NS wandeling Den Haag: sprankelend van stad tot strand.

5 november 2021.Reading time 8 minutes.

Het was een prachtige woensdagmiddag. De zon scheen, de temperatuur was aangenaam en stapelwolken vormden typisch Hollandse luchten.

Ik had zin in een route, maar dan dichtbij. Ik zocht en vond een NS route in Den Haag. Vriendin E. ging met me mee.

We gingen op pad in eigen stad.

We spraken af op het Centraal Station en begonnen met de route in woorden, maar ook in kaartvorm en zelfs in GPS coördinaten. Daarbij kennen we Den Haag nogal goed. Met de voorbereiding was dus niks mis.

De route zou ons van het Centraal Station, door het centrum van Den Haag naar het strand in Scheveningen brengen. Monumentale panden, prachtige parken, musea en winkeltjes werden ons beloofd.

We namen ons voor om alles met nieuwe ogen te bekijken. Alsof we in een nieuwe stad kwamen waar we nog niet eerder waren geweest.

Grappig, als je goed je best doet, kun je jezelf foppen.

Ijspaleis

Op de Herengracht (ja, vroeger echt een gracht) keek ik verwonderd naar de grachtenpanden versierd met mooie gevels in allerlei soorten en maten. Tussendoor vingen we een glimp op van het Ijspaleis, terwijl we door liepen naar het Plein waar de terrassen overvol zaten met mensen die aan een late lunch of vroege borrel begonnen.

Een geur van vis en alcohol verspreide zich, ik kreeg meteen trek.

We liepen langs het departement van Justitie, wat ik nog nooit een blik waardig heb gegund. Ik wist niet eens dat het er zat. Ik bestudeerde de vreemde, soms angstaanjagende koppen aan de muur grondig en kwam tot de conclusie dat ik niets gemist had aan dit gebouw.

Daarna zwaaide ik vriendelijk in de zeker 3 camera’s die mijn bewegingen vastlegden voor we de hoek om draaiden richting het Binnenhof. Onderwijl struikelden we over de Grondwetbank die dringend aan een schoonmaakbeurt toe is. Op de Grondwetbank staat artikel 1 van de Nederlandse Grondwet, maar de letters waren moeilijk te lezen.

De route leidde ons langs het Binnenhof wat momenteel in de steigers staat, langs de Gevangenpoort. De zon scheen ons op de rug en was nog aangenaam warm. Dit is een mooi stukje Den Haag! Het contrast met de gruwelijkheden die zich hier hebben afgespeeld kon niet groter zijn.

De broertjes de Witt wachtte hier een gruwelijk lot. Vlak voor de deur werden ze gelyncht door het volk. Het standbeeld van Johan de Witt staat iets verderop en Johan wijst naar de plek waar hij het leven liet.

Geschiedenis op elke straathoek.

Torentje van Rutte

Het water van de Hofvijver schitterde zo dat de herfstkleuren erin werden weerspiegeld. Als het in de winter hard genoeg vriest maken ze er een schaatsbaan van. We wandelden langs meneer Rutte die hard aan het werk was in zijn torentje. De mouwen opgestroopt, het zweet op zijn voorhoofd.

Twee zwanen zwemmen ondersteboven onder zijn raam. Zou het daar beneden nog interessanter zijn?

Op het Lange Voorhout maken de rijen lindebomen zoals altijd indruk. Zeker als je ze met nieuwe ogen bekijkt en erachter komt dat Keizer Karel V ze liet planten. Vroeger heette het hier Cour Napoleon en hier had Vincent van Gogh zijn eerste expositie ooit. Hoe cool is dat?

Wauw wat woon ik eigenlijk in een mooie stad! En wat is dit een toffe route.

We zijn op de Denneweg beland, een ‘must’ voor liefhebbers van lifestyle en design op internationaal niveau zo lees ik op een website over Den Haag. Nou zo ik iets ben, ben ik een liefhebber van lifestyle.

Oh nee, zo ging het niet. Louis Couperus zei: “Zo ik iets ben, ben ik een Hagenaar.”

Chique dames kijken minzaam op ons neer terwijl we ze vriendelijk groeten. Een oudere man niest uitbundig en kijkt schichtig om zich heen. Gezondheid roept E. hem vrolijk toe. De man is zichtbaar opgelucht.

We lopen verder door de geschiedenis, richting plein 1813, het onafhankelijkheidsplein waar een monument staat ter nagedachtenis aan de overwinning op Napoleon. Verderop belanden we in een demonstratie voor het Vredespaleis. De mensen zijn boos en dragen witte pakken met gele driehoekjes erop. Ik hoor ze roepen, maar versta ze niet.

Schevenings bosjes

Dan het centrum uit, de Scheveningse bosjes in die werden aangelegd door werklozen als werkverschaffingsproject. Aan de linkerkant passeren we park Sorghvliet. Het park wat altijd een oase van rust is in de drukke stad. De muren die het park omarmen houden de drukte buiten en dat geeft een beschut gevoel.

Wat is het heerlijk om in het groen te lopen. Verbazend ook dat het zo dichtbij het centrum is.

We komen wandelaars tegen. Een man gooit een bal naar hond. Kinderstemmen schallen door de lucht. We eten een muffin op een bankje. Een ouder echtpaar zegt iets aardigs tegen ons. Mensen lachen ons toe, ze lijken wel vriendelijker te worden in de natuur.

In het Westbroekpark, waar elke jaar de Parade plaatsvindt, spelen kinderen in de speeltuin. Hun ouders spelen met hun telefoon, terwijl de eendjes in de vijver zwemmen. Dan het laatste stukje richting Scheveningen. We zien het Circustheater en het Kurhaus al van ver. Op de boulevard ploffen we neer op een verwarm terras voor een kopje thee.

Het leven is mooi.

Al het moois wat Den Haag te bieden heeft hebben we in vogelvlucht aan ons voorbij zien trekken. De stad met mooie gevels, oude gebouwen en veel geschiedenis. De groene parken, het bos en als klap op de vuurpijl het strand en de zee die geen dag hetzelfde is. Zelfs in november kun je hier nog heerlijk wandelen.

Na de thee zijn we eigenlijk nog niet uitgewandeld en dus besluiten we om de boulevard af te lopen langs het strand en langs de zee. Prachtige wolkenluchten vergezellen ons. Via de haven van Scheveningen door de Frederik Hendriklaan (de Fred voor intimi) waar je heel lekker kunt winkelen, naar huis. Mijn stappenteller geeft 21.000 stappen aan. Whoop whoop!

Oh oh Den Haag, mooie stad achter de duinen. Met nieuwe ogen ben je verblindend en betoverend. Opnieuw voel ik waardering voor alles wat je te bieden hebt.

Zo ik iets ben, ben ik trots op mijn stad.

Als je niet stopt met lopen, kom je er vanzelf

2 november 2021.Reading time 8 minutes.

Het is zondagmiddag en ik zit met een tierend kind aan tafel.

Kind #2 mag diploma rijden en krijgt Lotje toebedeeld. Het huis is te klein. Lotje staat stil of loopt te hard. Lotje doet vooral wat Lotje wil. Waarom haten ze haar zo dat ze haar geen diploma gunnen? Ze is boos. Nee, ze is razend.

Ik ben ook boos, maar om andere redenen. Waarom gunnen ze mij geen rust op mijn enige vrije dag?

We kukelen in een neerwaartse spiraal. Ik sta er bij en kijk ernaar.

Zelfmedelijden is als een warm bad waar je zachtjes in verdrinkt.

Net voordat we gezamenlijk onderdompelen besluit ik alles om te draaien. Ik neem het woord ‘uitdaging’ ietwat argwanend in de mond. Maar bij elke aanmoedigende zin groeit mijn overredingskracht.

Totdat dochterlief me zegt: “Misschien is het wel een compliment dat ik op de moeilijkste pony mag. En dan leer ik er beter van paardrijden.”

