Het zweet gutst van mijn voorhoofd als ik een kleine blonde vrouw naar me toe zie lopen. Haar blonde haar zit strak naar achter in een staart. Ze is zo afgetraind dat haar borsten verdwenen zijn en ze kijkt fanatiek uit haar ogen.

“Hoi! Doe je mee aan de challenge van de week?”

Nog voor ik de kans krijg om te reageren, legt ze vol vuur uit wat de challenge inhoudt.

Er komen woorden uit haar mond die ik nog nooit heb gehoord. Ze heeft het over een bosuball en een plyobox.

Het is zaterdagochtend en ik bevind me in de sportschool. Nu vraag je je vast af hoe dat komt. Ik haat sporten en toch ben ik daar.

Chris Hemsworth

Het begon allemaal met Chris Hemsworth. Een hele knappe, gespierde man die ook nog eens een succesvol acteur blijkt te zijn en Thor speelt in verschillende Marvel films.

Ik kwam hem tegen in zijn docu serie Limitless waar hij in 6 afleveringen op zoek gaat naar het geheim van een gezond en lang leven. Hij doet dit door extreme uitdagingen aan te gaan en te zien waar de grens ligt.

Chris is bijna veertig, heeft stress en vreest lichamelijke aftakeling. Hij wil weten wat hij er zelf aan kan doen en onderzoekt zo de effecten van stressbestendigheid, vasten, extreme kou, spierkracht, geheugen en acceptatie.

Specialisten op elk van die gebieden leggen de wetenschappelijke bewijzen aan je voor en laten zien wat er in je lichaam gebeurt.

Had ik al verteld dat Chris heel aangenaam is om naar te kijken? Dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat hij zegt of doet, maar dat je toch blijft kijken.

Kun je je voorstellen wat er gebeurt als hij iets doet en zegt wat echt ergens over gaat?

Ik hang aan zijn lippen en aan zijn lijf als ik hem over grote hoogten zie lopen en in de de ijskoude zee bij Noorwegen zie zwemmen. Na elke aflevering spring ik enthousiast op en denk, dat wil ik ook!

Ik bel mijn broer, die ook gaat kijken en net zo opgetogen is.

“Broer, zullen we in de zee gaan zwemmen?”

Ik doe dingen liever samen, want als je enthousiasme deelt wordt het meer, heb ik gemerkt. En dat lijkt me nodig bij deze bloedstollende ervaringen.

“Nee, Raach, zwemmen in de zee dat kan ik niet. Dat is echt veel te koud. Laten we in een zendmast klimmen, vier dagen vasten het maakt me niet uit, maar die zee is me echt te koud.”

De sportschool

Teleurgesteld kijkt ik de volgende aflevering.

Chris trekt vrachtwagens voort en de spieren die over zijn armen lopen, zwellen als kabels op. Ze laten zien dat een tachtigjarige die intensief sport het immuunsysteem heeft van een twintigjarige.

En dan ineens gebeurt het. Ik sta in de sportschool.

De sportschool heeft een advertentie buiten hangen waarop staat:

Fit in 30 minuten, geen excuus.

Ik neem een proefles en ben om 19.00 uur binnen. Net als bij de tandarts spreek ik mezelf toe:

“Rustig maar, het komt goed. Over een half uur sta je weer buiten. Jij kunt dit!”

De man die mij instructie geeft, legt alles heel goed uit. Ik kijk op de klok en zie de wijzers steeds verder schuiven. Ik voel onrust opkomen. Vijfenveertig minuten binnen en ik ben nog niet klaar.

De man vertelt over de verschillende abonnementen en omdat ik de neiging om weg te rennen voel opkomen, zet ik snel mijn handtekening onder het papier.

Ik voel me wrevelig als ik een uur later buiten stap. Dit is niet wat mij is beloofd.

Op zaterdagochtend gaat alles heel voorspoedig. Alle apparaten werk ik gestaag af en zie dat het heel goed gaat met de tijd. Als ik zo doorga dan red ik het in een half uur. In gedachten sta ik al in de kleedkamer als de blonde dame mij vraagt om mee te doen aan de challenge.

“Wie het ’t langst vol kan houden wint. Doe je mee?”

De dertig minuten zijn al voorbij en ik wil naar huis.

“Neeeeeeeee! Ik doe niet mee!”

Het is er al uit voor ik er erg in heb. Ik voel de weerstand tot in mijn tenen.

Teleurgesteld druipt ze af.

Ik leg haar uit dat ik niet in de sportschool ben, omdat ik het leuk vind. Niet omdat ik er plezier aan beleef. En ook niet omdat ik een bikini-lijf wil of omdat ik af wil vallen.

Ik ben hier omdat het moet en ik wil hier geen minuut langer blijven dan strikt noodzakelijk.

De rest van de dag voel ik me geïrriteerd als ik aan haar denk. Dat overdreven gedoe, alsof sporten leuk is.

Net als Chris ben ik oud aan het worden, de 40 gepasseerd en net als Chris vrees ik de aftakeling, de welvaartsziekten, de kwaaltjes en de medicijnen.

Ik vrees ze meer dan het sporten.

De 5 seconden-regel

Oké, ik ben de trotse eigenaar van een sportschool abonnement, maar hoe zorg je ervoor dat je toch iets doet wat je niet wil doen? Iets wat je hartstochtelijk haat.

De vijf seconden-regel van Mel Robbins werkt.

Kort samengevat heb je vijf seconden om in actie te komen als je iets wil doen. Wacht je langer, dan heeft je brein allerlei redenen bedacht waarom je het beter kunt uitstellen en is de kans dat je het daadwerkelijk gaat doen heel klein.

Deze truc wissel ik af met mezelf foppen.

Ik trek gewoon mijn sportkleding aan en denk niet aan wat ik ga doen. Geen moment zie ik voor me hoe het zal zijn, ik doe met al mijn aandacht mijn schoenen aan en ga naar buiten. Aan alles denk ik, behalve aan wat ik ga doen.

Plots ben ik dan in de sportschool en ben ik al aan het rennen op de loopband, voor ik het door heb. Vier minuten maar liefst.

Het werkt ook met schoonmaken.

Later bedenk ik dat de blonde vrouw in werkelijkheid mijn beste vriendin is. Zij wil dat ik sport en alles uit mezelf haal. Ze is een soort dokter, maar dan voordat je ziek wordt. Eentje met apparaten in plaats van pillen.

Als ik haar weer zie, lach ik haar vriendelijk toe. Die sportchallenge is nu nog kilometers buiten mijn comfortzone, maar ik ben er naar toe aan het rennen.