Elk jaar rond de maand maart krijg ik een dikke bonus. En elk jaar word ik daar volledig door verrast. Ik voel me als Dory, de vis met geheugenverlies, in de film ‘Finding Dory’. Want hoe kan iets je verrassen als je elk jaar hetzelfde krijgt?

En toch is het zo.

Dit jaar kreeg ik mijn bonus vroeg, op een zaterdagochtend eind februari.

Ik loop vanuit huis richting de bosjes van Pex.

In Den Haag hebben we meerdere bosjes; de Scheveningse bosjes en de bosjes van Poot. En ‘bosje’ is een briljante naam die de lading volledig dekt. Het is een klein stukje bos in een woonwijk waar je in een kwartiertje doorheen bent.

Al is het klein, voor een stadsmeisje is het fijn.

Meestal loop ik door de bosjes als ik op weg ben naar het strand, maar vandaag heb ik geen plan. Ik loop gewoon waar mijn voeten me brengen. Ik ben nog maar net in de bosjes als me iets opvalt.

Het is druk. Opvallend druk.

Mensen lopen hand in hand, kinderen rennen enthousiast tussen de benen door en ik zie een handjevol oudjes schuifelend achter een rekje.

Bankje

Mijn oog valt op een bankje met gouden gloed en ik voel direct een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Mijn voeten wachten niet af en brengen me er heen.

Dankbaar plof ik neer. Mijn ogen vallen als vanzelf dicht. Ik adem uit.

Op de achtergrond hoor ik het doffe geluid van een tennisbal die het racket raakt. Een scheidsrechter blaast op zijn fluitje waarna het gejuich losbarst van de voetbaltoeschouwers.

Paardenhoeven klikken ritmisch langs mijn bankje. Geroezemoes van hondenbezitters die met elkaar in gesprek zijn over hun kroost, bereikt mijn oor.

Vandaag is geroezemoes mijn lievelingsgeluid.

Al deze zaterdagochtendgeluiden klinken mij, na 2 jaar stilte, als muziek in de oren. Als een nummer van Ludovico Einaudi

Terwijl ik op het bankje zit voel ik de zon op mijn gezicht. En daar is ‘ie.

Bonus

Mijn allang vergeten, dikke, vette bonus!

Want wat is het een magnifiek gevoel om de zon weer voor het eerst op je huid te voelen na een lange winter. Mijn schouders smelten als ijs. De frons tussen mijn wenkbrauwen volgt hun voorbeeld.  

Ik hoor een diepe zucht. Zo’n zucht van echt gevoelde opluchting. Ik kijk om me heen en besef me dat die zucht uit mijn eigen binnenste komt. Hè hè, eindelijk ben ik er. Het voelt als thuiskomen!

Elke winter vergeet ik hoe die eerste zonnestralen voelen en elk voorjaar word ik er weer volledig door verrast. En wat is dat een feest!

Zou ik dit gevoel, als ik later oud en dement ben, met alles hebben? Heeft Johan Cruyff dan weer gelijk met zijn uitspraak “elk nadeel heb zijn voordeel?”

Als mijn dochter me weer eens vraagt:

“Wat is er nou zo leuk aan wandelen?”

Dan weet ik nu mijn antwoord:

“Geen idee, ik zit liever op een bankje in de zon.”

Nu ik hier eindelijk ben, wil ik niet meer weg.  

Lente

Als ik me eindelijk weet los te scheuren van het bankje lukt het me om het bosje uit te lopen. Onderweg zie ik bloembolletjes opkomen. Ze drukken hun gekleurde kopjes uit de aarde.

Het zijn net paaseitjes in het gras, verstopt om gevonden te worden door de kinderen. De knoppen aan de bomen lijken wel lampjes die op het punt staan aan te gaan.

Ik loop langs een grote vijver. De zon weerkaatst op het oppervlak en maakt diamanten in het water.

Een grote witte hond springt onstuimig in het ijskoude water om een tak te halen voor zijn baasje. Ik kan nog net wegspringen als hij bij terugkomst het water uit zijn vacht schudt. Halverwege het schudden springt hij weer de vijver in.

Meteen denk ik terug aan het zwembad in Italië waar ik na een jaar wachten net zo enthousiast het water in spring.

Honden en mensen lijken sprekend op elkaar. Ook hij heeft ook zijn bonus gekregen.

Zon en lente zijn niet alleen een bonus, ze zijn ook een belofte. Een belofte voor alle fijne dingen die nog gaan komen. Zonder jas naar buiten, BBQ-en, wijntjes aan het strand, zwemmen op vakantie.

Het leven is net als de seizoenen. Na winter komt lente, na regen zonneschijn. Oh en wat ben ik toe aan zonneschijn!