Na reikhalzend te hebben uitgekeken naar het vervolg op Het zoutpad heb ik De wilde stilte ademloos uitgelezen. Het is wederom prachtig, beeldend en poëtisch geschreven. Raynor Winn overtreft zichzelf. Wat begint als een vervolg op haar debuut ontvouwt zich als een bitterzoete confrontatie met melancholie, onvoorwaardelijke liefde en de kracht van de natuur.

De wilde stilte

De wilde stilte is het vervolg op Het zoutpad en vertelt verder over Raynor Winn en haar man Moth. Raynor beschrijft hun worsteling om het leven op te pakken, nadat ze alles kwijt zijn geraakt.

Nadat ze maanden lang in een tentje en uit een rugzak leefden aan de winderige kust van Engeland, vinden ze onderdak in een kerk. Moth leeft in reservetijd nadat hij 7 jaar geleden te horen kreeg dat hij terminaal ziek is. Zijn arts zei destijds:

“Vermoei jezelf niet, ga niet te ver wandelen en wees voorzichtig met traplopen.”

Toch lijkt hij, tegen elke medische verwachting in, te zijn opgeleefd in de natuur.

Moth gaat studeren en Raynor krijgt weer te maken met een groot verlies. Ze wordt gedwongen om haar leven nogmaals onder de loep te nemen.

Ze vertelt hoe ze tot het besluit komt om te gaan schrijven. Haar herinneringen aan hun bijna 1000 kilometer durende tocht over het South West Coast Path stuurt ze in een opwelling naar een uitgever. Het resultaat is een onverwachte bestseller in de vorm van Het zoutpad.

Intussen gaat Moth’s gezondheid in het gewone leven steeds verder achteruit. Raynor zoekt naar de wetenschappelijke oorzaak voor zijn opleving in de natuur. De angst hem te verliezen wordt afgewisseld door de hoop een geneesmiddel te vinden.

“Misschien is er een wisselwerking met de chemicaliën en de aroma’s van planten. Misschien is het simpelweg de beweging. Maar het wandelen is een wondermiddel gebleken voor Moth.”

Dan krijgen ze een prachtig aanbod van een lezer van Het zoutpad. Ze mogen in zijn oude boerderij wonen en werken. Het door landbouw verarmde land geven ze stukje bij beetje terug aan de natuur. Het wordt hun redding, want door het harde werk in de buitenlucht knapt Moth op.

Laugavegur Trail

Tot slot besluiten ze om de Laugavegur Trail te gaan lopen, een spectaculaire trektocht door Ijsland. Fysiek en mentaal een loodzware tocht, waarbij ze zich onderweg regelmatig afvragen of dit een goed idee is.

Toch doet de trektocht Moth zichtbaar goed.

“Ze voelen net echt vandaag, alsof ik mijn oude benen terug heb, ze doen gewoon wat ik wil.”

Raynor concludeert:

“Net als stoppen met menselijk ingrijpen op het land ervoor had gezorgd dat de natuur zich herstelde, zo overleefde Moth door terug te keren naar een natuurlijke manier van leven.”

En besluit met een prachtig advies.

“Wees niet voorzichtig met traplopen maar ren naar boven, zo hard als je kan, zonder angst voor tikkende klokken en verstrijkende tijd.”

Elke regel van dit boek is doordrenkt van de allesoverheersende liefde tussen twee mensen. Heerlijk om te lezen.

Daarnaast is het voor mij wederom de bevestiging dat je lichaam veel meer kan dan je denkt. En dat je, net als het inspirerende stel dat ik tegenkwam op het Pieterpad, vooral moet doen waar je van droomt.

Inmiddels is bekend dat Het zoutpad wordt verfilmd en er volgend jaar een derde boek uitkomt.

Ik kan niet wachten!

Nog niet uitgelezen? Lees: Wild van Cheryl Strayed.