Vriendin H. en ik wandelen regelmatig. Ook onze dochters zijn dikke vriendinnen. Terwijl wij wandelen, spelen zij samen.

Inmiddels eten we ook samen. We koken om de beurt en wandelen daarna. De dochters gaan nooit mee. Liever kijken ze een film en eten popcorn.

Ik begrijp dat. Niet lang geleden deed ik hetzelfde.

H. en ik wandelen altijd ’s avonds, na het eten. Laatst was het weer zover. Het was een grijze en natte zaterdag. Het regende de hele dag al, maar rond etenstijd begon het echt te plenzen.

Taart van Nigella

Ik was aan de beurt om te koken en had een recept gepikt van vriendin E. Het betrof een recept van Nigella Lawson voor een Supper Onion Pie (ja supper met 2 p’s), een tarte tatin van rode ui, kaas en tijm op een bodem van sconedeeg.

De taart was verschrikkelijk goed gelukt en smaakte net zo lekker als het klinkt. Ik hou van Nigella. Maar echt. Ze praat zo mooi dat haar zinnen als gedichtjes klinken. Het timbre van haar stem maakt dat al die poëzie mijn oren in glijdt als de laatste druppel cognac op een winteravond.  

Nigella kijkt niet op een klontje meer of minder. Al haar recepten zijn volvet en zoet en hebben geweldige namen. Luscious zou Nigella’s tweede naam kunnen zijn. Ze verleidt iedereen met haar kookkunsten.

Als ik op vrouwen zou vallen, zou ik zeker zwichten voor Nigella.

De taart was tot aan de laatste kruimel op. Koken is geen talent van mij, dus ik was vervuld van trots. Ook de laatste druppel wijn was op. De kinderen nestelden zich op de bank onder een dekentje, de kachel ging een paar graden omhoog, de kaarsjes aan.

Vriendin H. keek me vragend aan.

Regen

De regen kletterde onverminderd naar beneden, de ramen waren beslagen.

“Ik heb wel zin in een blokje om” zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik schoot in de lach en trok mijn schoenen aan. Regen deerde mij niet langer.

Het was al helemaal donker buiten, dus nadenken over een leuke route was niet nodig. We zouden er toch niets van zien. Zo liepen we de straat uit, zonder doel voor ogen. De regen viel onophoudelijk op ons neer. De paraplu lieten we thuis, die had geen enkele zin.

H. stelde voor om naar het strand te lopen, we waren er al in de buurt. Intussen hadden we een prachtig gesprek. Zoals altijd eigenlijk. Praten en wandelen gaat namelijk goed samen. Misschien wel net zo goed als praten en wijn drinken.

De duinen rezen voor ons op. We liepen over het wildrooster, bedoeld om de Schotse hooglanders in de duinen te houden. Het pad liep omhoog, aan weerskanten omzoomd door struiken en bomen.

De donkerte omsloot ons vrijwel direct, nevel steeg op uit de zwarte bomen. Mijn ogen moesten wennen en het duurde even voor ik weer iets kon zien.

We gingen nu helemaal op in het duister. Er was niemand anders. Waar er altijd wel een hond met mens loopt, was het nu leeg. Ik hoorde niets anders dan onze voetstappen die door de afgevallen blaadjes sleepten, dan weer door plassen. Onze armen in regenjassen maakten een schurend geluid.

Strand

Het waaide hard. Sommigen zouden zeggen dat het een beetje stormde. Te midden van dit stormpje stapten wij gestaag verder tot we uit de begroeiing kwamen, op het strand.

Rechts was heel duidelijk het reuzenrad van Scheveningen te zien. Een enorme hoeveelheid licht kwam er vanaf. Aan de horizon zag ik schepen met lampjes aan.

Ik dacht terug aan Terschelling met zijn donkere luchten waarin je de sterren zo mooi kunt zien. Nu waren er ook sterren, maar minder opvallend door al het licht. Ik begreep wat ze bedoelden met lichtvervuiling.

De wind zwol aan, de regen ook. Ik was al warm gelopen en merkte hoe weinig last ik had van de regen en de wind. Ik was warm van binnen en voelde me heel levend. Mijn enthousiasme zwol aan.

Alle gedachten waaiden uit mijn hoofd, de regen spoelde alles van me af. Wat was het lekker om hier stormopwaarts te lopen! En wat jammer dat zo weinig mensen weten hoe lekker dat is. Iedereen zat binnen, warm in de comfortzone. Onwetend van al het intern en extern gebruis wat ze misten.

De wind zandstraalde mijn linkerkant. Halverwege draaiden we ons naar de wind toe. Ik deed mijn armen wijd uit elkaar zoals Leonardo di Caprio en zijn liefje deden op de boeg van de Titanic. Wat een immens gevoel van vrijheid! Voor het eerst van mijn leven genoot ik van de regen en de wind. Met volle teugen.

Druipend kwamen we thuis. Gloeiend zat ik de rest van de avond vervuld te zijn. Ik had geen trek in koekjes, geen behoefte aan Netflix. Ik was gewoon van binnenuit vervuld.  Ook als ik er aan terugdenk voel ik daar nog een glimp daarvan.

Hopelijk gaat het binnenkort weer heel hard regenen en stormen, dan kan ik weer lekker naar buiten.