Het Pieterpad, deel 1. Met blaren naar Zuidlaren.

26 september 2021.Reading time 8 minutes.

Op 3 september 2021 was het zover. Na maanden van voorbereiding ging ik dan eindelijk het Pieterpad lopen.

De helft dan, van Pieterburen in Groningen naar Vorden in Gelderland.

Voorbereiden heb ik trouwens niet gedaan. Ik heb natuurlijk wel over nagedacht, maar het leek me niet nodig.

De helft van het Pieterpad bestaat uit 13 etappes van gemiddeld 20 kilometer. Ik loop zeker 5 kilometer per uur, dus rekende op 4 uurtjes lopen per dag.

Makkie.

Je hebt er immers de hele dag voor. Als je van 10 tot 12 loopt en van 2 tot 4 dan ben je er. Veel tijd over om leuke dorpjes te bezoeken, op een terras te hangen en hier en daar een bezienswaardigheid uitgebreid te bezoeken.

Pieterburen

In Pieterburen stopte de bus en begon het avontuur. We waren niet de enige. Twee grijze pensionado’s met een klein rugzakje en stevige stappers aan zaten voor ons. Een jonge vrouw met legerkisten, een overvolle rugzak en een hond stapte tegelijkertijd uit.

De eerste meters liepen we naast een zongebruinde dame in het blauw die terloops vertelde dat ze net de Santiago de Compostella had gelopen en er verrassend fris uitzag voor zo’n prestatie.

Mijn broer liep de eerste week mee. Inmiddels opgehitst door mijn barefoot enthousiasme heeft hij ze ook. Vanzelfsprekend liepen we het Pieterpad op barefootschoenen.

Zoals ik eerder schreef hadden we de tent mee. Je moet jezelf een beetje uitdagen zo nu en dan.

Waar onze collega’s uitgebreid foto’s maakten van de start en van elkaar, schoten wij direct langs de concurrentie heen om ze kwijt te zijn.

Niks zo hinderlijk als file-lopen.

Winsum

De eerste etappe was slechts 13 kilometer die ons tussen de weilanden door naar Winsum leidde. De oogst was in volle gang en overal zagen we grote machines aardappels en uien uit de grond plukken.

In Winsum, benoemd tot het mooiste dorp van Nederland, zouden we we voor het eerst onze tent opzetten.

Over de schamele 13 kilometer deden we 3 en een half uur. We liepen na 10 minuten al verkeerd en hadden direct onze collega’s in de nek omdat de meesten ons blindelings volgden.

Alleen de pensionado’s waren zo wijs hun eigen weg te volgen en namen de leiding over. We hebben ze niet meer ingehaald.

Na aankomst op de camping bleek ik tot mijn grote verbazing een blaar te hebben opgelopen. Ik snapte er niks van want sinds ik op barefootschoenen loop heb ik nooit meer last van blaren. Hoe kon dit?

Groningen

De volgende dag stond er 19 kilometer naar Groningen op de agenda. Mijn blaar kreeg rap gezelschap van 2 soortgenoten en ook bij mijn broer popten ze op als popcorn. Elke stap deed pijn en voelde alsof ik in glas stapte.

We hadden overal rekening mee gehouden, ik had zelfs een regenjas mee, maar blaren? Nee geen moment aan gedacht.

Op dag 2 lag ik om half 4 horizontaal. Ik was kapot. Mijn voeten brandden, ik had spierpijn en was helemaal op.

Dit was niet zoals ik het me had voorgesteld.

We waren in Groningen, die hartstikke leuke stad. We waren expres vroeg vertrokken zodat we nog veel tijd zouden hebben om Groningen binnenstebuiten te keren. Het was mooi weer en de terrassen zaten vol.

En ook al was het centrum slechts 15 minuten lopen van onze slaapplek ik kon het echt niet opbrengen.

Blaren

Ik was bezorgd. Wat nu? Etappe 3 was 21 kilometer naar Zuidlaren en op deze blaren ging dat zeker niet lukken. Moest ik na 2 dagen al een rustdag nemen? 32 kilometer achter de rug, nog ruim 200 km te gaan.

Google is your best friend, vertelde een vriendin me eens. Mijn zoektermen waren: Kun je doorlopen met blaren? Prik je ze dan wel of juist niet door? Komt het nog goed?

Of wordt het alleen maar slechter en pijnlijker? Google had geen eenduidig antwoord en dus videobelde ik mijn zus.

Zus-ter

Mijn zus is een zus-ter, een verpleegkundige. Een hele goeie. Ze houdt van wonden. Hoe viezer hoe beter. Ze vertelt er ook graag over, liefst onder het eten. Ik belde haar dan ook onder etenstijd.

Ik: “Han, ik heb blaren.”
Zus: “Oh, laat eens zien….Ja dat zijn echt jetsers. Je moet ze doorprikken Raach. Heb je een naald?”
Ik: “Uh nee, niet aan gedacht eerlijk gezegd”
Zus: “Heb je iets scherps?”
Ik: “Ik heb een schaar….”
Zus: “Goed, ontsmet de schaar en prik ze door”
Ik: Gelukt! Ontsmet in een vlammetje en opengeknipt. Het spoot eruit!”
Zus: “Openprikken zei ik! Niet knippen! En de velletjes laten zitten. Heb je tape?”
Ik: “Nee geen tape. Ik heb helemaal geen blarenspul mee, want met barefootschoenen heb je nooit blaren. Wel pleisters. Kan het daar ook mee?”
Zus: “Je gaat 236 km lopen en je denkt niet aan tape en een naald? Pffffffff. Die blaren komen door die zware rugzak suffie. Heb je niet geoefend met die rugzak?”
Ik: “Oefenen voor 4 uurtjes lopen per dag? Nee, dus.”
Zus: “Ok knip de randjes van de pleisters, dus langs de kussentjes. Plak de die randjes dan als dakpannetjes over je blaar. Laat ze een paar dagen zitten en vervang ze dan. Morgen kun je weer lopen.”

Zuidlaren

En zo geschiedde. De volgende ochtend was de pijn gehalveerd en gingen we in de mist op weg naar Zuidlaren. Onze tocht werd er mysterieus van. Zou mysterieus afgeleid zijn van het woord mist?

De weg werd steeds mooier. De weilanden werden afgewisseld door bos. We liepen een heel stuk langs het Noord-Willemskanaal en zagen kanoërs zich achterover laten vallen toen ze onder de brug doorvoeren.

Ik zong heel vaak het liedje: “Berend botje ging uit varen, met zijn scheepje naar Zuidlaren”. In de middag brak de zon door en daardoor voelde ik me aangemoedigd om ook de laatste kilometers naar de camping te sjokken.

’s Avonds aten we in Zuidlaren. Blijkbaar was de dorpen-jury hier nog niet geweest, want dit was overduidelijk het mooiste dorp van Nederland. Prachtig met allemaal brinken, leuke pleintjes en terrassen.

De zon scheen warm door de bomen en ik voelde me gelukkig.

Meer lezen? Hier deel 2.

Naar de Boschplaat (Terschelling). Avontuur of slecht idee?

3 september 2021.Reading time 10 minutes.

Wat is het verschil tussen een avontuur en een slecht idee? Daar kwam ik achter toen we op Terschelling besloten om een E-chopper te huren.

Een E-chopper is een elektrische scooter die er tof uitziet. Hij heeft brede banden, een hoog stuur en een batterij waarmee je 45 kilometer aan één stuk kunt rijden. Je kunt er met z’n tweeën op.

Tenminste als je allebei kleine billen hebt.

De E-chopper zou ons naar de Boschplaat brengen. Een prachtig natuurgebied aan de oostkant van Terschelling. Ik was op vakantie met Moeder, Broer, Schoonzus, Peuterneefje en Puberdochter.

Het bezoek aan de Boschplaat, hoorde ik van moeder, zou het hoogtepunt van de vakantie worden.

Moeder houdt erg van de natuur en van vogels in het bijzonder. Ze bekijkt ze regelmatig door een verrekijker. Broer is minstens zo enthousiast, hij kent de namen van een heleboel vogels en is daar trots op.

Op de Boschplaats broeden blijkbaar verschillende bijzondere vogels. Beiden konden zich niets mooiers voorstellen dan die te gaan bekijken.