Je kunt van een 73 jarige veel leren en blijkbaar van een 9 jarige ook.

Master your mindset

Een paar jaar geleden hotste ik mee bij Michael Pilarczyk’s ‘Maximum potential’, oftewel MaxPot voor intimi. Oh yeah. We deden met een paar honderd man de Haka, leerden over gezonde leefstijl, huilden tijdens meditaties en bovenal: we ontwierpen ons mooiste leven. Een soort van Tony Robbins, maar dan net niet.

Alles is mindset. Je leven is maakbaar. Denk het, voel het en doe het. We zijn zelf onze grootste vijand. Je roadmap naar succes start met positieve gedachten.

Ondanks mijn lichte allergie, is het natuurlijk waar. Je omgeving verandert niet, je eigen beleving wel. Je collega’s veranderen niet, je oordeel over hen wel. En als alles tegenzit, heb je zelf een keuze. Berend en Gertrude snappen dat.

Een positieve mindset inspireert. Niemand wil naast een chronische klager zitten. We lachen liever dan dat we iemand continue moeten gelijk geven hoe onrechtvaardig hun leven is. En dan niet snappen dat je Brigitte Kaandorp begint te neuriën.

We houden van positivo’s. Tenzij het nep is, dan is het gewoonweg irritant.

Pieterpad in dertien dagen

Sinds mijn voornemen om het Pieterpad te lopen, ben ik lid van de Facebookgroep Pieterpad Wandelaars. Hier delen de Pieterpatters hun wel en wee. Meestal zijn het grijze pensionado’s die minstens 36 onduidelijke foto’s delen van hun etappe van de dag.

Maar op een dag stuitte ik verrast op een post van Thomas van der Graaf. Een jonge man die bijna droog mededeelde dat hij in 13 dagen het Pieterpad had gelopen (een luttele 515km) en daarmee ook nog eens een whooping €7700,- voor het KWF ophaalde.

Hoe loop je dertien opeenvolgende dagen bijna veertig kilometer dag? Inderdaad, hoe dan?

Ik belde Thomas op.

“Als je niet stopt met lopen, kom je er vanzelf.” Is het Cruijffiaanse antwoord van de Hasseltenaar.

Daar heeft de man een punt.

Doorzetten als het zwaar wordt

Alleen, wat als je lichaam pijn gaat doen? Wat als je blaren krijgt? Wat als je gewoonweg geen zin meer hebt? Nog steeds dezelfde vraag: hoe dan?

Het blijkt dat Thomas inderdaad een paar zware momenten heeft gehad. Al was opgeven nooit aan de orde van de dag, soms was het een kwestie van doorzetten. Over het algemeen genomen was het simpelweg een fantastische tocht.

Nu denk je misschien net als ik dat Thomas met wandelschoenen aan geboren is. Type ‘altijd buiten te vinden’. Zo eentje met afritsbroek en buideltas. Niets blijkt minder waar. Hij begon pas in januari dit jaar met wandelen.

Met een paar vrienden bedachten ze wat een gave mijlpaal het zou zijn om de Nijmeegse vierdaagse te lopen. Een monstertocht van vier dagen 50 km te voet. Samen trokken ze erop uit om te trainen. De vierdaagse werd het zoveelste afgelaste event van het jaar en daarmee haakten de vrienden ook af.

“Maar ik bleef doorlopen. Ik vond het heerlijk. Wandelen is zo lekker en ik geniet enorm van de prachtige natuur.”

Wandelen voor een bijzonder doel

Er moest wel een doel komen, vond hij. Het Pieterpad is de bekendste lange afstandswandeling, dus de keuze viel op deze tocht die het land doorkruist. Toen in het voorjaar zijn geliefde oom het gevecht tegen kanker verloor, werd de motivatie sterker.

“Ik besloot te lopen voor sponsors, om geld op te halen voor KWF. Ik liep voor mezelf, maar net zoveel voor hem.”

Aangemoedigd op Instagram door het KWF geniet Thomas bekendheid op het pad. Regelmatig ontmoet hij willekeurige wandelaars die al op de hoogte zijn van zijn onderneming. Vriendelijk maakt hij praatjes onderweg, maar nooit te lang. Om de dagelijkse etappes te halen is zeven uur onafgebroken wandelen nodig.

“Sommige mensen lopen het Pieterpad in vier weken tijd, anderen doen er jaren over en hakken het pad in stukken. Ik koos er gewoon voor om in dertien etappes te lopen. Zo wilde ik het.”

Goede wandelschoenen zijn belangrijk, zo tipt hij mij, maar goede wandelsokken misschien nog meer. En tapen zodra blaarvormig ontstaat.

Een sterke mindset is het halve werk

Ik zoek tevergeefs naar wat drama tijdens de wandelingen. Gewoon om mezelf beter te voelen. Het is er niet. Het is een voorbeeld van een sterke mindset om je doel te behalen. Hij wilde het, hij deed het. Als het lastig werd, liep hij door. Simpel als dat.

Over een paar dagen begint mijn tocht. Ik ga op de helft van zijn tempo en toch denk ik iedere dag dat ik het niet kan. Dat ik last krijg van mijn heupen, blaren zo groot als kolen. Is het gat in mijn hiel wel voldoende genezen? Ik maak me zorgen over kou, nat, ver, alleen. Over veel.

Ik denk aan Thomas. Thomas lijkt weinig zorgen te hebben. Hij doet het gewoon en geniet intens van alles wat hij onderweg ziet.

Weer een held ontmoet in het ogenschijnlijke suffe wandelwereldje.

Vergeet succes en focus je liever op falen

29 oktober 2021.Reading time 10 minutes.

Ik ben niet alleen. Ik deel mijn hoofd met Helga.

Helga met een Duitse G. Ze praat vaak tegen me en zegt eigenlijk alleen maar onaardige dingen.

Ze is dus Duits en praat met een accent. Haar strenge blik komt vanonder immer gefronste wenkbrauwen. Ogen als kooltjes die altijd smeulen en opvlammen als ze boos wordt. Haar zwarte haar is in een kaarsrechte bob geknipt. Er zit nooit een plukje scheef. Ze draagt een zwartleren outfit met bijbehorende stevige laarzen en heeft een zweep in haar hand.

Vroeger siste ze regelmatig in mijn oor:

“Zukkel, jij kunt auch nichts! Aufgeber! Selbst dit kun jij nicht.”

“Het wird nimmer wat mit jou. Waarom ben jij eigentlich so ein schlemiel?”

De zweep laat ze telkens hard op de grond knallen als ze mij op mijn kop geeft. Helga is behoorlijk indrukwekkend en ik geloofde alles wat ze zei.

Als ik maar het idee kreeg dat iets niet zou gaan lukken dan stopte ik er direct mee. Om te voorkomen dat Helga weer met haar zweep ging knallen.

Ik denk dat Helga me wilde motiveren om het beste uit mezelf te halen. Haar strategie werkte alleen niet. Ik werd de opgever waar zij me voor waarschuwde.

Ich machte nichts klar.

Geweldloze Communicatie

Een paar jaar geleden las ik het boek Geweldloze Communicatie van Marshall Rosenberg.

Marshall, toen nog psycholoog, had een mooie oefening bedacht. Hij maakte een lijst van alle dingen waar hij een hekel aan had, maar die hij toch deed omdat hij vond dat hij ze nu eenmaal moest doen. Het was een enorme lijst en hij overzag meteen waarom hij zo weinig plezier ervaarde in zijn leven.

Vervolgens nam hij de hele lijst door en verving ‘moeten’ door ‘kiezen voor’. Bovenaan de lijst stond het schrijven van klinische rapport. Hij haatte het, maar deed het toch dagelijks. De enige reden die hij kon bedenken waarom hij er toch voor koos dit te doen, was omdat hij er geld mee verdiende.

