De touringcar bus brengt ons van vliegveld naar hotel. In het avondschemer schouw ik het eiland aan. Het lijkt me een wandelbestemming bij uitstek. Alleen ben ik hier niet om te wandelen.

Ik ben op vakantie in zonnig Lanzarote met dochters. In een matig drie sterren all-inclusive, tussen luide roodverbrande Hollanders en vadsige Britten.

De dagen blenden zich tot een. Ik hoor “Sweet Caroline” op repeat door de luidsprekers. Een twijfelachtige clown zit achter wat gillende peuters aan. Ik veeg de kruimels van een droge plak cake van mijn schoot.

Één blik op mijn dolgelukkige meiden, die voor de zesde keer vandaag in het zwembad plonzen, en ik accepteer het. Ik waardeer het zelfs. Het is heerlijk om hier te zijn. Ik ben tevreden, gelukkig en dankbaar.

De ontsnapping

Maar ik begin me wel een beetje te vervelen…

Je kan maar zoveel ijsjes eten, frisjes tappen en slonzig aan het zwembad hangen. Zelfs als je lui aangelegd bent, komt er een onvermijdelijk ‘itch’. Een stukje onrust.

Ik kijk naar mijn groeiende blubberbuikje. Me omdraaien op het bed kost al moeite.

Er moet iets gebeuren.

Ik plan zorgvuldig onze ontsnapping uit het resort.

Voor een fotografie cursus die ik volg, moet ik vlak na de vakantie een beeld in leveren. Ik werk aan een serie symbolische zelfportretten, die opgenomen worden aan zee.

Vanaf mijn zwembad bedje kan ik de zee ruiken. De afstand moet zelfs voor mijn honkvaste en ietwat lethargische kinderen te overbruggen zijn.

Het doel is bepaald: we gaan foto’s maken.

Wat ik vervolgens nodig heb is een lokkertje om de pre-pubers in actie te brengen.

Wanneer dochter #2 tijdens het diner (zo’n weinig geïnspireerd buffetrestaurant, need i say more?) opmerkt dat er in tegenstelling tot de lunch, zo weinig lekkers is te kiezen ´s avonds, grijp ik mijn kans.

Morgen gaan we eten in een echt restaurant! Aan de boulevard! Met een menu! En daarna gaan we foto’s maken aan zee en jullie zijn mijn speciaal geselecteerde assistenten.

Zo geschiedde.

We maken kunst

Een kleine wandeling over de boulevard brengt ons naar een plek vol rotsen. Perfect! Met misschien iets te weinig gene vind ik mijn plekje.

Ik doe een rots na.

De titel wordt: de rots in de branding ben je zelf. Vernuftig vind ik het.

We zijn alleen een beetje snel klaar. Het is van belang om de escapade te rekken, dus verzin ik nog een aantal creatieve poses, daar aan het toeristische strand.

Verderop vist een jongen met zijn opa. Een moeder wordt boos op haar zoontje omdat ‘ie niet lacht voor de foto. Een klein meisje met een veel te groot ijsje dendert voorbij.

En wij, wij maken kunst. En alles für die kunst, dus bedenk ik me dat ik met jurk en al de zee in ga.

Het is een opwelling. Ik weet niet eerlijk gezegd al lang niet meer wat ik uitbeeld, maar het lijkt me wel tof. Dat is genoeg voor mij.

Mijn bloemetjesjurk danst zachtjes in de deinende zee. De meiden schieten er op los, terwijl ik wat probeer mee te geven over perspectief en rechte horizons.

Dan voel ik een scherpe pijn in mijn voet. Welke ik negeer, want we maken kunst tenslotte.

De golven worden intenser en dochter #2 krijgt het benauwd. Ik ben ver van verdrinking af, maar klauter toch maar op het droge. Terwijl we over gladde rotsen manoeuvreren, word ik me weer bewust van de steek in mijn voet. Tot mijn schrik zie ik een klein bloedspoor achter me.

Het eerste wat door me heen schiet is: het Pieterpad! Over twee weken begin ik. Ik had er misschien wel meer naar uit gekeken dan deze zonvakantie. Ik en een rugzak, mijn eigen mini pelgrimage.

Daar sta ik, van top tot teen doorweekt. Geen handdoek of droge kleren bij me. Met een gewonde voet.

Gewonde voet

Wat begon als avontuur, werd een slecht idee.

Dapper zoek ik iets om het bloeden te stelpen en vind een mondkapje. Eindelijk zie ik het nut van die ondingen in.

Druipend hink ik met een meisje aan iedere zij terug naar het hotel. De receptie helpt me aan een taxi en geen half uur later lig ik op een bedje in het medical center. “Iet ies notting”, vertelt een zuchtende stem me.
Hadden ze misschien gehoopt op een echte medische uitdaging?

Ik hink enigszins beschaamd weer de taxi in. Stupid tourist, hoor ik ze in gedachten me nazeggen.

Die ‘notting’ doet anders wel verrekte pijn. In het hotel aangekomen ben ik al door de pleister gebloed. In de badkamer staar ik, in onmogelijk hoek naar een gat in mijn hiel. Het levert me als bonus een verrekte spier op.

Mijn ogen worden vochtig.

Aplausso Aplausso

Lopen zal voorlopig niet gaan. Ik dacht altijd dat mijn ogen het belangrijkst waren, als fotograaf. Maar mijn voeten zijn sinds ik met het wandelkoorts besmet ben geraakt, minstens zo belangrijk.

Een beetje bedompt sluiten we de avond af bij de bar. De bingo is net afgelopen en de karaoke begint. Ik bestel een G&T en lal mee met “Leef!”. Een Engels vrouw met een net iets te strak jurkje geeft een hilarisch valse vertolking van Ironic. De DJ roept om “applausso applausso!”.

Was ik maar hier gebleven, dan kon ik dansen op ABBA. Dan kon ik lopen. Dronken en nog wat dikker, maar met voeten zonder gaten.