Ik ben snel verveeld en lui. Geen beste combi als je het mij vraagt. Regelmatig zit ik mezelf dan ook in de weg. Afwisseling vind ik fijn en af en toe wat nieuws doen, houdt me scherp.

Ik wil wat doen, zegt mijn ene helft. De andere helft blijft liever op de bank zitten. Als de snel verveelde kant wint dan ontstaan er soms avontuurtjes.

Het afgelopen jaar verzon ik er zelf wat. Het opruim avontuur, wildplanten, wandelen in de regen en het Pieterpad.

Laatst was ik met vriendin Elise in Drenthe waar we de Hunehuis trektocht liepen. De voorspellingen waren beroerd. Zowel vrijdag als zaterdag veel regen, de hele dag. Inmiddels is dat geen reden meer om af te zeggen.

Gelukkig is het tussen de buien door, prachtig weer. Net als in het echte leven. We wisselen regenjas en zonnebril veelvuldig af terwijl we door het bos lopen.

We sluipen door weilanden waar koeien verbaasd naar ons opkijken. Door uitgestrekte velden waar we niemand tegenkomen. Over de hei, waar geen hutje staat.

Damp stijgt op, spinnenwebben glinsteren schitterend door de regendruppels en de heide fleurt op door een regenboog. Je snapt het, een prachtige tocht

Uffelte

De Hunehuis trektocht duurt 2 dagen. We overnachten in Uffelte, een speldenprikje op de kaart en eten in het enige eetcafé. Van dichtbij maak ik het dorpsleven mee.

Bij binnenkomst draaien alle hoofden om, ogen worden iets groter en volgen ons. Alle andere mensen die binnenkomen worden herkend en begroet.

Een groepje zestigers zit aan een grote tafel. De mannen drinken bier, de vrouwen wijn. Aan de tafeltje alleen, zit een oudere man te eten, een zakdoek om zijn nek geknoopt. De krant ligt opengeslagen op tafel, zijn bril ligt op de krant.

Ik hou hem scherp in de gaten en zie dat hij even later een flesje olijfolie uit een plastic tasje haalt om over de sla te doen. Hier kan dat.

De kaart is klein en bestaat vooral uit schnitzels. Iets zonder vlees hebben ze niet. Wijn hebben ze wel. Je kunt kiezen tussen rood of wit. Nadat we hebben besteld komt het gesprek op challenges. Elise en ik doen er af en toe een voor de lol.

Challenges

Challenges geven je doorsnee leven een beetje sjeu. Ze zijn grappig om samen te doen. Een week lang doen wat je normaal niet doet.

Wordt je leven daar mooier en beter van? Ik denk het niet, maar in het gunstigste geval geeft het je een week lang plezier.

Laatst deden we een week lang onze telefoon uit om 19.00 uur. Na een onwennige start raakte ik gewend aan de rust ’s avonds.

Nu is het tijd voor een nieuwe challenge, we zijn toe aan iets uitdagenders.

We bedenken er vast een paar, zodat we even vooruit kunnen:

• Elke dag iets aardigs doen voor een ander.
• Een week van een minimaal budget leven.
• Een week lang alles (ja echt alles) met stokjes eten.
• Een week lang geen verspilling.

We kiezen de laatste. Een week lang geen eten of drinken weggooien. Het klinkt simpel, maar we zijn streng. Het geldt voor het hele gezin. Als je huisgenoot iets niet opeet, moet jij het doen. Geen druppel van wat dan ook mag zomaar door de gootsteen.

Het eten komt. De borden zijn volgeladen. Ik wilde geen vlees, maar krijg 2 stukken met een berg aardappels en een blaadje sla.

Na nog een wijntje besluiten we maar meteen te beginnen met onze challenge.

Uitstellen is voor lafaards.

Het eerste stuk vlees heb ik weggewerkt. Het enige levensdoel van dit dier was om op mijn bord te belanden. Als ik het niet opeet is hij voor niets gestorven. Daarna eet ik me door de berg aardappels.

Elise heeft het grootste deel van haar bord op en zit vol. Ook zij vermant zich en stouwt de sla, de koud geworden patat en de overgebleven dikke plak kruidenboter naar binnen.

Het bakje mayo likken we uit. Niet omdat we willen, maar omdat we moeten.

Het groepje naast ons is niet zo verspillingsmoe en de nog half gevulde borden gaan retour naar de keuken, waar ze ongetwijfeld verdwijnen in de prullenbak.

Ik denk ineens aan de boterhammen met pindakaas die nog in mijn tas zitten en de waterfles. Niets mag worden weggegooid en dus weet ik direct wat mijn ontbijt zal zijn.

Ook thuis gaan we door. Avocado’s die al over het randje heen zijn, moeten op. Het gekookte ei wat vanmorgen overbleef bij het ontbijt staat de volgende ochtend weer op het menu.

Schimmelpuntjes

Op het deksel van de boter verschijnen schimmelpuntjes, ik smeer alles meteen op. Mijn tanden glijden uit bij de eerste hap.

Mijn dochter eet de pasta, maar laat de vegetarisch kip staan. Normaalgesproken geen probleem, maar ik besef me dat ik die nu moet opeten. De volgende dag eet ik nep kip voor lunch, zonder pasta dit keer.

Wat te doen met de limoen?

Ik knijp ‘m uit in de thee. Dat blijkt geen goed idee te zijn zo vroeg in de ochtend. De gerimpelde paprika en de al-zacht-wordende komkommer eet ik als tussendoortje.

Het wordt een sport!

In de supermarkt koop ik afgepast wat ik nodig heb en leg meerdere keren iets terug. Ik zoek receptjes bij wat ik overheb. Een restje feta wordt een tosti met honing. Ha, daar is dan eindelijk de beloning. Ik lach me dood.

De challenge is klaar na een week, maar ik ben nog lang niet klaar met de challenge en hou nog even vol. Het voelt gewoon te lekker om niks te verspillen.

Lees ook: No plastic please. De plasticvrij challenge