Je hebt de video ongetwijfeld voorbij zien komen een paar jaar terug. Performance artists Marina Abramović en Ulay kijken diep in elkaars ogen. Een minuut lang. Langzaam rolt een traan over haar wang. Tegen de regels in, reikt ze haar handen uit.

Hij neemt ze in de zijne. De seconden tikken door. Dan stapt hij op en maakt ruimte voor een ander. Het scala aan emoties die door haar heen vloeien kan je niet met woorden beschrijven. Die herken je, als je grote liefde hebt gekend. 

Tweeëntwintig jaar terug zagen ze elkaar voor het laatst, op het midden van de Chinese muur. Een intense liefdesrelatie eindigde daar. Jarenlang leefden en werkten ze onafscheidelijk. Hun lichaam als medium voor hun kunst. Ze zouden trouwen.

Geen dertien-in-een-dozijn bruiloft voor hen uiteraard.

Het ludieke plan was om hun huwelijk als kunstwerk in te zegenen. Ieder zou aan een uiteinde van Chinese muur starten om elkaar in het midden te treffen. Bij die ontmoeting zouden ze elkaar het ja-woord te geven. 

De voorbereidingen gingen niet van een leien dakje. Logge bureaucratie en Chinese regelgeving testten het tweetal tot het uiterste. Het duurde acht lange jaren voordat ze groen licht kregen.

Klein probleempje kwam op: het tweetal was inmiddels uit elkaar gegroeid. 

“Life is what happens while you are busy making other plans.” 

De commitment aan de kunst bleek groter dan aan elkaar. De tocht werd uitgevoerd zoals voorgenomen. Het werd alleen geen viering in het midden, maar een voorgoed afscheid.

Ieder legde 2500km te voet af. Een barre tocht van een paar maanden. Verre van romantisch. Soms is een idee duizendmaal mooier dan de werkelijkheid.

“Onze relatie eindigde op dezelfde manier als het begon”, vertelt Ulay alsof deze exercitie de normaalste zaak van de wereld is. 

Hoe voelden die stappen, vraag ik me af. Hoe kan je zo’n immense afstand afleggen met een breuk in het vooruitzicht? Wat maakt dat je jezelf in staat kan brengen om de pijn aan te gaan in plaats van weg te lopen?

Als ik hartenpijn heb vlucht ik in Netflix, wijn of chips. Bij voorkeur tegelijk. Waarschijnlijk ben ik daarom een middelmatige kunstenaar en zij niet.

Wandelen kan een therapeutische werking hebben hoor ik vaak. De beweging schudt je hoofd los. Met elke stap laat je iets achter en loop je naar iets toe.

Alleen lieten zij niet hun ellende achter, ze liepen er regelrecht naar toe. 

Liefde sterft nooit

Liefde vraagt een dapper hart. Het zijn de moedigen die weten hoe diep een connectie kan gaan. Dat soms de relatie eeuwig blijft bestaan, maar alleen de vorm verandert. Wegen zich scheiden omdat het blijkbaar niet anders kan.

Dat je solo je weg voortzet, wetend dat in jouw hart de naam van die je achterliet, gekerfd staat. Waarbij er maar een minuut nodig is om de liefde weer te doen stromen. 

Ik wil geloven dat ik net als Marina en Ulay kan blijven liefhebben, zelfs, nee juíst, na een breuk. Dat de naam die op mijn hart staat gekerfd, onuitwisbaar blijft.

Zodat mijn hart vanuit stilte hard kan roepen: ik heb je lief, ik heb je lief. Ook zonder jou heb ik je lief. 

Op een vrijdag in december werd ik rond 16.00 uur verwacht in Horssen (Gelderland) voor een stilteweekend. Normaalgesproken zou ik dan uitslapen, een boekje lezen en na de lunch in de auto stappen.

Dit keer koos ik iets anders. Ik had zin in een leeg hoofd en daarom besloot ik vooraf een wandelingetje te maken door de omgeving.

Ik zocht een mooie route in de buurt van Horssen uit en vond de N70 wandelroute in het Rijk van Nijmegen.

“Sportieve wandeling over 8 ‘bergen’ en door bossen. Met prachtige vergezichten over polders, schilderachtige laantjes en het rivierenlandschap.“

Hebbes!

De omschrijving gaf me hetzelfde gevoel wanneer ik op de menukaart het lekkerste hoofdgerecht tegenkom: “Ceviche van zeebaars met een schuim van kokos en limoen.”

