Een heuse wandeltocht door heuvelland
Daar gingen we, onze eerste echte wandeltocht.
Een tocht ja. Dat leerden we onderweg, kletsend met toevallige bijstaanders (want dat doe je als wandelaar) al wachtend op een lege terrastafel.
“Maken jullie ook een tocht?”, hoorden we met zo’n zangerig Limburgs accent. “Jazeker”, beaamden wij in koor. “Wij doen een tocht.”
Want stiekem zijn we best wel trots. Met rugzak op word je blijkbaar serieus genomen. Dat vinden wij fijn. Ondanks het feit dat we vroeger misschien andere dromen hadden voor ons 40-jarige zelf.
De tocht dus. Hij begon in Valkenburg naar Slenaken. In Slenaken een overnachting om de tweede dag door te wandelen naar Eijsden. Tweemaal een kilometer of 18. Tweemaal met heuvels.
De eerste heuvel net buiten Valkenburg bracht al acute angst teweeg. Gaat dit twee dagen zo door? Gelukkig niet, zal ik vast verklappen. Ze hebben blijkbaar het ergste voor het begin weggelegd. Behalve als je de wandeling andersom loopt natuurlijk. Dat zou dom zijn. Want aan het einde van twee dagen wandelen wil je bier en bitterballen, geen alpine achtige berg zonder skilift.
Wandelen in Zuid-Limburg is je in het buitenland wanen. Deze zin heeft een hoog ‘anwb-wandelaar’ gehalte geven we toe, maar ook die rakkers hebben soms een punt.
Het is prachtig. Zomaar, hier in ons kleine landje. Glooiende heuvels, pittoreske Duits aandoende huisjes, schapen en koeien in ruime weiden. Fruitgaarden, stroompjes, bedenk het en het is er.
We hebben gepicknickt tussen medewandelaars in de orchideeën tuin in Gerendal (Geen orchidee gezien, maar wel veel schapen. Ook leuk.), terrasje gepakt op de markt in charmant Gulpen, gefluisterd met Koeien (Rachel blijkt talentvol), verkleumd maar voldaan opnieuw een terrasje gepakt in Slenaken.
We hebben ontdekt dat het handig is om lunch mee te nemen en niet er van uit te gaan ‘dat je toch wel wat tegenkomt’. We hebben verzaakt verse aardbeien te kopen (Spijt!).
We zijn ingehaald door 60+ers en elkaar overgehaald dat dit echt niet erg is.
We zijn meerder malen aangesproken op onze sportieve outfit. “Jullie doen zeker geen klein wandelingetje?”. “Nee, wij doen een tocht, meneer!”.
We hebben mooie gesprekken gehad. We hebben gelachen. We hebben genoten. Ik zei halverwege dag twee: “Ik heb in tijden niet zo happy geweest.”
Dat maakt wandelen los. Ook als je geen beroerd leven hebt.
De OV-stapper (wij hebben de naam niet verzonnen) ‘Heuvelland’ is gemarkeerd en redelijk goed te volgen. Desondanks hebben we dankbaar gebruik gemaakt van Rachel’s geprinte routebeschrijving.
Eén keer konden we de juiste route niet vinden, maar vonden toen wel een terras. Dus daarmee kwam het toch nog goed met die niet meegenomen lunch. Na de lunch werkten onze hersenen weer en bedachten we op de GPX op wandelnet.nl te downloaden. Daarmee kwamen we het pad weer op het spoor.
Je vindt de route voor dag 1 en dag 2, inclusief allerlei feitjes en weetjes over de regio (wij doen daar namelijk niet aan) op wandelnet.nl.
Wandelachtig 