Dat was een openbaring want hij stopte er meteen mee. Hij koos andere manieren om geld te verdienen.

Op de 2^e plaats op de lijst stond: ‘de kinderen met de auto naar school brengen’. Hij overwoog om de kinderen in de buurt naar school te doen zodat ze konden lopen, maar besefte dat hij voor deze school had gekozen vanwege de kwaliteit van het onderwijs.

Hij koos er toen voor om ze elke dag met de auto naar school te blijven brengen en merkte dat hij met een heel ander gevoel in de auto zat.

Marshall zegt dat je zo eigenlijk alles met plezier kunt doen, zelfs als het zwaar of moeilijk is. Je kiest er namelijk voor omdat je bewust bent van de reden waarom je dat doet. Of je stopt er mee.

Ik was behoorlijk enthousiast na het lezen van het boek. Toen ik zag dat je ook een training kon volgen, gaf ik me op. Ik vroeg aan Helga of ze meeging.

Ook zij was toe aan een nieuw kunstje en zei ja. Haar zweep moest ze afgeven bij de deur.

Vergeet succes en focus je liever op falen

Succes of falen?

In september vorig jaar deed ik mee aan Steptember. Achtentwintig dagen lang 10.000 stappen zetten voor het goede doel. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet meedeed om het goede doel te sponsoren. Ook niet voor de sportieve uitdaging.

Ik deed mee omdat ik een gratis stappenteller kreeg.

Ja echt.

Ik wilde weten hoe moeilijk het is om iedere dag 10.000 stappen te zetten en hoe lang ik erover zou doen. Wellicht konden die stappen het sporten wel vervangen. Het sporten dat bovenaan mijn to-do-lijstje stond en daar heel lang bleef staan.

Ik was niet persé van plan om het een hele maand vol te houden. Toch gebeurde er iets toen ik de stappenteller om mijn pols schoof en iedere dag mijn stappen in een app noteerde.

Aan het eind van de maand had ik 284.040 stappen gezet. Tot mijn verbazing was het me gelukt! Ik besloot om het in oktober weer te doen. Inmiddels zijn we een jaar verder en kan ik met gepaste trots zeggen dat het me een heel jaar lang gelukt is. Gemiddeld 10.224 stappen per dag om precies te zijn.

Natuurlijk zijn er regelmatig momenten waarop het maandelijkse doel in gevaar komt. Ik heb regelmatig last van geen tijd of geen zin.

Het is net als salaris. In het begin heb ik een gevoel van overvloed en geef ik teveel uit, om elke tweede helft van de maand krappig door te komen. Met lopen is dat precies zo. Ik loop me altijd een ongeluk aan het einde van de maand.

Zo had ik in juni op dag 11 pas 65.000 stappen gezet. Een tekort van maar liefst 50.000 stappen. Aangezien ik anderhalf uur doe over 10.000 stappen, betekende dit dat ik 7,5 uur wandelen in te halen had.

Toch is het gelukt in juni. Ook deze maand dreigde een fiasco te worden, maar met nog 2 dagen voor de boeg denk ik dat het me wel lukt.

Maar wat maakt nou dat het lukt om ze elke maand te zetten? Hoe komt het dat ik niet meer opgeef als ik dreig te gaan falen?

Metamorfose

Sinds de training Geweldloze Communicatie (ik noem het liever Geweldige Communicatie) heeft Helga een metamorfose ondergaan. Ze luistert heel goed naar me en is oordeelloos en empathisch geworden. Ze draagt steeds meer kleur en is al lang niet meer bij de kapper geweest.

Helga lijkt steeds meer op mijn beste vriendin die me vertelt dat het niet erg is om op te geven. Dat ze toch wel van me houdt, ook als ik faal. Ze lacht me toe als ze zegt dat ik me veel lekkerder zal voelen als ik probeer het toch te halen.

De grap is dat ik nu niet meer stop als het een keer niet gelukt is. Ik begin gewoon weer opnieuw of probeer het nog een keer. Ik merk zelfs dat ik wat ambitieuzer word en geen 280.000 stappen per maand doe, maar gewoon echt 10.000 per dag.

Nu zet ik die stappen niet meer omdat het moet van mezelf, maar omdat ik ervoor kies. Omdat ik weet hoe belangrijk het is om in goede conditie te zijn en omdat ik hou van de pauze die het geeft tussen de dingen die ik doe.

En Helga moedigt me aan en fluistert telkens heel zachtjes in mijn oor:

“‘ Jij kunt das. Ich weet es sicher”.

Helga met een zachte G

Ik heb een droom. Een droom waarin iedereen een toejuichende stem in zijn hoofd heeft. Die zo onvoorwaardelijk en liefdevol is dat we elkaar daarmee besmetten. Dat we elkaar niet alleen kunnen horen, maar zelfs toejuichen.

Dat we er achter komen dat we stiekem allemaal hetzelfde nastreven: we willen gelukkig en gezond zijn, veilig en vrij.

Welk label er ook aan je kleeft, je bent niet je seksuele geaardheid, je fysieke of mentale beperking, je bent niet je afkomst of kleur, je gezondheidsstatus of je gewicht.

We doen al zo lang aan hokjes en labels, aan goed en fout en wat heeft het ons gebracht? Verdeeldheid, haat, ellende en oorlog. Laten wij het nou eens anders doen.

Ik kies voor vrede, voor liefde, voor vrijheid en voor verbinding.

Be the change you want to see en begin bij de stem in je hoofd, Wie weet wordt jouw Helga er een met een zachte G.

Het ondergewaardeerde belang van gezonde voeten

24 oktober 2021.Reading time 7 minutes.

De touringcar bus brengt ons van vliegveld naar hotel. In het avondschemer schouw ik het eiland aan. Het lijkt me een wandelbestemming bij uitstek. Alleen ben ik hier niet om te wandelen.

Ik ben op vakantie in zonnig Lanzarote met dochters. In een matig drie sterren all-inclusive, tussen luide roodverbrande Hollanders en vadsige Britten.

De dagen blenden zich tot een. Ik hoor “Sweet Caroline” op repeat door de luidsprekers. Een twijfelachtige clown zit achter wat gillende peuters aan. Ik veeg de kruimels van een droge plak cake van mijn schoot.

Één blik op mijn dolgelukkige meiden, die voor de zesde keer vandaag in het zwembad plonzen, en ik accepteer het. Ik waardeer het zelfs. Het is heerlijk om hier te zijn. Ik ben tevreden, gelukkig en dankbaar.

De ontsnapping

Maar ik begin me wel een beetje te vervelen…

Je kan maar zoveel ijsjes eten, frisjes tappen en slonzig aan het zwembad hangen. Zelfs als je lui aangelegd bent, komt er een onvermijdelijk ‘itch’. Een stukje onrust.

Ik kijk naar mijn groeiende blubberbuikje. Me omdraaien op het bed kost al moeite.

Er moet iets gebeuren.

Ik plan zorgvuldig onze ontsnapping uit het resort.

Voor een fotografie cursus die ik volg, moet ik vlak na de vakantie een beeld in leveren. Ik werk aan een serie symbolische zelfportretten, die opgenomen worden aan zee.

Vanaf mijn zwembad bedje kan ik de zee ruiken. De afstand moet zelfs voor mijn honkvaste en ietwat lethargische kinderen te overbruggen zijn.

Het doel is bepaald: we gaan foto’s maken.

Wat ik vervolgens nodig heb is een lokkertje om de pre-pubers in actie te brengen.

Wanneer dochter #2 tijdens het diner (zo’n weinig geïnspireerd buffetrestaurant, need i say more?) opmerkt dat er in tegenstelling tot de lunch, zo weinig lekkers is te kiezen ´s avonds, grijp ik mijn kans.

Morgen gaan we eten in een echt restaurant! Aan de boulevard! Met een menu! En daarna gaan we foto’s maken aan zee en jullie zijn mijn speciaal geselecteerde assistenten.

