tekort aan daglicht verstoort dit alles. De fabriek gaat niet aan of maakt er een zooitje van. Teveel melatonine of te weinig cortisol is het gevolg. Hierdoor voel je je ellendig, moe, lusteloos of hongerig. Ik ken al die gevoelens, vaak komen ze allemaal tegelijk.

Maar er is meer.

3. Neurowetenschapper, Kirsten Willeumier, heeft allerlei onderzoeken gedaan naar de invloed van de natuur op het menselijk lichaam. Zij kwam tot de conclusie dat de natuur een positieve invloed heeft op de bloeddruk, het cholesterol en het brein.

Schumann resonantie

4. Dit komt doordat de natuur haar eigen frequentie van zo’n 7.8 hertz heeft. Ook wel de Schumann resonantie genoemd.

De Schumann resonantie zorgt ervoor dat je in de theta-hersengolf terecht komt. Dat is dezelfde hersengolf waar je op surft als je droomt, creatief bezig bent geïnspireerd wordt. De natuur kan je brein dus helpen om tot rust te komen en op te laden.

Staatsbosbeheer schrijft op haar website dat:

Alleen al in de natuur zijn, heeft aantoonbare gunstige effecten op het herstel bij stress en ziekte. Omgekeerd leidt langdurig verblijf in een stedelijke omgeving tot overprikkeling van ons aandachtsysteem, sociale stress en psychische ziektes.

Ik ben erachter gekomen dat de natuur je iets geeft, elke keer als je je erin begeeft. Een leeg hoofd, ontspannen schouders en zelfs troost.

Pijn en genot

Wij mensen zijn van nature pijnvermijders en genotzoekers. Pijn voelt niet lekker, daar willen we zo snel mogelijk vanaf.

Genot voelt wel lekker dus daar willen we meer van. Het is verslavend en onverzadigbaar, je hebt er steeds meer van nodig. Één stukje chocolade wordt een reep, een compliment, aandacht of goede review is maar beperkt houdbaar, al snel wil je meer.

Het probleem daarmee is, dat je in een cirkel stapt die zichzelf blijft herhalen. Iris schreef er al over in de neerwaartse spiraal.

Pijn duwen we het liefst weg en als dat niet zo makkelijk gaat zijn er altijd hulpmiddelen die de pijn doen vergeten. Troost vind je tijdelijk in een fles wijn, een reep chocolade, je favoriete Netflixserie of een shopping spree.

Maar ja, nadat je klaar bent met shoppen, drinken, kijken of eten is de pijn er nog steeds. Er is niets veranderd. Het is net een bal die je onder water duwt. Zodra je de bal loslaat komt hij weer omhoog, soms harder of groter dan je verwacht had.

Iedereen vindt in zijn leven strategieën om met pijn en genot om te gaan en troost te vinden. Ik heb er een heleboel uitgeprobeerd. Ze helpen allemaal, maar slechts tijdelijk en laten me achter met het gevoel dat er een gat in mij zit.

De leegte die ik probeerde te vullen met eten, drinken en afleiding keert zich binnenstebuiten en eet mij op.

Troost

Heel per ongeluk vond ik een nieuwe strategie. Toen naar buiten gaan het enige was wat nog mocht, vond ik die strategie op de stoep. Eerst zag ik hem niet, ik stapte er heel vaak overheen. Maar uiteindelijk struikelde ik erover.

Naar buiten gaan is nu mijn nieuwe strategie. Ik ga erheen als ik me sip of somber voel en elke keer voel ik me opgeladen en voldaan als ik thuiskom. Getroost.

Er is echt iets veranderd.

Het scheelt zeker 2 humeurpunten. Voel ik me een magere 4 dan wordt dat een stabiele 6. Is het een lekkere 7, dan wordt het vaak een jubelende 9. Het gebeurt elke keer, zeker als ik minimaal een uur buiten ben. Hoe langer, hoe beter ik me voel.

De honger van de leegte die me eerst op at, is nu gestild.

Ik kan nu gerust zeggen dat ik geen binnen-mens meer ben. Buiten is mijn eerste en enige gezonde verslaving en die wens ik jullie ook allemaal toe.

Had Bever toch gelijk?