Mijn vader viel van de trap naar beneden en ik viel onverwacht met hem mee de afgrond in.

We waren op de verjaardag van mijn neefje. Mijn vader had een fiets gekocht voor hem. Terwijl wij taart aan het eten waren, haalde hij de fiets naar boven. Hij gleed uit en viel alle treden weer naar beneden, met fiets en al.

In de rolstoel duwde ik hem door de hal van het ziekenhuis naar de afdeling radiologie. De huisarts was langs geweest en het leek haar goed om voor de zekerheid foto’s te maken. Hij had misschien wel een rib gebroken.

Terwijl ik de rolstoel voortduwde viel ik zelf van de trap met herinneringen naar beneden. In dit ziekenhuis lag mijn nichtje ruim 3 maanden voor ze uiteindelijk overleed. Hier was ik vaak geweest. Altijd met lichte tegenzin omdat ik bang was voor wat er zou komen.

Ik liep langs het café waar we koffiedronken, langs het winkeltje waar ik cadeautjes voor haar kocht, die hele lange hal in richting het aquarium.

De foto’s waren snel gemaakt. Een kleine verpleger met zwart haar duwde mijn vader de kamer weer uit, maar we mochten nog niet naar huis. Ze moesten de foto’s nog even goed bekijken. Er was iets mis.

Tien minuten laten kwam de verpleger bij ons staan en vertelde dat mijn vader zeker drie ribben had gebroken. Hij moest verder onderzocht moest worden op de spoedeisende hulp. Hij nam de rolstoel over en leidde ons de klapdeuren door.

Piepjes

Meer akelige herinneringen drongen zich als een golf van misselijkheid op. Ik liep langs de kamer waar ik met mijn schoonzus en nichtje had gezeten toen ze hele hoge koorts had en zo benauwd was. Daar waren die apparaten weer met slangetjes eraan en piepjes eruit.

De piepjes brachten me terug. Terug naar de momenten van machteloosheid waarin ik niets voor haar kon doen. De piepjes die angstaanjagend duidelijk maakte dat het niet goed met haar ging.

Mijn aanwezigheid was nutteloos. Ik stond erbij en keek ernaar. Zij was vier en ik was tien keer zo oud, maar ik kon niks. Ze lachte niet meer om mijn grapjes en zelfs haar favoriete liedjes konden geen lichtjes meer in haar ogen laten verschijnen. Ik zag de mensen in witte pakken met mondkapjes weer en reageerde dit keer net zoals zij.

Bang voor wat ze zouden doen of zeggen.

In dit ziekenhuis gaf je mensen af van wie je hield en had je er geen controle meer over. Dan beslisten zij wat nog wel mocht en vooral ook, wat niet meer. Hier kregen we altijd slecht nieuws. Niet meer naar huis, nooit meer naar huis.

Web van angst

Een onzichtbare spin weefde een web van angst in mijn hoofd. Ik zou ook mijn vader kwijtraken. Hij, die zonder kleerscheuren had geskied, geboulderd en gefietst op zijn racefiets was nu geveld door een simpele trap.

Er was weer slecht nieuws. Hij had 6 ribben gebroken en 3 daarvan op meerdere plekken. Alles was kapot vanbinnen. Alsof een bowlingbal een paar glazen flessen had geraakt die nu in stukken op de baan lagen.

Hij moest blijven, misschien geopereerd worden. Ze hadden het over gevaar voor longontsteking. Dit was vast het begin van het einde.

Mijn vader maakte intussen grapjes in zijn rolstoel.

Door het web kon ik niet meer helder nadenken, alles vertraagde. Ik raakte de weg weer kwijt. Ik had de auto geparkeerd, maar kon niet bedenken hoe dat dat moest met de betaalapp.

Helemaal kwijt hoe laat het was en wat ik thuis moest regelen. Later liep ik verdwaasd in de supermarkt rond. Wat deed ik hier ook alweer? Mijn hersens waren uit.

Natuurlijk ga je niet dood aan gebroken ribben. Mijn angst was irreëel en had niet zoveel met deze situatie te maken. Maar even was de dood daar weer. In gedachten. Hij klopte even op mijn schouder om te laten weten dat hij er altijd is. Soms ver weg, soms dichtbij.

Het zijn voor mij van die momenten waarop alles stopt.

Conditie

Twee dagen later kon ik mijn vader weer ophalen uit het ziekenhuis. Hij bleek in zo’n goede conditie te zijn dat een operatie niet nodig was. Hij liep zelf naar de auto en zei dat we veel meer kunnen dan we zelf denken.

Dat het belangrijk is om soms even door de pijn te gaan omdat je het dan toch zelf blijkt te kunnen. Het verschil tussen in het ziekenhuis blijven en naar huis kunnen, in zijn geval.

Je hebt in het leven geen invloed op de dingen die je overkomen. Je hebt wel invloed op de manier waarop je ze ingaat en aangaat. Een goede gezondheid koop je niet bij de Hema, daar moet je iets voor doen. Ja dat is irritant. Vermoeiend ook.

En toch moet je het doen.

Ga wandelen, fietsen of wat dan ook waar je blij van wordt. En als je er niet blij van wordt, doe het dan voor de mensen die van je houden.

Dat is het mooiste Sinterklaascadeau wat je ze kunt geven.