De voorbereiding

Moeder en Broer waren begin van de week al eens gaan kijken hoe je op de Boschplaat kwam. Onderweg kwamen ze een vrouw tegen die net terugkwam. De vrouw vertelde dat het vanaf de parkeerplaats nog 5 kwartier fietsen was.

Dat was een probleem.

Hoe kregen ze Schoonzus, Neefje, Dochter en mijzelf mee? Ver fietsen, met vogels als beloning, staat niet op ons verlanglijstje.

Nergens niet.

E-choppers

Toch vonden ze een briljante oplossing; E-choppers. Die zouden ons in een dik half uur en zonder zweetdruppels op de plaats van bestemming moeten brengen.

Dochter en ik waren enthousiast. Niet over het bezoek aan de Boschplaat, wel over het huren van de elektrische scooters.

We zijn beiden uit hetzelfde luie hout gesneden en beleven het meeste plezier aan niet al te actieve activiteiten.

Een beetje scheuren over het eiland klonk ons als muziek in de oren. Een beetje chillen in een mooie omgeving was een bonus.

De ietwat krappe zitruimte, voor ons grote-billen-mensen, namen we voor lief. Ik beloofde Dochter dat ze een rondje over de parkeerplaats mocht rijden. Ze keek alsof ik haar net een nieuwe telefoon had beloofd.

Sterren kwamen uit haar ogen.

Naast 2 elektrische scooters huurden we ook een elektrische bakfiets, handig voor Neefje, onze spullen en de meegebrachte picknick. Want hoe leuk is het om het toppunt van je vakantie te vieren met een lekkere picknick?

De Boschplaat

De start was veelbelovend. We scheurden weg en waren in no time halverwege.

Om 13.00 uur waren we bij de laatste parkeerplaats en bij de start van het pad naar de Boschplaat. Het pad was goed bezocht.

Meerdere mensen liepen en fietsten op het pad. Het pad was onverhard, maar wij hadden scooters met hele brede banden, dus dat zou geen probleem moeten zijn.

Het werd een hellerit.

Al snel bleek dat die brede banden verdomd lastig op het smalle pad te houden waren. Sturen was enorm zwaar en in de stukken met zand gleden we vaak weg. De weg was heel hobbelig, waardoor dochter elke keer van het zadel gleed.

Telkens als ze terug probeerde te schuiven voelde het alsof ze de Heimlichgreep bij mij uitvoerde. Ademhalen werd steeds lastiger met een angstig kind om mijn middel geklemd.

In opperste concentratie keek ik maximaal 5 meter vooruit, in een poging ons op de weg te houden. Van de schitterende natuur zag ik niets. Meerdere keren reed ik het hoge gras in aan de rand van de weg.

Heel slecht idee!

Dochter begon in mijn oor te schreeuwen. “Waarom doen we dit? We moeten stoppen! Kunnen we terug? Dit is een heel slecht idee!”

Ik antwoorde tegen beter weten in: “Joh het valt wel mee. We krijgen zo vast een beter stuk. We zijn er bijna. Gelukkig hoeven we niet te fietsen!”

Ineens herinnerde ik me dat het 5 kwartier fietsen was en ik merkte op dat we zeker niet sneller gingen dan een gewone fiets.

Moeder had het nog veel zwaarder. De bakfiets was een enorm onding hier in het wild. Neefje stuiterde erdoorheen. Er was ook nog iets met de elektra, want hij viel af en toe uit.

Er waren grote stukken met mul zand, waar ze onmogelijk doorheen kon fietsen. Ze liep die stukken met de fiets aan de hand, onderwijl de bak naar links en rechts trekkend.

Ze viel 3 keer met bakfiets en al.

Nu vraag je je natuurlijk af, waarom reden jullie door? Waarom niet na 10 minuten omkeren en terugrijden?

Nou, dat zit zo. Broer reed voorop en was in zijn enthousiasme niet meer dan een stofwolk aan de horizon. Moeder was achter in het zand blijven steken, de bakfiets-perikelen hoorde ik pas achteraf.

Ik wilde niet onderdoen voor Broer. Niet de aansteller zijn, degene die afhaakt. Dat deed ik vroeger. Tegenwoordig zeg ik ‘JA’ tegen bijna alles wat op mijn pad komt.

Daarbij was mij een hoogtepunt beloofd. Prachtigheid lag in het verschiet. Neefje zou verrukt op blote voetjes door het zand en de zee rennen. Ik zag de lach al op zijn gezichtje. Wij zouden dit genietend aanschouwen met krakende croissantjes in de hand.

Ik zou een mooi verhaal kunnen schrijven over de natuur op Terschelling, misschien zelfs over de vogels en ik zou foto’s maken. Goed gelukte foto’s natuurlijk.

Ik dacht zelfs nog een moment dat dit een avontuur zou kunnen worden. Boy, was I wrong.

Na een uur was mijn grens bereikt. Abrupt stopte ik en schreeuwde naar Broer: Hoe lang nog? Dit is niet te doen! Ik trek het niet meer!

Broer keek me verbaasd aan. Altijd in voor welk avontuur ook, zag hij geen enkel probleem. Hij leek juist te genieten van deze catastrofe. Ruim een kwartier later kwam Moeder aansjouwen.

Ze zei: “We zijn nu al zover, het is zonde om om te draaien. Dan hebben we alles voor niks gedaan.”

Broer was het direct met haar eens. We reden verder. Google Maps vertelde ons dat het nog 6 kilometer zou zijn. Met de fiets zouden we daar 15 minuten over doen. Na een half uur keek ik nogmaals en zag dat we pas op de helft waren.

Het was inmiddels 14.30 uur. Om 17.00 uur moesten de scooters terug zijn. De batterij van de mijne was half leeg.

Vogels

Ik dacht: “Ben ik nou gek? Dit moet stoppen! We zouden direct terug moeten, als we het eindpunt al zouden halen. Ik maakte de rekensom hardop en kreeg eindelijk bijval.

Moeder raakte ook vermoeid. Neefje was in slaap gevallen. De picknick aten we aan de kant van de weg met zure gezichten.

We keerden om en reden terug. Dochter en ik kregen de slappe lach van de hele toestand. Ik had zoveel spierpijn dat ik haast niet meer kon sturen. Er lag een dode meeuw op de weg die ik probeerde te omzeilen. Het lukte niet, ik reed er vol overheen.

Dochter: “Mam, kijk uit een vogel!”

Ik: “Hij is al dood!”

Dochter: “Dat kun je toch niet doen! Hoe zou jij het vinden als er iemand over je dode lichaam rijdt?”

Wat is het verschil tussen een avontuur en een slecht idee?

Een avontuur is volgens de ‘Van Dale’ een onderneming waarvan de uitkomst niet bij voorbaat vaststaat. Je kunt dus zeggen dat een slecht idee de mogelijke uitkomst is van iets wat als een avontuur begint.

Fijn om dat ook te mogen ervaren. Volgende keer ga ik lekker wandelen. Een ding is wel gelukt. Ik heb toch nog over vogels kunnen schrijven.

Meer Terschelling? Lees: Eenzame boom in Hee en wadlopen en oesters eten.

De eenzame boom in Hee (Terschelling)

27 augustus 2021.Reading time 7 minutes.

Vakantie op Terschelling. Vanaf de boot fietsend overvalt een instant vakantiegevoel me. Ik rijd langs de waddenzee op het schijnbaar enige pad wat het eiland rond gaat. Ik sta op een camping in Hee, vlakbij een lieflijk duinmeertje.

Na een paar dagen valt me iets op. Overal waar ik ben, zie ik een boom boven de horizon uitsteken.

Van ver lijkt het wel een Afrikaanse boom. De boom intrigeert me. Er gaat een mysterieuze aantrekkingskracht vanuit. Waarom staat hij daar zo alleen? Waren er vroeger meer zoals hij? Ik wil hem van dichtbij zien. Wie weet stuit ik op een nieuw avontuur en nieuw geluk.

Op een avond besluit ik te gaan. Voor de grap probeer ik de boom op internet te vinden. Gewoon om te zien hoe ver weg hij staat en of er iets over bekend is. Ik verwacht niets te zullen vinden. Ik open google en toets in: ‘eenzame boom Terschelling’.

Waarempel; maar liefst twee pagina’s met hits! De eenzame boom in Hee is een begrip. Een toeristische trekpleister zelfs.

