De ouders zitten achter glas in de kantine. Het kroost rijdt rondjes. Een van de pony’s stopt steeds als hij moet draven. Een ander port zijn neus in de kont van de pony ervoor. Nu mogen ze in galop. Een voor een, met een tienermeisje ernaast meerennend. Mijn dochter mag heu-le-maal alleen in galop. Een primeur! De hele zes meter leg ik zorgvuldig vast op video. De ouders juichen. Ik blijf met een onbestemd gevoel achter.

Dochter geniet van de lessen en ik geniet elke week een stukje minder. Is dit hoe het bedoeld is? Rondjes rijden. Soms Annemarie koekoek. En heel af en toe een volte of jawel, komt ie: ‘van hand veranderen’.

Tijdens het opzadelen merk ik dat pony er niet zoveel zin in heeft. Het bit indoen gaat gepaard met een weigerend hoofd. Komen ze hun stal eigenlijk wel eens uit voor iets anders dan rondjes in de bak? Ik zie geen wei. 

Bij de ingang van de stallen staat een kleine Shetlander. Niet aaien, waarschuwt een bordje, hij kan bijten als hij de aandacht zat is. Zou het de aandacht zijn of het feit dat ie z’n hok niet uitkomt, vraag ik me af. 

Als kind reed ik ook. Toen dacht ik nooit over zulke dingen na. Ik las de Penny, deed mijn rijbroek aan, nam een zweepje mee en deed wat me gevraagd werd.

Het is als Zwarte Piet. Vroeger vond je dat heel normaal. Als volwassene denk je “het is toch wel een beetje vreemd eigenlijk”.

Gek is dat. Ik ga al heel lang niet meer naar school, maar denk nu meer na dan toen het de bedoeling was om na te denken. 

Paardvriendelijke maneges

Nu ga ik nog liever dood dan dat ik de confrontatie opzoek, dus in plaats van in gesprek te gaan met de manege bevind ik mij op google. ‘Paardvriendelijke manege’ levert een interessante zoektocht op.

Het bestaat: bit- en ijzervrij rijden. Paarden die in de wei leven. Lessen waarin je leert samen te werken met je edele dier. Het vraagt een andere zit blijkbaar, niet veel meer dan dat. 

Ik snap er steeds minder van. Als dit bekend is, waarom kan ik er in de provincie Utrecht dan maar enkele vinden? De dichtstbijzijnde paardvriendelijke manege ligt voor ons op 40 minuten rijden. 

Tja, dan komt uiteraard het dilemma van alle betere keuzes: de bereidheid om met de oncomfortabele consequentie om te gaan.

We parkeren de keuze even. Hier kan kind zelf zaterdagochtend naar de manege fietsen en dat komt moeder goed uit. Ik ben er niet trots op.

Wel zoek ik naar een alternatief. Een middagje paardvriendelijk zijn. Het is beter dan niets, houd ik mezelf voor. 

De kleine kudde

Zo kom ik terecht bij De Kleine Kudde. Bij Lyanne kan je als kind lekker klungelen met paardjes. Knuffelen, spelletjes doen, een stukje het bos in lopen. Als volwassene ben je ook welkom.

‘Aarden met paarden’ lees ik. Een wandeling met haar IJslanders. Niet erop, maar ernaast. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Waar ik startte in de zoektocht naar een andere manier van paardrijden, zit ik nu op een nieuw spoor. Zou je naast een paard evenveel plezier beleven als erop?

There is only one way to find out. Ik boek zowel een afspraak voor dochter als voor mezelf.

Op een ietwat grauwe dag in februari rijd ik naar de Veluwe. Aan een idyllisch landweggetje in Loenen wacht Lyanne me op. Als ik uitstap komen de twee paardjes Maël en Kay al nieuwsgierig naar me toe. Ik aai ze.

We gaan op pad. Ze hebben er zin in en ik ook. Ik krijg Maël mee. Een ‘doorschuif-pony’. Geen manege was tevree met hem. Na vijf verhuizingen nam Lyanne hem onder haar hoede. Ze snapte hem meteen. Aan zijn lijf geen polonaise. Hij is niet bedoeld om op te rijden. Als je dat respecteert is het de liefste van de wereld.

Het is wat raar, zo’n groot dier naast je. Wat bijzonder is, want blijkbaar is het niet raar als je erop zit. Ik weet niet zo goed wat te verwachten, maar uiteindelijk is het precies wat het is: je wandelt met een paard.

Hapjes onderweg nemen mag, vertelt Lyanne me, als ik haar onzeker vraag of het wel de bedoeling is dat Maël de bramenstruik verslindt. Sterker nog, ze vertrouwt erop dat haar paarden alle voedingsstoffen binnenkrijgen tijdens de wandelingen door bos en hei. Ze weten zelf we wat ze nodig hebben. Ja, logischer wordt het niet. 

Buiten de gebaande paden

Onderweg komen we de boswachter tegen. We lopen niet op het ruiterpad. Ook als je naast het paard loopt, mag je in Nederland niet buiten de gebaande paden lopen. Na een waarschuwing vervolgen we onze wandeling op het aangewezen pad. Om er later toch van af te wijken. Want braaf zijn blijkt net zo saai als rondjes rijden in de bak. 

Mijn werkgever belt. Drie keer. Ik neem toch maar op. “Ik ben aan het wandelen met paarden.”, leg ik uit. Hij lacht hard. Het is ook een beetje gek misschien, in een wereld waar het onnatuurlijke zo gewoon is geworden. “Is dat iets zen-achtigs?”, vraagt hij mij. Nu lach ik hard. “Ja, zoiets.”

Hij zit er niet ver naast. Het is zen, dit aarden met paarden. Samen stamp je door modder, aarde en zand. De natuur brengt je even terug tot jezelf. Dit samen beleven met een viervoeter van formaat versterkt dit gevoel. En die natuur, die is prachtig. De kronkelende bospaadjes, de weidse hei en zelfs een watertje. Het is rustig. Het is wij en de paarden. 

We kletsen wat over vegetarisch eten, microdosis truffels en barefoot schoenen. De paardjes lopen onvermoeid door. Ik denk dat ze het naar hun zin hebben. Vooral omdat ik natuurlijk alles toesta, conflictvermijdend als ik ben. Het is een lopend buffet, met schouderklopjes en aaitjes als gratis supplement. 

Zij genieten, wij genieten.

Ja, zo is het bedoeld.