Wandelen in de Algarve, Portugal

In het kleine dorpje Bordeira, gelegen in een vallei in westelijk Algarve, zocht ik naar een verrassend moeilijk te vinden parkeerplekje voor mijn huurauto. Ik keek nieuwsgierig en lichtelijk bezorgd om me heen.

Kon ik wel de wandelroute vinden die volgens een website mij een afwisselende tocht langs verborgen meren beloofde?

Mijn vertrouwen in de organisatie van wandelroutes vanaf kleine Portugese dorpjes bleek ongegrond laag. Vrijwel direct zag ik richtingaanwijzers, naar de lokale kerk, uitzichtpunt en ‘walking trails’.

Wow, een richtingaanwijzer naar de richtingaanwijzer. Dat is nieuw voor me. Chapeau Portugal. Later las ik online terug dat de Algarve het uitgebreide wandelnetwerk Rota Vicentina heeft, opgericht door lokale horeca ondernemers.

Dit komt de klantvriendelijkheid ten goede, want alleen al zo’n bordje wat je vertelt waar je de start van je wandeling kunt vinden geeft de toerist al een behaaglijk welkom gevoel.

Pastel de nata en brood gewikkeld in servet

Niet geheel ontoevallig bevond zich tegenover de richtingaanwijzer een lokaal cafeetje. Ik werd vriendelijk onthaald en zonder probleem in het Engels geholpen aan een sandwich to go, een flesje water en uiteraard een pastel de nata.

Hier at ik er tijdens de vakantie elke dag minstens één van.

Gewoon omdat het kan.

Terwijl ik nog even de kans zag om te plassen, wikkelde de jonge barvrouw brood en pastel in een servetje, klaar om in de tas te doen voor onderweg. Ik rekende €3,20 af.

Nog zo’n reden om van Portugal te houden. Hoed op, zonnebril op, nog even de armen en schouders insmeren en weg was ik. Tchau!

Wandelen in het buitenland is schuren tegen de randen

Best dapper vond ik mezelf. Een wandeling in het buitenland. Alleen nog wel.

Ondanks dat een wandeling in de natuur in Portugal misschien niet verschilt van een wandeling in de natuur in Nederland (op het landschap na), vond ik het toch een beetje spannend.

Het is het onbekende en nog niet helemaal thuis voelen. En het was warm. Plus al bijna twaalf uur. Wie gaat nou op het heetst van de dag in de binnenlanden van Portugal in juli wandelen? Maar goed, ik schuur graag lichtjes tegen de randen van mijn comfort zone, dus ik ging.

Ik snap dat ik eerder had moeten vertrekken, maar ik sliep nog zo lekker. En het is vakantie tenslotte. Wie staat er nou vroeg op tijdens vakantie? Aan de andere kant, wie gaat er nou wandelen tijdens vakantie?

Dit was serieus de eerste keer in mijn leven dat ik wandelschoenen (barefoots uiteraard) in mijn koffer stopte. Een vreemde eend in de bijt tussen bikini’s, zwierige zomerjurken en slippers.

Lopen in de hitte

Het was dus vooral die hitte die me zorgen baarde. Gepaard gaande met de gedachte dat ik misschien een beetje dom was geweest om op dit tijdstip over de droge heuvels zou trekken. Dom en warm, geen lekkere combinatie.

Ik troostte me met de gedachte dat ik verborgen meren zou tegenkomen en er gewoon in kon duiken voor verkoeling. Al had ik geen zwemkleren mee. Nogmaals dom.

Ik had al gelezen dat er een kort en een langer rondje was, van respectievelijk 8 en 14 km. Liefst wilde ik de langere route lopen. Nog geen jaar geleden had ik 14km niet eens overwogen. Nu weet ik beter.

De walkers high komt pas na een kilometer of tien. Dus 8km schiet gewoonweg tekort. Toch twijfelde ik. Wat als ik zou omkomen door een zonnesteek en ik over drie dagen gevonden zou worden slechts 10 meter van het meer verwijderd?

Uitgeblust, uitgemergeld en uitgedroogd. “Wat een naïef kind”, zouden de locals hoofdschuddend zeggen, terwijl ze mijn lichaam bedekten met een kleed, een paar vliegen wegslaand. “Wie gaat er nou in de zomer op klaarlichte dag het land in? Tut tut tut.”

Het dilemma

Mijn dilemma hoefde pas opgelost na 4km, waar de wegen zich scheidden en ik moest kiezen voor kort of lang. Dit gaf me de kans om even te voelen hoe warm het was.