Hij wordt genoemd op de site van de VVV en op twitter. Mensen missen de boom, kijken uit hem weer te zien en delen foto’s van hem op facebook. Niet persé een boom die ik eenzaam zou noemen.

Hee

Hey! Hij staat zelfs in Hee. Da’s vlakbij. Nu wil ik er zeker heen. Ik ben nieuwsgierig. Waar is al die ophef over?

Ik voel me tegelijk ook teleurgesteld. Originaliteit is niet mijn sterkste punt, maar toch is het vervelend als het elke keer bevestigd wordt.

Vóór mij zijn er dus al heel veel mensen geweest die zich afvroegen wat die boom daar in zijn eentje deed en gezien alle reacties op internet, ben ik ook zeker niet de laatste.

Ik loop richting het lieflijke duinmeertje van Hee en zie een bende dappere kinderen die aan het zwemmen is in het koude water. Een suppende man peddelt langs. Ik loop verder, het pad loopt omhoog en ik zie een trap.

De trap gaat steil omhoog en blijkt speciaal aangelegd voor de eenzame boom. Hoe eenzaam kun je zijn als er speciaal een trap wordt aangelegd om je te bezoeken? Hijgend en puffend stap ik van de laatste trede. Ik ben niet de enige. Er staat nog net geen rij.

Deze boom heeft een drukker sociaal leven dan ik!

Bloeiende heide

Achter en rondom de eenzame boom is een duinlandschap met diverse grote en kleinere duinpannetjes. In de winter geweldig om met een slee van af te razen, in de zomer zeer geschikt om met je liefje te schuilen voor het vakantiegedruis.

Een groot deel van de pannetjes kleurt paars. Ze staan vol met uitbundig bloeiende heide. Op deze hoogte heb je een verbluffend uitzicht, waarbij je het hele eiland rond kunt kijken.

Ik zie de Brandaris vlakbij de haven, de Waddenzee die helderblauw kleurt in het zonlicht en ook de Noordzee aan de andere kant van het eiland. Een verdwaalde schotse hooglander is een zwarte stip in het duinlandschap.

Na ruim een uur boven merk ik dat het koud is geworden in mijn T-shirt. Ineens snap ik waarom de boom eenzaam is. We zijn de boomgrens in Terschelling gepasseerd. Boven deze grens groeit niets meer vanwege de ongunstige weersomstandigheden. Hij is de laatste der Mohikanen, de stoerste en sterkste in zijn soort.

Nee grapje, ik heb geen idee waarom hij alleen staat.

Ik begeef mij in de richting van de trap naar beneden. Mijn timing laat te wensen over, want steeds meer mensen verzamelen zich bij de boom in afwachting van een ongetwijfeld prachtige zonsondergang. Ik zie een ouder stel zich in een duinpannetje nestelen met een boek.

Twee anderen drinken een biertje met hun rug in het zand en gezicht naar de zon opgericht. Wat zal dit een prachtige plek zijn om sterren te kijken.

Dark Sky park

Ik las dat Terschelling tot een van de donkerste plekken ter wereld is, omdat er nog zo weinig lichtvervuiling is. Het natuurgebied ‘De Boschplaat’ is zelfs vernoemd tot ‘Dark Sky Park‘.

Er is op Terschelling zelfs een waarnemingsstation van Nasa gevestigd. Hoe cool is dat? Je kunt hier met een beetje geluk zelfs het Noorderlicht zien.

Ik ben inderdaad op een avontuur gestuit. De volgende nacht ging ik, gewapend met een verrekijker en warme jas, terug om sterren te kijken. Bovenaan de trap zat een groepje jongeren met muziek en drank. Ze hadden de beste plek van het eiland.

De Brandaris en de vuurtoren van Ameland schenen me een beetje bij. De boten waren verlichte stipjes op de horizon. Die nacht zag ik 3 vallende sterren. De maan was vol, rond en gaf veel licht. Ik zag mijn eigen maanlicht-schaduw en begon spontaan het liedje van Mike Oldfield te zingen. Dit is dus zo’n cadeau wat je krijgt als je gaat wandelen.

Volgens de hemelkalender van Dark Sky Terschelling was dit de ‘wilde bramenmaan’. Toepasselijk, want aan wilde bramen geen gebrek op de weg naar boven.

De ophef over de eenzame boom begrijp ik inmiddels. Behalve het spectaculaire uitzicht en de romantische ideeën die direct ontstaan bij het aanschouwen ervan, gaat het vooral om het gevoel. Het boompje staat symbool voor Terschelling. Een intrigerend eiland wat iets in je losmaakt en waar je naar terug wil. Eenmaal thuis op de bank, denk je er met heimwee aan terug.

Één ding weet ik zeker. Ik kom terug op Terschelling en bij het boompje. Ik moet me bedwingen om niet meteen te boeken voor volgend jaar.

Meer Terschelling? Lees ook: Wadlopen en oesters en Avontuur op de Boschplaat.

4 wetenschappelijke inzichten die aantonen dat wandelen verslavend is

21 augustus 2021.Reading time 7 minutes.

Vroeger zag ik weleens een reclame van Bever. Je weet wel, die buitensportwinkel. Niemand is een binnen-mens, riepen zij.

Huh, dacht ik. Hoezo niet?

Ze kenden mij niet. Ik hield van binnen. Ik was een huismus, een echt binnen-mens.

Nog steeds kan ik erg genieten van binnen zijn. Lekker warm, lekker comfortabel. Geen kou, wind en regen om te trotseren, allerlei vermaak binnen handbereik. En toch hé, toch raak ik steeds meer in de ban van buiten.

Ik ben zelfs al een keer bij Bever binnen geweest. Om iets te kopen. Voor buiten.

En da’s gek, vind ik. Ik ben niet geboren als natuurliefhebber, ik ben een binnen-mens. Toch merk ik dat hoe vaker ik me in het wild begeef, hoe meer ik ervan wil. De natuur lijkt verslavend. Hoe komt het, dat iemand zoals ik, de natuur lief begint te hebben?

Je kent me inmiddels, ik ging op zoek naar het hoe en waarom.

Lux

1. Het blijkt in ieder geval iets met licht te maken te hebben. De lichtintensiteit oftewel lux om precies te zijn. Hoe intenser het licht, hoe groter de positieve effecten op je lichaam.

Kunstlicht heeft een lage lichtintensiteit als je het vergelijkt met daglicht. In huis is de lichtintensiteit ongeveer 150 lux. Een bewolkte winterdag levert al ongeveer 1.000 lux op. Een zonovergoten zomerdag maar liefst 125.000 lux.

Hoe meer lux hoe meer levensvreugde. Dit verklaart meteen waarom ze in Spanje zo vrolijk de tango dansen en ze in Noorwegen massaal aan de alcohol gaan. Lux is geen overbodige luxe!

Licht regelt je biologische klok. Het zorgt ervoor dat de fabriekjes in je hersenen heerlijke hormoontjes gaan produceren als cortisol, melatonine (slaaphormoon) en seratonine (gelukshormoon).

Aha, de verslavende component gevonden!

2. Zonlicht doet daar nog een schepje bovenop en zorgt ervoor dat je vitamine D aanmaakt, wat weer goed is voor de opname van calcium.

Je snapt het, een tekort aan daglicht verstoort dit alles. De fabriek gaat niet aan of maakt er een zooitje van. Teveel melatonine of te weinig cortisol is het gevolg. Hierdoor voel je je ellendig, moe, lusteloos of hongerig. Ik ken al die gevoelens, vaak komen ze allemaal tegelijk.

Maar er is meer.

3. Neurowetenschapper, Kirsten Willeumier, heeft allerlei onderzoeken gedaan naar de invloed van de natuur op het menselijk lichaam. Zij kwam tot de conclusie dat de natuur een positieve invloed heeft op de bloeddruk, het cholesterol en het brein.

Schumann resonantie

4. Dit komt doordat de natuur haar eigen frequentie van zo’n 7.8 hertz heeft. Ook wel de Schumann resonantie genoemd.

De Schumann resonantie zorgt ervoor dat je in de theta-hersengolf terecht komt. Dat is dezelfde hersengolf waar je op surft als je droomt, creatief bezig bent geïnspireerd wordt. De natuur kan je brein dus helpen om tot rust te komen en op te laden.