Zo geschiedde.

We maken kunst

Een kleine wandeling over de boulevard brengt ons naar een plek vol rotsen. Perfect! Met misschien iets te weinig gene vind ik mijn plekje.

Ik doe een rots na.

De titel wordt: de rots in de branding ben je zelf. Vernuftig vind ik het.

We zijn alleen een beetje snel klaar. Het is van belang om de escapade te rekken, dus verzin ik nog een aantal creatieve poses, daar aan het toeristische strand.

Verderop vist een jongen met zijn opa. Een moeder wordt boos op haar zoontje omdat ‘ie niet lacht voor de foto. Een klein meisje met een veel te groot ijsje dendert voorbij.

En wij, wij maken kunst. En alles für die kunst, dus bedenk ik me dat ik met jurk en al de zee in ga.

Het is een opwelling. Ik weet niet eerlijk gezegd al lang niet meer wat ik uitbeeld, maar het lijkt me wel tof. Dat is genoeg voor mij.

Mijn bloemetjesjurk danst zachtjes in de deinende zee. De meiden schieten er op los, terwijl ik wat probeer mee te geven over perspectief en rechte horizons.

Dan voel ik een scherpe pijn in mijn voet. Welke ik negeer, want we maken kunst tenslotte.

De golven worden intenser en dochter #2 krijgt het benauwd. Ik ben ver van verdrinking af, maar klauter toch maar op het droge. Terwijl we over gladde rotsen manoeuvreren, word ik me weer bewust van de steek in mijn voet. Tot mijn schrik zie ik een klein bloedspoor achter me.

Het eerste wat door me heen schiet is: het Pieterpad! Over twee weken begin ik. Ik had er misschien wel meer naar uit gekeken dan deze zonvakantie. Ik en een rugzak, mijn eigen mini pelgrimage.

Daar sta ik, van top tot teen doorweekt. Geen handdoek of droge kleren bij me. Met een gewonde voet.

Gewonde voet

Wat begon als avontuur, werd een slecht idee.

Dapper zoek ik iets om het bloeden te stelpen en vind een mondkapje. Eindelijk zie ik het nut van die ondingen in.

Druipend hink ik met een meisje aan iedere zij terug naar het hotel. De receptie helpt me aan een taxi en geen half uur later lig ik op een bedje in het medical center. “Iet ies notting”, vertelt een zuchtende stem me.
Hadden ze misschien gehoopt op een echte medische uitdaging?

Ik hink enigszins beschaamd weer de taxi in. Stupid tourist, hoor ik ze in gedachten me nazeggen.

Die ‘notting’ doet anders wel verrekte pijn. In het hotel aangekomen ben ik al door de pleister gebloed. In de badkamer staar ik, in onmogelijk hoek naar een gat in mijn hiel. Het levert me als bonus een verrekte spier op.

Mijn ogen worden vochtig.

Aplausso Aplausso

Lopen zal voorlopig niet gaan. Ik dacht altijd dat mijn ogen het belangrijkst waren, als fotograaf. Maar mijn voeten zijn sinds ik met het wandelkoorts besmet ben geraakt, minstens zo belangrijk.

Een beetje bedompt sluiten we de avond af bij de bar. De bingo is net afgelopen en de karaoke begint. Ik bestel een G&T en lal mee met “Leef!”. Een Engels vrouw met een net iets te strak jurkje geeft een hilarisch valse vertolking van Ironic. De DJ roept om “applausso applausso!”.

Was ik maar hier gebleven, dan kon ik dansen op ABBA. Dan kon ik lopen. Dronken en nog wat dikker, maar met voeten zonder gaten.

Recensie: De wilde stilte van Raynor Winn

21 oktober 2021.Reading time 4 minutes.

Na reikhalzend te hebben uitgekeken naar het vervolg op Het zoutpad heb ik De wilde stilte ademloos uitgelezen. Het is wederom prachtig, beeldend en poëtisch geschreven. Raynor Winn overtreft zichzelf. Wat begint als een vervolg op haar debuut ontvouwt zich als een bitterzoete confrontatie met melancholie, onvoorwaardelijke liefde en de kracht van de natuur.

De wilde stilte

De wilde stilte is het vervolg op Het zoutpad en vertelt verder over Raynor Winn en haar man Moth. Raynor beschrijft hun worsteling om het leven op te pakken, nadat ze alles kwijt zijn geraakt.

Nadat ze maanden lang in een tentje en uit een rugzak leefden aan de winderige kust van Engeland, vinden ze onderdak in een kerk. Moth leeft in reservetijd nadat hij 7 jaar geleden te horen kreeg dat hij terminaal ziek is. Zijn arts zei destijds:

“Vermoei jezelf niet, ga niet te ver wandelen en wees voorzichtig met traplopen.”

Toch lijkt hij, tegen elke medische verwachting in, te zijn opgeleefd in de natuur.

Moth gaat studeren en Raynor krijgt weer te maken met een groot verlies. Ze wordt gedwongen om haar leven nogmaals onder de loep te nemen.

Ze vertelt hoe ze tot het besluit komt om te gaan schrijven. Haar herinneringen aan hun bijna 1000 kilometer durende tocht over het South West Coast Path stuurt ze in een opwelling naar een uitgever. Het resultaat is een onverwachte bestseller in de vorm van Het zoutpad.

Intussen gaat Moth’s gezondheid in het gewone leven steeds verder achteruit. Raynor zoekt naar de wetenschappelijke oorzaak voor zijn opleving in de natuur. De angst hem te verliezen wordt afgewisseld door de hoop een geneesmiddel te vinden.

“Misschien is er een wisselwerking met de chemicaliën en de aroma’s van planten. Misschien is het simpelweg de beweging. Maar het wandelen is een wondermiddel gebleken voor Moth.”

Dan krijgen ze een prachtig aanbod van een lezer van Het zoutpad. Ze mogen in zijn oude boerderij wonen en werken. Het door landbouw verarmde land geven ze stukje bij beetje terug aan de natuur. Het wordt hun redding, want door het harde werk in de buitenlucht knapt Moth op.

Laugavegur Trail

Tot slot besluiten ze om de Laugavegur Trail te gaan lopen, een spectaculaire trektocht door Ijsland. Fysiek en mentaal een loodzware tocht, waarbij ze zich onderweg regelmatig afvragen of dit een goed idee is.

Toch doet de trektocht Moth zichtbaar goed.

“Ze voelen net echt vandaag, alsof ik mijn oude benen terug heb, ze doen gewoon wat ik wil.”

Raynor concludeert:

“Net als stoppen met menselijk ingrijpen op het land ervoor had gezorgd dat de natuur zich herstelde, zo overleefde Moth door terug te keren naar een natuurlijke manier van leven.”

En besluit met een prachtig advies.

“Wees niet voorzichtig met traplopen maar ren naar boven, zo hard als je kan, zonder angst voor tikkende klokken en verstrijkende tijd.”

Elke regel van dit boek is doordrenkt van de allesoverheersende liefde tussen twee mensen. Heerlijk om te lezen.

Daarnaast is het voor mij wederom de bevestiging dat je lichaam veel meer kan dan je denkt. En dat je, net als het inspirerende stel dat ik tegenkwam op het Pieterpad, vooral moet doen waar je van droomt.

Inmiddels is bekend dat Het zoutpad wordt verfilmd en er volgend jaar een derde boek uitkomt.

Ik kan niet wachten!

Nog niet uitgelezen? Lees: Wild van Cheryl Strayed.

Wegwijs in verschillende wandelroutes in Nederland

19 oktober 2021.Reading time 8 minutes.

Misschien liep je er regelmatig voorbij zonder op te merken, net als ik. Wandel-markeringen.

Roodwit, roodgeel, geelblauw, een gekleurde pijl of geverfde streep. Een scala van kleurtjes om je weg in te verliezen. Waar ze precies niet voor bedoeld zijn.

