Vaak ben ik moe. Heel moe. Het is de chronische vermoeidheid die gepaard gaat met het moederschap. Ik neem het voor lief, net als mijn scheve teentjes.

Daarom lig ik uitgeteld op de bank. Hond is uitgelaten, dochter is geholpen met huiswerk, er ligt een min of meer gezonde maaltijd klaar in de koelkast. Ik strek mijn benen en sommeer Siri Spotify te openen. Nu denken apps tegenwoordig graag met je mee en zo werd mij Enaudi voorgesteld.

In gedachten beland ik direct in Dusseldorf, met mijn bestie Rachel, een paar jaar terug. De stad waar we als tieners ook ons schoolreisje hadden. Ik voor het eerst verliefd werd op een Duitser met Spaanse roots.

Patríck doordrenkt met Davidoff Coolwater en een immer brandend peukie in zijn rechterhand. De stad waar we ‘s avonds de alternatieve barretjes ontdekten, waar niet naar leeftijd werd gevraagd. Waar een gladde jongeman Rachel met strak gezicht vroeg “Wo hasst du deinen augen gekauft”?

De held van minimalistische muziek

We gingen bijna dertig jaar later weer samen terug. De smoezelige bar met te harde Pearl Jam ruilden we in voor het chique concertgebouw voor een optreden van minimalistisch componist Ludovico Einaudi. De titel van zijn nieuwste repertoire: “Seven days walking”. Dit was het dichts in de buurt dat wij destijds bij wandelen kwamen.

Einaudi, overigens veel minder sexy dan zijn naam doet vermoeden, speelt melodische tonen op zijn piano om bij weg te dromen. Gesteund door een klein orkest neemt hij je mee op een geruststellend avontuur. Hij scoorde hoge ogen met zijn stukken in Les Intouchables. Misschien zette hij hier wel minimalistische muziek op de kaart. Met Philip Glass dan.

Het concert was magisch.

Een muzikale levenswandeling

En daar, op mijn bank, beleefde ik zijn zeven daagse wandeltocht opnieuw.

Hij neemt je mee in het ochtend dauw. Onderweg fladderen vlinders met je mee. Koude wind schuurt langs je wangen. Voetsporen van dieren komen op je pad. Soms voelt alles samenkomen; een wereld in perfecte harmonie. Vogels zingen hun lied, op toon en in symmetrie met de natuur.

Soms vertraagt de wandelpas, soms is het zwaar. Zoals het leven een cyclus doorloopt, zo ook de muzikale wandeling. Heuvels beklimmen die zwaar vallen. Tegenslag en moeite. Om daarna met lichte tred weer af te dalen, vergezeld met nieuw perspectief.

Dichte mist, sprookjesachtig spannend. Nieuwe wegen, vergezichten en uitgestrekte velden.

Iedere dag een herhaling en toch anders.

Het Placebo-effect is goed genoeg voor mij

Ik sluit mijn ogen en wandel mee. Herinneringen drijven boven als vanzelf. Ik zie mezelf weer met dichte mist langs zee lopen, zoals ik een dag eerder deed. Ik waan mij opnieuw door de uitgestrekte bossen in het Utrechts Landschap, waar in de lente de vogels heersen. In gedachten loop ik door de heide van Drenthe. Het Pieterpad opnieuw beleefd.

Daar waar muziek en wandelen samen komen, rust ik uit, terwijl ik toch beweeg. Voor mijn hersens geen verschil, voor mijn benen wel. Het placebo effect doet zijn werking. Uitgerust en ontspannen ontwaak ik uit mijn halfslaap. Het lijkt alsof mijn wangen gloeien van de wind. Dank je wel Ludo, het was me weer een waar genoegen.