Het is zondagmiddag en ik zit met een tierend kind aan tafel.

Kind #2 mag diploma rijden en krijgt Lotje toebedeeld. Het huis is te klein. Lotje staat stil of loopt te hard. Lotje doet vooral wat Lotje wil. Waarom haten ze haar zo dat ze haar geen diploma gunnen? Ze is boos. Nee, ze is razend.

Ik ben ook boos, maar om andere redenen. Waarom gunnen ze mij geen rust op mijn enige vrije dag?

We kukelen in een neerwaartse spiraal. Ik sta er bij en kijk ernaar.

Zelfmedelijden is als een warm bad waar je zachtjes in verdrinkt.

Net voordat we gezamenlijk onderdompelen besluit ik alles om te draaien. Ik neem het woord ‘uitdaging’ ietwat argwanend in de mond. Maar bij elke aanmoedigende zin groeit mijn overredingskracht.

Totdat dochterlief me zegt: “Misschien is het wel een compliment dat ik op de moeilijkste pony mag. En dan leer ik er beter van paardrijden.”

Je kunt van een 73 jarige veel leren en blijkbaar van een 9 jarige ook.

Master your mindset

Een paar jaar geleden hotste ik mee bij Michael Pilarczyk’s ‘Maximum potential’, oftewel MaxPot voor intimi. Oh yeah. We deden met een paar honderd man de Haka, leerden over gezonde leefstijl, huilden tijdens meditaties en bovenal: we ontwierpen ons mooiste leven. Een soort van Tony Robbins, maar dan net niet.

Alles is mindset. Je leven is maakbaar. Denk het, voel het en doe het. We zijn zelf onze grootste vijand. Je roadmap naar succes start met positieve gedachten.

Ondanks mijn lichte allergie, is het natuurlijk waar. Je omgeving verandert niet, je eigen beleving wel. Je collega’s veranderen niet, je oordeel over hen wel. En als alles tegenzit, heb je zelf een keuze. Berend en Gertrude snappen dat.

Een positieve mindset inspireert. Niemand wil naast een chronische klager zitten. We lachen liever dan dat we iemand continue moeten gelijk geven hoe onrechtvaardig hun leven is. En dan niet snappen dat je Brigitte Kaandorp begint te neuriën.

We houden van positivo’s. Tenzij het nep is, dan is het gewoonweg irritant.

Pieterpad in dertien dagen

Sinds mijn voornemen om het Pieterpad te lopen, ben ik lid van de Facebookgroep Pieterpad Wandelaars. Hier delen de Pieterpatters hun wel en wee. Meestal zijn het grijze pensionado’s die minstens 36 onduidelijke foto’s delen van hun etappe van de dag.

Maar op een dag stuitte ik verrast op een post van Thomas van der Graaf. Een jonge man die bijna droog mededeelde dat hij in 13 dagen het Pieterpad had gelopen (een luttele 515km) en daarmee ook nog eens een whooping €7700,- voor het KWF ophaalde.

Hoe loop je dertien opeenvolgende dagen bijna veertig kilometer dag? Inderdaad, hoe dan?

Ik belde Thomas op.

“Als je niet stopt met lopen, kom je er vanzelf.” Is het Cruijffiaanse antwoord van de Hasseltenaar.

Daar heeft de man een punt.

Doorzetten als het zwaar wordt

Alleen, wat als je lichaam pijn gaat doen? Wat als je blaren krijgt? Wat als je gewoonweg geen zin meer hebt? Nog steeds dezelfde vraag: hoe dan?

Het blijkt dat Thomas inderdaad een paar zware momenten heeft gehad. Al was opgeven nooit aan de orde van de dag, soms was het een kwestie van doorzetten. Over het algemeen genomen was het simpelweg een fantastische tocht.

Nu denk je misschien net als ik dat Thomas met wandelschoenen aan geboren is. Type ‘altijd buiten te vinden’. Zo eentje met afritsbroek en buideltas. Niets blijkt minder waar. Hij begon pas in januari dit jaar met wandelen.

Met een paar vrienden bedachten ze wat een gave mijlpaal het zou zijn om de Nijmeegse vierdaagse te lopen. Een monstertocht van vier dagen 50 km te voet. Samen trokken ze erop uit om te trainen. De vierdaagse werd het zoveelste afgelaste event van het jaar en daarmee haakten de vrienden ook af.

“Maar ik bleef doorlopen. Ik vond het heerlijk. Wandelen is zo lekker en ik geniet enorm van de prachtige natuur.”

Wandelen voor een bijzonder doel

Er moest wel een doel komen, vond hij. Het Pieterpad is de bekendste lange afstandswandeling, dus de keuze viel op deze tocht die het land doorkruist. Toen in het voorjaar zijn geliefde oom het gevecht tegen kanker verloor, werd de motivatie sterker.

“Ik besloot te lopen voor sponsors, om geld op te halen voor KWF. Ik liep voor mezelf, maar net zoveel voor hem.”

Aangemoedigd op Instagram door het KWF geniet Thomas bekendheid op het pad. Regelmatig ontmoet hij willekeurige wandelaars die al op de hoogte zijn van zijn onderneming. Vriendelijk maakt hij praatjes onderweg, maar nooit te lang. Om de dagelijkse etappes te halen is zeven uur onafgebroken wandelen nodig.

“Sommige mensen lopen het Pieterpad in vier weken tijd, anderen doen er jaren over en hakken het pad in stukken. Ik koos er gewoon voor om in dertien etappes te lopen. Zo wilde ik het.”

Goede wandelschoenen zijn belangrijk, zo tipt hij mij, maar goede wandelsokken misschien nog meer. En tapen zodra blaarvormig ontstaat.

Een sterke mindset is het halve werk

Ik zoek tevergeefs naar wat drama tijdens de wandelingen. Gewoon om mezelf beter te voelen. Het is er niet. Het is een voorbeeld van een sterke mindset om je doel te behalen. Hij wilde het, hij deed het. Als het lastig werd, liep hij door. Simpel als dat.

Over een paar dagen begint mijn tocht. Ik ga op de helft van zijn tempo en toch denk ik iedere dag dat ik het niet kan. Dat ik last krijg van mijn heupen, blaren zo groot als kolen. Is het gat in mijn hiel wel voldoende genezen? Ik maak me zorgen over kou, nat, ver, alleen. Over veel.

Ik denk aan Thomas. Thomas lijkt weinig zorgen te hebben. Hij doet het gewoon en geniet intens van alles wat hij onderweg ziet.

Weer een held ontmoet in het ogenschijnlijke suffe wandelwereldje.