Wij wisten niets. Wandelen is bij toeval ontstaan in ons leven. Nooit het plan geweest.

We weten nog steeds heel veel niet, maar wat we gaandeweg ontdekken, delen we graag met je. Want wandelen brengt vreugde. Net als kerst. Maar dan zonder verplichte schoonfamilie.

Er bestaan in Nederland verschillende type wandelingen. Het principe is hetzelfde: volg de aanwijzingen en geniet. Je kunt een rondje lopen, van station tot station of een lange afstandswandeling, waarbij je maar door- en door blijft lopen en je onderweg je slaapplek vindt.

De belangrijkste soorten wandelroutes op een rij

NS-wandeling

Deze kende ik al. Dat was voor suffe mensen. Type stevige wandelschoen, afritsbroek en kort geknipt haar (dat zit zo lekker makkelijk), je kent ze wel.

Het idee is: je reist af naar een start-station. Je volgt de witte-rode vlaggetjes en eindigt, een variërend aantal kilometers later, op een ander station. Je kunt weer naar huis met de boemel.

Het grote voordeel is natuurlijk dat je geen auto nodig hebt. Goed voor het milieu en daar houden wandelaars van. Bijkomend voordeel is dat je geen rondje hoeft te lopen, om bij je auto terug te komen. En dit is leuk!

Het geeft een verrassende voldoening als je een afstand overbrugt. Zoals ik eens deed, van Woerden naar Breukelen.

Rachel en ik liepen een van onze eerste wandelingen de bloesemroute in de Betuwe. Samen met de rest van Nederland. Maar zíj, met hun grijze koppen en buideltas, liepen maar een stukje. Wíj liepen van Geldermalsen naar Leerdam. Zo onderscheid je je. Het is niet erg om daar trots op te zijn.

NS wandeling markering verschillende soorten wandelingen

LAW oftewel de Lange Afstands Wandeling

Deze vinden wij leuk, hier bij Wandelachtig! Niets brengt meer rust in je leven dan dagen achter elkaar lopen. Van dorp naar dorp. Door heide en bos. Een land doorkruisen, te voet. Hoe gaaf is dat.

Ik refereerde al aan het Pieterpad, waar wij beiden al mee hebben kennis gemaakt. Deze 500 km lange wandelroute brengt je van Pieterburen naar Sint-Pietersberg. Bedacht door twee vriendinnen begin jaren tachtig. Ze vonden dat Nederland wel een LAW’tje kon gebruiken. Wij zijn ze dankbaar. Misschien verzinnen Rachel en ik er ook wel eentje ooit.

Maar er zijn er meer! Het Floris V pad bijvoorbeeld, die een westelijker stuk van Nederland doorkruist. Hij is wat korter dan zijn grote broertje, maar de etappes zijn net als bij het Pieterpad zo tussen de 16 en 25km. Nu zijn die etappes uiteraard een leidraad. Je mag het helemaal zelluf weten, hoe ver je gaat op een dag, mocht je bijvoorbeeld in blaren-nood komen.

Dan hebben we nog het Maarten van Rossum pad, met een niet onbetekenende afstand van 358km. Niet vernoemd naar die cynische zoutzak van De Slimste Mens, maar naar de legeraanvoerder uit de 16e eeuw. Wie kent ‘m niet? Deze wandelroute start in Den Bosch en eindigt in Steenwijk. Hij doorkruist een aantal andere LAW’s, dus wees gewaarschuwd als je de markeringen volgt. De standaard markering voor een LAW is trouwens ook wit-rood, net als de NS, maar dan zonder het NS logootje.

Er zijn er vele meer, die ik niet allemaal zal opnoemen. Ik verwijs je graag door naar Wiki, die alles keurig op een rijtje heeft.

Eentje wil ik nog wel even benoemen, omdat ie op mijn bucket staat: het Trekvogelpad. Het langste natuurpad van Nederland, zo wordt deze neergezet. Waar Pieterpad van Noord naar Zuid gaat, gaat deze van West naar Oost. Het lijkt me dat als je beiden hebt gelopen, je Nederland wel hebt gezien. Al gaan hier natuurlijk allerlei mensen uit Zeeland en Texel protesteren.

De groene wissel

Dit klinkt heel duurzaam en geitenwollensokken. Ze schijnen erg mooi te zijn. Frankwandelt er graag. Ik moet er nog een proberen en ga dat zeker doen. Alleen wat mij tegenhoudt is het gebrek aan markeringen op de route.

Je moet hier nog ouderwets op een papiertje de beschrijvingen aflezen. Dat vind ik lastig. “Neem de derde afslag na de oude boom rechtsaf. Tegenover de verdwenen windmolen vind je een afbuigend grindpad, met aan weerszijden beuken.”

Dan ben je mij kwijt.

Het zijn mooi behapbare rondjes, tussen de 7 en 20km. Perfect voor een dagwandeling.

Ook deze variant is ingericht op het openbaar vervoer. Het start- en eindpunt is bij een treinstation of bushalte. Er zijn er maar liefst 653 van, dus in dit overzicht vind je gegarandeerd er eentje bij je in de buurt.

Streekpaden

Eigenlijk is een streekpad een soort van het loser-vriendje van de LAW. Hij is op zichzelf dikke prima, maar waar je met een lange afstandswandeling het hele land doorploegt, beperk je je bij een streekpad een bepaalde regio. Daar is op zich niets mis mee natuurlijk.

Je hebt al een streekpad van 80km. Perfect voor een midweekje weg, inclusief gevoel van voldoening. Het langste pad bestrijkt maar liefst 350km. Not so loser anymore!

Er bestaan er 19 van, door het land verdeeld, met een geel-rode markering.

Het Krijtlandpad is een bekende, daar in het uiterste zuiden van het land. Rachel en ik ontdekten al het Heuvelland, wat dan eigenlijk weer een OV-stapper is (niet te verwarren met een NS-wandeling).

Het is daar prachtig. Alsof je je in het buitenland waant. Zeker een aanrader om het krijtland te gaan ontdekken. Bedenk wel dat dit prachtige landschap gepaard gaat met de nodige heuvels.

Restrubriek

We mogen niet afsluiten zonder nog een paar soorten wandelingen op te noemen.

De hierboven genoemde OV-stapper, wat een leuke naam is voor afgedankte NS wandelingen.

Klompenpaden, in Utrecht en Gelderland, waarbij je vaak boerenland doorkruist. Er zijn kleintjes van een kilometer of 3 tot aan dagwandelingen van 20 kilometer.

Met Groene haltes loop je van bushalte naar bushalte. Mocht je de bus net missen, zeg maar.

Dan zijn er natuurlijk nog de natuurschone uitgezette routes van Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten.

Hoe je het ook wendt of keert, een excuus om erop uit trekken is er niet. Met zorg zijn er prachtige tochten uitgestippeld in ons volgebouwde landje. Soms ontbreken wat markeringen en raak je de weg kwijt. Het loopt altijd goed af.

Mijn eerstvolgende tocht wordt de start van het Pieterpad. En jij?

Het Pieterpad, deel 2. In mijn hart geschoten.

15 oktober 2021.Reading time 10 minutes.

Terugdenkend aan mijn Pieterpad avontuur denk ik aan de keren dat ik in mijn hart ben geschoten. Want samenvattend is dat wat er is gebeurd.

Ik werd geraakt door alle mensen die spontaan gedag zeiden toen ik ze tegen kwam.

Ik ken dat niet.

In Den Haag zeggen mensen je alleen gedag als ze je kennen.

Geraakt werd ik ook door de prachtige natuur. Je loopt er de hele dag doorheen dus je gaat er beter naar kijken. Uren liepen we door het bos zonder iemand tegen te komen. Over grote vlakten met heide die in bloei stond en een paarse gloed achterliet.