Staatsbosbeheer schrijft op haar website dat:

Alleen al in de natuur zijn, heeft aantoonbare gunstige effecten op het herstel bij stress en ziekte. Omgekeerd leidt langdurig verblijf in een stedelijke omgeving tot overprikkeling van ons aandachtsysteem, sociale stress en psychische ziektes.

Ik ben erachter gekomen dat de natuur je iets geeft, elke keer als je je erin begeeft. Een leeg hoofd, ontspannen schouders en zelfs troost.

Pijn en genot

Wij mensen zijn van nature pijnvermijders en genotzoekers. Pijn voelt niet lekker, daar willen we zo snel mogelijk vanaf.

Genot voelt wel lekker dus daar willen we meer van. Het is verslavend en onverzadigbaar, je hebt er steeds meer van nodig. Één stukje chocolade wordt een reep, een compliment, aandacht of goede review is maar beperkt houdbaar, al snel wil je meer.

Het probleem daarmee is, dat je in een cirkel stapt die zichzelf blijft herhalen. Iris schreef er al over in de neerwaartse spiraal.

Pijn duwen we het liefst weg en als dat niet zo makkelijk gaat zijn er altijd hulpmiddelen die de pijn doen vergeten. Troost vind je tijdelijk in een fles wijn, een reep chocolade, je favoriete Netflixserie of een shopping spree.

Maar ja, nadat je klaar bent met shoppen, drinken, kijken of eten is de pijn er nog steeds. Er is niets veranderd. Het is net een bal die je onder water duwt. Zodra je de bal loslaat komt hij weer omhoog, soms harder of groter dan je verwacht had.

Iedereen vindt in zijn leven strategieën om met pijn en genot om te gaan en troost te vinden. Ik heb er een heleboel uitgeprobeerd. Ze helpen allemaal, maar slechts tijdelijk en laten me achter met het gevoel dat er een gat in mij zit.

De leegte die ik probeerde te vullen met eten, drinken en afleiding keert zich binnenstebuiten en eet mij op.

Troost

Heel per ongeluk vond ik een nieuwe strategie. Toen naar buiten gaan het enige was wat nog mocht, vond ik die strategie op de stoep. Eerst zag ik hem niet, ik stapte er heel vaak overheen. Maar uiteindelijk struikelde ik erover.

Naar buiten gaan is nu mijn nieuwe strategie. Ik ga erheen als ik me sip of somber voel en elke keer voel ik me opgeladen en voldaan als ik thuiskom. Getroost.

Er is echt iets veranderd.

Het scheelt zeker 2 humeurpunten. Voel ik me een magere 4 dan wordt dat een stabiele 6. Is het een lekkere 7, dan wordt het vaak een jubelende 9. Het gebeurt elke keer, zeker als ik minimaal een uur buiten ben. Hoe langer, hoe beter ik me voel.

De honger van de leegte die me eerst op at, is nu gestild.

Ik kan nu gerust zeggen dat ik geen binnen-mens meer ben. Buiten is mijn eerste en enige gezonde verslaving en die wens ik jullie ook allemaal toe.

Had Bever toch gelijk?

Wandeling Landgoed Keukenhof: mini-avontuur met Japanse twist

6 augustus 2021.Reading time 7 minutes.

Routes lopen is heel veel leuker dan gewoon los wandelen. Iemand die er verstand van heeft alles al voor je uitgezocht en meestal hebben ze stickers geplakt of paaltjes neergezet zodat jij je alleen hoeft te concentreren op het diepgaande gesprek met je wandelmaatje en de omgeving.

Succes gegarandeerd.

Ik vond een wandeling op het Landgoed van de Keukenhof op de mooiste routes.nl, een website waar je losse routes kunt kopen voor 2,50 euro. Niet iedereen wil betalen voor een route en daarom is het niet zo druk. Dat is een voordeel.

“Landgoed Keukenhof is een wandeling met een aantal totaal verschillende gezichten. Natuur, kunst, historie en uitdagende eenmanspaadjes… alles komt aan bod.”

Een afwisselende wandeling dus. Nog een voordeel.

Vriendin E. en ik reden naar Lisse waar we gratis konden parkeren bij het voormalig treinstation wat inmiddels is omgebouwd tot lunchroom het Tussenstation. De route had ik uitgeprint, er waren helaas geen stickers of paaltjes en dus werd er een beroep gedaan op mijn kaart-lees-talent.

Voor noodsituaties had ik ook de coördinaten in GPS app gezet, verdwalen was uitgesloten.

We begonnen op een smal paadje met gras hoger dan onze schouders en her en der en mooie doorkijkjes. Onderweg vonden we een half dood vogeltje, maar ja de dierenambulance bel je niet in het wild. We lieten hem aan zijn lot over.

De natuur is soms gruwelijk.

Op het Landgoed van de Keukenhof staat een mooi kasteel met bijbehorende bloementuin. Ze hebben natuurlijk een naam hoog te houden en de tuin was inderdaad prachtig.

Geschiedenis

Ik zag een stukje staan over de geschiedenis van het kasteel op de route.

Ik: “Zeg, wil je iets weten over de geschiedenis van het kasteel?”

E: “Nee, dank je”

Ik: “Goed, dan moeten we na 40 meter naar rechts, bij een lantaarn”

De route verwarde me soms, want hoever is 40 meter eigenlijk? En wat als er bij meerdere rechterpaden, lantaarns zijn? De GPS verwarde me ook. Ik deed hem pas in de bloementuin aan en wist daarom niet in welke richting we liepen.

Toch lukte het ons uiteindelijk. E. nam de kaart over, zij begreep het duidelijk beter en ik keek af en toe op de gps. Op het landgoed loop je in een soort vlinder waardoor je elke keer weer bij het middelpunt uitkomt. In het middelpunt van de vlinder zit restaurant de Hofboerderij dus dat is geen straf.

Ideaal voor twijfelaars zoals ik. Zo ging mijn gesprek met mezelf :

“Zullen we nu koffie drinken of nog wachten? Tja, het ziet er een beetje bewolkt uit, misschien gaat het regenen. Beter om nog even door te lopen dan. Maar stel je voor dat we straks geen koffie meer tegen komen….”

Je hebt dus meerdere kansen om te twijfelen en met een beetje geluk schijnt er een zonnetje en zit je heerlijk op het terras.

Bosnimf

Na het kasteel liep de wandeling ook een heel klein stukje door het Lisser Art Museum, heel leuk gedaan. Het laatste stuk werden we toegezongen door een bosnimf. Het duurde een tijdje voor we dat door hadden. We hebben een tijdje gezocht waar dat gezang nu toch vandaan kwam.

Het was inderdaad een hele afwisselende route. We hebben het een paar keer tegen elkaar gezegd. We liepen door weilanden langs een molen, moesten over (wel 8!) hekken klimmen en kwamen door een prachtig bos waar het helemaal stil was.

De zon viel zo mooi door de bladeren heen dat het magisch voelde.

We kwamen over kleine kronkelpaadjes langs een watertje dat helemaal vol stond met waterlelies. We zagen koeien, een ooievaar, kikkers en een opgegeten konijntje. Alleen zijn ene pootje met wat vlees eraan en zijn darmkanaal wat verspreid over de weg lag, was van hem overgebleven. De natuur is vaak gruwelijk.

Het toppunt was een schildpad, in het wild!

Avontuur

Tot slot liepen we door een avontuurlijk paadje (brandnetels, bramenstruiken en geen pad te zien) waarbij ik blij was dat ik mijn wandel-afritsbroek aan had. Het was namelijk warm weer en ik twijfelde ’s ochtends of niet gewoon een korte broek aan zou doen.

Gelukkig koos ik voor het eerste en kon ik alles wat prikt en steekt doorstaan. Na dat paadje was het tijd voor het toetje: een bamboebos! Ik waande me weer terug in het bamboebos in Japan.

Dat was nog eens een leuke verrassing.

Vandaag was weer een avontuur, een mini-avontuur waardoor we er echt even uit waren. Ik kom op plaatsen waar ik nooit ben geweest en waarvan ik van te voren niet weet wat ik tegenkom. Een soort vakantie. Ik begon een beetje sip, omdat de coronamaatregelen in Duistland waren aangescherpt en mijn tripje naar Düsseldorf daardoor niet doorging.

Zo gaat dat elke keer.

