Soms heb ik haast. Haast die als een wervelstorm door mijn lichaam giert en me gejaagd de dag door dwingt.

Een, ongetwijfeld Taoïstische uitspraak, die ik eens hoorde luidt: ‘Als je aan het hollen bent, moet je stilstaan.’.

Stilstaan is wel het laatste wat ik wil doen als ik haast heb.

Het wandelen schiet er vanzelfsprekend bij in. Dat is inefficiënt tijdverbruik. Je kunt maar weinig doen terwijl je wandelt tenslotte.

Nu heb ik een hond, wat me verplicht om dagelijks meerdere wandelingetjes te maken. Op haastige dagen zijn die rondjes niets meer dan nog een item op mijn to-do-list.
Gelukkig heb ik een bejaarde hond met drie poten. Die laat zich nog wel afschepen met een korter rondje.

Ik run twee verschillende lijsten in mijn leven: huis/kinderen en bedrijf. Zolang er nog openstaande acties naar me staren, vind ik geen rust.

Het gevoel van de laatste haal door het overgebleven taakje zetten, is onovertroffen. De slaak van verlichting is hoorbaar. Ein-de-lijk achterover leunen. Latte, Masterchef en waarom ook niet, een stukje Tony. De ultieme beloning voor het harde werk.

De inefficiëntie van efficiëntie

Er loert alleen een probleem. De lijst vult zich vanzelf aan. Het is wonderlijk. Ik hoef er niet eens moeite voor te doen. En met al dat efficiënte haastige werk van me, heb ik tijd over voor nog meer klussen!

Daar ligt de crux, venijnig en sluw. Je graaft je eigen graf. En dan klagen hè, dat je zo moe bent aan het eind van de dag.

Ik weet, om een vicieuze cirkel te doorbreken moet je iets anders doen. Alleen een idioot doet steeds hetzelfde, hopend op een andere uitkomst, ja toch Albert?

Hoe je de cirkel doorbreekt

Zo bevond ik mij afgelopen dinsdag met snelle pas en hond in het bos.

Het is koud. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis, want die muur verft niet zichzelf. Ik keer linksom huiswaarts en hondlief gaat rechtdoor.

Opmerkelijk.

Hij hupt en springt als een jonge pup. Als hij kon praten, smeekte hij me om een langer rondje.

Vooruit, grom ik, min of meer uit schuldgevoel, beseffend dat hij misschien fitter is dan ik soms zou willen.

Het hek door, richting Utrechts Landschap.

Ik weet namelijk dat de trouwe drievoeter een punt heeft. Iets moet anders. Ik heb de neiging om mijn grenzen links te laten liggen. Ik ga door tot ik letterlijk omval.

Nu moest ik het pad naar huis links laten liggen en rechtdoor gaan. Stoppen met hollen. De tegenstelling opzoeken om een doorbraak te forceren.

We lopen naar het open veld. De zon is net op. Beetje bij beetje kom ik tot mijzelf. Mijn wandelend hoofd blijkt een lichaam te hebben.

Ik voel mijn voeten weer. Onder ze bevroren blaadjes, die zo lekker knisperen als je er op staat. De mist, die magisch optrekt met dat heerlijke zachte ochtendlicht.

Daar, bij dat open veld val ik even stil. Ik kan alleen maar kijken.

Het rondje wordt steeds groter.

De winterlucht slaat zachtjes tegen mijn wangen. De zonnestralen dansen tussen de blaadjes. De ijzige hoge grassen vangen een glimp op van dit warme licht.

Het voelt nederig, om te realiseren dat de natuur er altijd is, in al haar pracht. Dat wij, mensen, maar door razen, terwijl de natuur soelaas biedt. Een ondergewaardeerd kostbaar goed, als je het mij vraagt.

De wandeling werd een uur in plaats van een kwartier. De muur verfde ik met plezier. Dat lange lijstje vol prioriteiten leek ineens nietig.

“Voor de verlichting: hout hakken en water putten; na de verlichting: hout hakken en water putten.”

Het gaat erom hetzelfde anders te doen, niet om naar heel nieuwe en andere inzichten of mystieke ervaringen op te klimmen.

(Wil Derkse, Een levensregel voor beginners; Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijks leven.)