Dauwdruppels op spinnenwebben, de geur van bloemen en gemaaid gras door elkaar heen. Het geluid van de belletjes in de schaapskudde, een blaffende hond hard aan het werk.

De zon die betoverend mooi door de bomen schijnt, soms op bemoste stukken die daardoor sprookjesachtig aandoen. Vaak was het helemaal stil. Los van alles en iedereen en helemaal in het moment. Momenten van volledige gelukzaligheid.

Ik wil hier nooit meer mee stoppen, flitste het soms door me heen.

Geraakt door de vriendelijkheid van mensen. De vrouw die kwam aansnellen met koffie toen we ’s avonds na een zware dag ons tentje op aan het zetten waren.

De keer dat we bij het ontbijt ook brood voor de lunch mochten smeren, of toen de eigenaar van de camping onze rugzakken naar de volgende camping wilde brengen.

Open armen

Toen Marianne ons met open armen ontving in haar Tiny House, middenin het paradijs. Ze kwam ons halen bij het eindpunt van de etappe, kookte voor ons en er stond zelfs een appeltaart met mango in de oven als toetje.

Maar het hield niet op, we hadden mooie gesprekken over eekhoorntjes en omgeslagen kano’s, kregen ook nog ontbijt en een lift terug naar het pad. Het welkom was zo warm als het vuurtje wat we ’s avonds stookten.

Mijn zus die andere schoenen kwam brengen en meteen tape en vette watten meebracht. Allemaal om ons de tocht door te helpen.

De lift die we kregen van het stel wat keihard schlagermuziek aanhad in de auto. De vrouw met haar Duitse kapsel, kort van boven en lang van onder, die veel vriendelijker was voor mij dan ik in gedachten over haar.

De stoeltjes langs de weg om uit te rusten, de koelbox met drinken waar je uit kon pakken en het toetjesbankje. Het hield niet op.

Bijzondere ontmoetingen hadden we, omdat we de tijd hadden om stil te staan en te luisteren. De gepensioneerde brandweerman die met een baard van een week en vlekken op zijn trui zijn verhaal vertelde.

Die we met tranen in zijn ogen achterlieten, diep geroerd omdat we oprecht geïnteresseerd naar hem hadden geluisterd.

Gertrud en Berend

Op een dag kwamen we Gertrud en Berend tegen. Hij was 78 jaar en liep moeizaam met zijn kniebrace en wandelstokken. Ze liepen 4 etappes door Drenthe en Berend vertelde dat hij de vertragende factor was. Hij moest vaak rusten en liep langzaam.

Heel langzaam.

Gertrud was heel fit en kon wel 3 keer sneller lopen. Ze deed het niet, want ze genoot er zichtbaar van om met Berend te wandelen. Ik zag hartjes in hun ogen.

Later zagen we ze weer aan de start van de langste etappe van 24 km naar Sleen. Die dag werd het 27 graden.

Ik: “Dat halen ze toch nooit. Ze lopen langzamer dan wij en moeten veel vaker stoppen. Het is eigenlijk onverantwoord met deze temperaturen.”
Broer: Zullen we de rugzak van Berend dragen? Misschien halen ze het dan wel.

Ik schrok en sperde mijn ogen open toen ik zag dat hij het serieus meende.

‘Liever niet’, dacht ik.

Maar toen flitsten alle momenten voorbij waarin ik had mogen ontvangen. Wat een prachtig mooi voorstel was dit eigenlijk.

Onbaatzuchtige edelmoedigheid.

Mijn broer is daar goed in. Ik heb nog wat te leren wat dat betreft. Schoorvoetend stemde ik in.

Gelukkig zei Berend nee. Hij voelde zich zichtbaar opgelaten, maar ook enorm verrast en dankbaar. Hij twijfelde wel, overlegde een paar keer met Gertrud en besloot toen toch zijn eigen rugzak naar Sleen te dragen.

Uren later kwamen we uitgeput aan op de camping. Het was echt een zware tocht geweest en ik was opgelucht dat we er waren. Het enige waar ik echt naar verlangde was een stoel en toen ik die eenmaal gevonden had, bleef ik zeker een uur roerloos zitten.

Daar ben ik dan wél goed in.

Berend en Gertrud hebben we zoals verwacht niet meer gezien, maar we hadden het wel over ze.

Ik: “Ik hoop dat ze het laatste stuk met de bus of de taxi gaan. Ze snappen toch wel dat dit niet gaat lukken?”
Broer: “Ja joh ze hebben hun B&B afgezegd en een andere gezocht in een dorp eerder. “

Coevorden

De volgende dag liepen we naar de camping in Coevorden. Coevorden leek de moeite waard om te bezoeken. Het heeft een oud kasteeltje en leek redelijk groot op de kaart.

Schijn bedriegt dus na het eten liepen we dan ook gauw terug naar de camping.

Rond 19.00 uur kwam er plots een man uit de bosjes onder de brug vandaan, op de voet gevolgd door een vrouw.

We knipperden met onze ogen en zagen tot onze grote verbazing Berend en Gertrud verschijnen. Hij gooide zijn rugzak af en zei: “ik moet even liggen hoor” en stortte zich neer in de berm.

Gertrud ging naast hem zitten en wij, benieuwd naar hun avonturen, hurkten erbij.

Berend en Gertrud hadden wel degelijk de hele etappe naar Sleen gelopen. Ze hadden er de hele dag over gedaan en hadden maar liefst 10 keer gepauzeerd. Berend had spijt dat hij zijn rugzak niet aan ons had meegegeven, want het was een zware dag geweest.

Ze waren om 19.00 uur Sleen binnengelopen. De uitputting nabij hadden ze zich op het terras van het enige restaurant laten vallen.

Dat restaurant was helemaal volgeboekt, wij waren er namelijk uitgegooid, maar de serveerster zag hoe hoog de nood was en maakte een uitzondering.

Berend vertelde dat de eigenaar van de B&B had aangeboden hen de volgende dag met de auto een stuk op weg te helpen. Een enorm aantrekkelijk voorstel, maar ook dat had hij geweigerd.

Deze man was een held.

Olympische spelen

Vandaag waren ze, net als wij, naar Coevorden gelopen en zouden ze op het station de trein naar huis pakken. Berend bleek een voormalig topsporter te zijn. Hij had als roeier meegedaan aan de Olympische Spelen van 1968 in Mexico. Samen hadden ze de Tour du Mont Blanc gelopen 30 jaar terug en Berend was dol op wandelen in de bergen.

Hij miste het en wilde dat weer gaan doen. Fysieke klachten maakten dat echter lastig en daarom leek het ze handig eerst te kijken of hij het nog kon.

Gertrud had voorgesteld te beginnen met het Pieterpad en zo liepen ze de provincies één voor één door.

Berend is mijn voorbeeld. Ik wil zo worden als hij.

En als dat niet lukt wil ik zijn zoals mijn broer, de vrouw van de koffie, die met het Duitse kapsel, Gertrud, Marianne of mijn zus. Mensen die het verschil maken met een vriendelijk gebaar.

Want dat is waarom we hier zijn op aarde. Om elkaar en daarmee onszelf te overladen met onbaatzuchtige edelmoedigheid.

Voorbij de verwachting: wandelen is levenskunst

12 oktober 2021.Reading time 8 minutes.

Ik doe altijd mijn best. Mijn stinkende best. Het is om moe van te worden.

Alles moet het liefst op orde in mijn leven. Een afgestreepte to-do-list, een schoon en opgeruimd huis, kinderen die hun groenten opeten en uiteraard een carrière.

Ook al probeer ik orde op zaken te stellen, de to-do-list groeit in plaats van slinkt. Een merkwaardig verschijnsel op zich.

Het spinnenrag hangt aan de kast. De kinderen ontwijken met doelgerichte precisie de kool en taugé in de nasi goreng. En die zes cijfers, die haal ik ook dit jaar weer niet.