Ik begin met een hoofd vol gedachten aan een wandeling en met elke stap laten die gedachten los. Tot ik alleen nog maar bezig ben met: “Moeten we hier links of rechts? Hoe kom ik over dat hek heen? Kom ik wel over dat hek heen?“

Mijn hoofd gaat uit en mijn hart gaat aan.

Het was zo fijn dat ik me al wandelend afvroeg hoeveel geld je nodig zou hebben om 1 jaar te gaan wandelen. Met je eigen tentje en als je je huis verhuurt? Ik hou van dromen.

Het duurde beetje langer dan gepland, 5 uur maar liefst, voor een wandeling van 14 kilometer. Dat kwam door alle horeca die we tegenkwamen onderweg. Vlak voor we in de auto stapten, dronken we nog wat op het terras van het Tussenstation.

We vroegen om een plek in de schaduw, zo warm was het.

Echt een vakantiedag.

3,5 inspirerende voorbeelden waardoor je uit je comfortzone wil springen

30 juli 2021.Reading time 8 minutes.

Shonda Rhimes inspireerde me om vaker ja te zeggen. Het resultaat daarvan is dat ik vaker uit mijn comfortzone stap en dat maakt me, wonderbaarlijk genoeg, een blijer mens.

Vorige week liep ik met Iris in de Blauwe Kamer in Rhenen en de start van onze wandelroute stond onder water.

Na wat wikken en wegen stelde Iris voor om onze schoenen uit te doen en op blote voeten het water te trotseren. We dachten het water hiermee de baas te zijn.

Toen het water ruim boven onze knieën kwam, stelde ik voor om ook onze broek uit te doen. Iris op haar beurt, zei volmondig ja. En zo liepen we in onderbroek door het water.

Het leverde de slappe lach, hilarische foto’s en een filmpje op en ik weet zeker dat we deze wandeling niet gauw zullen vergeten. Van uit mijn comfortzone gaan krijg ik dus een goed gevoel. Zo’n heel levend, wind-door-je-haren gevoel.

Daardoor raakte ik benieuwd naar het fenomeen comfortzone. Hoe zit het daar eigenlijk mee?

De comfortzone is voor mij een zachte pluizige roze ruimte waarin ik me moeiteloos beweeg, me veilig voel en ik happy ben. Ik verlaat hem liever niet. Comfort voelt fijn daar wil ik meer van, in plaats van minder.

Hoe kan het dan dat als ik eruit stap, ik me zo goed voel?

De Flow (magazine voor stromende mensen) zegt dat de comfortzone zorgt voor een soort schijnveiligheid. Door steeds hetzelfde te doen en hetzelfde te voelen, maak je de paden in je hersenen die verbonden zijn met dit gedrag en gevoel, steeds sterker.

Daardoor wordt het nog makkelijker om te doen wat je altijd al deed en te voelen wat je altijd al voelde. Je blijft angst voelen voor iets nieuws en het wordt steeds moeilijker om dit patroon te doorbreken.

Maar is dat erg? Je zit er toch in, waarom moet je er dan uit?

Ik zie wel eens quotes voorbij komen als:

“A comfortzone is a beautiful place but nothing ever grows there”

“Great things never come from comfort zones”

Is het tegendeel dan ook waar? Groeit er wel iets buiten de comfortzone? En zo ja wat dan? En welke grote dingen gebeuren er dan buiten die zone?

Het blijkt dat als je uit je comfortzone gaat er iets in je hersenen gebeurt. Er ontstaan nieuwe verbindingen tussen je hersencellen. Op die manier verbeter je de neuroplasticiteit van je hersens en daardoor ontwikkel je jezelf. Uit de zone is dus goed voor je brein dus en daarmee ook voor de rest van jou.

Ik was benieuwd naar de verhalen van ervaringsdeskundigen en zocht verder. Daarbij kwam ik drie bijzonder inspirerende filmpjes tegen over comfort, ongemak en afwijzing.

1) 100 dagen afwijzing

Jia Jiang voelde zich op jonge leeftijd enorm afgewezen en bleef daar veel last van houden. Hij was zo bang om afgewezen te worden dat het hem belemmerde in zijn werk en relaties. Om zijn angst te overwinnen besloot hij om 100 dagen afwijzing op te zoeken in de hoop er ongevoelig voor te worden.

Hij deed dit door dingen aan vreemden te vragen, waarvan hij zeker wist dat ze ‘nee’ zouden antwoorden. Bijvoorbeeld of hij 100 dollar mocht lenen van een vreemde of hij vroeg een burger-refill bij een hamburger restaurant. De afwijzingen filmde hij en werd daardoor een Youtube held.

Volledig uit de zone dus!

Niet alleen werd hij ongevoelig voor afwijzing, hij maakte er zijn werk van en is er heel succesvol mee geworden. Echt leuk om het filmpje zelf te bekijken.

Ik zocht door en vond de mannen van Yes theory. Zij noemen zichzelf discomfort seekers.

Dat prikkelt.

2) Waarom zou je ongemak opzoeken?

Matt zat vast in zijn eigen leven. Hij werd ongelukkig van zijn hele volle agenda die elke week hetzelfde was. Hij deed alles op de automatische piloot en merkte dat hij comfortabel was geworden.

Daardoor leken alle weken op elkaar en vloog de tijd en zijn leven voorbij. Wat hij afgelopen weekend had gedaan wist hij niet meer.

Hij werd dus oncomfortabel van teveel comfort. Da’s apart!

Hij stapte uit de zone en maakte met een vriend een lijst van dingen waar ze bang voor waren. Op die lijst stonden o.a. bungeejumpen, spreken voor een groot publiek en stand-up comedy doen.

Een maand lang deden elke dag 1 ding, waar ze bang voor waren.

Het resultaat: ze voelden zich springlevend en hadden het langste jaar uit hun leven. Volgens hen maakt elk avontuur gelukkig. Ook de kleintjes. Kijk hier, het is de moeite waard.

3) Algoritmes verslaan

Tot slot zag ik nog een heel tof filmpje van Max Hawkins die bij Google werkte en daardoor alles wist van algoritmes. Algortimes herkennen digitale patronen en kunnen daardoor heel nauwkeurig voorspellen wat jij hierna gaat doen en waar je heen gaat.

Max wilde de algortimes verslaan en bedacht een app die willekeurig voor hem bepaalde waar hij in zijn vrije tijd naar toe zou gaan. De app zorgde ervoor dat er een taxi voor zijn deur stond met instructies voor de chauffeur.

Hij deed dingen die hij nooit zelf zou bedenken (schaakclub, vrachtwagenschool, alfabetiseringsavond) kwam op plaatsen waar hij nog nooit van had gehoord en had daardoor hele interessante ontmoetingen.

Hij raakte eraan verslaafd en gaf 2 jaar lang zijn keuzes op. Je vraagt je af: wat ligt er net buiten je comfortzone?

Avontuur groeit buiten je comfortzone

Dit zijn natuurlijk drie nogal extreme voorbeelden, maar de conclusie is dat er avontuur buiten je comfortzone groeit. En avontuur maakt gelukkig. De grote dingen die buiten de zone gebeuren zijn de dingen die je nu nog niet doet.

3,5) Pa

Mijn vader heeft deze filmpjes niet nodig. Hij doet het al. Op 69-jarige leeftijd boekte hij een skivakantie en leerde hij skiën. Het jaar daarna ging hij mee naar Flying Dutch, een dance festival.

In de tussentijd ging hij paragliden in Italië en liep ongetraind en op hardloopschoenen 100 kilometer in drie dagen. Hij is nu aan het boulderen en heeft net een klimcursus achter de rug.

Zijn meest recente aankoop is een kano. Hij is inmiddels 73. Volgend jaar gaat hij weer paragliden.

Niet iedereen is zo stoer (en gezond) als mijn vader, ik zeker niet. Maar ik verzeker je dat je ook van mini-avontuurtjes een blijer mens wordt. Doe gewoon eens iets wat je nog nooit hebt gedaan. En laat ons daarna weten wat je hebt beleefd!

Hoe bloembommen de Haagse bermen omtoveren in een bijenparadijs.

23 juli 2021.Reading time 6 minutes.

Ik liep mijn dagelijkse rondje door het altijd bruisende Den Haag en werd overvallen door de pracht van de in bloei staande, bermen.

