Avatar 2 is uit en ik bekijk de film door mijn 3d bril. Prachtige lichtblauwe onderwater scènes in een tropische zee vol met allerlei soorten vissen en koraal. Het lijkt op Thailand, maar iets klopt er niet.

Ah ja, dan zie ik het. Deze zee is nog geen plastic soep.

Sinds ik plastic in een aparte zak doe, valt me op dat ik twee keer zo lang met mijn gewone vuilniszak doe. De plasticzak zit altijd in een oogwenk vol en dat is irritant. Behalve extra wandelingetjes naar de container zie ik voor me wat een enorme berg plastic er elke dag weggegooid wordt.

Ik dacht dat recyclen de oplossing was, maar lees dat slechts twee procent van het plastic kan worden hergebruikt, daarnaast wordt veel van het spul gedumpt buiten de EU en zit tegenwoordig zelfs in je eten microplastics.

Dat moet toch anders kunnen? Ik voel een onderzoekje opborrelen. Kan het ook zonder plastic, vraag ik me af? Na de verspil niks challenge heb ik de smaak te pakken en dus is het tijd voor de volgende challenge.

Je voelt hem aankomen.

De plasticvrij challenge. De regels zijn simpel, een week lang niks kopen in plastic. Voorraad die je nog in huis hebt mag je gebruiken. Dat moet toch te doen zijn. Vriendin Elise doet mee. Voor een uitdaging is ze altijd te porren. We houden elkaar tussentijds op de hoogte.

Dag een:

De start is makkelijk. Ik doe wat ik altijd doe en neem havermoutpap mee naar mijn werk in een thermosding. De lunch heb ik in mijn plasticvrije en herbruikbare broodzakje gedaan.

In gedachten klop ik mezelf op mijn schouder. “Goed bezig Raach”, fluister ik tegen mezelf. Dit is dus een van de dingen die een challenge leuk maakt. Je hebt meteen het idee dat je goed bezig bent.

Een beetje zoals sporten kan ik me voorstellen. Zeker weten doe ik het niet, ik heb een broertje dood aan sporten.

Het avondeten baart me meer zorgen, maar ik heb nog een stekker opruimdoos nodig bij Ikea en ik weet dat ik mijn dochter een groot plezier doe met de Zweedse balletjes. Ik maak het mezelf vandaag dus makkelijk en kies voor eten geserveerd op een bord, gegarandeerd plasticvrij.

Slim zijn helpt je bij zo’n challenge en het hoeft natuurlijk niet persé moeilijk te zijn. Een beetje zoals mijn levensmotto. Minimale inspanning, maximaal resultaat. Een simpele 1-0 overwinning dus, dag een in de pocket.

Terwijl ik het laatste frietje in mijn mond stop, staar ik verbaasd naar het lege zakje mayonaise. Shit, plastic! Watskebeurt? Hoe kon ik dit over het hoofd zien?

Verprutst

Dag één zit er nog niet eens op en ik heb het meteen al verprutst! Nu heb ik ruimschoots ervaring met falen en dus ga ik gewoon stug door.

Terwijl ik tussen de schappen van Ikea doorschuif, op zoek naar mijn stekker opruimdoos, vraag ik me af of de challenge alleen voor eten geldt. Dat is namelijk waar ik rekening mee heb gehouden. Ik bel Elise.

Het geldt natuurlijk voor alles, zegt Elise en bevestigt daarmee wat ik eigenlijk al wist, al hoopte ik op een ander antwoord. Het is haar wel gelukt om plasticvrije patat te eten. Dit uitstapje wordt ineens erg ingewikkeld.

Ikea is verre van plasticproof. Het is onmogelijk om hier iets te kopen. Zelfs de instructieboekjes zitten in plastic. Toch bedenk ik een oplossing en haal de stekker opruimdoos en het instructieboekje uit het plastic voor ik ze in mijn wagen leg.

Ha, ben ik ze weer te slim af. Op de vraag wie ‘ze’ eigenlijk zijn, kauw ik zeker een kwartier.

Dit is niet de bedoeling denk ik, terwijl ik het doe. Niet omdat Ikea het onplezierig vindt, maar omdat ik het hele ding niet zou moeten kopen als het in plastic zit.

Nou ja ik ben niet vies van een beetje valsspelen. Dat doe ik met spelletjes ook als niemand kijkt en dus gooi ik de doos met een boog in mijn winkelwagen. Daarbij is het plastic zakje nergens meer te bekennen. Er is geen weg terug.

Eenmaal afgerekend bedenk ik me dat de stekkerdoos zelf ook van plastic is. Lekker dan. Ik bel Elise opnieuw.

“Ja met mij weer. Onze challenge geldt alleen voor verpakkingsmateriaal toch? We kopen niks in wegwerpplastic, maar iets van plastic wat je heel lang gebruikt dat kan wel hè?

“Nee, natuurlijk mag dat niet, het is een plasticvrij challenge Rachel, wat denk je zelf?”

“Oh dan is het een beetje misgegaan hier. Mag je eigenlijk wel betalen met plastic?”

