De Duitse verkoopster tovert een paar barefootschoenen uit de doos en geeft die aan de vrouw naast me. Ze zijn mat zwart. Ik kijk er met verrukking naar. Ha, wat zijn ze mooi! Precies dezelfde die ik heb.

Ik kijk, ter bevestiging, nog eens naar beneden.

WAT? Hoe kan dat?

Tot mijn ontzetting, zie ik dat mijn mat zwarte schoenen, glimmen.

Barefoot obsessie

Mijn barefoot enthousiasme is inmiddels een heuse obsessie geworden. Ik heb al mijn gewone schoenen weggedaan of verkocht en draag nu alleen maar barefoots.

Tijdens een verjaardagsfeestje vraagt een vriendin:

“Raach, wat zijn dat voor aparte schoentjes? Zijn dat nou die barefoots?

Doe je die altijd aan? Toch niet naar een date hoop ik?”

Ik vertel haar maar niet, dat als je geen gewone schoenen hebt, je niet anders kunt. Ik doe ze dus inderdaad aan naar een date. Ik praat zelfs over barefootschoenen op mijn dates.

Heb ik daarom nog steeds geen man gevonden?

De barefootwinkels in Nederland heb ik allemaal bezocht, maar het aanbod valt me tegen en dus kijk ik over de grens. Groundies, een Duits merk, heeft het grootste aanbod barefootschoenen.

Dit jaar speelt pianist, Ludovico Einaudi, in Berlijn. Ik ben groot fan. Zodra ik dat zie, bestel ik direct kaartjes.

Het voordeel is dat Groundies een winkel in Berlijn heeft, waarmee ik dus twee vliegen in een klap sla. Naast Einaudi groupie ben ik ook een Groundies groupie.  

Naar het bezoek aan de schoenenwinkel, kijk ik bijna net zo uit als naar het concert van Einaudi. Helaas is de grote winkel in Berlijn gesloten. Gelukkig is het kleine filiaal, wat verschillende merken verkoopt, wel open.

Zo beland ik naast de vrouw, die de mat zwarte schoenen, uit handen van de Duitse verkoopster ontvangt.

Een paar maanden eerder heb ik online al twee paar Groundies gekocht. Twee paar dezelfde schoenen, welteverstaan. Een paar witte en het betreffende mat zwarte paar.

De witte kunnen heel goed onder een jurkje en worden per ongeluk nog weleens aangezien voor Adidas-jes.

Waar ik tot voor kort nog smadelijke opmerkingen naar mijn hoofd kreeg, hoor ik nu uit dezelfde monden.

“Die zijn ook leuk, ik zat al te kijken welk merk dat is.“

Ja natuurlijk kunnen die witte schoenen overal onder, zelfs onder een jurk.”

Toen ik de zwarte kocht, waren ze hartstikke mat. Daarom kocht ik ze. Ik vond ze prachtig.

Voor de zekerheid kijk ik nog eens naar beneden en zie teleurgesteld dat ze nog steeds glanzen.

Ineens vind ik ze lang zo mooi niet meer. De glans is er een beetje af door al dat gefonkel.

Ik probeer me te herinneren wanneer ze begonnen te glimmen en vooral waarom.

Hoe ik ook peins, ik heb geen flauw idee. Zelfs Google maakt me niet wijzer. Op mijn vraag: waarom glimmen mijn mat zwarte schoenen? Krijg ik als antwoord:

“Houd je van glimmende schoenen? Wrijf dan als laatste stap met een schone katoenen doek over de schoenen tot ze glimmen.”

Ook Siri biedt geen soelaas als ik het hem vraag. Hij zegt letterlijk: “Hmm daar heb ik geen antwoord op, kan ik je ergens anders mee helpen?”

Ik bel mijn zus.

Kortgeleden kocht mijn zus dezelfde schoenen in dezelfde maat. Zij koos de blinkende uitvoering. Misschien hebben we onze schoenen per ongeluk verwisseld, toen samen we op vakantie waren.

“Zus, kijk eens naar je schoenen. Welke kleur zijn ze?”

“Wat? Waar heb je het over?”

“Kijk nou effe naar je nieuwe barefootschoenen. Welke kleur zwart zijn ze? Schitteren de jouwe of zijn ze dof?”

“Wacht even, ik loop naar beneden. Oh, ik zie het al van bovenaan de trap. Ze fonkelen me tegemoet!”

Het mysterie blijft onopgelost. Ach ja, zonder wrijving geen glans, denk ik maar.

Ook al voel ik teleurstelling, ik draag ze er niet minder om. Ze lopen heerlijk en mijn voeten blijven er tijdens de regen veel droger in, dan in mijn absorberende, zwarte paar.

Glans

Tijdens een wandeling door de duinen kies ik alle paden die ik nog niet eerder koos. Je brein blijkt namelijk telkens nieuwe cellen en verbindingen aan te maken als je iets nieuws doet.

Mijn hersens zijn wel toe aan een update.

Ik zie een ruiterpad en schiet erin. Het loopt beroerd, over al dat zand met kuilen erin. Ruiterpaden sla ik voortaan over.

Eenmaal uit de duinen schud ik de bergen zand uit mijn schoenen. Als ik ze weer aantrek valt me op dat er een hele laag stof overheen zit.

Toch glanst het zwart er doorheen.

En dan blijkt het ruiterpad inderdaad voor wat neuroplasticiteit heeft gezorgd. Het kwartje valt.

Ik kom tot de conclusie dat er maar één logische verklaring is voor het feit dat mijn mat zwarte schoenen, glimmen.

Barefootschoenen geven glans aan je leven. Zelfs een mat zwarte laag kan dat niet verbergen.