De Haagse bermen lijken te zijn gebombardeerd met bloemen en door de mengeling van klaprozen, korenbloemen en andere bloemen (waarvan ik de naam niet weet) doen ze mediterraan aan.

Een tijdje geleden liep ik door Kijfhoek en Bierlap wat bij momenten très français voelde. Nu voelde ik me weer toerist in eigen stad.

Ik had al eens gehoord over bloembommen (bommetjes van klei, compost en zaadjes) die lukraak worden neergeworpen om kale stukken in de stad in bloei te zetten, maar van bermbommen had ik nog nooit gehoord.

Apart eigenlijk, want dat is toch precies wat het is.

Toch is de term bermbommen niet eerder geassocieerd met bermen die zijn volgeworpen met bloembommen.

Zaad- en bloembommen zijn trouwens hip. Kijk maar eens op de site van de guerrilla gardeners. Zij hebben als missie om grijze buurten om te toveren tot groene oases en zo de diversiteit van planten en dieren in de stad een boost te geven.

Zij zijn niet bang voor een bommetje hier of daar.

De romantische reus

Goed, ik sta dus regelmatig verbluft langs de kant van de weg om de bloemenpracht in de berm te bewonderen. Alsof een reus overal bosjes bloemen heeft neergezet voor zijn liefje.

Hij heeft ze natuurlijk in hartjesvorm neergezet, maar omdat wij maar kleine mensjes zijn kunnen we het grote plaatje niet zien en denken wij dat het bermen zijn, die toevallig volstaan met bloemen.

Behalve de bloemen valt me ook op dat de bermen zo hoog zijn. Tot voor kort bestonden ze uit heel kortgemaaid gras. Het heeft wel wat weg van de mode.

Vroeger was kortgeknipt en gladgeschoren in, nu moet iedereen een baard en what’s next? Zouden de kleding-mode en de berm-mode door elkaar worden beïnvloed?

Ik raakte geïnteresseerd in het fenomeen van de hoge bermen. Wie heeft dit bedacht en waarom? Ik snap dat jullie ook uit elkaar spatten van nieuwsgierigheid, dus ik zocht het op.

Bijenparadijs

Het blijkt dat het ministerie van Landbouw in 2018 de bijenstrategie (Bed and Breakfast voor Bees) bedacht. Briljante titel.

Bijen en vlinders gaan bij bosjes dood en dat is onhandig want zij bestuiven ons eten (het plantaardige deel dan). Zonder bijen geen eten, zonder eten geen mensen.

Daar moet iets aan gedaan worden dacht het ministerie van Landbouw. Ze bedachten een heleboel. Een van de ideeën is het invoeren van ecologisch bermbeheer.

Dat betekent dat bermen sinds een paar jaar niet meer kort worden gemaaid en ze worden ingezaaid. Hierdoor is er meer eten voor onze gevleugelde vriendjes en kunnen ze tussen het bestuiven in, uitrusten.

Dit is ook nog eens financieel gunstig voor de gemeente:

“De reden dat we in eerste instantie zijn gaan stoppen met bermen maaien is vanwege bezuinigingen. Dus die volle bermen zijn het resultaat van bezuinigingen. Doordat veel gazons berm zijn geworden, zijn de kosten enorm gedaald.

De kosten voor de bloemrijke bermen zijn nu 600.000 per jaar. Terwijl als dit nog deels gazons waren geweest dan lagen de kosten op de 1,8 miljoen. Dit scheelt dus 1,2 miljoen euro per jaar.”

Zo zie je maar. Dankzij de bijen hebben we eten en hele mooie bermen op de koop toe. Daar word je toch blij van? Ik stel voor dat we bijen daarom vanaf nu blijen noemen.

Haagse bermen

Mijn vader kan ook intens genieten van onze Haagse bermen. We kunnen er uren over praten. Laatst ging dat zo:

Pa: Heb je die schitterende korenbloemen gezien in de berm bij de Vogelwijk?

Ik: Ja mooi hè?

Pa: Zo zie je ze niet vaak. Die zouden prachtig staan in mijn tuin.

Ik: Absoluut pap.

Pa: Ik denk dat ik er een paar ga uitscheppen.

Ik: Wat? Uitscheppen. Meen je dat?

Pa: Ja zeker. Ik kan ze nergens zo mooi krijgen. En ik ben al veel te laat met zaaien. Zou het erg zijn?

Ik: Nou ik denk dat het een beetje verboden is. Maar goed, die korenbloemen zouden inderdaad heel goed staan in jouw tuin. Ik snap je punt. Wel voorzichtig zijn hè? Je hebt kans dat de buurtbewoners zich afvragen wat die oudere man daar in hun berm doet, met een schep.

Hij is gegaan hoor. Maar durfde op het laatste moment toch niet te gaan scheppen. Ik vond nog een oud zakje met bloemzaadjes. Die heb ik maar in zijn tuin gezet. Wie weet groeien ze heel snel.

Recensie: Het Zoutpad van Raynor Winn

16 juli 2021.Reading time 4 minutes.

Nog voor ik zelfs maar dacht aan wandelen las ik boeken over mensen die het deden. De gemeenschappelijke factor? Iedereen die wandelt voelt zich gelukkig. Door dit boek wandelde ik in gedachten al voor ik het daadwerkelijk deed. Nu doe ik het en ben ik het eens met de schrijvers. Wandelen maakt gelukkig.

Raynor Winn en haar man Moth zijn 30 jaar samen als ze binnen een paar dagen alles kwijtraken: ze verliezen hun boerderij en goedlopende B&B in Wales door een speculatieschandaal. Van de ene op de andere dag zijn ze dakloos en hebben ze geen inkomen meer. Vanaf dat moment moeten ze leven van een uitkering van 48 pond per week.

Enkele dagen daarna blijkt Moth terminaal ziek te zijn. Zijn stijfheid en pijn worden veroorzaakt door de ziekte CBD. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan het South West Coast Path lopen, een route van 1014 km langs de zuidkust van Engeland. Moth krijgt het advies van de arts om het rustig aan te doen, desondanks vertrekken ze met een rugzak met de belangrijkste dingen, een lichtgewicht tent en de kleding die ze dragen.

“[…] nu waren we op drift geraakt en we hadden geen veilige haven om naar terug te keren, terwijl we op een vlot van wanhoop door de mist ronddreven, zonder te weten waar we aan de oever zouden komen en of er nog wel een oever was.”

En toch, onder deze laag van ellende gebeurt er iets interessants. Raynor en Moth beginnen plezier te beleven, geluk zelfs, in kleine dingen: een handje versgeplukte vlierbessen, de zon op hun gezicht, een Mars-reep onderweg. Ze vinden bovenal houvast in de schoonheid van het overweldigende landschap, en de liefde voor elkaar.

“We waren over het randje van de hedendaagse beschaving gevallen in een toestand van alleen maar bestaan, overleven. […] Dat gaf niet. Niets gaf meer. Moth vulde nog steeds de lucht naast me en we waren vrij, we haalden eruit wat erin zat.”

Het wandelen doet Moth goed, hij knapt ervan op.

“Er was iets vreemds aan de manier waarop hij was weggelopen, soepel, rechtop, niet verkrampt van de pijn. Normaal. Raar.”

Uiteindelijk vindt het echtpaar over oude wegen een nieuw begin. Raynor heeft tot dat moment nog nooit een letter op papier gezet. Als verjaardagscadeau geeft ze Moth de eerste versie van Het zoutpad, haar dochter lees het en is onder de indruk.

Ze raadt haar aan het verhaal naar een uitgever op te sturen. De rest is geschiedenis. Het boek is een bestseller en won meerdere prijzen.

Een tijd geleden las ik Het zoutpad in één ruk uit. Raynor schrijft prachtig en met humor. Ik waande me de hele tocht naast hen, was vastgezogen in het boek. Ik proefde het zout op mijn lippen, voelde de wind door mijn haar en vroeg me af waar ik vanavond mijn tentje op zou zetten.

Het is een verhaal over verdriet, verlies, hoop, liefde, en geluk. Levenskunst zelfs, want hoe is het mogelijk dat je alles verliest en je toch weer een weg vindt?

Tot slot las ik in een artikel in de Volkskrant dat Raynor Winn het liefst op barefootschoenen loopt.

