Deze week wilde ik vertellen over de Groene Wissel wandeling in Delft, die ik samen met Iris maakte. Een vervelende situatie zorgde er echter voor dat ik geen letter op papier kreeg.

Ken je dat? Van die situaties die je bij de keel grijpen en tegen de muur duwen.

Die je daarna op de grond gooien en bovenop je gaan zitten als een boom van een kerel waardoor de lucht met grote kracht uit je longen wordt gedrukt.

Vorige week had ik zo’n situatie die ik niet van me af kon schudden. Ik lag machteloos op de grond naar adem te happen en had geen idee hoe ik onder hem vandaan kon komen.

Achteraf gezien kan ik zeggen dat het niet de Situatie zelf was, die me te grazen nam. Het probleem lag in hoe ik ermee omging. De Situatie maakte dat ik van streek raakte en in een gedachtenstorm terecht kwam, die onafgebroken doorging. Zo alom aanwezig dat er voor niets anders ruimte was.

Die gedachtenstorm is niet nieuw, die steekt altijd op als het ingewikkeld wordt. Toen mijn vader van de trap af viel maakte hij ook al overuren.

Ik kon niets meer. Werken was lastig, lezen lukte niet, mijn hoofd zat helemaal vol. De gedachten stormde alle kanten op, maar meestal kwamen ze in een cirkel terecht die als een tornado naar boven ging.

De gevoelens volgden mijn gedachten. Eerst was ik was bang en verdrietig, maar naar verloop van tijd werd ik boos. Boos op de situatie.

Furieus zelfs.

Ik voelde de woede ontvlammen in mijn borst. Als een draak die op het punt staat te gaan spugen. Ik wilde deze Situatie niet!

Worsteling

Ik begon te worstelen en te vechten tegen de Situatie. Ik spuugde hem in zijn gezicht en probeerde hem een knietje in de ballen te geven. Hij was echter veel groter en sterker dan ik en keek me lachend aan bij elke miserabele poging die ik deed, om hem van mijn borst te werpen. Geen centimeter kwam ik vooruit, ik zat vast.

Muurvast.

Negatieve emoties en gedachten namen de overhand en mijn inwendige tornado bereikte zijn hoogtepunt.

Behalve de Situatie die al akelig genoeg was, had ik nu ook last van de tornado. Dubbelle ellende dus!

Ik deed wat ik tegenwoordig altijd doe. Ik ging wandelen.

De Situatie nam ik mee, op mijn nek dit keer. Toch hielp het wandelen een beetje. In ieder geval tijdelijk. Het gaf wat ademruimte, pauze in mijn hoofd, luchtigheid. Ik wandelde meer en meer en zoals vaker gebeurt kreeg ik een ingeving.

Een zin uit een boek kwam bovendrijven. Pijn + weerstand = lijden.

Ik las eens, lang geleden, dat pijn onvermijdelijk is en lijden niet. Dat je door weerstand te hebben tegen de pijn, je lijden creëert.

Als je de pijn er kunt laten zijn dan houd je de pijn schoon en helder. Door weerstand creëer je er een probleem bij en maak je van je schone wond, een etterende toestand.

When shit hits the fan

Fijn dat dit soort zinnen komen bovendrijven als een reddingsboei in moeilijke tijden. When shit hits the fan.

Je hebt geen invloed op de shit je in of tegen je ventilator krijgt, maar meestal heb je wel een keuze. Marshal Rosenberg verving ‘moeten’ door ‘kiezen voor’. Daarmee staakte hij zijn verzet tegen de ongewenste gevolgen van zijn bewuste keuzes. Hij werd er een blijer mens van.

Als je stopt met het verzet, stop je het lijden. Het gaat erom dat je de situatie accepteert. Het maakt namelijk niks uit of je het ermee eens bent of niet. De situatie is zoals hij is. Je kunt hem niet veranderen met woede, angst of verdriet.

Accepteren betekent trouwens niet met open armen ontvangen. Je ziet het gewoon precies zoals het is, zonder verzet.

Het was tijd voor een andere strategie.

Ik keek de Situatie recht in de ogen en bleef kijken. Het was een lelijk exemplaar, woest kijkend, puisten in het gezicht. Ik zag hem precies voor wat hij was, niets meer, niets minder.

Dit keer vocht ik niet, ik zag dat hij nog een tijdje zou blijven. Toch merkte ik dat hij zijn greep verloor. De tornado ging langzaam liggen.

Ik kon weer opstaan!

Ooggrapjes

Ik zat in de bus. Een klein jongetje zat naast zijn stug kijkende moeder. Ik had snel oogcontact met hem en maakte grapjes. Ooggrapjes, want ik zat te ver om met hem te praten.

Het verwonderde me dat hij mijn grapjes begreep, want ik had mijn mondkapje op en hij zag dus maar de helft van mijn gezicht. Ik keek en hij verstopte zich in de kraag van zijn moeder. We herhaalden het een keer of 5, een soort kiekeboe.

Daarna deed ik 1 oog dicht, hij ook. Ik bewoog mijn hoofd van links naar recht naar links, hij deed me na. We hadden veel lol, zonder geluid. Blijkbaar zag hij ook dat ik lachte, door mijn mondkapje heen. Ik voelde me gelukkig.

Vanmiddag liep ik door het bos en zag de zon door de bomen vallen waardoor de herfstkleuren helemaal opgloeiden. Vuurrood, warm oranje, bruin en geel, afstekend tegen de strakblauwe hemel. De zon viel als een lichtbundel in het bos, blaadjes vielen door de lichtbundel heen.

Het was een perfect moment. Ik keek verrukt om me heen en besefte me opnieuw dat ik gelukkig was. Al die tijd was de Situatie niet veranderd.

Het verschil was dat ik niet meer verstrikt zat in mijn gedachtentornado. Daardoor had ik weer ruimte om ooggrapjes te maken in de bus. Het jongetje had ik anders niet eens opgemerkt…….