Ik voel stress als mijn kleding-ketting-tas een dag langer dan voorgeschreven onderaan de trap staat. Foei, Iris!

Als ik de rondjes met de hond inkort, voel ik me schuldig. Arm beest!

Niet alles hoeft perfect hoor. Als het ook nog eens perfect zou moeten zijn, loop ik rond als een snelkookpan. Maar het moet wel gedaan.

Het is de lijst, de ‘alles wat nog moet gebeuren’ lijst, die me gehaast laat voelen.

Als ik het zomaar allemaal zou laten gaan, dan faal ik natuurlijk. Dan komt de wereld erachter wat voor een nutteloos wezen ik werkelijk ben.

Tenminste, dat zegt het slavendrijvertje in mij. Het mannetje, met snor en zwarte hoed, wat de hele dag dreigend een zweep laat knallen in de lucht.

I created a monster

Terwijl ik mopperend over het waterballet in de badkamer de zoveelste handdoek van de grond afhaal, besef ik dat ik er op deze manier ook niet bepaald leuker op word.

Als ik boos word op de vraag of ze (alweer!) ‘op de iPad / playstation / Netflix mogen?’, vraag ik me af wat ik anders had verwacht.

“Moeder, het was een drukke dag. Ik merk dat ik behoefte heb aan een rustmoment, maar ik wil dit wegdrukken door me te laten afleiden door consumptief schermgebruik. Gelukkig weet ik het net op tijd te ondervangen. Daarom trek ik me nu terug om te mediteren, al hummend op de mantra ‘ik voel me veilig, ik ben blij’.

No way in hell.

Kind 1, ijverig na school (vooruit, na haar screentime) aan haar huiswerk. Uit angst achter te lopen.

Kind 2, die pas de deur uitgaat als ze er in haar ogen piccobello uitziet. Symmetrische staartjes en afgestemde outfit volgens de laatste mode. (Zij heeft wel het mode-gen.)

Geschokt kijk ik naar twee mini-me’s.

Ook zij zijn besmet met het ‘hoge eisen fenomeen’.

Genoeg is genoeg

Ik ben het zat. Ik ben het zat om steeds te falen in een oneerlijke strijd, waarin je nooit als winnaar uit de bus kunt komen. Stress te voelen om het tekort schieten. Ik doe mijn best, maar het is nooit genoeg.

Het is een kansloze missie. Niemand tikt alle ‘boxes’ af in het leven. Dat kan namelijk niet. Want waar je één ding goed doet, laat je iets anders zitten.

Je kan niet én gezellig lang tafelen met je gezin én de was tegelijkertijd netjes vouwen. Je kan niet én uren wandelen met de hond én mega omzetten draaien op dezelfde dag. Je kan niet én een schoon huis hebben én bij zijn met Masterchef Australia.

Oh wacht, dat kan wel. Ze heet Zakia en is mijn reddende engel.

Van jezelf verwachten dat je altijd alles goed doet, is een garantie op falen.

Is dat geen leuke catch 22?

Het zou grappig zijn, als het niet zo in en in irritant was.

De slavendrijver moet dus verdreven worden. Een koekje van eigen deeg krijgen. Als ik mezelf niet meer kan redden, dan op zijn minst mijn kinderen.

Mijn strategie tot nu toe loopt vast. Dit vraagt er eentje uit de categorie ‘omdenken‘.

Waar in mijn leven doe ik niet mijn best?

Een open deur, maar ik trap hem graag in: wandelen.

Wanneer ik wandel doe ik niet mijn best. Ik kan er niet in falen. Ja, ik kan de weg kwijt raken, en dat gebeurt ook regelmatig, maar ik vind dat niet erg.

“I never get lost, I just change where I want to go. “

En zo is het ook.

Tijdens een wandeling voel ik geen druk om het juiste te doen. Er is geen juiste. Ik maak er nooit een wedstrijd van. Geen tijdsdruk. Het gaat me niet om meer kilometers. Het snelste lopen. Nee, ik voel me vrij en genoeg.

Voor de natuur hoef ik mijn best niet te doen. De natuur heeft geen oordeel en geen mening. Geen verwachting van mij. En ik niet van haar.

En daar zit volgens mij de hete angel: de verwachting.

Wandelen is geen verwachting hebben

Ik verwacht niets van het wandelen. De wandeling is wat het is. Ik bedenk me niet van tevoren allerlei scenario’s van hoe het zal zijn. Kan mij niet schelen of die blaadjes groen of bruin zijn. Of ik veel bochtjes maak of weinig. Zelfs regen deert me niet. Ik accepteer wat komt.

Het komt ook door de beweging denk ik. De stappen nemen en het licht schudden van je lichaam. Het schudt alles los. Ook je gedachten. Ook je neurotische dwang naar goed willen doen. Daar is geen plaats voor tijdens een lange wandeling.

Het is de verwachting van hoe het leven moet zijn, wat maakt dat ik niet in het leven kan zijn.

De verwachting, die zorgt ervoor dat ik moet voldoen, aan van alles en nog wat.

De to-do-list en alle eisen die ik mezelf stel, komen 100% uit mijn eigen brein. Er is geen wetboek die al die eisen stelt. Het is mijn eigen verwachting van mezelf, die de stress veroorzaakt.

Ik vraag me af of ik kan stoppen met verwachten. Of ik kan leven zoals ik wandel.

Gewoon maar zien wat de kinderen wel of niet opeten en opruimen. Me laten verrassen door wat er gebeurt als ik stop met <vul in lange lijst van dingen die ik goed wil doen>.

Het lijkt me een spannend experiment. Wie weet voor wat voor verrassingen ik kan komen staan. Wat als de wereld echt doordraait, als alles in de soep loopt?

Ik ga het proberen: de kunst van het niet-doen.

En als het niet lukt zit er maar één ding op: de godganse dag wandelen.

Lessen die je kunt leren van een 73-jarige

8 oktober 2021.Reading time 7 minutes.

Mijn vader viel van de trap naar beneden en ik viel onverwacht met hem mee de afgrond in.

We waren op de verjaardag van mijn neefje. Mijn vader had een fiets gekocht voor hem. Terwijl wij taart aan het eten waren, haalde hij de fiets naar boven. Hij gleed uit en viel alle treden weer naar beneden, met fiets en al.

In de rolstoel duwde ik hem door de hal van het ziekenhuis naar de afdeling radiologie. De huisarts was langs geweest en het leek haar goed om voor de zekerheid foto’s te maken. Hij had misschien wel een rib gebroken.

Terwijl ik de rolstoel voortduwde viel ik zelf van de trap met herinneringen naar beneden. In dit ziekenhuis lag mijn nichtje ruim 3 maanden voor ze uiteindelijk overleed. Hier was ik vaak geweest. Altijd met lichte tegenzin omdat ik bang was voor wat er zou komen.

Ik liep langs het café waar we koffiedronken, langs het winkeltje waar ik cadeautjes voor haar kocht, die hele lange hal in richting het aquarium.

De foto’s waren snel gemaakt. Een kleine verpleger met zwart haar duwde mijn vader de kamer weer uit, maar we mochten nog niet naar huis. Ze moesten de foto’s nog even goed bekijken. Er was iets mis.

Tien minuten laten kwam de verpleger bij ons staan en vertelde dat mijn vader zeker drie ribben had gebroken. Hij moest verder onderzocht moest worden op de spoedeisende hulp. Hij nam de rolstoel over en leidde ons de klapdeuren door.

Piepjes

Meer akelige herinneringen drongen zich als een golf van misselijkheid op. Ik liep langs de kamer waar ik met mijn schoonzus en nichtje had gezeten toen ze hele hoge koorts had en zo benauwd was. Daar waren die apparaten weer met slangetjes eraan en piepjes eruit.

De piepjes brachten me terug. Terug naar de momenten van machteloosheid waarin ik niets voor haar kon doen. De piepjes die angstaanjagend duidelijk maakte dat het niet goed met haar ging.

