Op 3 september 2021 was het zover. Na maanden van voorbereiding ging ik dan eindelijk het Pieterpad lopen.

De helft dan, van Pieterburen in Groningen naar Vorden in Gelderland.

Voorbereiden heb ik trouwens niet gedaan. Ik heb natuurlijk wel over nagedacht, maar het leek me niet nodig.

De helft van het Pieterpad bestaat uit 13 etappes van gemiddeld 20 kilometer. Ik loop zeker 5 kilometer per uur, dus rekende op 4 uurtjes lopen per dag.

Makkie.

Je hebt er immers de hele dag voor. Als je van 10 tot 12 loopt en van 2 tot 4 dan ben je er. Veel tijd over om leuke dorpjes te bezoeken, op een terras te hangen en hier en daar een bezienswaardigheid uitgebreid te bezoeken.

Pieterburen

In Pieterburen stopte de bus en begon het avontuur. We waren niet de enige. Twee grijze pensionado’s met een klein rugzakje en stevige stappers aan zaten voor ons. Een jonge vrouw met legerkisten, een overvolle rugzak en een hond stapte tegelijkertijd uit.

De eerste meters liepen we naast een zongebruinde dame in het blauw die terloops vertelde dat ze net de Santiago de Compostella had gelopen en er verrassend fris uitzag voor zo’n prestatie.

Mijn broer liep de eerste week mee. Inmiddels opgehitst door mijn barefoot enthousiasme heeft hij ze ook. Vanzelfsprekend liepen we het Pieterpad op barefootschoenen.

Zoals ik eerder schreef hadden we de tent mee. Je moet jezelf een beetje uitdagen zo nu en dan.

Waar onze collega’s uitgebreid foto’s maakten van de start en van elkaar, schoten wij direct langs de concurrentie heen om ze kwijt te zijn.

Niks zo hinderlijk als file-lopen.

Winsum

De eerste etappe was slechts 13 kilometer die ons tussen de weilanden door naar Winsum leidde. De oogst was in volle gang en overal zagen we grote machines aardappels en uien uit de grond plukken.

In Winsum, benoemd tot het mooiste dorp van Nederland, zouden we we voor het eerst onze tent opzetten.

Over de schamele 13 kilometer deden we 3 en een half uur. We liepen na 10 minuten al verkeerd en hadden direct onze collega’s in de nek omdat de meesten ons blindelings volgden.

Alleen de pensionado’s waren zo wijs hun eigen weg te volgen en namen de leiding over. We hebben ze niet meer ingehaald.

Na aankomst op de camping bleek ik tot mijn grote verbazing een blaar te hebben opgelopen. Ik snapte er niks van want sinds ik op barefootschoenen loop heb ik nooit meer last van blaren. Hoe kon dit?

Groningen

De volgende dag stond er 19 kilometer naar Groningen op de agenda. Mijn blaar kreeg rap gezelschap van 2 soortgenoten en ook bij mijn broer popten ze op als popcorn. Elke stap deed pijn en voelde alsof ik in glas stapte.

We hadden overal rekening mee gehouden, ik had zelfs een regenjas mee, maar blaren? Nee geen moment aan gedacht.

Op dag 2 lag ik om half 4 horizontaal. Ik was kapot. Mijn voeten brandden, ik had spierpijn en was helemaal op.

Dit was niet zoals ik het me had voorgesteld.

We waren in Groningen, die hartstikke leuke stad. We waren expres vroeg vertrokken zodat we nog veel tijd zouden hebben om Groningen binnenstebuiten te keren. Het was mooi weer en de terrassen zaten vol.

En ook al was het centrum slechts 15 minuten lopen van onze slaapplek ik kon het echt niet opbrengen.

Blaren

Ik was bezorgd. Wat nu? Etappe 3 was 21 kilometer naar Zuidlaren en op deze blaren ging dat zeker niet lukken. Moest ik na 2 dagen al een rustdag nemen? 32 kilometer achter de rug, nog ruim 200 km te gaan.

Google is your best friend, vertelde een vriendin me eens. Mijn zoektermen waren: Kun je doorlopen met blaren? Prik je ze dan wel of juist niet door? Komt het nog goed?

Of wordt het alleen maar slechter en pijnlijker? Google had geen eenduidig antwoord en dus videobelde ik mijn zus.

Zus-ter

Mijn zus is een zus-ter, een verpleegkundige. Een hele goeie. Ze houdt van wonden. Hoe viezer hoe beter. Ze vertelt er ook graag over, liefst onder het eten. Ik belde haar dan ook onder etenstijd.

Ik: “Han, ik heb blaren.”

Zus: “Oh, laat eens zien….Ja dat zijn echt jetsers. Je moet ze doorprikken Raach. Heb je een naald?”

Ik: “Uh nee, niet aan gedacht eerlijk gezegd”

Zus: “Heb je iets scherps?”

Ik: “Ik heb een schaar….”

Zus: “Goed, ontsmet de schaar en prik ze door”

Ik: Gelukt! Ontsmet in een vlammetje en opengeknipt. Het spoot eruit!”

Zus: “Openprikken zei ik! Niet knippen! En de velletjes laten zitten. Heb je tape?”

Ik: “Nee geen tape. Ik heb helemaal geen blarenspul mee, want met barefootschoenen heb je nooit blaren. Wel pleisters. Kan het daar ook mee?”

Zus: “Je gaat 236 km lopen en je denkt niet aan tape en een naald? Pffffffff. Die blaren komen door die zware rugzak suffie. Heb je niet geoefend met die rugzak?”

Ik: “Oefenen voor 4 uurtjes lopen per dag? Nee, dus.”

Zus: “Ok knip de randjes van de pleisters, dus langs de kussentjes. Plak de die randjes dan als dakpannetjes over je blaar. Laat ze een paar dagen zitten en vervang ze dan. Morgen kun je weer lopen.”

Zuidlaren

En zo geschiedde. De volgende ochtend was de pijn gehalveerd en gingen we in de mist op weg naar Zuidlaren. Onze tocht werd er mysterieus van. Zou mysterieus afgeleid zijn van het woord mist?

De weg werd steeds mooier. De weilanden werden afgewisseld door bos. We liepen een heel stuk langs het Noord-Willemskanaal en zagen kanoërs zich achterover laten vallen toen ze onder de brug doorvoeren.

Ik zong heel vaak het liedje: “Berend botje ging uit varen, met zijn scheepje naar Zuidlaren”. In de middag brak de zon door en daardoor voelde ik me aangemoedigd om ook de laatste kilometers naar de camping te sjokken.

’s Avonds aten we in Zuidlaren. Blijkbaar was de dorpen-jury hier nog niet geweest, want dit was overduidelijk het mooiste dorp van Nederland. Prachtig met allemaal brinken, leuke pleintjes en terrassen.

De zon scheen warm door de bomen en ik voelde me gelukkig.

Meer lezen? Hier deel 2.