Ik zei toch dat ze hot zijn 😊

Benieuwd naar Raynor Winn’s tweede boek De wilde stilte? Of lees je liever iets vergelijkbaars zoals Wild van Cheryl Strayed

Deze barefootschoenen moet je hebben en hier koop je ze.

9 juli 2021.Reading time 9 minutes.

Barefootschoenen zijn eigenlijk toverschoenen. Ze toveren kwaaltjes weg en loopplezier terug. Als je ze eenmaal hebt, wil je geen andere meer.

Je gewone schoenencollectie wordt een museum. Je kijkt er naar van een afstand, maar aanraken doe je ze niet meer. Helaas zijn de meeste barefootschoenen erg lelijk.

Kijk maar naar de foto waarbij ik mijn wandel-barefootschoenen aan heb. Toch zijn er steeds meer semi-hippe alternatieven.

Ongeveer een jaar geleden hoorde ik voor het eerst over blote voeten schoenen toen ik bij een vriendin in de voortuin zat.

Nog even kort, want ik schreef er eerder al over. Barefootschoenen zijn schoenen zonder steun, met een hele flexibele zool en veel ruimte voor je tenen. Je voelt de ondergrond als je op deze schoenen loopt en voelt haast niet dat je schoenen aan hebt.

Voetproblemen ontstaan vaak door schoenen.

We namelijk met perfecte voeten geboren. In de loop van de tijd gaan tenen scheef staan als ze in de verdrukking komen. Kijk maar naar ballerina’s met hun vervormde tenen.

Goed, de buurvrouw van die vriendin kwam opgetogen vertellen over haar nieuwe paar barefootschoenen. Vervolgens stak ze een heel enthousiast verhaal af. Ze heeft fybromyalgie (reuma in de weke delen) en daardoor pijn bij het lopen.

De steunzolen die ze droeg hielpen wel, maar er was veel ruimte voor verbetering. Ze vertelde ook iets over natuurlijk lopen en de voordelen daarvan, voor iedereen.

Sinds ze barefootschoenen draagt danst ze weer, zonder steunzolen, over straat. Ik hou van enthousiaste mensen met een goed verhaal. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

’s Avonds vertelde Google me nog veel meer en kort daarna kocht ik online mijn eerste paar.

Nooit meer keuzestress

De volgende dag werden mijn zwarte Vivobarefoot Kasana bezorgd. Het zijn schoenen voor dagelijks gebruik en dagelijks gebruiken, deed ik ze.

Ik twijfelde ’s ochtends nooit meer welke schoenen ik aan zou doen, het werden altijd mijn blotevoetenschoenen.

Mijn gewone schoenen doe ik liever niet meer aan. Best vreemd, want hoe kun je lekker lopen op een zooltje van 5.5 millimeter? Ik weet het niet en toch is het zo. Inmiddels zitten er gaten in de zolen van het veelvuldige gebruik.

Vroeger had ik ook altijd steunzolen. Nu niet meer. Ik kan nu zonder zooltjes en zonder pijn lopen. Ik vertelde mijn broer erover, hij kocht een paar, was net zo enthousiast als ik en deed nooit meer andere schoenen aan.

Mijn moeder had last van brandende scheenbenen, ze droeg de toverschoenen een tijdje en de brand was geblust.

Soorten

Naast schoenen voor dagelijks gebruik heb je ook wandelschoenen (met grip en waterdicht) en schoenen om bergen mee te beklimmen (nog meer grip en hoog).

En natuurlijk de moeder der barefootschoenen; de 5 fingers. Een handschoenachtige schoen waarbij elke teen een apart vakje heeft.

Deze schoenen lopen het lekkerst van allemaal. Het het uiterlijk is alleen dermate oncharmant, dat ik er niet mee over straat durf.

Merken

Je verwacht het misschien niet, maar barefoot lopen is hot! Voor mij valt het een beetje in de categorie havermelk, vegan en yogamatten. Het start met opgetrokken wenkbrauwen maar als je het eenmaal geprobeerd hebt is er geen weg terug.

Er zijn inmiddels een heleboel merken uitgebracht en de schoenen worden steeds hipper. Hieronder de vier merken die ik het leukst vind en die er redelijk normaal uitzien.

Vivobarefoot had in 2004 de primeur en bracht de eerste minimalistische schoen met een ultradunne zool uit. Hiermee werden ze voorloper op het gebied van barefoot schoenen.

Naast hardloopschoenen hebben ze ook schoenen voor elke dag, wandelschoenen en sandalen. Helaas hebben ze geen fysieke winkel in Nederland, maar ze hebben wel een website.

Ze zijn zo zeker van hun zaak dat je de schoenen 100 dagen uit mag proberen. Als je niet tevreden bent, krijg je je geld terug. Gratis verzenden naar Nederland doen ze voor bestellingen vanaf 100 euro. Laatst zag ik dat zelfs Bol.com Vivobarefoot verkoopt. Dat zegt wat!

Groundies is een Duits merk met veel fysieke winkels in de grote steden in Duitsland. Ze hebben ballerina’s, laarzen en sneaker-achtige barefootschoenen en zijn erg populair in Duitsland.

Helaas zijn ze in Nederland nog niet verkrijgbaar. Daarentegen kun je ze wel online bestellen en gratis retourneren, dus dat is heel fijn.

Ik ben heel slecht in online schoenen bestellen en ben altijd ontevreden dus ik doe het niet meer. Ik moet ze gewoon eerst passen. In het echt zien ze er vaak toch net even anders uit en daarbij wil ik gewoon voelen hoe ze zitten en zien hoe ze staan.

Omdat ze veel keuze hebben en ik een aantal schoenen heel graag wil proberen ga ik binnenkort een paar dagen naar Düsseldorf (ja, speciaal voor de schoenen).

Feelgrounds is een ander Duits merk met o.a. All Stars-achtige schoenen. Ze zien er tof uit en er komen regelmatig nieuwe modellen en kleuren uit. Een tegenvaller is dat ze geen fysieke winkels hebben en je dus alleen maar online kunt kopen.

Bijkomend nadeel is dat de retourkosten voor eigen rekening zijn, wat een drempel opwerpt.

Toch is ook daarvoor een oplossing. Paypal heeft namelijk iets briljants bedacht. Als je via Paypal betaalt dan kun je de retourkosten die niet gedekt zijn, terug krijgen. Je kunt maximaal 12 keer per jaar de kosten van maximaal 30 euro terug krijgen.

Geweldig dus. Ik heb het geprobeerd en het werkt!

Winkels

Mocht je, net als ik, graag verschillende schoenen willen passen voor je beslist, dan kun je in Nederland in deze winkels terecht.

Barefoot & More is de winkel met het grootste assortiment in Nederland. Ze zitten in Arnhem en verkopen veel verschillende merken. Naast schoenen kun je er ook boeken, kinderschoenen, sandalen en teensokken kopen. De mensen zijn aardig en behulpzaam en je krijgt goed advies.

In de winkel hebben ze verschillende ondergronden waar je meteen kunt voelen wat barefoot lopen nu zo speciaal maakt. Ze hebben ook een webwinkel met gratis verzending vanaf 70 euro. Retourzendingen zijn voor eigen rekening.

Tot slot heeft Trek barefoot twee winkels in Amsterdam en in Hoorn. Zij hebben veel hardloopschoenen en daarnaast ook wandelschoenen, casual schoenen en sandalen.

Op zaterdag is er in de winkel in Amsterdam een podoloog die je kan helpen bij het kiezen van de juiste schoenen en op donderdagavond in de winkel in Hoorn.

Ik ben in Amsterdam geweest en werd enthousiast van de bevlogenheid van het personeel. Ze beantwoorden al je vragen en geven goed advies. Daarnaast geven ze regelmatig workshops over natural running, houding en beweging en barefoot lopen.

Meer lezen? Dit is waarom barefootschoenen glans geven aan je leven.

Kijfhoek en Bierlap: magische vondst in Meyendel

2 juli 2021.Reading time 11 minutes.

Ongetwijfeld heb je direct associaties bij het lezen van deze titel. Ik in ieder geval wel.

Bierlap lijkt me een dikke kale Duitser in leren broek die met een pul bier in zijn hand, schuin op een barkruk hangt. Het kan ook een goedkope lap vlees zijn die gemarineerd is in bier.

Of een theedoek die ze in de horeca bierlap noemen, omdat ze die daar altijd voor gebruiken. En kijfhoek? Diezelfde dikke Duitser kreeg ruzie met een andere gast en ze begonnen te kijven in een hoek van de kroeg?

