Mijn broer stuurde me een inspirerend filmpje van Beau Miles, een Australische avonturier die hele aparte dingen doet en die dan filmt. In het betreffende filmpje wilde Beau laten zien hoe veel je eigenlijk kunt doen in 24 uur.

Hij besloot om in ieder geval een marathon te rennen en liep elk uur een rondje van ongeveer 2 km. In de tijd die overbleef wilde hij een hele waslijst aan klusjes doen.

Bij het eerste rondje kwam hij onderweg veel rotzooi tegen, daarom besloot bij bij het volgende rondje een tas mee te nemen om de troep op te ruimen.

Verder plantte 24 bomen, maakte een tafel, bakte brood, maakte soep, verfde de schutting, maaide het gras en deed nog veel meer klusjes die hij al heel lang had uitgesteld.

Ik laat me graag inspireren door inspirerende filmpjes.

Toen ik klaar was met het filmpje borrelde het aan alle kanten en besloot ik om na twee jaar eindelijk eens mijn slaapkamerdeur te verven en de plinten dan meteen mee te nemen.

Daarna ging ik op zoek naar andere klusjes en vroeg me af hoe mijn leven eruit zou zien als ik alles meteen zou doen i.p.v. het uit te stellen tot het echt niet anders kon. Dat beeld overweldigde me nogal.

Ik zou heel actief en fit zijn, vast ook heel succesvol. Ik werd al moe bij het idee.

Opruimen

Intussen appte ik mijn broer. We zouden namelijk gaan wandelen en ik had een idee. Een briljant idee, kan ik wel zeggen.

Ik: “Zeg, zullen we een vuilniszak meenemen op onze wandeling en dan de troep opruimen onderweg?”

Als antwoord stuurde hij een foto met daarop een papierprikker en een vuilniszak. Great minds think alike.

Hij: “Gaan we dan om 06.00 uur weg?”

Ik: “Dan is het nog donker en zien we de troep niet.”

Pfffff, daar kwam ik goed mee weg. Dacht ik. Maar nee, het was nog niet klaar.

Hij: “Hoofdlampje en klaar.”

Ik: “Ik voel geen enthousiasme opborrelen. Waarom zouden we dat doen? Ik heb vakantie! Heb je een goede reden? Overtuig me.”

Hij: “Comfortzone. Beetje à la Beau toch?”

Shit….daar ben ik gevoelig voor, voor die comfortzone.

Meyendel

Zo vertrokken we vrijdagochtend vroeg, heel vroeg, richting Meyendel. Hoofdlamp op, vuilniszak en papierprikker in de hand. Rommel opruimen tijdens het wandelen werd zomaar een avontuur.

Er was niemand op straat. En wie wel op straat was keek ons vreemd aan. De politie reed zelfs meerdere keren langs. Verdachte toestand natuurlijk, twee van die types met een hoofdlamp op. Inbrekers misschien?

We vonden van alles. Veel randjes reflectiedraad (vast van hardloopgereedschap afgevallen), een kussen, prikkeldraad, oud ijzer, lege en volle flesjes. Op beschutte plekken vonden we vooral veel papier.

Wandelaars die met hoge nood de bosjes in waren geschoten en vergeten waren hun rugzak goed in te pakken. Elke vondst werd met enthousiasme begroet. Plastic leverde bonuspunten op. Rotzooi opruimen werd schatzoeken.

We vonden roze handschoenen, een verroeste fietssleutel en een bevlekt camouflageshirt met gaten erin.

“Uh, ik hoop dat we geen bewijsmateriaal meenemen nu. Zouden dat kogelgaten zijn?”

We kwamen steeds meer mensen tegen. Eerst een verdwaalde fietser, later hardlopers en wandelaars. Twee hardlopers kwamen ons juichend en met opgeheven armen tegemoet. “Wauw wat zijn jullie goed bezig zeg! Gaaf dat jullie dit doen.”

Anderen knikten ons bemoedigend toe, maar de meesten deden net alsof ze ons niet zagen. Het is natuurlijk nog steeds Den Haag en in Den Haag is het de officiële omgangsvorm om elkaar niet aan te kijken en geen gedag te zeggen.

We liepen een heel stuk over het strand en kregen een beloning, een magische zonsopgang in roze, oranje, paars en geel.

Daarna worstelden we ons tussen duindoornstruiken met heftige punten door, die hapjes uit mijn been, maar ook uit de zak namen.

Volle vuilniszak

Het resultaat was, dat onze behoorlijk volle vuilniszak van onder scheurde en de inhoud er weer uitkwam.

Dilemma: hoe ver ga je om de wegwaaiende rotzooi, die je al had opgepakt, weer terug in de zak te krijgen?

En wat als het een wc-papiertje is, met bruine vegen? We besloten overal toch maar achteraan te gaan. Als je op avontuur bent, kun je natuurlijk geen onderscheid maken.

De zak zat vol en was vooral zwaar door het kussen wat zich vol had gezogen met water. We liepen duin op en af met zware bepakking. Het werd een beproeving. Behoeften veranderen als het lastig wordt, heb ik gemerkt.

Normaal heb ik altijd behoefte aan lekkere koffie of een stukje chocolade. Toen ik het Pieterpad liep, was het enige waar ik aan het einde van de dag ècht naar verlangde, een stoel. Ook dit keer was het geen cappuccino die op nummer 1 stond.

Het was een prullenbak. Gelukkig hebben ze die in Meyendel.

Moe maar vervuld besloten we dit avontuur. Avonturen blijken namelijk nog leuker te zijn, als je de wereld net iets mooier achterlaat als dat je hem vond.

Prik je een papiertje mee, de volgende keer?