Mijn aanwezigheid was nutteloos. Ik stond erbij en keek ernaar. Zij was vier en ik was tien keer zo oud, maar ik kon niks. Ze lachte niet meer om mijn grapjes en zelfs haar favoriete liedjes konden geen lichtjes meer in haar ogen laten verschijnen. Ik zag de mensen in witte pakken met mondkapjes weer en reageerde dit keer net zoals zij.

Bang voor wat ze zouden doen of zeggen.

In dit ziekenhuis gaf je mensen af van wie je hield en had je er geen controle meer over. Dan beslisten zij wat nog wel mocht en vooral ook, wat niet meer. Hier kregen we altijd slecht nieuws. Niet meer naar huis, nooit meer naar huis.

Web van angst

Een onzichtbare spin weefde een web van angst in mijn hoofd. Ik zou ook mijn vader kwijtraken. Hij, die zonder kleerscheuren had geskied, geboulderd en gefietst op zijn racefiets was nu geveld door een simpele trap.

Er was weer slecht nieuws. Hij had 6 ribben gebroken en 3 daarvan op meerdere plekken. Alles was kapot vanbinnen. Alsof een bowlingbal een paar glazen flessen had geraakt die nu in stukken op de baan lagen.

Hij moest blijven, misschien geopereerd worden. Ze hadden het over gevaar voor longontsteking. Dit was vast het begin van het einde.

Mijn vader maakte intussen grapjes in zijn rolstoel.

Door het web kon ik niet meer helder nadenken, alles vertraagde. Ik raakte de weg weer kwijt. Ik had de auto geparkeerd, maar kon niet bedenken hoe dat dat moest met de betaalapp.

Helemaal kwijt hoe laat het was en wat ik thuis moest regelen. Later liep ik verdwaasd in de supermarkt rond. Wat deed ik hier ook alweer? Mijn hersens waren uit.

Natuurlijk ga je niet dood aan gebroken ribben. Mijn angst was irreëel en had niet zoveel met deze situatie te maken. Maar even was de dood daar weer. In gedachten. Hij klopte even op mijn schouder om te laten weten dat hij er altijd is. Soms ver weg, soms dichtbij.

Het zijn voor mij van die momenten waarop alles stopt.

Conditie

Twee dagen later kon ik mijn vader weer ophalen uit het ziekenhuis. Hij bleek in zo’n goede conditie te zijn dat een operatie niet nodig was. Hij liep zelf naar de auto en zei dat we veel meer kunnen dan we zelf denken.

Dat het belangrijk is om soms even door de pijn te gaan omdat je het dan toch zelf blijkt te kunnen. Het verschil tussen in het ziekenhuis blijven en naar huis kunnen, in zijn geval.

Je hebt in het leven geen invloed op de dingen die je overkomen. Je hebt wel invloed op de manier waarop je ze ingaat en aangaat. Een goede gezondheid koop je niet bij de Hema, daar moet je iets voor doen. Ja dat is irritant. Vermoeiend ook.

En toch moet je het doen.

Ga wandelen, fietsen of wat dan ook waar je blij van wordt. En als je er niet blij van wordt, doe het dan voor de mensen die van je houden.

Dat is het mooiste Sinterklaascadeau wat je ze kunt geven.

Waarom barefoot schoenen de oplossing zijn voor brede voeten

5 oktober 2021.Reading time 5 minutes.

Ik heb scheve teentjes. Dat is niet erg.

Ik heb ook een scheve arm en laatst viel het me op foto’s op dat ik inmiddels ook een scheve mond heb.

Er staat nog genoeg recht om niet al te ongelukkig te worden.

Die tenen, zijn al heel lang scheef. Ook zit er een knobbel op mijn voet. Ik vermoed dat ik een brede wreef heb. Ik moet bekennen dat ik een plaatje van een voet moest op zoeken voor de juiste benamingen.

Wie mooi is moet pijn lijden

Zo lang ik leef heb ik mijn niet zo elegante voeten proberen te persen in elegant schoeisel. Toen ik als tiener het uitgaansleven ontdekte, moest en zou ik hakken aan. Wanneer ik mijzelf als werkende vrouw voorstelde, zag ik chique mantelpakjes en zwarte pumps voor me.

Ook ik wilde meedoen aan de mode, dus onderwierp ik mijn voeten aan de trend van de dag. Terugkijkend vermoed ik dat ik niet slaagde in mijn pogingen tot modebewustheid. Ik had – en heb – het fashionista-gen niet.

De moeite was niet alleen pijnlijk, ook nog eens tevergeefs.

Kennismaking met barefoot schoenen

Nu ben ik 42 en het is waar. Als je ouder wordt, trek je je minder aan van wat anderen van je denken. Ook dat blijkt tevergeefse moeite, kom je achter. Al is het simpelweg maar om het feit dat iedereen een andere mening over je vormt, dus je toch niet iedereen tevreden kan stellen. Een kansloze strategie.

Ik kende twee mensen met barefoot schoenen. Vriendin F., die had zo een met van die teentjes. En Rachel. Ik vond de schoenen niet zo. Eigenlijk niks. Plat, breed en duidelijk niet hip.

Maar beide vriendinnen heb ik hoog in aanzien. Hoe konden ze èn cool zijn èn barefooted door het leven gaan?

Het enthousiasme over dit type schoenen schoof Rachel niet onder stoelen of banken. Vooral omdat ze haar van haar zooltjes hadden af geholpen. Langzaam liet ik me overtuigen van de voordelen van deze suffe schoen.

Een beter postuur. Sterke voetspieren. Meer contact met de ondergrond. En bovenal: ruimte voor je voet.

Ik ging om.

De schoenen transitie

Tijdens mijn eerste bezoek aan Bar efoot & more in Arnhem schafte ik direct drie paar aan: wandelschoenen, casual gympen en sandalen. Sindsdien heb ik geen normale schoen meer gedragen.

Het is even wennen, want je voeten en benen moeten echt harder werken. Het is de bedoeling om rustig de overgang te maken. Dus korte stukjes lopen en dit steeds uitbouwen.

Wennen aan de harde ondergrond onder je voeten. Leren niet te stappen op steentjes en eikels.

Je mist de steun, de dikke zool. Dit wil je missen, want die steun maakt je voet lui.

Het is een soort van voetreflexologie – non stop.

Mijn eerste lange wandeling op barefoots vond ik reuze spannend.

Ik liep die dag, ik weet nog goed, van Woerden naar Breukelen. Mijn ‘gewone’ wandelschoenen had ik in mijn rugzak gedaan. Voor ‘je weet maar nooit’. Inderdaad. Halverwege wisselde ik van schoen. Ik nam de transitie heel serieus.

Mijn vertrouwen in mijn samenwerking met de flinterdunne zooltjes groeide. De Pieterpad proeverij liep ik geheel op de barefoots. Met gepaste trots.

Ik werd zelfs onderweg erop aangesproken. “Zijn dat die barefoot schoenen? Wat gaaf. Die wil ik ook.” Dit deed me goed. Misschien worden ze ooit wel eens ‘in’ en behoor ik gewoon tot de trendsetter.

Los van dit allemaal, jeetje, wat zijn ze een bevrijding.

Bevrijdde voeten

Eindelijk geen beknelling meer. Geen dikke blaren omdat de randen van mijn voet tegen de schoenwand schuurden. Geen pijn, geen gedoe. In ruil daarvoor gespierde voeten (ik weet nog niet wat je daar aan hebt, maar dat terzijde) en blije voeten.

Nee, geen mooie hakken meer. Mijn paars fluwelen Prada’s staan enkel nog ter decoratie in de slaapkamer. Daar staan ze eigenlijk wel goed. Ze zijn denk ik ook meer bedoeld om naar te kijken, dan om te dragen.

Lees ook: Dit is waarom barefootschoenen glans aan je leven geven