Dat kon niet misgaan. Mijn zus was net zo enthousiast over het hoofdgerecht als ik en dus stond ik die vrijdagochtend om 9 uur bij haar op de stoep. Tegen elven kwamen we aan bij het startpunt in Beek.

Het was die dag amper 3 graden en daarom had ik onder mijn jas een dikke trui aan. Onnodig bleek slechts 15 minuten later.

De Sterrenberg was de eerste berg die we beklommen. En bij elke meter die we stegen, steeg mijn temperatuur mee. Na een kwartiertje was het al zo warm dat ik mijn jas uitdeed.

Één berg gehad, nog 7 te gaan. De jas bleef uit.

De Wolfsheuvel en Boterberg volgden. Ploeterend zwoegden we naar boven. Kuiten begonnen te protesteren, wangen te gloeien en ik hoorde een stem in mijn hoofd herhaaldelijk zeggen:

“Wat een onzalig idee! Wie bedenkt dit? Sportieve wandeling? Dit lijkt verdomme wel een bootcamp!“

Duivelsberg

Halverwege was de Duivelsberg aan de beurt om te overmeesteren. 75 meter omhoog. We werden er stil van, ook de stem in mijn hoofd.

Hijgend bereikten we de top en daarmee ook de beloning. Behalve een mooi uitzicht over een stukje Duitsland, was er ook een bloederig verhaal. Heerlijk.

Graaf Balderik en zijn vrouw Adela woonden lang geleden in een burcht op de Duivelsberg. Misschien werd Adela duivels door de berg of was ze al duivels en is de berg naar haar vernoemd, ze was in ieder geval een bloeddorstig type.

In 995 liet ze haar zus vergiftigen na een ruzie over de erfenis van hun vader.

Zus en ik keken elkaar aan. Gelukkig is onze vader er nog, dacht ik opgelucht. Ik hoop maar dat het haar niet op ideeën heeft gebracht.

Later vergiftigde Adela haar bloedeigen zoon (uit een eerder huwelijk) omdat hij wilde voorkomen dat ze met Balderik trouwde. Tot slot vermoorde ze ook nog Wichman van Vreden, een collega-graaf en aartsvijand.

Ik moet bekennen dat ik gefascineerd ben door verhalen over moord en doodslag.

De meeste tienermeisjes hadden posters van een jongensband boven hun bed hangen. Bij mij hing Peter R. de Vries aan de muur. Ik ben groot fan.

En ik ben niet de enige. Mijn vaders favoriete zender is ID, een crimezender die waargebeurde misdaadverhalen uitzendt. Mijn dochters favoriete podcast is Moordcast.

Erfelijk belast dus.

N70

Goed terug naar de wandeling.

Het was mooi, heel mooi zelfs. In de lente, zomer en herfst is dit een drukbelopen route. Doordeweeks en in de kou was het lekker rustig. Het grootste deel van de route was onverhard en heel goed aangegeven met groene paaltjes.

We gingen op en neer door het bos en kwamen onderweg veel horeca tegen. Er waren schitterende doorkijkjes. De Duivelsberg is ook onderdeel van, het Pieterpad op de etappe van Millingen – Groesbeek.

Groepjes hardlopers waren hun conditie op pijl aan het brengen. Achteraf las ik dat de N70 is uitgegroeid tot een veelgebruikt oefenparcours voor hardlopers, trail lopers en lange afstand wandelaars.

In deze prachtige omgeving kwamen we langs kasten van huizen met een zwembad in de tuin. Er was zelfs een villa in Toscaanse stijl. Gelukkig ben ik niet jaloers aangelegd.

Eerlijk gezegd heb ik een beetje medelijden met ze. Voor zo’n villa moet je heel hard en veel werken. Daardoor zijn die arme mensen nooit thuis om van hun Toscaanse luxe te genieten. Met mijn gewone baan had ik op een doordeweekse vrijdag wel tijd om van hun pracht en praal te genieten.

Zouden ze dat nou zelf ook doorhebben?

We kijken genoegzaam voor ons uit. Het is lente. De zon laat zich van haar mooiste kant zien. We vangen de stralen op met innerlijk gejuich. 