Het gaf me ook de kans om besluiteloos te blijven en het hele eerste uur van mijn wandeling mezelf op te zadelen met dit vraagstuk. De bomen wierpen slechts gedeeltelijk schaduw op het pad. Ik dacht terug aan mijn vier dagen wandelen in de stromende regen.

Daar besloot ik me niets aan te trekken van de regen en genoot ik eigenlijk volop. Ik bedacht me, terwijl ik puffend met een rode kop de heuvel op sjokte, dat ik eenzelfde besluit kon nemen nu. Bij de splitsing ging ik rechtsaf, de grote ronde.

Ik kreeg geen spijt. Nou ja, eventjes wel.

Toen ik een uur lang over een open vlakte liep en mijn brein langzaam begon te stoven. Waarna uit het niets een jeep langsreed (wat die daar deed was me een raadsel) en vier mannen luidruchtig naar me zwaaide.

Ineens besefte ik dat ik alleen was. In het binnenland van Portugal. Zonder bereik, niet eens één streepje 3g. Ik hoorde geritsel links van me en sprong een halve meter de lucht in ervan overtuigd dat het een slang was.

Behalve dood door uitdroging, zag ik me zelf ook nog verkracht en stervend aan een giftige slangenbeet. Hé, het kan hè.

Ommekeer en het grote genieten

Toen gebeurde er iets wonderlijks. Namelijk niets.

Het was ik en de natuur. Mijn benen liepen gestaag door. Het ritme stelde me gerust. En ik genoot! Wat was het fantastisch. Ik liep langs kurkeiken, waarvan ik in Lagos talloze tasjes en andere accessoires had gezien.

Ik rook de eucalyptus bomen al voordat ik ze zag. Het leek wel of elke paar kilometer het landschap veranderde en tegelijkertijd hetzelfde bleef.

Bovenop de berg kreeg ik een 360 graden uitzicht over de vallei. In de verte zag ik het heldere blauw van de Atlantische oceaan. Een briesje trok op. Ik stond stil, deed mijn ogen dicht en haalde diep adem.

Een glimlach trok om mijn mond. Dit is het. Dit is het wandelgevoel. Zo voelt de ervaring van een plek ontmoeten.

Tijdens de afdaling vond ik een plekje onder een boom. De kaas op de sandwich was half gesmolten en de pastel de nata lelijk geplet. Het hinderde niet. Context verandert de beleving van eten.

Koeiebellen en ijs

Een tijdje later hoorde ik een onverwachte melodie van bellen. Het bleken koeien, die bij elke stap harmonieus hun bel lieten klinken. De kudde werd aangedreven door drie border collies en een heuse herder. Ik zwaaide. Hij zwaaide terug.

Mijn glimlach werd groter. Ik denk zelfs dat een beetje water zich ophoopte in mijn ooghoeken. Dat kan ook de stoffige wind zijn geweest. We laten het in het midden.

De hitte bleek draagbaar. Het eerste meer was niet toegankelijk en het tweede meer was inderdaad verborgen. Of uitgedroogd. Hoe dan ook, ik redde het. Met gemak en met plezier.

In hetzelfde barretje trakteerde ik mezelf bij terugkomst op een ijsje. Ik pufte uit op het terras, wat ik deelde met drie locals en voelde me onoverwinnelijk. Zij zagen me niet eens, maar dat was van geen enkel belang. Wat ik voelde, was voor mij. Wat een top middag.

Wandelen in de Algarve: Via Algarviana

Een paar dagen later, op de ochtend van vertrek, sprak ik met de hotel manager. Of ik nog eens terug kwam naar Portugal. Ja, zei ik, maar dan voor een lange wandeltocht. Dan moet je de via Algarviana doen, antwoordde hij.

Die gaat dwars door de binnenlanden van de Algarve. Je slaapt in boerderijen en eet in kleine dorpjes. 300 kilometer, 14 dagen. Hij was er mogelijk nog enthousiaster over dan ik. Ik appte Rachel vanaf het vliegveld. Dit moeten we doen. Ja, zei ze. Dat moet inderdaad.

Vanuit het vliegtuig maakte ik snel een foto. Daar zouden we gaan lopen. In een enorme lange kronkelweg het land doorkruisen, van oost naar west. Met elke stap ons meer en meer thuis gaan voelen. Ons hart verliezen en zoveel rijker thuiskomen. Ik. Kan. Niet. Wachten.