Ik ben tien jaar. Op mijn schoot mijn meest geliefde eigendom: een wereldbol.

We gaan verhuizen naar Gabon. Vol spanning volgt mijn wijsvinger de lijn van evenaar, want daarlangs moet dit exotische land liggen. Ik stel me voor hoe het daar is. Inheemse stammen, olifanten en gorilla’s. Hutjes van leem. Hier mag ik naar toe en ik voel me er heel speciaal door.

Daarna spin ik de globe weer rond en laat mijn vinger willekeurig op een plek in de wereld vallen. Zou ik hier ook eens naartoe gaan? Hoe zou het daar zijn? Het verwondert me, maakt me nieuwsgierig. Mijn wereld is nog klein, maar ik besef dat ik onderdeel ben van iets magisch groters. Ter plekke word ik verliefd op de belofte van reizen.

En reizen heb ik gedaan. Keer op keer heb ik landen mogen ontdekken. De verwondering en nieuwsgierigheid zijn onveranderd. De bucketlist is alleen maar gegroeid.

Nederland is saai

Nederland vond ik saai. Hier is geen magie. Dit is bekend, voorspelbaar en had ik saai al genoemd? Maastricht had nog wel iets ‘buitenlands’, maar verder kwam het niet in me op ons koude kikkerlandje te ontdekken.

Tot in 2020 een pandemie alles veranderde. Het oude normaal wordt een nieuw normaal. We zijn alleen nog zoekende wat dit is. Ondertussen leven we door en proberen we de magie van het leven in andere dingen te ontdekken.

Ottolenghi profiteerde van de lockdowns en de fietsenwinkels ook.

Rachel en ik ontdekten het wandelen en wij zijn zeker niet de enige. Het blijkt een perfecte oplossing voor de opgesloten mens; sociaal contact, beweging en frisse lucht.

Inmiddels merk ik dat mijn benen onrustig worden als ik koffie doe met een vriendin. Ik ga liever een stuk wandelen. Of minstens een combinatie van de twee.

De wereld in vertraging door te wandelen

Nu heeft dit wandelen me meer gebracht dan ik aanvankelijk vermoedde. Als je loopt, dan zie je meer. De sneltreinvaart van het leven wordt vertraagd. De ochtendzon die doorbreekt door de bomen. Met een prachtige licht show als gevolg. Een fris windje op je gezicht. Oude bomen met dikke stammen en diepe wortels, die ondanks de commotie gewoon blijven staan.

De magie van de prachtige aardbol lag niet duizenden kilometers verderop. Het lag op steenworp afstand van mijn huis. Er al die jaren ondergewaardeerd klaargestaan voor mij.

Met nieuwe ogen ben ik naar mijn land gaan kijken en er steeds een beetje meer van gaan houden. Het gaat niet om de omgeving, het gaat erom hoe je ernaar kijkt. Met ogen als van een kind. Met de nieuwsgierigheid van een tienjarige. Klaar om de wereld te beleven. Vol fantasie en anticipatie.

Groene wissel wandeling Delft

Zo voelde de Groene Wissel wandeling in en rondom Delft. Ik ken Delft. Leuke stad, mooie plekjes. Maar ik zag het door nieuwe ogen.

Gewapend met een GPS route, die je voor 2,50 euro van de site kunt downloaden, verkenden we Delft. Kleine steegjes, met grote Monets, waar we anders aan voorbij waren gelopen. Oude bruggetjes en poorten. Het licht wat zo mooi op de grachtenpanden valt. Een bankje in de zon, waar we een plakje pumkpin spice cake oppeuzelden, uitkijkend op een groep roeiers die zich klaarmaakten voor een mooie dag op het water.

We namen met regelmaat een verkeerde afslag (ik houd toch meer van gemarkeerde wandelingen), maar dat gaf precies niets. De beestenmarkt, gezellig kerstachtig. De ruime Markt met de nieuwe kerk. Charmante boetiekjes en artistieke winkeltjes. We volgden de blauwe lijn op de tracker tot buiten het centrum. Een stukje Delfste Hout, door bos en langs water.

Ook saaie stukken geef ik toe, met de lawaaiige a13 als achtergrondmuziek. Deze stukken zijn nodig, om het mooie te waarderen. Of zoiets.

Avontuur zit in een klein hoekje

Nu zijn het niet de oude keien of de mooie natuur die mijn behoefte aan reizen zonodig vervult. Het zijn de momenten, die je normaliter nooit meemaakt, die kenmerkend zijn voor trips naar het buitenland. Dat wat buiten het alledaagse valt. Een nieuw perspectief brengend. Het zijn momenten die je niet kunt afdwingen.

Het is de groep tieners in Bohol, Filipijnen, die je uitnodigen te komen dansen op het strand. Het is de Cambodjaanse monnik die een uur met je praat om Engels te oefenen, in bloedheet Ankhor Wat. De zandbank in de Malediven, 360 graden omgeven door turquiose zee. Na een lange reis bij zonsondergang de zee van Koh Phi Phi inplonzen. Zwemmen in de Rode Zee en plots volledig omgeven worden door wilde dolfijnen.

In Delft, een drassig weiland oplopen, het pad versperd door koeien. Twijfelend erbij staan kijken, kunnen we hier gewoon langs? Zijn koeien eigenlijk vriendelijk? Ik bedoel, als er eentje op je gaat zitten sterf je toch een tergend langzame dood lijkt me.

Totaal onverwacht en zo ontzettend leuk. We maken een praatje met de dames, die onverstoord in de modder blijven liggen. De groothoeklens op de iPhone zorgt voor grappige taferelen.

Goed, het is wellicht minder spectaculair dan bovenstaande voorbeelden. Toch voelde het (bijna) hetzelfde. Punt is, dat je je, al is het maar een paar minuten, in een compleet andere wereld bevindt. Dat is wat mij verliefd maakte als klein meisje; de belofte van iets nieuws.

De wereld is nog net zo onontdekt. Zelfs in Nederland valt er blijkbaar nog voldoende te ontdekken. Met een beetje fantasie vind je je volgende avontuur om de hoek.