Niet ver van ons zien we de zee. De zee is er altijd geweest voor ons. Rachel en ik zijn hier opgegroeid en we helpen elkaar eraan herinneren dat dit prachtstuk landschap aan de stad geen vanzelfsprekendheid is. 

Een stukje dichterbij zien we onze kinderen. Jonge tieners. Eentje speelt een geit. Twee kinderen stapelen zich op de geit. Waarna de geit omvalt en wordt ingegraven in het zand.

Een voorbijganger zou bij dit tafereel opmerken hoe fijn het is dat deze kinderen nog spelen. Dat niet ieder in hun hand een smartphone heeft vastgeplakt. Die voorbijganger weet niets. 

Want vaak zit er wel een telefoon in hun hand. En daar heb ik een oordeel over. 

Ondanks het feit dat ik zelf continue mijn telefoon pak om iets op te zoeken, waarna ik een kwartier en 10 apps later me afvroeg wat ik ook alweer ging opzoeken. 

Ik voel me nu eenmaal meer geslaagd als moeder als hun leven zich niet virtueel afspeelt. 

Hun gedrag reflecteert op mij. Zijn ze beleefd, slim en sociaal, dan heb ik het goed gedaan. Zie je een rotkind, dan hoort daar een rotmoeder bij. 

Mijn kinderen wandelen niet 

Gemiste steek. We zetten ‘m op het lijstje.

Soms krijg ik ze mee, een stukje, meestal gepaard gaande met de belofte van ijs, of zoiets. Ik vind ook daar wat van. Want goede ouders wandelen met hun kinderen. Liefst op zondagmiddag als vaste prik. Die kinderen klagen niet. Ze zijn wijs en ontwikkeld. Doorzetters zijn het, met een mooie toekomst voor de boeg. Ik vermoed dat 90% van de wandelende kinderen gymnasiast is. 

Elite-ouders gaan zelfs op een ‘actieve’ vakantie met hun kinderen. Hier krijg ik spontaan jeuk van, want zij maken de schaduw te groot. De schaduw waarin ik een stukje krimp. 

De verwachting voorbij 

Toen ik in Singapore zwanger was van Maya had ik droombeelden. We zouden samen elke dag picknicken in de botanic gardens. Daarna vriendinnen ontmoeten met baby’s voor een koffietje. Misschien zo’n playgroup.  Ik zag ons lachen. Samen waren we onoverwinnelijk en uiteraard dolgelukkig.

Maya begon al te huilen als we de voordeur uitstapten. Het park was te heet en we hebben welgeteld eenmaal gepicknickt. De hele vijf minuten. Playgroups waren te druk voor haar en ik vond er zelf eigenlijk ook geen drol aan. De koffie lukte soms. Maar onoverwinnelijk waren we niet. 

Jaren later bevonden we ons in Noorwegen. Hier lopen kinderen van twee zelf een berg op. Buiten zijn en wandelen is net zoals gewoon als een hotdog met ketchup op een verjaardagsfeestje (geloof me, we hebben geen Noors feestje meegemaakt zonder).  

Ook hier maakte ik plaatjes in mijn hoofd. Onze kinderen zouden ook wandelen. Soms op ski’s, want waarom niet. En ook hier wees de realiteit anders uit. Samen hutten bouwen vonden ze prachtig. Een kilometer of drie lopen niet. 

Actief wandelen met kinderen

Nu hoor ik je denken, je moet het ook een beetje leuk voor ze maken.

Ja, dat zijn de elite-ouders die spreken. Die weten hóe je moet wandelen met kinderen. Je motiveert ze, maakt er één groot avontuur van. Joepie. 

Terloops leren ze het kroost over eetbare plantjes en vogelgeluiden. Het is actief wandelen, niet alleen voor de kinderen, maar vooral voor de ouders.

En daar zit nou net de crux. Ik wil niet actief wandelen. 

Wandelen voor jezelf

Soms dwaal ik af met gedachten en zit ik in mijn eigen wereld. Dan weer ben ik helemaal in het moment en geniet ik van de prachtige natuur die zich voor mijn ogen ontluikt. Wandel ik samen met een vriendin, dan ga ik op in het gesprek. 

Hoor je het? Er zit veel ‘ik’ in dit verhaal. Wandelen is voor mij. Het is waar ik oplaad. Het brengt mijn drukke hoofd tot rust en mijn stroeve lichaam in beweging.  

