“Neehee, ik wil niet wandelen. Wandelen is zooooo saai. Ik word er moe van en mijn voeten doen pijn. Wat is er nou leuk aan wandelen? Maar echt?”

Ik hoor mezelf praten. Zeker veertig jaar lang was dit mijn tekst. Nu hoor ik hem uit de mond van mijn dochter en alle andere kinderen die ik ken.

Ik snap dat als geen ander.

Dingen kunnen veranderen. Ook als het luie kind in een luie vrouw is veranderd.

Iris en ik gingen laatst koffie drinken. De horeca was namelijk weer open na de zoveelste lockdown. Ik had in geen maanden koffie gedronken dus je snapt hoe graag ik mijn lip in het schuim van een cappuccino wilde dippen.

We kwamen bij een T-splitsing aan het strand en Iris vroeg, wil je de korte weg of de lange over het strand? De korte weg was tien minuten lopen.

Weet je wat ik zei?

Ja, echt!

En zij was het meteen met me eens. Wauw.

Wat zullen onze ouders trots zijn, dachten we tegelijkertijd. Vroeger dachten ze vast dat er niets van ons terecht zou komen. Niet dat wij dat ooit over onze kinderen denken.

We hadden het ook alvast over de prachtige erfenis die wij onze kinderen zouden geven over een jaar of veertig. Geen geld. Nee, iets veel mooiers.

Dit blog.

Wandelen met kinderen

Nu heb ik gemerkt dat je kinderen makkelijk kunt foppen. Dus als je het bovenstaande herkent en je wil toch wandelen met kinderen dan heb ik twee tips.

Tip 1: Leid ze af.

Doe alsof je iets gaat doen dat niets met wandelen te maken heeft. Ga bijvoorbeeld geocachen. Dat is een soort schat zoeken via GPS op je telefoon, zonder echt een schat te vinden.

Wat je ook doet, neem het woord wandelen niet in je mond! Als het echt niet anders kan, zeg je lopen.

Ondertussen ben je dus wel aan het wandelen, want je bent op schattenjacht. Best leuk voor een beperkt aantal keren.

Iris laat haar kinderen het tv-programma ‘Het Perfecte Plaatje’ nadoen. Ze geeft ze foto opdrachten in de natuur en je raadt het al, daarbij lopen ze van A naar B en met een beetje geluk ook nog naar C.

Tip 2: De gouden tip naar mijn idee.

Doe het niet! Laat ze thuis!

Je doet er echt niemand een plezier mee.

Luie vrouw

Diep van binnen ben ik een luie vrouw die snel verveeld is. Mijn brein toont opvallend veel gelijkenissen met mijn puberdochter. Ze reageren hetzelfde als het gaat over opruimen, schoonmaken en beweging.

Beiden beginnen snel te zuchten, vinden veel dingen saai, irritant, vermoeiend. Ze schieten rap in de weerstand.  

Steeds hetzelfde rondje lopen vind ik oersaai, door regen overvallen worden als je wandelt behoorlijk irritant en lange afstanden lopen heel vermoeiend.

Ik klaag graag.

Gelukkig laten mijn hersens zich ook makkelijk foppen. En omdat ik veel slimmer ben dan mijn grijze massa, weet ik precies hoe ik mijn brein erin luis.

Als ik doe alsof we iets bijzonders gaan doen, dan gebeurt er iets in mijn brein. Er gaat een lichtje aan. Mijn wenkbrauwen gaan een stukje omhoog. “Oh, wat gaat er gebeuren? Gaan we iets nieuws doen?” fluistert het zacht in mij.

Als ik ergens een ding van maak, wordt het een avontuur. Die keer dat ik heel vroeg papier ging prikken of toen ik ging wandelen in de stromende regen maakte ik van iets gewoons iets spectaculairs.

Een paddenstoelenwandeling, een fotowandeling, een wandel-date. Mijn brein is zo afgeleid, dat het niet eens door heeft dat we wandelen. Het lijken allemaal gloednieuwe activiteiten. Mijn brein doet het goed op nieuw.

Hoe langer de rij, hoe beter

Laatst kwam er een nieuwe wandeling bij. Vriendin I. vertelde dat ze een vergelijkend warenonderzoek deed naar patat.

Wat een briljant idee!

I. heeft diverse patatzaken in Den Haag onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat Bram Ladage de koning der frieten is. Ik was er nog nimmer geweest.

Ze vertelde dat Bram de frieten met de hand snijdt en elke dag in verse, speciale olie bakt. En dat je dat echt proeft. De frietjes van Bram vallen niet als een baksteen in je maag. Nee, ze worden met gejuich ontvangen.

Tot slot vertelde ze dat het bij Bram zo druk is, dat er altijd een rij staat.

Say no more! Als het over eten gaat, hou ik van rijen.

Ik heb namelijk een traditie. Op vakantie zoek ik altijd de specialiteit van die plek. In Lissabon bijvoorbeeld, wil je een Pastel de Nata eten. En dan niet zomaar een, maar de lekkerste van Lissabon.

Het liefst degene waar een lange rij voor staat, zodat je zeker weet dat het de lekkerste is. In die rij kun je je dan al verheugen op wat er gaat komen.

Hoe langer de rij, hoe beter.

Patat-wandeling

Vriendin I. beloofde dat ze me zou voorstellen aan Bram. Ik haalde haar op van werk. We zouden via Bram naar huis lopen. Een stuk wat ik al heel vaak gewandeld heb en inmiddels ietwat saai wordt.

Toch heb ik daar geen moment aan gedacht. Ik dacht alleen maar aan patat.

Heen nam ik de tram, maar om dat die wegreed voor mijn neus, besloot ik wandelend te wachten op de volgende tram.

Bij de tweede halte had ik hem te pakken.

De beloning van de wandeling kwam meteen aan het begin. Vriendin I. had gelijk. Goudgeel, knapperig, zout, vet en heet. De ideale combinatie, net als deze patatwandeling. De eerste keer dat ik zonder schuldgevoel patat at.

Ik voel een nieuw wandelthema aankomen. Culinaire wandelingen. Ook een soort schatzoeken.

De lekkerste macaron moet gevonden worden, net als het beste wijntje en het smakelijkste borrelplankje.

Stel dat je, net als ik, ook een luie wandelaar bent, dan is dit de ideale manier om je brein te foppen.

Mocht je tips hebben voor het lekkerste……… van Nederland, dan hoor ik die graag!