Plasticvrije patat

No worries, een nieuwe dag brengt nieuwe mogelijkheden. Ik begin gewoon opnieuw. Elise en ik doen een zigzagwandeling (daarover een andere keer meer) en besluiten met een kopje koffie bij het eerste tentje wat we tegenkomen.

Dat gaat goed, het verpakte koekje laten we liggen, maar bij de gemberthee gaat het bijna mis.

Ik wil er honing in. Elise vraagt na of ze plasticvrije honing hebben wat een hoop gegrinnik oplevert, maar geen honing. Thee zonder honing is als patat zonder mayo. Dan maar geen thee. 

Op dag vier wil mijn zus een patatwandeling doen. Onze afspraak stond al voor ik aan de challenge begon, maar dit vraagt natuurlijk om voorbereiding. Eigenlijk vraagt elke stap buiten de deur om voorbereiding en heel eerlijk gezegd krijg ik er hoofdpijn van.

Ik neem me voor om patat los in een zak te vragen met de saus erop. Zus heeft de lekkerste patat van Leiden gevonden bij Dapp, een chique tent. Ze maken hier omfiets-friet in op maat gemaakte zakken van karton met een sausje erbovenop.

Alles is biologisch, ontzettend lekker en tot mijn verbazing is er geen plastic te bekennen. Zelfs de rietjes zijn van suikerriet gemaakt. Soms zit het mee in het leven. Even overweeg ik hier elke avond terug te komen.

De volgende dag koop ik bij Blokker een apparaat in een kartonnen doos, maar breng het ook weer terug omdat het apparaat zelf van plastic is, net als het zakje waar het inzit. Elise laat noga, een krentenbol uit het bedrijfsrestaurant en snickers staan, maar vergist zich in het snoepje wat ze van een collega krijgt.

Stiekem gniffel ik. Ik ben blij dat zij ook fouten maakt.

Supermarkt

“Ik ga boodschappen doen”, roep ik tegen mijn dochter. “Heb je nog wat nodig?”

“Ja, wil je grillworst meenemen?”

“Nee, sorry dat kan ik niet kopen, dat zit in plastic.”

“Mama, ik moet toch eten!”

“Dinsdag kan het weer schatje. Nog iets anders nodig? “

“Nee! Alles wat ik wil zit in plastic!”

Ik wil nasi maken maar het is onmogelijk om alle ingrediënten te halen in de supermarkt. Ik kom er regelmatig, maar het is me nooit opgevallen dat er zoveel in plastic zit. Het is schokkend.

Hier is niet tegenaan te recyclen. Een visioen van plastic mensen verschijnt voor mijn geestesoog.

De volgende dag ga ik naar Eko Plaza en daar kan het wel. Groente en fruit ligt gewoon gezellig naast elkaar, sla tegen sla, appels naast appels. Veel verpakkingen lijken op plastic, maar zijn composteerbaar.

Ook Elise heeft dringend boodschappen nodig en bezoekt de verpakkingsvrije winkel Den Haag, waar ze niet alles vindt. Tot slot vinden we Pieter Pot nog op internet, een boodschappenservice die alles in glazen potten bij je brengt.

Brood en kaas zijn op en dus ga ik op zoek. Voor het brood vind ik een bakker die het brood in papier verpakt. Brood zelf bakken is ook een optie, maar daar ben ik te lui voor.

Kaas lijkt ingewikkeld. In de supermarkt lukt het zeker niet. De kaasboer verpakt de kaas in papier met een plastic laag aan de binnenkant, dat biedt geen soelaas.

Bij Pieter Pot verkopen ze kaas in bolletjes, zodat je weer met de kaasschaaf aan de slag kunt. Je kunt natuurlijk ook je eigen verpakking meenemen. Plasticvrij leven is een uitdaging voor luie mensen zoals ik.

Plastic intolerantie

Deze challenge is een echte uitdaging, hij is ingewikkeld. Overal waar ik kom, vertel ik erover en dat levert leuke gesprekken op. Dat compenseert de hoofdpijn die er van krijg.

Een man wil het ook gaan doen, een jonge vrouw helpt met oplossingen bedenken en sommige mensen kijken me gewoon raar aan.

De hoofdpijn houdt aan en ik begin te denken dat ik dat ik een plastic intolerantie heb. Bij de winkels die ik nu binnenloop, op zoek naar plasticvrije shampoo, tandpasta en boter vertel ik dat ik gewoon geen plastic mag hebben vanwege mijn intolerantie.

Mensen kijken me nu meelevend aan en doen net dat stapje extra om me te helpen.

Voor de bedrijfslunch moet ik mijn dieetwensen aangeven. Helaas is er nog geen vakje voor mijn intolerantie, maar ik schrijf het gewoon zelf op het formulier.

Plastic beheerst een week lang mijn leven. Ik kijk anderen vol ongeloof aan als ze zomaar iets uit plastic kopen of weggooien. Ik voel het in mijn binnenste kruipen, mijn hersens binnendringen.

Het is hoog tijd om te gaan wandelen.