Dus laat ik de kinderen thuis. Tot de dag komt dat ze zelf willen wandelen. Dat ook zij hun ‘ik’ in het wandelen hebben ontdekt. Ik was een jaar of veertig toen dit gebeurde. Dus ik heb hoop. 

Het bankje van de strandtent zit goed. De kinderen zijn blij, Rachel en ik zijn blij. Wij weten inmiddels hoe we moeten afspreken met onze meiden. Horeca, korte loopafstand van de auto en wat ruimte voor ze om te ravotten. We kiezen de geplaveide weg van moeiteloosheid. Dan smaakt de koffie zoveel beter.  Ik vind ons eigenlijk best geslaagd. 

Op social media zag ik een oproep van meerbomennu.nl. Ze hebben als doel om 1 miljoen bomen te planten in 1 seizoen en verzinnen daarom grappige acties. Dit keer gaven ze jonge boompjes weg aan bewoners van Den Haag.

Ik dacht terug aan het filmpje van Beau Miles. Naast troep opruimen tijdens het lopen, plantte hij ondertussen ook bomen. Hij deed het tegelijk.

Hoe cool is dat? Dit was mijn kans. Wat Beau kan, kan ik ook, dacht ik en meldde me aan. Dat Beau ook een marathon liep, liet ik voor het gemak, even buiten beschouwing.

Ik zat verlegen om een partner in crime, dus belde ik mijn broer. Hij was direct enthousiast. Zoals altijd.

Intussen dacht ik aan Beau. Hoe zou hij het vinden dat hij een luie stadsvrouw uit Den Haag heeft geïnspireerd tot het prikken van papier en het planten van bomen tijdens het wandelen?

Rimpeleffect

Beau gooide een steentje in het water in Australië en de rimpels die dat steentje veroorzaakte zijn tot over mijn drempel geklotst.

Grappig eigenlijk. Iedereen veroorzaakt natuurlijk rimpels. Vaak doe je dat onbewust, maar hoe leuk zou het zijn als je wist welke positieve rimpels je hebt veroorzaakt in het leven van een ander? En hoe ver zijn de rimpels gekomen?

Wanneer heb je voor het laatst iets slims gezegd waar iemand veel aan had, iets bijzonder aardigs gedaan of iets moois gemaakt? Misschien heeft degene die jouw rimpel heeft ontvangen hem wel weer verder laten golven.

Goed, Broer en ik reden naar het industrie terrein waar de boompjes werden weggegeven. We volgden de pijlen en aanwijzingen van de vrijwilligers. Auto’s en fietsers kwamen van alle kanten. Het was druk. Zo druk zelfs dat er een file ontstond.

Beau had geen steentje in het water gegooid maar een rotsblok! Of zou het iets te doen hebben met het magische woord gratis?

Wildplanten

Een jonge vrouw in schutkleuren verscheen aan het auto raampje.

“Hoeveel bomen willen jullie?”

“Uh….geen idee eigenlijk”

“Ok, hoe groot is jullie tuin?”

Ik dacht aan mijn balkon van 2 m2 op 2 hoog.

“Nee geen tuin, we gaan wild planten.”

Dat bleek precies het juiste antwoord te zijn. Een brede lach waarin zowel bewondering als aanmoediging te zien was, brak door op het gezicht van de vrouw.

“Doe maar 50 bomen” zei mijn broer.

Als je iets doet, moet je het goed doen.

“Ok, en welke soort bomen wil je?”

We keken elkaar aan. Clueless. Ik weet dat een eik en een kastanje heel groot worden en dat is hoever mijn bomenkennis rijkt.

“Doe maar een mix” zei ik.

We kregen 30 wilgen mee van 150 cm en een mix van hulst, meidoorn en andere bomen waar ik de naam niet meer van weet. Trots reden we het terrein af. De eerste goede daad lag in de achterbak.

Over het vervolg had ik in mijn enthousiasme nog niet goed nagedacht. Want waar raak je die bomen kwijt? Ik zocht op internet of je zomaar een boom mag planten.

Google snapte niet dat ik een boom in het wild ging planten, want hij vertelde me alleen de regels voor bomen in een tuin.

Ik voelde me wat onzeker. In Den Haag is alles gecontroleerd. De groenvoorziening houdt alles netjes bij en planten en snoeien gaat volgens een strak schema. Ik stelde me voor dat er weinig ruimte was voor planten uit de losse pols.

