Hoe vind je de weg? En moet je de weg eerst kwijt zijn voor je hem kunt vinden?

Iedere zichzelf serieus nemende wandelares komt op het punt dat ze een keer een mooie wandelroute zoekt. Onze vriend Frank heeft bijvoorbeeld prachtige routes op zijn site. Fijn, want succes is gegarandeerd. Maar hoe vind je de weg?

Dat is simpel.

Er zijn verschillende manieren. Je hebt van die kleine houten paaltjes in de grond met nummers erop die je kunt volgen.

Andere wandelingen zijn aangegeven met stickers in allerlei kleuren. Het voordeel van de paaltjes en stickers is dat je niet veel hoeft te doen, behalve opletten. Het lijkt een beetje op een speurtocht voor volwassenen.

Tot slot kun je een routebeschrijving of GPS gebruiken. Je hebt verschillende apps voor je telefoon waar je een wandeling in kunt downloaden. Soort google maps. Kind kan de was doen.

En toch hè, soms gaat het toch mis.

Je kijkt over een sticker heen, je mist een paaltje omdat het gras flink is gegroeid. Of je batterij is op en je GPS dus ook. Net als in het echt leven kan het zo zijn dat je de stickers ineens niet meer ziet.

Van het pad af

Je bent van het pad af. Verdwaald.

Eerst probeer je de weg terug te vinden. Het is natuurlijk lastig te zeggen waar en wanneer je hem kwijt bent geraakt, maar ineens is het zover. Het ene moment had je hem nog, het andere moment ben je hem kwijt.

Ik ben de weg een paar keer kwijt geweest in mijn leven. De eerste keer letterlijk.

Toen ik 10 jaar was mocht ik voor het eerst mee op korfbalkamp. Tijdens een spelletje moesten we ons aan het eind van de middag verstoppen in het bos.

Degene die een half uur verstopt kon blijven zonder gevonden te worden, kreeg een zakje chips als beloning. Ik kreeg thuis nooit een zakje chips. Wel veel liefde hoor, maar chips?

Ik moest dat zakje dus hebben. En geloof me, als het over eten gaat ben ik heel ambitieus.

Ik had me zo goed verstopt dat ik de weg niet meer terug kon vinden. Ik hoorde het fluitje niet eens waarmee het spel beëindigd werd.

Er ontstond paniek bij de korfballeiding toen bleek dat er een meisje minder was. Ze zochten me, maar konden me niet vinden. Dat was mijn bedoeling. Ik nam het serieus. Het leger (in de buurt aan het oefenen) werd ingeschakeld om me te zoeken.

Echt waar. Vraag maar aan mijn moeder.

Al die tijd was ik bang, maar het vooruitzicht van dat rode zakje met krakende inhoud hield me op de been. Ik liep door het bos en kwam bij een open plek waar 2 kleine tentjes stonden in camouflagekleur.

Ik durfde niet aan te ‘kloppen’ en liep door. Het werd donker, ik hoorde verderop gezang en ging op het geluid af. Het bleek een scoutinggroep te zijn. Wat een mazzel!

Want wie kan je beter helpen om je pad te vinden dan de padvinders?

De leiding was zo blij dat hun sterspeelster ongedeerd terug was en we geen nieuws item werden, dat alle kinderen een zakje chips kregen. Om te vieren dat ik weer was.

WAT? Meen je dat nou? We doen een wedstrijd en ik win met gevaar voor eigen leven en iedereen krijgt een prijs? Dat was de eerste keer dat ik ambitieus was en meteen de laatste keer.

Verdwaald

Jaren later was ik weer verdwaald. Ik zat vast in een destructieve relatie waarvan ik niet wist hoe ik eruit moest komen. Bang om te blijven en nog banger om te gaan. Gevangen in een doolhof zonder uitgang.

Jarenlang liep ik dezelfde rondjes en vond ik geen uitweg. Dit keer hoorde ik geen gezang.

In 2015 overleed het zesjarige dochtertje van mijn vriendin en maakte ik van dichtbij het verlies mee. Ik zag de leegte die het huis, het hart en het leven van mijn vriendin overspoelde.

Ik vertelde mijn dochter dat haar beste vriendinnetje er niet meer was, blies bellen op de uitvaart en besefte me bij elke moederdag, Sinterklaas en Kerst dat feestdagen donkerzwarte dagen zijn als je liefste er niet is.

Het verlies kwam in 2020 nog dichterbij toen mijn lieve nichtje van vier na een periode van ziekzijn overleed. Ik kwam grapjes met haar maken in het ziekenhuis, hield haar vast toen ze overleed en hielp haar van huis naar de begraafplaats dragen.

Weer zag ik de leegte die het leven van mijn broer en schoonzus binnen kwam rollen met golven van verdriet.

Ook nu hield ik mijn dochters hand vast toen ik haar het nieuws vertelde. Mijn liefsten waren ontroostbaar. Het verdriet niet te stelpen. Ik stond erbij en keek er naar. Volkomen machteloos.

Er ging iets kapot in mij en er zaten scheuren in mijn hart. Zij waren hun dochter kwijt en ik had die van mij nog. Maar ik was wel van het pad af, de weg kwijt.

Scheuren in je hart gaan niet meer dicht, maar zoals Leonard Cohen het zo mooi zong:

“There is a crack, a crack in everything.

That’s how the light gets in”

De weg vinden

Moet je de weg eerst kwijtraken voor je hem kunt vinden? Want als je de weg al weet, dan hoef je hem niet te vinden, toch? En waar vind je hem dan?

Soms heb je geluk en kun je op het gezang afgaan. Meestal moet je een andere weg vinden, want de oude weg is weg. Hij houdt op te bestaan. Dan moet je zoeken, overal. Ook op plekken waarvan je denkt hem zeker niet te vinden.

Misschien ga je wandelen, of moet je kruipen maar soms zie je dan toch weer een sticker en merk je ineens dat je weer op de weg loopt in plaats van ernaast.

Verlies neemt niet alleen iets weg. Het geeft je ook het besef wat echt belangrijk is in het leven. Door wat er ontbreekt, zie ik nu haarscherp wat er nog wel is. En daar krijg ik een warm hart van ♥.