Vakantie op Terschelling. Vanaf de boot fietsend overvalt een instant vakantiegevoel me. Ik rijd langs de waddenzee op het schijnbaar enige pad wat het eiland rond gaat. Ik sta op een camping in Hee, vlakbij een lieflijk duinmeertje.

Na een paar dagen valt me iets op. Overal waar ik ben, zie ik een boom boven de horizon uitsteken.

Van ver lijkt het wel een Afrikaanse boom. De boom intrigeert me. Er gaat een mysterieuze aantrekkingskracht vanuit. Waarom staat hij daar zo alleen? Waren er vroeger meer zoals hij? Ik wil hem van dichtbij zien. Wie weet stuit ik op een nieuw avontuur en nieuw geluk.

Op een avond besluit ik te gaan. Voor de grap probeer ik de boom op internet te vinden. Gewoon om te zien hoe ver weg hij staat en of er iets over bekend is. Ik verwacht niets te zullen vinden. Ik open google en toets in: ‘eenzame boom Terschelling’.

Waarempel; maar liefst twee pagina’s met hits! De eenzame boom in Hee is een begrip. Een toeristische trekpleister zelfs.

Hij wordt genoemd op de site van de VVV en op twitter. Mensen missen de boom, kijken uit hem weer te zien en delen foto’s van hem op facebook. Niet persé een boom die ik eenzaam zou noemen.

Hee

Hey! Hij staat zelfs in Hee. Da’s vlakbij. Nu wil ik er zeker heen. Ik ben nieuwsgierig. Waar is al die ophef over?

Ik voel me tegelijk ook teleurgesteld. Originaliteit is niet mijn sterkste punt, maar toch is het vervelend als het elke keer bevestigd wordt.

Vóór mij zijn er dus al heel veel mensen geweest die zich afvroegen wat die boom daar in zijn eentje deed en gezien alle reacties op internet, ben ik ook zeker niet de laatste.

Ik loop richting het lieflijke duinmeertje van Hee en zie een bende dappere kinderen die aan het zwemmen is in het koude water. Een suppende man peddelt langs. Ik loop verder, het pad loopt omhoog en ik zie een trap.

De trap gaat steil omhoog en blijkt speciaal aangelegd voor de eenzame boom. Hoe eenzaam kun je zijn als er speciaal een trap wordt aangelegd om je te bezoeken? Hijgend en puffend stap ik van de laatste trede. Ik ben niet de enige. Er staat nog net geen rij.

Deze boom heeft een drukker sociaal leven dan ik!

Bloeiende heide

Achter en rondom de eenzame boom is een duinlandschap met diverse grote en kleinere duinpannetjes. In de winter geweldig om met een slee van af te razen, in de zomer zeer geschikt om met je liefje te schuilen voor het vakantiegedruis.

Een groot deel van de pannetjes kleurt paars. Ze staan vol met uitbundig bloeiende heide. Op deze hoogte heb je een verbluffend uitzicht, waarbij je het hele eiland rond kunt kijken.

Ik zie de Brandaris vlakbij de haven, de Waddenzee die helderblauw kleurt in het zonlicht en ook de Noordzee aan de andere kant van het eiland. Een verdwaalde schotse hooglander is een zwarte stip in het duinlandschap.

Na ruim een uur boven merk ik dat het koud is geworden in mijn T-shirt. Ineens snap ik waarom de boom eenzaam is. We zijn de boomgrens in Terschelling gepasseerd. Boven deze grens groeit niets meer vanwege de ongunstige weersomstandigheden. Hij is de laatste der Mohikanen, de stoerste en sterkste in zijn soort.

Nee grapje, ik heb geen idee waarom hij alleen staat.

Ik begeef mij in de richting van de trap naar beneden. Mijn timing laat te wensen over, want steeds meer mensen verzamelen zich bij de boom in afwachting van een ongetwijfeld prachtige zonsondergang. Ik zie een ouder stel zich in een duinpannetje nestelen met een boek.

Twee anderen drinken een biertje met hun rug in het zand en gezicht naar de zon opgericht. Wat zal dit een prachtige plek zijn om sterren te kijken.

Dark Sky park

Ik las dat Terschelling tot een van de donkerste plekken ter wereld is, omdat er nog zo weinig lichtvervuiling is. Het natuurgebied ‘De Boschplaat’ is zelfs vernoemd tot ‘Dark Sky Park‘.

Er is op Terschelling zelfs een waarnemingsstation van Nasa gevestigd. Hoe cool is dat? Je kunt hier met een beetje geluk zelfs het Noorderlicht zien.

Ik ben inderdaad op een avontuur gestuit. De volgende nacht ging ik, gewapend met een verrekijker en warme jas, terug om sterren te kijken. Bovenaan de trap zat een groepje jongeren met muziek en drank. Ze hadden de beste plek van het eiland.

De Brandaris en de vuurtoren van Ameland schenen me een beetje bij. De boten waren verlichte stipjes op de horizon. Die nacht zag ik 3 vallende sterren. De maan was vol, rond en gaf veel licht. Ik zag mijn eigen maanlicht-schaduw en begon spontaan het liedje van Mike Oldfield te zingen. Dit is dus zo’n cadeau wat je krijgt als je gaat wandelen.

Volgens de hemelkalender van Dark Sky Terschelling was dit de ‘wilde bramenmaan’. Toepasselijk, want aan wilde bramen geen gebrek op de weg naar boven.  

De ophef over de eenzame boom begrijp ik inmiddels. Behalve het spectaculaire uitzicht en de romantische ideeën die direct ontstaan bij het aanschouwen ervan, gaat het vooral om het gevoel. Het boompje staat symbool voor Terschelling. Een intrigerend eiland wat iets in je losmaakt en waar je naar terug wil. Eenmaal thuis op de bank, denk je er met heimwee aan terug.

Één ding weet ik zeker. Ik kom terug op Terschelling en bij het boompje. Ik moet me bedwingen om niet meteen te boeken voor volgend jaar.

Meer Terschelling? Lees ook: Wadlopen en oesters en Avontuur op de Boschplaat.