Uitdaging

Wildplanten werd dus een uitdaging. Zeker omdat ik wilde dat ze zouden uitgroeien tot reusachtige exemplaren waar je over een paar jaar onder kunt picknicken.

Ik moest dus plekken vinden die niet kaal waren gesnoeid en waar een boompje meer of minder niet direct op zou vallen.

Dat is lastig in Den Haag kan ik je vertellen. De meeste bermen waren namelijk net gemaaid en zo kaal als de schedel van Humberto Tan.

We parkeerden de auto en gingen op weg met bomen, papierprikker en vuilniszak. Jazeker, je leest het goed. Naast wildplanten deden we ook aan wild opruimen. Slechte dingen weghalen en goede dingen terugzetten. Zou dat rimpels veroorzaken?

Broer heeft wèl een tuin en wilde maar liefst 1 wilg adopteren. De kop was eraf, nog 49 te gaan.

Het was nog flink zoeken naar wild om in te planten. We liepen langs slootkanten met schep en bomen.

Verboden

Terwijl Broer speurde naar plastic en ander vuil, had ik nergens meer oog voor en zag alleen aarde en geschikte plekken. Natuurlijk keek ik regelmatig of ik geen andere mensen zag en ook dat is een uitdaging in Den Haag.

Het voelde inbreker-achtig. Alsof je op het punt staat iets illegaals te doen.

In gedachten hoorde ik al:

“Zo, zo mevrouwtje, wat zijn we hier aan het doen? U bent toch niet aan het wildplanten hè? Dat is verboden en daar krijgt u een bekeuring voor!”

Gelukkig kwamen we geen BOA’s tegen. We raakten heel wat boompjes kwijt langs de kant van verschillende sloten, maar hadden er ook aardig wat over.

We liepen weer over straat en ik zag overal voortuintjes waar ik zo een boompje in kwijt kon. De kans op picknicken over een paar jaar onder een volgroeide boom, leek me dermate klein dat ik het niet deed.

Tot slot waren we bij mijn vader in de buurt. Een briljant idee vormde zich in mijn hoofd. We staken stiekem wat wilgen in zijn voortuin en ook de laatste hulst en meidoorn vonden een nieuw thuis. Tenminste als het hulst en meidoorn zijn.

Omgekeerde diefstal, zou dat ook verboden zijn?

De ouders zitten achter glas in de kantine. Het kroost rijdt rondjes. Een van de pony’s stopt steeds als hij moet draven. Een ander port zijn neus in de kont van de pony ervoor. Nu mogen ze in galop. Een voor een, met een tienermeisje ernaast meerennend. Mijn dochter mag heu-le-maal alleen in galop. Een primeur! De hele zes meter leg ik zorgvuldig vast op video. De ouders juichen. Ik blijf met een onbestemd gevoel achter.

Dochter geniet van de lessen en ik geniet elke week een stukje minder. Is dit hoe het bedoeld is? Rondjes rijden. Soms Annemarie koekoek. En heel af en toe een volte of jawel, komt ie: ‘van hand veranderen’.

Tijdens het opzadelen merk ik dat pony er niet zoveel zin in heeft. Het bit indoen gaat gepaard met een weigerend hoofd. Komen ze hun stal eigenlijk wel eens uit voor iets anders dan rondjes in de bak? Ik zie geen wei. 

Bij de ingang van de stallen staat een kleine Shetlander. Niet aaien, waarschuwt een bordje, hij kan bijten als hij de aandacht zat is. Zou het de aandacht zijn of het feit dat ie z’n hok niet uitkomt, vraag ik me af. 

Als kind reed ik ook. Toen dacht ik nooit over zulke dingen na. Ik las de Penny, deed mijn rijbroek aan, nam een zweepje mee en deed wat me gevraagd werd.

Het is als Zwarte Piet. Vroeger vond je dat heel normaal. Als volwassene denk je “het is toch wel een beetje vreemd eigenlijk”.

Gek is dat. Ik ga al heel lang niet meer naar school, maar denk nu meer na dan toen het de bedoeling was om na te denken. 

Paardvriendelijke maneges

Nu ga ik nog liever dood dan dat ik de confrontatie opzoek, dus in plaats van in gesprek te gaan met de manege bevind ik mij op google. ‘Paardvriendelijke manege’ levert een interessante zoektocht op.