Ik moest hardop lachen toen ik deze namen voor het eerst hoorde en moet nog steeds nadenken welke lettergreep ook alweer bij de ander hoort. Bierhoek en Kijflap? Laphoek en Bierkijf?

Wat blijkt; Kijfhoek en Bierlap is ein wunderschönes wandelgebied in das oh so bezaubernder Meyendel. En Meyendel blijkt een krap half uurtje fietsen van mijn huis. Wist ik niet, want tot voor kort waagde ik mij niet in het groen en bleef ik liever in het grijs.

Tegenwoordig merk ik dat ik steeds meer begin te verlangen naar groen en omdat ik alle rondjes in de buurt uit heb, zoek ik nu vaak een mooie route uit als ik ga wandelen.

Groen is nu zelfs mijn lievelingskleur.

Er is echter een probleem. Veel mensen hebben wandelen eerder ontdekt dan ik en zoeken ook mooie routes uit. Meestal lopen ze die routes precies op hetzelfde moment als ik ze loop. In het weekend.

Kuddedieren

Wij mensen zijn nu eenmaal kuddedieren. We doen alsof we heel uniek zijn, maar feitelijk doen we allemaal precies hetzelfde. Alleen de kudde wisselt weleens. Zo ben je afwisselend lid van de wandel-kudde, de werk-kudde, de insta-kudde of de vrienden-kudde.

Hier komt het probleem. Diep van binnen snap ik heus wel dat ik lid ben van de kudde. Ik wil het alleen niet.

Ik heb behoefte aan exclusiviteit.

Niet als tegenovergestelde van inclusiviteit hoor. Ik hou er gewoon niet zo van om te doen wat iedereen doet. Toen ik 2 jaar geleden op zoek was naar een huis kwam ik in de open-huizen-markt terecht waarbij een te koop staand huis door 20 man tegelijk werd bezocht. Voor mij is de hele ervaring dan meteen bezoedeld.

Het hoeft niet meer. Het liefst maak ik meteen rechtsomkeert. En zo is het ook met wandelen op een mooie route. Als er teveel mensen zijn haak ik af.

De allereerste mooie route die ik liep met Iris, was er een van onze vriend Frank. Frank heeft alle routes al gelopen en is een soort tripadvisor voor wandelaars. Hij geeft de routes punten.

Je ziet op zijn site in één oogopslag welke routes het mooist zijn. Je hoeft geen tijd te verliezen met iets zoeken, want hij heeft het al voor je gedaan en wat hij zegt is waar. De routes zijn prachtig.

De hele wandel-kudde is het daarmee eens en daarom loop je die routes dus in een stoet achter elkaar. Je kent het wel de gondels in Venetië, die in de file wachten tot elke toerist exact dezelfde foto heeft genomen.

Deze keer zocht ik iets anders en zo kwam ik dus bij bovengenoemd wandelgebied.

Walhalla voor rustzoekers

“Kijfhoek en Bierlap is een walhalla voor rustzoekers”, zegt de website van Dunea. Ergens anders vond ik: ”U komt langs duinmeertjes en uitzichtduinen, door bossen en verlaten duinvalleien. U wandelt vrijwel geheel over zandpaden en bospaden. Als u geluk heeft, komt u gallowayrunderen of konikpaarden tegen.”

Ik had een vriendin mee, een rugzakje met inhoud en vooral veel zin. Onze fietsen zetten we bij de pannenkoekenboerderij in Meyendel zodat ik me alvast kon verheugen op de menukaart na het struinen door de duinen.

Het is even zoeken naar de ingang van het wandelgebied en dat heeft als voordeel dat andere mensen er niet zomaar langslopen en spontaan besluiten naar binnen te gaan.

Gelukkig weet Google Maps de weg en kun je, ook als je (zoals ik) niet goed bekend bent in Meyendel, de ingang vinden. Je hebt wel een toegangskaartje nodig die je voor een luttele 2 euro kunt kopen. Dat kan vooraf via internet of ter plekke, via het scannen van een QR code.

Bij de ingang staat een soort afdakje met een grote kaart van het gebied. Zodra je binnenwandelt voel je de rust als een zware mist op je neerdalen. Het sijpelt door je poriën naar binnen. Na afloop ben je een ander mens. Het is een walhalla!

Wij waren er op een zonnige zondagmiddag in juni. Meyendel was overladen met mensen en met ouders en kinderen. Ik hou van kinderen, ik heb er zelfs een. Ik hou ook van rust.

Kinderen en rust gaan niet samen en als je voor je rust komt is het fijn als je even geen kinderen tegenkomt. We kwamen die middag slechts 3 mensen tegen, volwassen exemplaren. Ver weg, op afstand. Heerlijk!

Om de weg te vinden zijn er paaltjes met nummers erop die je aan elkaar kunt rijgen, maar je kunt ook gewoon lopen en zien waar je uitkomt. Het is net waar je van houdt. Vriendin en ik zijn van die types die graag doen waar ze zelf zin in hebben en dus liepen we alles kris kras door elkaar.

Gewoon expres tegendraads. Natuurlijk liepen we daardoor meerdere keren in rondjes. En ja, ik zag inderdaad de gelijkenis met mijn leven.

Beetje verboden

Soms zagen we geen paaltjes meer, maar leek er wel een pad te zijn waardoor we in nog prachtigere stukken kwamen. Dat is dus wel een beetje verboden kwam ik later achter. Je mag alleen lopen waar de paaltjes zijn. Iets met kwetsbaar gebied enzo. Ik heb beloofd dat niet meer te doen.

Kijfhoek is een stuk van het gebied dat bestaat uit een prachtig bos met kleine en wat grotere watertjes. Vennetjes zou je ze ook kunnen noemen.

Het bos heeft kleine onverharde paadjes waardoor het lijkt alsof je lukraak door het bos loopt wat een avontuurlijk gevoel geeft. Alsof je iets aan het ontdekken bent. Onverharde paadjes zijn een bonus als je op barefootschoenen loopt.

Bierlap bestaat uit duinen in verschillende formaten waardoor je soms het idee hebt daadwerkelijk een berg te beklimmen. Het uitzicht is magnifiek. We stopten halverwege op een duin-berg, om onder een boom te picknicken en een instant vakantiegevoel overviel me.

Ik wil daar een huisje, zo’n heel klein huisje voor mij alleen. Zodat ik elke ochtend naar dat uitzicht kan kijken met een kopje koffie en een croissantje. We hadden zomaar in Frankrijk of de Ardennen kunnen zitten en dat nog steeds op 30 minuten fietsen van huis!

Paarden, koeien of andere kuddedieren hebben we niet gezien. Wel hele prachtige bloemen en natuurlijk waren er ook vogels. Veel vogels.

Ik heb een paar foto’s gemaakt, en Iris haar tips over foto’s maken in het wild ter harte genomen. En hoop dat ze het niveau van onze site niet omlaag halen.

Ga er nooit heen!

Terwijl ik dit schrijf overvalt me een soort twijfel. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Het is absoluut niet mijn bedoeling jullie enthousiast te maken over Kijfhoek & Bierlap! Stel je voor dat iedereen daar gaat wandelen en het druk wordt.

Doe het alsjeblieft niet! Bezoek het in gedachten, droom erover, zoek er foto’s van op internet en lees dit stukje nog eens, maar ga er zelf nooit heen!

Doet me denken aan de tegeltjeswijsheid: geluk vermenigvuldigt zich als je het deelt. Uh, niet dus. Nou ja, niet als je het geluk van een mooie route deelt die daarna zo druk wordt dattie ten onder gaat aan zijn eigen succes.

Zoals gezegd was het een warme zondagmiddag en dus kwam er een moment waarop we bezweet en moe terugliepen naar de fietsen. De endorfine was al op zijn retour na de vakantie picknick in Frankrijk en wat is er dan lekkerder dan je beseffen dat je fiets bij een terras staat?

We ploften neer op een enorme hoekbank met zachte kussens en genoten intens van ijskoud drankje met het zonnetje in ons gezicht. De overgang van inspanning naar ontspanning was groot, de overgang van rust naar een overvol terras met kinderen evenzeer. Maar tjeempie, wat voelde ik me een Gluckpilz (geluksvogel)!