Het bestaat: bit- en ijzervrij rijden. Paarden die in de wei leven. Lessen waarin je leert samen te werken met je edele dier. Het vraagt een andere zit blijkbaar, niet veel meer dan dat. 

Ik snap er steeds minder van. Als dit bekend is, waarom kan ik er in de provincie Utrecht dan maar enkele vinden? De dichtstbijzijnde paardvriendelijke manege ligt voor ons op 40 minuten rijden. 

Tja, dan komt uiteraard het dilemma van alle betere keuzes: de bereidheid om met de oncomfortabele consequentie om te gaan.

We parkeren de keuze even. Hier kan kind zelf zaterdagochtend naar de manege fietsen en dat komt moeder goed uit. Ik ben er niet trots op.

Wel zoek ik naar een alternatief. Een middagje paardvriendelijk zijn. Het is beter dan niets, houd ik mezelf voor. 

De kleine kudde

Zo kom ik terecht bij De Kleine Kudde. Bij Lyanne kan je als kind lekker klungelen met paardjes. Knuffelen, spelletjes doen, een stukje het bos in lopen. Als volwassene ben je ook welkom.

‘Aarden met paarden’ lees ik. Een wandeling met haar IJslanders. Niet erop, maar ernaast. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Waar ik startte in de zoektocht naar een andere manier van paardrijden, zit ik nu op een nieuw spoor. Zou je naast een paard evenveel plezier beleven als erop?

There is only one way to find out. Ik boek zowel een afspraak voor dochter als voor mezelf.

Op een ietwat grauwe dag in februari rijd ik naar de Veluwe. Aan een idyllisch landweggetje in Loenen wacht Lyanne me op. Als ik uitstap komen de twee paardjes Maël en Kay al nieuwsgierig naar me toe. Ik aai ze.

We gaan op pad. Ze hebben er zin in en ik ook. Ik krijg Maël mee. Een ‘doorschuif-pony’. Geen manege was tevree met hem. Na vijf verhuizingen nam Lyanne hem onder haar hoede. Ze snapte hem meteen. Aan zijn lijf geen polonaise. Hij is niet bedoeld om op te rijden. Als je dat respecteert is het de liefste van de wereld.

Het is wat raar, zo’n groot dier naast je. Wat bijzonder is, want blijkbaar is het niet raar als je erop zit. Ik weet niet zo goed wat te verwachten, maar uiteindelijk is het precies wat het is: je wandelt met een paard.

Hapjes onderweg nemen mag, vertelt Lyanne me, als ik haar onzeker vraag of het wel de bedoeling is dat Maël de bramenstruik verslindt. Sterker nog, ze vertrouwt erop dat haar paarden alle voedingsstoffen binnenkrijgen tijdens de wandelingen door bos en hei. Ze weten zelf we wat ze nodig hebben. Ja, logischer wordt het niet. 

Buiten de gebaande paden

Onderweg komen we de boswachter tegen. We lopen niet op het ruiterpad. Ook als je naast het paard loopt, mag je in Nederland niet buiten de gebaande paden lopen. Na een waarschuwing vervolgen we onze wandeling op het aangewezen pad. Om er later toch van af te wijken. Want braaf zijn blijkt net zo saai als rondjes rijden in de bak. 

Mijn werkgever belt. Drie keer. Ik neem toch maar op. “Ik ben aan het wandelen met paarden.”, leg ik uit. Hij lacht hard. Het is ook een beetje gek misschien, in een wereld waar het onnatuurlijke zo gewoon is geworden. “Is dat iets zen-achtigs?”, vraagt hij mij. Nu lach ik hard. “Ja, zoiets.”

Hij zit er niet ver naast. Het is zen, dit aarden met paarden. Samen stamp je door modder, aarde en zand. De natuur brengt je even terug tot jezelf. Dit samen beleven met een viervoeter van formaat versterkt dit gevoel. En die natuur, die is prachtig. De kronkelende bospaadjes, de weidse hei en zelfs een watertje. Het is rustig. Het is wij en de paarden. 

We kletsen wat over vegetarisch eten, microdosis truffels en barefoot schoenen. De paardjes lopen onvermoeid door. Ik denk dat ze het naar hun zin hebben. Vooral omdat ik natuurlijk alles toesta, conflictvermijdend als ik ben. Het is een lopend buffet, met schouderklopjes en aaitjes als gratis supplement. 

Zij genieten, wij genieten.

Ja, zo is het bedoeld.